ความรักของสายลมทะเล (ตอนที่ 1)

..สีน้ำฟ้า..

เงาของความคิดถึงอบอวลเต็มหัวใจ ไม่ต่างจากดาวดวงเล็กดวงน้อยที่เกลื่อนกระจายทั่วท้องฟ้าดวงเดียวกันนี้กับที่กรุงเทพฯ  จะเหมือนกันไหม.. แพรถามตัวเองในใจ ก็ได้รับคำตอบว่าคงไม่หรอก เพราะกรุงเทพฯ ดาวไม่เคยสวยใสอย่างนี้ รถทัวร์ปรับอากาศชั้น 1 แล่นตามระยะทางสายกรุงเทพฯ - สุราษฏร์ธานีด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิมเมื่อต้องแซงรถบรรทุก แพรหลับตาลงอย่างหวาดเสียว เมื่อรถเบรคกึกศรีษะชนกับเบาะหน้าโดยอัตโนมัติ เสียงผู้โดยสารที่อยู่ในความหลับไหลตื่นมาพึมพำ ๆ แล้วเงียบเสียงต่อ เงาตะคุ่ม ๆ  ของภูเขาและต้นไม้ทอดทะมึนในความมืด แสงดาวกระพริบวิบวาวชวนมอง ดึกขนาดนี้จริง ๆ เธอก็น่าจะนอนด้วยเหมือนกัน แต่คงนอนไม่หลับ ไม่มั่นใจว่า..เพราะแปลกที่ ตื่นเต้น 
หรือรถยนต์ไม่นิ่ง มีการสั่นสะเทือนเบา ๆ มาตลอดการเดินทางนี้
คุณแน่ะ...สายลมทะเลเจ้าเล่ห์
มีเสน่ห์มากเสียจนน่าหลงใหล
ไม่รู้นะ..ว่ารักคุณเพราะอะไร
รู้แต่ว่า..เต็มใจตกหลุมพรางทั้งตัว
เมื่อก่อนนี้เคยกลัวฟ้า..แม้สีธรรมดา ๆ
ไม่รู้อะไรมา..ข่มความหม่นหลัว
มองอย่างไร..ฟ้าวันนี้ก็ไม่น่ากลัว
หรือฉันมัวแต่มองตาคุณมากกว่าดาว
รักของคุณ..ดูซับซ้อนซ่อนเงื่อน
มีสุข มีทุกข์ เปื้อนปน ซน เสื่อม ฉาว
จะเก็บเกี่ยวความเป็นคุณทุกเรื่องราว
เมื่อถึงคราว...จากไกล..ไม่กลัวเกรง
คุณนี่นะ..สายลมทะเลเจ้าเล่ห์
ถึงจะเกเร..แต่ก็ไม่เคยข่มเหง
เถอะ..ฉันทำข้อสอบของคุณด้วยตัวเอง
อย่ามัวเกรงใจ..ผ่านหรือไม่? ... บอกมา
เธอหยิบปากกามาลากบนกระดาษตามความคิด.. ใช่ ตอนนี้ความคิดถึงกำลังเกลื่อนกระจายรายรอบตัวเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้ทั้งรู้ว่ามาที่นี่แล้วจะเจออะไร.. ก็ยังมา รู้ทั้งรู้ว่าที่นี่อาจจะไม่สดสวยเหมือนเก่าก็ยังฝืน 
รู้ว่าต้องมาเจอคนของความผูกพันและคนของหัวใจของเขา รู้ว่า ระหว่างเธอกับเขาไม่มีทางที่จะเรียกความรู้สึกดี ที่เรียกว่ารักกลับคืนมาได้ เฮ้อ... เธอถอนหายใจรอบที่ 32 มันเหนื่อยใจนะ ที่หัวใจดื้อรั้นจะมาเพียงเพื่อขอให้เห็นหน้าเขาก็ยังดีเนี่ยนะ อยากทำให้เขาสะอึกเล่น ๆ มา เธอมาคนเดียว มาเพื่อดูคนของเขาตามที่เขาชวนเล่น ๆ แล้วเธอจะเก่งพอไม่สะอึกสะอื้นให้เขาเห็นแน่หรือเปล่า แน่สิ.. เธอตอบตัวเองอีก.. แหมก็แค่คนเคยรักจะสักแค่ไหนกันเชียว แค่ความอยากรู้อยากเห็นแล่นเป็นริ้ว ๆ  เมื่อเขาบอกทางโทรศัพท์ว่าคนของหัวใจเขามาหาเท่านั้นเอง
รถทัวร์เข้าจอดเทียบชานชาลา ตอนหกโมงครึ่ง เธอก็เหมารถตุ๊ก ๆ ให้มาส่งที่ท่าเรือ เพื่อจะมุ่งหน้าต่อไปที่เกาะพีพี .. เรือออกตอนเก้าโมงเธอฝากกระเป๋าเสร็จก็ออกเดินเตร็ดเตร่ตลาดเช้าของตัวเมืองจังหวัดสุราษฎร์ ที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะมีโอกาสมาเยือน จนกระทั่งได้เวลาเรือออกก็มาขึ้นเรือ เวลา 1 ชั่วโมงครึ่งเพื่อที่จะไปหาเขา  ทำไมมันถึงได้นานนักก็ไม่รู้เสียงคนในเรือคุยกันเอ็ดอึง เป็นคนไทยภาคใต้บ้าง อีสานบ้าง และฝรั่งนักท่องเที่ยวที่ไม่ใช่อังกฤษอย่างเดียว 
เพราะภาษาที่ใช้ไม่คุ้นเอาเสียเลย เมื่อเรือจอดเทียบท่าเธอมองหาคนมารับ ก็เขานั่นแหละให้สัญญาว่าจะมารับ หึ! ไม่เห็นแม้เงา  ดีจริง ๆ
               แพรเคาะประตูห้องเบา ๆ ก็รู้สึกได้ยินเสียงคนบอกให้รอ พักใหญ่ก็เห็นหน้าชายหนุ่มร่างสูงเพรียว คุ้นตา แต่.. รุ้สึกไปเองหรือเปล่าว่าหน้าเขาตอบไปนิด ๆ
เออนะ.. ความอาทรแล่นเป็นริ้ว ๆ 
"ขอโทษครับแพร.. ไปไม่ไหวจริง ๆ เป็นไข้น่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" เสียงเธอแข็ง ๆ และตัวแข็งทื่อเมื่อเขา เข้ามาโอบ ไออุ่นจากตัวเขาแผ่ซ่านมาถึงตัวอย่างไม่ยาก เลยไม่คิดจะขัดขืนอีกต่อไป ยอมให้เขาพยุง หรือเธอพยุงเขาก็ไม่รู้ไปที่เตียง แอบมองรอยยับ ๆ ก็มีรอยคนนอนเพียงลำพัง
"เป็นไงบ้าง เล่าเรื่องการเดินทางให้ฟังบ้างสิ" เขาถามเหมือนที่เคยถาม เขาก็คือคนของความผูกพันคนเดิมนี่นา เธอเข้าข้างตัวเอง
"ก็เหมือนเดิม" ใช่ทุกอย่างเหมือนเดิม เธอคิดถึงเขาตลอดการเดินทาง เหมือนการเดินทางมาครั้งแรก นี่ถึงแม้สองปีผ่านไป ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเธอผู้ซึ่งเคยเป็นสายลมพเนจรมาขอพักอาศัยยามบอบช้ำจากการทำงานเมื่อคราวก่อนอย่างไร 
หนนี้ก็เหมือนเดิมจริง ๆ ถ้าเขาจะยังจำความรู้สึกเก่า ๆ ได้ วันที่เขายื่นมือมาให้เธอ และจูงเดินเล่นไปบนผืนทรายสีขาวสะอาดริมน้ำทะเลสีใส
"ขอนอนอีกสักพัก แล้วสัญญาว่าจะพาไปเดินเล่มริมทะเลนะครับ"
"ได้ค่ะ..แพรจะอ่านหนังสืออยู่ตรงนอกชานรอคุณก็แล้วกัน" เขาล้มตัวลงนอน 
แพรฝันอดไม่ได้ที่จะไปห่มผ้าให้ มองคนหลับไหลด้วยฤทธิ์ยาอย่างเอ็นดู.. เขาก็ยังเป็นเขาอย่างนี้เสมอ อาทร ความรู้สึกของคนรอบข้าง ไม่เคยทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล เธอยิ้ม เดินไปหยิบสมุดบันทึกในกระเป๋า.. เดินไปนั่งทีเก้าอี้หวายตรงระเบียงห้อง
09. 02. 2003
ดอกไม้สีขาว.. ใบดอกออกสีแดง
ยิ้มทักแสงตะวันบ่าย
อยากเด็ดดอกหญ้าที่ไร้ความหมาย
มาเป็นของขวัญง่าย ๆ ให้คุณ
ดอกไม้..ยิ้มรับแสงตะวันทอ
ขอนะ..ขอ.. ไปให้คนของความอบอุ่น
