เว็บแคมสังคมเสพเซ็กส์ เว็บแคมสังคมเสพเซ็กส์ (1) ตาเขม็งเกรงจับจ้องที่มอร์นิเตอร์ นิ้วมือสัมผัสคีย์บอร์ดขึ้นลง เธอเปลี่ยนท่านั่งวางเท้าขนานพื้นเป็นการนั่งไขว่ห้าง ขาที่พาดทับกันเริ่มแกว่งซ้ายขวาทีละน้อย เมื่อเธอเปิดภาพชายวัยเลยเบญจเพสออกดู ชายหนุ่มผู้นั้นแนบไฟล์ภาพมาให้ทางอีเมลล์ เธอดูอยู่หลายรอบ รูปที่ปรากฏเป็นรูปของหนุ่มนัยน์ตาคม สวมกางเกงขาสั้น รัดเป้า ไม่สวมเสื้อ เปิดอกหรา ดูดึงดูดใจ ความรู้สึกทางเพศกระตุ้นแรงขับภายใน เป็นตัวส่งให้ขาเธอแกว่งแรงขึ้น น้ำแข็งใสหรืออาหลิวเป็นลูกสาวคนเล็กของนักธุรกิจค้าทองรูปพรรณ พ่อเป็นคนจีน แม่เป็นคนไทยชื่อว่า สมศรี อาหลิวเรียกพ่อว่า แต้ เรียก สมศรี ว่า แม่ แต้และแม่เลี้ยงอาหลิวแบบเด็กไทย ให้ความสะดวกกับหมวยน้อยทุกอย่างที่เห็นว่าไม่ผิดศีลธรรม และเรื่องเดียวเท่านั้นที่ทั้งแต้และแม่ไม่ชอบคือ การโกหก เพราะแต้และแม่จะเชื่อลูกทุกอย่าง เว้นแต่อย่างให้รู้เมื่อภายหลังว่า โกหก อาหลิวเรียนอยู่ชั้น ม.4 โรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่ง วัยของอาหลิวอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อระหว่างวัยรุ่นตอนกลางต่อวัยรุ่นตอนปลาย อาหลิวรักสวยรักงามตามวัย ชอบมองตัวเองในกระจก ชอบแชทและคุยโทรศัพท์ ยิ่งฐานะทางบ้านอยู่ในฐานะมีอันจะกินจะจ่าย เวลาอาหลิวต้องการอะไร แค่อาหลิวเอ่ยปากกับแม่สมศรีหรืออ้อนพี่สาวทั้ง 5 คน ที่ล้วนแต่มีครอบครัวกันหมดแล้ว อาหลิวมักจะได้สิ่งที่ต้องการทุกครั้ง ...เป็นเวลาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้วที่น้ำแข็งใสนั่งพิมพ์ นั่งแชทกับชายวัยเลยเบญจเพสคนนั้น เรื่องราวที่พูดคุยบนจอคอมพิวเตอร์ ล้วนแต่เป็นเรื่องสนุกสนานและรักๆใคร่ๆที่อาหลิวตามไม่ทันกับคำพูดของชายที่อาหลิวเรียกว่า พี่เกมส์ แต่ด้วยมโนนึกด้านขาวข่มด้านดำอยู่ในขณะจิตนั้น ความรับผิดชอบที่ต้องทำของอาหลิวเกิดผุดขึ้นมา น้ำแข็งใสต้องไปเรียนอีกพรุ่งนี้ ปลายนิ้วของน้ำแข็งใสสัมผัสเป็นคำ จะเที่ยงคืนแล้ว น้ำแข็งใสต้องไปเรียนอีกพรุ่งนี้ น้ำแข็งใสยังไม่อาบน้ำเลย น้ำแข็งใสขอตัวไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยคุยกันอีกนะคะพรุ่งนี้ น้ำแข็งปิดฉากการสนทนาด้วยเหตุผลที่ฝ่ายชายต้องยอมทุกครั้ง น้ำแข็งใสปิดหน้าต่างทุกบานบนโลกไร้สาย คลิกปุ่มสตาร์ท เทิร์นออฟเครื่อง หยิบผ้าขนหนูและเสื้อคลุมเดินเข้าห้องน้ำ อาหลิวดึงเชือกเสื้อคลุมที่ผูกเป็นโบออก แล้วแขวนเสื้อคลุมไว้ที่ตะขอเกี่ยวตรงบนสุดของประตู ถอดชุดชั้นในออกอย่างบรรจง วางตั้งไว้ที่อ่างล้างหน้า แล้วยืนมองตัวเองในกระจก ชมชื่นกับเรือนร่างขาวเนียนที่ถอดแบบมาจากแม่ ถอดสีผิวมาจากพ่อ ไหล่เปลือยกว้างพองาม หน้าอกกำดัดโตเต่งกว่าอายุ หน้าท้องแบนราบ สะดือเล็ก สะโพกผาย ทุกสัดส่วนขยายออกตามกาลเวลา ส่งให้ส่วนโค้งเว้าดูเด่นนูน ทุกซอกส่วนของร่างกายดูเด่นชัด เธอบรรจงหย่อนร่างขาวเนียนลงในอ่างน้ำที่กำลังอุ่นได้ที่ หลับตาลง หัววางบนขอบอ่าง ปล่อยมือทั้งสองลงข้างกายอย่างสบาย แล้วฝันไป.... (2) อาหลิวกลับมาจากโรงเรียนทั้งนานแล้ว เธอซุกตัวอยู่ในห้องตั้งแต้กลับมาถึง ไม่โผล่งหน้าให้แม่สมศรีเห็นเหมือนกับทุกวัน ด้วยความเป็นห่วงลูก แม่สมศรีจึงเดินขึ้นบันไดมายังห้องของอาหลิว หลิว หลิวเป็นอะไรหรือเปล่า เปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อย แม่สมศรีเคาะประตูและส่งเสียงเรียกจากข้างนอก อาหลิวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ลุกลี้ลุกลนดึงยกทรงให้เข้าที่เดิม มือขวาคลี่ปล่อยชายเสื้อลง เอาผ้าเช็ดหน้าคลุมกล้องเว็บแคมไว้ รีบย่อหน้าต่างบานที่หล่อนติดต่อกับเขาอยู่ ยกตัวเองจากเก้าอี้ รีบคว้ากางเกงขาสั้นมาสวมใส่ แล้วเดินมาเปิดประตูให้แม่สมศรีเข้ามา มีอะไรหรือคะ แม่ อาหลิวถาม แล้วหมุนตัวกลับไปนั่งบนเตียง แม่เป็นห่วงหลิวกลัวว่าหลิวไม่สบาย เออ..หลิว แม่ซื้อน้ำเต้าหู้กับสาคูไส้หมูของโปรดลูกมาให้ อยู่ข้างล่าง ลงไปกินเถอะลูก แม่สมศรีพูดเชิงขอร้อง เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะคอมฯเหลียวมองอาหลิวเหมือนต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง แล้วแม่สมศรีก็เดินออกมานอกห้อง รีบตามลงมานะหลิว คะ เสียงรับคำของอาหลิวตามไล่หลังแม่สมศรีไป น้ำแข็งใสกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ตัวที่ไฟราคะยังกรุ่นอยู่ แล้วขยายหน้าต่างขึ้นมา มือซ้ายดึงผ้าเช็ดหน้าออก ส่งยิ้มให้กล้องเว็บแคม วางมือลงบนคีย์บอร์ด กดปลายนิ้วเป็นข้อความลาว่า น้ำแข็งใสขอตัวไปหาอะไรทานก่อนนะคะ (3) แม่สมศรีนั่งรออาหลิวอยู่นานแล้ว แล้วจ้องมองลูกสาวอย่างสงสัยในแววตาของอาหลิว แต่ไม่ได้พูดอะไร ขอโทษคะแม่ ที่หลิวเพิ่งลงมา อาหลิวนั่งลงบนโซฟาสีขาวครีมตัวที่ติดกับแม่สมศรี เอนหลังพิงพนักอย่างผ่อนคลาย หลิวเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหนื่อยๆ เปล่าคะ เรียนหนักไปหน่อยคะ มีแต่งานพิมพ์ แม่ไม่ต้องห่วงหลิวหรอกคะ หลิวดูแลเองได้ จ่ะ มีอะไรไม่สบายใจบอกแม่ได้นะ นี่ไงของโปรดลูก แม่สมศรีผลักจานสาคูและยกแก้วน้ำที่บรรจุน้ำเต้าหู้อยู่ภายในให้หมวยน้อย แม่ หลิวมีทัศนศึกษา วันศุกร์นี้ หล่อนหยุดพูด เพื่อรอฟังคำตอบที่แม่สมศรีจะให้ ไปที่ไหน ไปกับใครหรือหลิว แม่สมศรีถามด้วยความเป็นห่วง สายตาเป็นกังวล คิ้วชนกัน ไปกับเพื่อนคะ แม่..ไปพัทยา แค่ 2 วันเอง อาหลิวชำเลืองมองมาสมศรีเพื่อสังเกตสีหน้า แม่ขอแต้ให้หน่อย แม่สมศรีเบนความสนใจไปทางบุคคล 2 คนที่กำลังเดินเข้ามา นี่ โก แม่สมศรีขอความคิดเห็น หมวยน้อย อีบอกว่า อีจะขอไปทัศนศึกษาที่พัทยากับเพื่อน โกว่าไงหละ แม่สมศรีเชิดหน้าถามสามีด้วยขอความคิดเห็นสนับสนุน หลิว ไปกับเพื่อนผู้หญิงหรือเพื่อนผู้ชาย ไปกันเท่าไหร่ แต้หรืออาโกถามลูกสาวอย่างเค้นเอาความ เพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม หนะพ่อ สายตาอาหลิวจ้องจับบนใบหน้าพ่ออย่างรอคำตอบ ให้อีไปเถอะแต้ พี่สาวคนเล็กวอนพ่อ อะ จะไปก็ไป ดูแลตัวเองให้ดีนะหมวยน้อย แต้ยอมตามคำอ้อนของลูกสาว อย่าให้พ่อเค้าเป็นห่วง แม่ยืนยันคำตอบอีกที อาหลิวลุกขึ้น แล้วแจ้นเข้าไปกอดแต้ด้วยอาการดีใจ หนูขอตัวไปเตรียมเสื้อผ้าและขอใช้ก่อนนะคะ อาหลิวบรรจงหอมแก้มผู้เป็นพ่อฟ้อดหนึ่งก่อนกลับมาซดเต้าหู้และน้ำเปล่าจนหมด แล้วแจ้นขึ้นบนห้อง อาหลิวเปิดประตู รีบเดินตรงมาที่หน้าจอคอมฯ ใช้มือแตะที่เม้าส์ ภาพพักหน้าจอที่เป็นรูปเรนน์ เอฟโฟ และรูปดารานักร้องชายชาวญี่ปุ่นและยุโรปหายไป ปรากฏหน้าต่างเอ็ม(เอสเอ็น)หรือหน้าแชทขึ้นมาแทน อาหลิวเลื่อนลูกศรมาคลิกในช่องพิมพ์ข้อความหรือคำพูด ลูกศรเปลี่นเป็นเคอร์เซอร์ ปลายนิ้วขาวเรียวสัมผัสอักขระบนแป้นพิมพ์ เป็นไงบ้างคะ รอนานหรือเปล่า แต้ อนุญาตให้น้ำแข็งใส ไปเที่ยวแล้วนะพี่เกมส์ น้ำแข็งใสใช้เวลาแชทไม่นาน แล้วลุกขึ้นไปจัดของและเสื้อผ้าของการไปเที่ยวลิ้มลอง กามมายาในวันพรุ่งนี้ (4) พี่เกมส์โอบร่างอาหลิวเดินขึ้นบันไดมายืนอยู่หน้าห้องพัก มือมือซ้ายไขกุญแจ แล้วผลักประตูเข้าด้านใน ดึงกุญแจที่ลูกบิดออก เสียบการ์ดสี่เหลี่ยมในพวงกุญแจลงในช่องเสียบ ไฟทุกดวงในห้องถูกเปิดจนสว่างแจ้ง เผยให้เห็นเตียงนอนขนาดใหญ่ มีผ้าขาวฟูคลุมทับอยู่ พี่เกมส์โอบร่างอาหลิวที่อยูในอาการเมา สลึมสลือเพราะพิษวิสกี้ ปล่อยร่างนั้นลงบนเตียงเดี่ยวนั้น ไอค์เบิร์กน้อยๆของพี่ วันนี้พี่จะได้ฉลองวันเกิดปลอมๆของพี่อย่างสนุกจนถึงเช้าแน่ พี่เกมส์เดินไปยังตู้เสื้อผ้า ก้มตัวหยิบกล้องถ่ายวีดีโอออกมาวางบนเก้าของโต๊ะเครื่องแป้ง ขยับวางเก้าอี้และกล้องจนได้มุมตามต้องการ อาหลิวนอนหายหราอยู่บนเตียง ด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น พี่เกมส์ปลดกระดุมเสื้อ เชิร์ตออกทีละเม็ดด้วยอารมณ์ยินดี เสื้อเชิร์ตร่วงลงบนพื้นตรงจุดที่พี่เกมส์ยืนอยู่ เผยอกขาว แต่เรื่อเรืองด้วยสีชมพูอ่อน ดูอวบล่ำ พี่เกมส์หย่อนก้นลงนั่งตรงปลายเท้าของอาหลิว ใช้มือปลดกระดุมผ้าของเสื้อคอวีที่อาหลิวสวมใส่ บรรจงเปลื้องอย่างสุขุมและเพ้งพิศ สายตาเขม็งตรงทรวงอก ก้มศีรษะลงตรงซอกคอ แล้วบรรจงบทใคร่บนเรือนร่างนั้นอย่างเมามันเยี่ยงอายีน่าที่อดอยากมาหลายวัน อาหลิวกำลังฝันอยู่บนความเป็นจริงบนเตียงเคียงคู่อยู่กับร่างสัตว์หน้าขนที่กำลังเสพสุขเรือนร่างหล่อน โดยที่ปุ่มเรคคอร์ดของกล้องวีดีโอกำลังทำงาน (5) กลางดึกคืนหนึ่ง อาหลิวแอบย่องลงมาหยิบน้ำยาล้างห้องน้ำพาขึ้นไปยังห้องนอน เธอนั่งลงบนเตียงวางน้ำยาล้างห้องน้ำไว้ หยิบปากกาเขียนข้อความถึงแต้และแม่สมศรีว่า ลูกลาก่อน ลูกอับอายเหลือเกิน เธอใช้นิ้วเขี่ยปากขวดน้ำยาล้างห้องน้ำ แล้วค่อยเทสารเคมีทำความสะอาดที่อยู่ในขวดลงในปาก ตาของอาหลิวหลับลง ร่างร่วงล้มบนเตียง ส่วน...หน้าต่างในจอคอมฯยังเปิดอยู่ เผยให้เห็นเว็บไซด์และรูปแผ่นซีดีสั่งซื้อบทรักของน้ำแข็งใสและพี่เกมส์. ประไพพัฒน์ *ปรับปรุง หลังจากส่งสำนักพิมพ์บางกอกแล้ว
24 มีนาคม 2549 11:14 น. - comment id 90176
อ่านแล้วก็ได้รู้ว่า...สังคมเด็กรุ่นใหม่ในยุคที่ไอทีเปิดกว้างเช่นนี้....พ่อและแม่ต้องคอยดูแลสอดส่องลูกๆให้มากยิ่งขึ้น...ต้องรู้ทันลูกๆของตัวเอง..จะได้เป็นที่ปรึกษาที่ดี..เป็นเพื่อน..เป็นพี่...ให้กับลูกๆของตัวเองได้..ก่อนที่ลูกของตัวเองจะหลงทางผิด...แล้วทำอะไรที่ผิดๆเพราะขาดความยังคิด...และคิดเท่าได้ถึงการณ์...ก่อนที่สุดอย่างจะสายเกินแก้...พ่อและแม่ตอ้งเข้าใจเด็กสมัยใหม่ยุคไอที่ให้ทัน.... เขียนได้ดีมาก....ให้แง่คิดกับเด็กรุ่นใหม่ได้ดี....ว่าสิ่งใดความจะทำและไม่ควรทำ...และรู้เท่านั้น..ก่อนที่จะทำให้ชีวิตของตัวเองต้องดับวูบลงไป...เพราะเพียงแค่...คำว่าเพื่อนเช็ดทางอินเตอร์เน็ตMSN.... ในสังคมในโลกอินเตอร์เน็ต มีทั้งคนดี และคนไม่ดี......น่าคิดเนอะ......
