น้ำเน่า

ดาวเหงา

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ....
	ฉันนั่งลงบนแคร่หน้าบ้าน พร้อมกับเงยหน้ามองดูดาว ที่ทอแสงระยิบระยับ สวยจับตา  คืนนี้คงเป็นคืนที่ฉันรู้สึกเศร้ามากที่สุด 
เพราะคนที่ฉันรัก เขาได้จากฉันไป  ฉันนั่งร้องไห้ น้ำตาอาบแก้ม ฉันนั่งคิดไปเรื่อยๆ จนเขาเดินเข้ามาทัก ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
เขาได้แต่ปลอบใจฉัน เพราะทำอะไรไม่ได้ 
	รุ่งเช้า ฉันได้พบชายหนุ่มคนเมื่อคืนนี้อีกครั้ง ฉันกล่าวขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น และไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไร
ฉันจึงนำขนมที่ทำเองไปให้เขา เขาจึงขอบคุณฉัน และเราก็เป็นเพื่อนกันในที่สุด
	หลายปีผ่านไป ตอนนี้ฉันมาทำงานที่กรุงเทพฯ ก่อนจากกันกับเขา เราสัญญากันไว้ว่า "จะไม่มีทางลืมกันแน่ ยังไงเราต้องกลับมาเจอกัน"
ฉันส่งจดหมายไปหาเขาบ่อยๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไร เขาจึงไม่ตอบกลับ หรือเขาจะย้ายที่อยู่ใหม่ ไม่แน่..เขาอาจลืมฉันคนนี้ก็เป็นได้
	วันหยุดสงกรานต์ ฉันก็กลับหมู่บ้าน ที่เคยอาศัยอยู่ กลับไปหาพ่อ แม่ พี่ น้อง และแวะเวียนทักทายเพื่อนๆไปทั่วหมู่บ้าน 
แต่ฉันไม่เห็นเพื่อนรักของฉันเลย เขาไปอยู่ไหนกัน ฉันจึงเอ่ยปากถามแม่ของฉัน แม่บอกว่า" มันไปแล้ว" ฉันถามแม่ว่า เขาไปไหน 
แม่ก็ไม่ตอบ ถามใคร คนอื่น ก็ไม่มีใครตอบฉันเลย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ จนครบวันหยุดฉันก็เลยต้องกลับกรุงเทพฯไปทำงานตามปกติ
	แล้ววันหนึ่ง ... ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันทักเขา และฉันก็ต้องเสียใจ เขาจำฉันไม่ได้ ทำไมล่ะ
ฉันจึงได้โทรไปถามเพื่อนฉันที่อยู่บ้านอีกคน เขาบอกว่า " เธอไม่น่าจะรู้เรื่องนี้ อย่ารู้เลยจะดีกว่า" ฉันคะยั้นคะยอ ให้เขาบอกฉันให้ได้
เพื่อนฉันจึงบอกว่า ตอนที่เขาขับรถจะไปหาฉันที่กรุงเทพฯ เขาประสบอุบัติเหตุ ความจำเสือม จำอะไรไม่ได้เลย... ฉันร้องไห้ น้ำตาเอ่อ...ล้น
"ไม่จริงใช่มั้ย"ฉันถามตัวเอง เป็นเพราะฉันเหรอ ทำไมล่ะ เพราะฉันเขาถึงเป็นอย่างนี้ .... 
	จนวันหนึ่ง...ฉันได้พบเขาอีกครั้ง ฉันถามเขาว่า จำฉันได้ไหม เขาบอกว่า จำได้สิ ฉันจึงมานั่งคุยกับเขาที่สวนสาธารณะ
ฉันถามว่าเขาทำงานอยู่ไหน  อยู่บ้านกับใคร เขาบอกว่า เขารู้แต่ว่า .. ก่อนที่จะมาที่นี่มีจุดมุ่งหมายอะไรซักอย่าง คนในครอบครัวเขาจึงปล่อยให้มาที่นี่ 
เขาบอกฉันว่าตอนนี้เขาก็ยังนึกไม่ออก แต่รู้ว่า ยังไงคนๆนี้ก็สำคัญสำหรับชีวิตเขา น้ำตาที่ล้นหัวใจของฉันค่อยๆ ไหลอาบแก้ม 
ฉันคิดว่า คนๆนั้นอาจจะเป็นฉันก็ได้ เขาถามฉันว่า ฉันเป็นอะไร ฉันกอดเขาร้องไห้โฮ... เขาปลอบฉันเหมือนที่เราเจอกันครั้งแรกที่เราสองคนเจอกัน..
ฉันบอกเขาว่า ..."ซักวันหนึ่งเธอจะรู้" เขาบอกฉันว่าแน่นอน ยังไงเขาก็ต้องรู้ให้ได้
	หาลยปีผ่านไป ... ตอนนี้ฉันไม่ได้ติดต่อกับเขาแล้ว ... เพราะเขากลับบ้านไปแล้ว.. และเมื่อฉันเลิกงาน ฉันก็มานั่งที่สวนสาธารณะนั้นอีกครั้ง
 ฉันก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขามายืนตรงหน้าฉันอีกครั้ง เขาเดินเข้ามากอดฉัน เขาบอกฉันว่า "เหมือนที่เธอบอกไว้จริงๆ 
ฉันต้องนึกออก ตอนนี้ฉันพบแล้ว เจ้าหญิงของฉัน"
	เราสองคนแต่งงานกันและตอนนี้เรามีลูกด้วยกันสองคนแล้ว ทุกวันนี้ฉันยังไม่ลืมตอนที่ฉันกับเขาพบกันเมื่อครั้งแรก....