แทนน้ำใจ แทนคำขอบคุณ
ในวันที่เขาการุณย์..อาทรมากมาย
        วันแรกที่พบคุณ รู้สึกแบบนี้จริง ๆ สายลมทะเลใจดี ขอบคุณมากนะคะ อยากรู้เรื่องราวการเดินทางมั้ย สิ.. มาฟังนิทานของกาลเวลา จะเล่าให้ฟังฉันอ้อยสร้อยไม่ยอมจากเจ้านายที่รัก ที่เข้ารับการผ่าตัดแล้วฟักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล โดยการสอนวิธีใช้ program สำเร็จรูปง่าย ๆ อย่าง Microsoft word แล้วก็มาที่ บขส. สายใต้ ที่พึ่งมาใช้บริการหนนี้เป็นหนที่ 2 ครั้งแรก ไปชลบุรีกับเพื่อน หนนี้ก็มาที่นี่แหละ..มาหาสายลมทะเล ที่นี่มี ร.ป.ภ. ใจดีด้วยล่ะ เขาช่วยแนะนำอะไรให้หลายอย่าง รวมทั้งช่วยขนสัมภาระไปฝากให้ด้วย อืมม.. ก็นะ.. เพื่อนตัวน้อยของคุณมักจะได้รับความ
อาทรเล็ก ๆ แบบนี้เสมอ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร  ดังนั้นเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ 
เวลาที่เหลือฉันก็เลยไปตระเวนสำรวจพื้นที่แถวนี้ซะเลย ขากลับก่อนขึ้นรถ ฉันก็เลยซื้อน้ำอัดลมกระป๋องมาฝากพี่ รปภ. ใจดี เผื่อครั้งหน้ามา ฉันจะได้มีคนช่วยไง
           แพรฝันวางสมุดกางไว้เท่านั้น ก็เดินไปหยิบซาวด์อะเบ้าท์ในกระเป๋าเดินทาง เฮ้อ.. อิ่มแล้วก็ง่วงแฮะ.. 
           "สวัสดีค่ะ..."    เทปเริ่มเดิน อ๋อ..เป็นเทปที่เธออัดเสียงตัวเองเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานั่นเอง อัดมาให้เค้านั่นแหละ สายลมทะเลตัวดี โธ่..หลับซะแล้ว แอบฟังอีกสักรอบก็ได้..
"สวัสดีค่ะ ที่กรุงเทพฯ แล้วนะ เอ่อออ..คงจะมีแบล็คกราวด์แปลก ๆ 
ไม่ใช่เสียงคลื่น เสียงลม ที่นี่จะเสียงดังมาก ถ้าไม่ใช่ห้องอัด ไม่สามารถหรอกที่จะ
เงียบ และยังไงก็หาเสียงที่เป็นธรรมชาติแบบนั้นได้ มาถึงที่นี่ตั้งแต่วันที่ 17 เช้าที่ตรงไหนนะ เค้าเรียกอ่ะ หลานหลวงหรือคะ แล้วก็ต่อแท็กซี่มา ปรากฏว่าเข้าบ้าน
ไม่ได้ เพราะต้องไปนั่งรอกุญแจที่ตึก จ๋อยย..ไปเลย กว่าจะมาก็ 10 โมง ง่วงก็ง่วง เหนื่อยก็เหนื่อย การเดินทางรู้สึกยาวนานมากและทรมานมาก จนคิดอยู่ว่าเข็ดการ
เดินทางแบบนั้น เข็ดหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าตะเกียกตะกายจะไปอีกแล้ว จะไปซะให้ได้เลย จะไปวันนี้พรุ่งนี้ ของยังเก็บไม่เสร็จ งานยังเคลียร์ไม่เรียบร้อย แต่เธอก็จะไปนะ.. ความดันทุรังสูง โรคนี้แก้ยาก วิธีปราบนี้คืออะไรคะ รู้มั้ย เห็นทีว่า..จะต้องใช้ความรักเป็นตัวจัดการถึงจะดี ต้องเป็นอะไรที่อ่อนหวาน หวามไหว ออเซาะเข้าไว้เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนเองแหละ
