.. ไม่รักแต่คิดถึง ..

keekie

นานมากแล้วสิหนอที่ฉันไม่เคยได้พบเธอ .. 
	และไม่เคยได้รับรู้ความเป็นไปใดๆ ในชีวิตของเธอ .. 
	
	จะแปลกไหม? .. หากฉันจะบอกว่าวันนี้ฉันกลับคิดถึงเธอ .. 
	คิดถึงเธอในวันที่ดอกรักผลิบานเต็มหัวใจฉัน .. 
	
	เราได้รู้จักกันในวันที่ความรักครั้งแรกของฉันพังทลายไม่เป็นท่า .. 
	เธอบอกว่าเธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของฉัน .. 
	แม้จะไม่ได้เห็นน้ำตาแม้สักหยดหลั่งรินจากดวงตาของฉันก็ตามที .. 	
	ฉันอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า .. 
	วันนี้ทำนบแข็งแรงที่เป็นดั่งปราการปิดกั้นน้ำตาของฉันมิให้ไหลพรั่งพรู
	มันคงพังทลายลงไปนับจากวันนั้นแล้วล่ะมั้ง .. 
	เพราะฉันมักจะร้องไห้อย่างไม่สนใจใครในโลกนี้ ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย 
	แล้ววันรุ่งขึ้น .. ฉันก็จะมีกำลังต่อสู้กับสิ่งที่สร้างความเจ็บปวดแก่ฉันต่อไป 
	ด้วยดวงตาอันบวมเป่ง .. หากใครถามฉันก็จะตอบพร้อมรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิว่า .. 
	.. อื้อ .. ร้องไห้สร้างกำลังใจน่ะ .. 
	ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาไปเสียแล้ว .. 
	จากวันที่เราได้รู้จัก ..
	เราก็มักจะไปเที่ยว ดูหนัง ฟังเพลง กินข้าวด้วยกันเสมอ ..
	เธอมักจะมีของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ สำหรับผู้หญิงห้าวๆ อย่างฉัน .. 
	และฉันก็มักตอบแทนเธอด้วยของกำนัลสำหรับผู้ชายขี้เล่นอย่างเธอ .. 
	
	ตลอดเวลาสองปีที่เราได้รู้จักกัน .. 
	เธอบอกฉันว่า .. เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของฉัน .. 
	และฉันได้บอกเธอไปแล้วว่า .. ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกกับฉันเช่นไร .. 
	นั่นคงเป็นกระจกบางๆ ที่กีดกั้นความสัมพันธ์ระหว่างเราให้หยุดอยู่เพียงนั้น
	ไม่คืบหน้า .. แต่มันก็ไม่ถอยหลัง .. 
	เรายังคงเป็นเพื่อน .. ที่ต่างยืนอยู่เขตแดนของตัวเอง .. 
	จนกระทั่งวันหนึ่ง .. 
	ฉันย้ายบ้าน .. เปลี่ยนงาน .. และเลิกใช้โทรศัพท์มือถืออย่างกระทันหัน
	ฉันไม่ได้บอกแม้กระทั่งเพื่อนสนิท .. ไม่มีใครติดต่อฉันได้และไม่มีใครรู้ว่าฉันหายไปไหน
	อยู่ดีๆ เหมือนฉันสาปสูญจากแวดวงสังคมที่เคยอยู่ .. 
	ด้วยเหตุผลความจำเป็นบางอย่างในชีวิต .. 
	หลายเดือนผ่านไป .. 
	หลังจากชีวิตเริ่มเข้ารูปเข้ารอย .. หายเจ็บปวดจากการเปลี่ยนแปลง ..
	ฉันเริ่มคิดถึงสังคม .. จึงโทรศัพท์ถึงเพื่อนไล่ตามชื่อในสมุดจดเบอร์โทรศัพท์
	จนกระทั่งถึงชื่อเธอ .. 
	ฉันกดโทรศัพท์หาเธอ .. คำแรกที่หลุดจากปากเธอหลังได้ยินเสียงฉัน .. 
	"หายไปไหนมา? .. "   และฉันยังไม่ทันตอบคำถามแรก .. 
	คำถามที่สองสามสี่ก็ตามมาติดๆ จนฉันคิดว่าปล่อยให้เธอถามให้หมดก่อนแล้วกัน
	คงไม่น่าเกิน 20 คำถาม .. 
	"เราคิดว่าเธอเลือกแล้วซะอีก จึงหายไปจากชีวิตเรา .. "  เสียงเธอตัดพ้อ .. 
	และในเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อฉันเปิดประตูบ้าน เพื่อจะออกไปทำงาน ..
	ฉันก็พบเธอยืนรออยู่หน้าบ้าน .. 
	"คราวนี้จะไม่ให้หนีไปไหนอีกแล้ว .. "  นั่นคือคำบอกของเธอ 
	
