~.>>? ความหวังดีของมือที่ 3 *(1)

เฟรช

"ภัทร ฉันขอร้องละนะ ขอร้องจริงๆ ฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยฉันเถอะนะ"
เสียงอ้อนวอนปนสะอื้นของเพื่อนฉันดังขึ้นเป็นรอบที่สาม ฉันจะทำยังไงดี
     "นะภัทร ช่วยฉันเหอะ นะ ฉันเป็นเพื่อนเธอใช่ไหม"
ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน แต่เธอจะให้ฉันไปแย่งแฟนเก่าเธอเอง  แล้วก็ยังเป็นเพื่อนฉันด้วยจากคนอื่นเนี่ยนะ มันคงไม่ไหวมั้ง ฉันไม่อยากเป็นมือถือ 3 ของใคร ฉันจะทำยังไงดี ในเมื่อไม่มีคำตอบจากปากฉัน ฝน จึงเริ่มตั้งต้นร้องไห้อีกครั้งนึง หลังจากที่ฉันเพิ่งปลอบให้เธอหยุดลงได้
    " ฉันไม่เหลือใครจริงๆ ฉันไม่เหลือใครแล้ว"
  ฝน เติบโตมากับยายของเธอ เธอเป็นคนน่ารัก อ่อนโยน และเป็นคนที่ต้องการคนมาปกป้อง แม่ของฉันเป็นลูกศิษย์ยายของฝนอีกทั้งบ้านของเรายังอยู่ติดกันอีก เราสองคนจึงสนิทกันมาตั้งแต่เล็กๆ แม่ของฉันเองก็รักและเอ็นดูฝนเหมือนลูกของตนเองแท้ๆ เนื่องจากฝนเป็นคนเรียบร้อย ว่านอน สอนง่าย แล้วยังขี้โรคอีก ซึ่งแตกต่างจากฉันโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ แต่ว่าไปแล้วก็เหมือนมีพี่น้อง 2 คนนั้นแหละนับฝนไปด้วย แม่สอนฉันเสมอว่าให้ดูแลฝนดีๆ ฝนยิ่งเป็นคนขี้โรคอยู่ ต้องคอยเอาใจใส่ดีๆ ตอนเด็กๆฉันเคบแอบน้อยใจพ่อกับแม่ที่ดูเหมือนรักฝนมากกว่าฉันซะอีก แต่ฉันก็กำจัดความรู้สึกนั้นลงทันทีทุกครั้งที่มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาฉันได้แต่พูดว่าขอโทษๆๆ ในใจอยู่ตลอกเวลาที่รู้สึกแบบนั้น
จนเมื่อ 2 ปีก่อน ฉันก็เริ่มคบหาดูใจกับผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนที่น่ารักและอบอุ่นมากๆ เขาดีกับฉันทุกอย่าง ความสัมพันเริ่มก่อตัวจากความเป็นเพื่อนก่อนแล้วก็เริ่มสนิทกนมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันไม่ค่อยมีเวลาให้ฝนเหมือนเมื่อก่อน ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าฝนจะน้อยใจ กับเรื่องนี้ จนฝนเริ่มห่างๆฉันไป ฉันสงสัยมากๆ เลยไปถามแล้วคำตอบที่ฉันได้รู้ก็คือ "ฉันชอบอาร์ต ขอเขาให้ฉันได้ไหม"
ฉันอึ้งจนพูดไม่ถูก ฉันไม่รู้จะตอบว่ายังไง ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี รู้แต่ในเวลานั้นฉันรู้สึกแต่คำว่าเพื่อนในใจ ฉันนึกถึงวันเวลาที่เรามีความสุขด้วยกัน นึกถึงทุกๆอย่างที่เราทำด้วยกัน แล้วฉันก็รู้ว่าฉันควรทำยังไง มันง่ายนิดเดียวสำหรับลืมคนๆนึงที่เข้ามาในชีวิตฉัน "จิงหรอ เขาก็บอกฉันนะว่าเขาชอบเธอ ที่เขามาทำดีกับฉันก็เพราะอยากรู้เรื่องเธอ" ฉันตัดสินใจตอบไปแบบนี้เพื่อความสบายใจของฝน ทั้งที่ฉันไม่รู้เลยว่าคำตอบนั้นคำตอบเดียวจะทำให้ฉันเจ็บปวดได้ถึงตอนนี้  หลังจากนั้นฉันก็เริ่มห่างจากอาร์ตมากขึ้นๆ เรื่อยๆ จนเขาสงสัยแล้วเข้ามาถาม "ฉันรำคาญ" นี่คือคำตอบที่ฉันตอบไป ฉันไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมจึงได้ตอบไปแบบนั้น ฉันรู้แต่ว่าฉันอยากเห็นฝนมีความสุข หลังจากนั้น
ฉันกับเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ได้รู้ข่าวดีจากฝน 
"ฉันเป็นแฟนกับอาร์แล้วนะ" คำพูดนี้ มันทำให้ฉันเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก มันเป็นทางเลืกที่ฉันเลือกเอง ฉันบอกตัวเอง อย่างนีเสมอ จนฉันกับอาร์ตก็สามารถพูดกันอย่างเดิมได้ เราจึงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาไม่มีวันรู้หรอกว่าผู้หญิงคนนี้ยังรักและหวังดีกับเขาเสมอ...
        แล้วมาตอนนี้ฝนจะให้ฉันไปแย่งเขากลับมาจากคนอื่นงั้นหรอ ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อากให้ความรู้สึกนั้นกลับมาพราะการได้ใกล้ชิดเขาอีกครั้งนึง ฉันมองหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วย้ำตาของฝน เพื่อนที่ฉันรักที่สุด เพื่อนที่ฉันยอมให้ทุกอย่างแก่เธอได้
    "ก็ได้ เลิกร้องได้แล้ว ฉันตกลงไป พอใจแล้วยัง"
นี่คือคำพูดที่ออกจากปากหญิงแกร่งอย่างฉัน ทันทีที่ฝนได้ยิน ฝนก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมแล้วลุกขึ้นกอดฉัน
    "ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ฉันรักเธอ ภัทรเธอดีกับฉันตลอดเลย"
เธอกอดฉ้นแน่นขึ้นหลังจากที่พูดจบ
   "ฉันก็รักเธอฝน"
ฉันพึมพำเบาๆ คนเดียว แล้วหลังจากนี้จะเป็นยังไง ฉันจะทำสำเร็จรึป่าว
ทั้งๆที่ฉันเป็นคนที่เคยทำร้ายเขา ทั้งๆที่ฉันเคยด่าว่าเขาสารพัด ทั้งๆ ที่ฉันโกหกอะไรมากมายใส่เขา เขาจะต้อนรับฉันกลับไปในฐานะคนรักงั้นหรือ ไม่มีทาง...