หนทางข้างหน้า
ทอดยาวแค่กาลเวลาดุ่มเดิน
อย่าให้ชีวิตระหกระเหิน
มาจูงมือกันเดินก้าวไป
เมื่อความผูกพันเดินทาง
โลกรอบข้างก็สว่างไสว
มีเพียงฉันเธอก็สามารถมั่นใจ
เพื่อนไม่เลือนหายไปจากเธอ
เดินล่วงหน้าไปบ้าง..พักบ้าง
แต่ในเส้นทางจะมีฉันเสมอ
เหลียวมองทางไหนก็ได้เจอ
มา..กล้า ๆ ยื่นมือเธอ..ส่งมา
เริ่มต้นที่บทนี้ก็แล้วกัน เพื่อที่ว่าจะได้เดินไปพร้อม ๆ กัน มาสิคะ  มาจูงมือกันเดินก้าวเดินกันต่อ แล้วจะรู้ว่าข้างหน้าเป็นอย่างไร ที่ผ่านมาเราไม่รู้หรอกว่าคิดผิด
หรือคิดถูก รู้แต่ว่าคิดไปแล้ว สิ่งที่จะต้องทำต่อไปก็คือการดำเนินชีวิตต่อไปข้าง 
ไม่ย้อนกลับมาข้างหลังอีกเด็ดขาด ถึงย้อนกลับมาคงไม่ได้แล้วมั๊ง ถึงย้อนได้ก็ไม่ย้อนแล้วหรือเปล่า แล้วแต่จะคิดอันนี้
บอกไว้ก่อนนะ..ว่าเจ้าชู้
บอกให้รับรู้เสียแต่เนิ่น ๆ
ถ้ากล้าพอ..ก็มาจูงมือกันเดิน
คุยกันไปเพลิน ๆ ระหว่างทางไป
ไม่เคยคิดหรอกว่าจะกะล่อน
แต่ถูกกระทำก่อน..เข้าใจไหม
แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กับหัวใจ
เขาย่ำได้เหยียบซ้ำได้จนไม่มีดี
บอกไว้แล้วนะ..ว่าเจ้าชู้
บอกให้รับรู้แล้วก็รีบ ๆ เมินหนี
ไม่ต้องมาทำรอ ๆ รี ๆ
ยืนยันผู้หญิงคนนี้..หัวใจเจ้าชู้
ก็ยังยืนยันอยู่ว่าแอบเจ้าชู้อยู่นิ๊ด ๆ ก็คบใครทีละหลาย ๆ คนอะไรอย่างงี้แหละ  แหม..สมัยนี้มันต้องมีทางเลือก เลือกให้ดีก็แล้วกัน ส่วนที่ได้มาแล้วดีหรือเปล่า ไม่รู้ต้องดูกันต่อไปค่ะ กาลเวลาจะพิสูจน์อะไรต่อมิอะไรออกมาเอง ไม่อยากให้คิดอะไรมาก ในหนึ่งชีวิตเนี่ยนะ มันก็เหมือนกับการเล่นเกม ที่แบบว่าแพ้ เพราะโง่ 
แต่ถ้าคนไหนฉลาดก็สามารถชนะได้นะ ในหนึ่งชีวิตมีการเล่นเกมได้ตั้งหลายครั้ง มีแพ้บ้าง ชนะบ้าง ก็เป็นธรรมดาอีกอย่างหนึ่ง โลกก็เหมือนฉากละคร คนเราก็เหมือนตัวละคร เราอยู่ฉากไหน เราก็ต้องเล่นฉากนั้นได้ และถ้าเราได้เล่น เราต้องเล่นให้ได้ดี เอาให้หมดฝีมือไปเล้ย กลัวอะไรกัน ใช่ม๊ะ.. เพราะไม่รู้ว่าเวลาของชีวิตเราเหลืออีกสักเท่าไหร่ ตั้งใจทำสิ่งที่มีอยู่ในวันนี้ให้ดีจะดีกว่า ที่ว่าจะไปนั่งหวังว่าวันนู้นน่าจะเป็นแบบนี้ วันนี้น่าจะเป็นแบบนี้ แล้วไม่ลงมือทำซะที ทำไปเล้ย..ผิดหรือถูกว่ากันอีกที จริง ๆ นะ คิดแบบนี้
ึุคุณนั่งในใจเราแล้วล่ะ
เอาไงดีเจ้าคะ..จองมุมไหน
จำกัดพื้นที่ให้..แค่ครึ่งหัวใจ
ที่เหลือจะแบ่งใคร..คุณ..อย่ายุ่งสิเออ
อ้าว! บอกแล้วไงล่ะว่าเจ้าชู้
แล้วจู่ ๆ จะฮุบหมดเลยเหรอ
มากไปมั๊ง..เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะเก้อ
รับแค่สิทธิ์ของเธอ..