24 มีนาคม 2549 19:53 น. - comment id 90182
..... เขียนได้เก่งจังค่ะ นับถือๆมากๆค่ะ .....น่าจะมีต่อภาค 2 นะคะ จะรออ่านค่ะ ....
24 มีนาคม 2549 19:57 น. - comment id 90183
มาเขียนต่อนะคะคุณครู จะรออ่านค่ะ
26 มีนาคม 2549 23:21 น. - comment id 90217
อ่านแล้วกลัวมากๆ มีลูกวัยรุ่นชอบเล่นเน็ต เล่นเอาเป็นเอาตาย ข้าวปลาไม่หิวกันมั่ง นั่งเล่นจนรากงอกแล้ว ไม่ให้ก็โกรธ ให้ก็เล่นไม่เลิก เวลาเดินผ่านก็จะรีบย่อหน้าจอ กลัวเราแอบดู เลยต้องย้ายคอมพ์(โน๊ตบุ๊ค) มาไว้ข้างทีวี เวลาลูกเปิดหน้าจอไหนก็ยังเห็นบ้าง แกล้งเดินผ่านไปผ่านมา แอบดู แต่ต้องแกล้งทำไม่ใส่ใจ ไม่ให้เขาระวังตัว เขาจะรู้ไหมนะว่าพ่อแม่เป็นห่วง ไม่ได้จับผิด ไม่ได้อยากดูจริงๆ แต่เป็นห่วง
27 มีนาคม 2549 14:50 น. - comment id 90226
ขอขอบคุณทุกท่านที่แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจให้...ถ้าผมมีเวลาผมจะแต่งภาค 2 และตรวจทานแก้ไขหรือพิสูจน์อักษรอีกที ..ส่วนรางวัลจากสำนักพิมพ์บางกอกผมก็รออยู่ หากได้รางวัล และมีท่านๆคอยวิจารณ์มา จะเป็นกำลังใจเขียนงานเขียนต่อไป ...ผมมีกลอนเหมือนกัน..เดี๋ยวจะเอามาลง ส่วนนิยายรอหน่อย แล้วอย่างลืมช่วยซื้องานเขียนของผม...ถ้าเกิดงานของผมได้ตีพิมพ์..โปรดติดตามนามปากกาอื่น..อาทิ.. สัญญาศัย (2) ประไพพัฒน์ (3) ชายพศ (4)นิวตัน ..สุดท้ายหากมีเวลาว่างผมจะอ่านของคนอื่นๆบ้าง..........ปล.ยินดีรับปรึกษาปัญหาชีวิต เพราะปัญหาของท่านหากท่านยินดีบอกกล่าวเป็นเรื่องสั้นเพื่อเป็นวิทยาทานขอโทรฯมาปรึกษาได้ ที่..0-5889-8291
10 เมษายน 2549 14:25 น. - comment id 90367
ตอนนี้ปรับปรุงแล้วนะครับเรื่องสั้น มานั่งอ่านแก้อักขระและภาษาจนสั้นน่าอ่านครับ ลองอ่านแล้ววิจารณืมานะครับ ประไพพัฒน์คือนนามปากกาเวลาเขียนเรื่องสั้นครั้บ
10 เมษายน 2549 14:27 น. - comment id 90368
ปรับปรุงแล้วครับ เรื่องสั้นขึ้นและอักขระ ภาษาถูกต้อง น่าอ่านครับ ประไพพัฒน์เป็นนามปากกา