	ฉันได้เข้าใจคำพูดประโยคนั้นของเธอหลังจากวันนั้น
	ฉันไม่ต้องโหนรถเมล์ไปทำงานและกลับบ้าน .. เธอคอยรับส่งทั้งเช้าและเย็นทุกวัน .. 
	เพื่อนๆ ที่ทำงานของฉันเริ่มแซวถึงหนุ่มหน้าตี๋ตัวขาวกับสาวหน้าเข้มผิวคล้ำ
	ฉันได้แต่ยิ้มโดยไม่ขยายความใดเกี่ยวกับสัมพันธภาพระหว่างเรา .. 
	
	"เขาก็เป็นคนดีนี่ เหมาะสมกับแกทุกอย่าง หรือแกมีใครอยู่แล้ว? "  
	เพื่อนสนิทที่รู้เรื่องระหว่างเขากับฉันมาโดยตลอดถาม
	"เปล่า .. "  ฉันตอบ
	"แล้วไงวะ? .. อมพะนำอยู่ได้ น่ารำคาญ .. "  มันบ่นพึมพำ
	ฉันได้แต่นิ่งด้วยความรู้สึกบางอย่างในหัวใจ
	ที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นชัดเจนนัก
	เรานั่งดูหนังข้างกันในโรงภาพยนต์ .. 
	จำได้ว่าเป็นหนังเกี่ยวกับแม่มดสาวสองคนที่ต่างแสวงหาความรัก
	แม่มดสาวคนพี่แต่งตัวแสนเชยหน้าตาไม่เอาไหน .. ไร้หนุ่มเหลียวแล .. 
	ในขณะที่คนน้องเป็นแม่มดสาวพราวเสน่ห์มีหนุ่มๆ มาขอความรักมากมาย
	
	อยู่ดีๆ เธอก็หันมาถามฉันว่า .. "เราจะบอกเธอได้หรือยัง? .. "
	ฉันหันไปมองหน้าเธอ .. เพียงแค่นั้นเธอก็รู้แล้วว่าฉันกำลังสงสัย .. 
	"เราจะบอกเธอว่า .. เรารักเธอ .. ได้หรือยัง? .. "  เธอถามซื่อๆ .. 
	ฉันได้แต่นิ่งอึ้ง .. 
	"มันยังนานไม่พอที่จะบอกหรือ? .. "  
	เธอถามต่อหลังจากเห็นฉันนิ่งเงียบไปนาน ..	ฉันส่ายหน้าช้าๆ .. 	
	"แล้วเธอจะรักเราได้หรือยัง? .. "  เธอถามต่อ
	ฉันยิ้มให้เธอในความมืด .. 
	แล้วก็ปล่อยให้เธอเอื้อมมือมากุมมือฉัน .. 
	เรานั่งดูหนังเงียบๆ เคียงข้างกัน .. 
	ตอนจบของเรื่องแม่มดสาวหน้าตาไม่สวยกลับมีครอบครัวแสนสุขที่อบอุ่น
	ในขณะที่แม่มดสาวพราวเสน่ห์คนน้องต้องประสบกับความรักที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า 
	ครั้งแล้วครั้งเล่า
	
	ความรักนี่มันแปลกจริงด้วยแฮะ .. คาดเดายากจริงๆ .. 
	มันมักไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้เสมอเลย .. 
	.. T o  b e  c o n t i n u e  ..