นอกนั้นฉันจัดการเอง
ก็ยังวนเวียน ๆ อยู่ตรงนี้อยู่ มันเป็นคอนเซปท์ที่กำหนดไว้แล้ว ตรงนี้นี่ก็..เป็นอะไรที่เผื่อเลือกสักหน่อยหนึ่ง ก็แหม..การจะมีคนรัก ความรัก นี่เราจะต้องแฟร์ ต้องเข้าใจในความรัก มันจะต้องไม่ละโมบน่ะ มันไม่จำเป็นที่เราจะต้องเก็บกักคนที่เรารักไว้อยู่ในสายตาเราตลอดเวลา โดยไม่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ ตรงนั้นจะทำให้เขาอึดอัดไม่รุ้นะ หรือว่าเราเอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง คือตัวเราเองจะเป็นอะไรที่ไม่ชอบให้ใครมาจุ้นจ้าน เพราะฉะนั้นเราจึงเลือกที่จะไม่จุ้นจ้านกับชีวิตใคร 
อย่างกรณีที่ว่าแฟนเราจะคุยโทรศัพท์กับผู้หญิง กับสาว ๆ ก็คุยไปซี..เป็นปกติของคุณไป ไม่จำเป็น ไม่ต้องเป็นห่วงรู้ เราเข้าใจ เราโตพอที่จะรับรู้ว่าเนี่ยนะ คุณน่ะอยู่กับเรา ณ เวลานี้คุณเป็นของเราต่อไปข้างหน้าคุณจะเป็นของใครเรา
ไม่รุ้ คนเราเกิดมาเพื่อเป็นของใครสักคนไง เหมือนพ่อเป็นของลูก แม่เป็นของลูก พี่เป็นของน้อง เช่นกัน เวลานี้คุณก็เป็นของเรา แค่นี้เราก็พอใจแล้วนะ 
ไม่ต้องไปคิดว่าเดี๋ยวไอ้แค่การที่เค้าคุยโทรศัพท์กัน แล้วจะสานสัมพันธ์กันต่อขนาดไหน ๆ เนี่ย เป็นเรื่องของอนาคต ตามสไตล์แพรฝันเองแหละ ใครจะเก็บไปใช้ก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์
....
เสียงเทปดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ แต่คนฟังหลับไปแล้ว 
ดลก้มลงประทับรอยริมฝีปากที่หน้าผากกลมกลึงเบาแสนเบา.. 
เธอทอดตัวลงนอนอยู่ตรงเก้าอี้หวายเต็มตัว.. ใช้เบาะ
รองหลังแทนหมอนหนุน.. เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอยากกลับมานอนต่อ 
เพราะฤทธิ์ยาแก้ไขยังทำให้เขาซึม ๆ หันไปมองร่างเล็ก ๆ ที่นอนบนเก้าอี้.. 
ตัดสินใจช้อนตัวเธอขึ้นมา ขี้เซาเหมือนเคยเขายิ้ม ๆ วางเธอลงที่เตียงเบา ๆ และทอดร่างตาม.. กระชับร่างบางไว้ในอ้อมกอด คราวนี้เขาหลับสนิทโดยไม่กังวลใด ๆ
.......