ไดอารี่ฉบับคนคิดมาก...(ไม่มีวันลืม)

grofai-penguin

ตั้งแต่ฉันจำความได้ก็เกิดเรื่องราวมากมายในชีวิตของฉัน ซึ่งมีทั้งเรื่องราวดีๆ และไม่ดีเกิดขึ้น ทั้งด้านร่างกายและจิตใจ ฉันว่ามันเป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งที่ฉันได้ประสบมา นั่งทบทวนกี่ครั้งกี่คราก็คงลืมไม่ลง ฉันถือว่าเป็นแบบทดสอบอย่างหนึ่งในการใช้ชีวิตของมนุษย์คนหนึ่ง แรกเริ่มของความทรงจำแรกที่จำความได้ ในตอนนั้นฉันเป็นเด็กที่ชอบกินยามาก ไม่ใช่ยาพาราธรรมดานะคะ ยาทุกชนิดคะ หยิบกินเอง ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเห็นว่าเป็นยาก็กินหมดคะ แม้กระทั่งยาคุมกำเนิดของแม่ ยาจุดกันยุง ผลลัพธ์คือฉันเกิดชักขึ้นมา พูดไม่ได้ พ่อกับแม่เลยให้ตารักษาแบบวิถีชาวบ้านคะเลยหายเป็นปรกติ หายซ่า หยุดพูดไปสองสามวัน และตั้งแต่นั้นมาฉันก็ทานยากับน้ำเปล่าไม่ได้อีกเลยคะ รู้สึกมันขมมาก กลายเป็นคนกินยายากไปเลย จากนั้นเมื่อฉันเข้าป.1 ฉันเกิดอุบัติเหตุด้วยรถจักยาน จนคางแตกเย็บไป 18 เข็มคะ ยังเหลือร่องรอยการเย็บจนถึงปัจจุบันคะคือหนีแม่เที่ยวจนเป็นแบบนี้ ซึ่งตอนล้มเลือดออกเต็มเสื้อเลยคะแดงไปหมด ด้วยความกลัวว่าแม่จะตีที่หนีเที่ยวจึงไม่ให้พี่สาวไปตามแม่ เพราะตอนนั้นแม่อยู่บ้านเพื่อน คิดว่าไม่เป็นอะไรมาก ความคิดเด็กๆคะคางที่แตกฉันก็เอาพลาสเตอร์ติดเท่านั้น พอแม่มาถึงบ้านเท่านั้นคะรีบพาฉันส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าแผลเห็นกระดูกเลย ซนมากเลยตอนนั้นอยากบอกแม่ว่าขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง และฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าครั้งหนึ่งฉันต้องย้ายโรงเรียนประถมในกลางเทอม ซึ่งแน่นอนคะกลัวมากกับการต้องเจออะไรใหม่ๆโดยเฉพาะเพื่อนใหม่ ซึ่งเมื่อไปถึงโรงเรียนใหม่เพื่อนใหม่ก็เป็นไปตามอย่างที่คิดคะ ยังกับในละคร เพื่อนใหม่ชอบแกล้งเด็กใหม่คะ ชีวิตการเรียนเป็นที่น่าพอใจคะ ป.4 สอบได้ที่ 2 ป.5 สอบได้ที่ 1 ส่วนป.6 ได้เลื่อนไปเรียนห้องคิง เลยสอบได้ที่ 27 คะ ส่วนชีวิตมัธยม แอบปิ๊งหนุ่มคะเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนได้แค่ปิ๊งข้างเดียวคะ แต่เราก็ได้รู้จักกันนะคะ และอีกเรื่องของชีวิตนักเรียนก็คือการสอบ Ent ที่ทุกคนอาจมองว่าคือจุดสูงสุดของชีวิต ฉันเป็นหนึ่งคนที่สอบไม่ผ่านคะ สอบใหม่ก็ยังไม่ผ่านคะ ตัวเองไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่ แต่กลัวพ่อแม่เสียใจมากกว่าคะ แต่ฉันก็ตัดสินใจมาเรียนรามคะ ได้เรียนคณะที่ชอบ การเรียนก็น่าพอใจคะ สนุก ขนาดเครียดก็ยังยิ้มได้คะ ส่วนเรื่องที่ทำให้ฉันเสียใจมากที่สุดคงเป็นเรื่องเพื่อนคะ เพื่อนคนนี้เมื่อระลึกถึงเขา เขาจะยิ้มแย้มตลอดเวลา ไม่มีพิษมีภัยกับใคร น่ารัก ตัวเล็กๆ ครั้งล่าสุดที่เราเจอกันคือเขามารับพระราชทานเกียรติบัตร ที่สวนอัมพรเพื่อนคนนี้เรียนพยาบาล 2 ปีคะ เขาทำงานที่บ้าน แล้ววันหนึ่งฉันได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนถึง 4 คนในเวลาไล่เลี่ยกันคำพูดที่ได้ฟังจากเพื่อนบอกว่า วิเสียแล้วนะ ถูกรถชน ความรู้สึกตอนนั้นตัวชาไปหมดถามซ้ำๆจากเพื่อนว่าจริงเหรอ ไม่ใช่หรอก เป็นไปไม่ได้ น้ำตาไหลแบบไม่ได้สั่ง พรั่งพรูออกมาดั่งสายฝน ฉันไม่เคยสูญเสียจนต้องร้องไห้อย่างนี้เลย และอีกหลายเรื่องราวมากมายที่ชาตินี้คงไม่มีวันลืมแต่ทุกเรื่องราวนั้นก็เป็นส่วนประกอบของชีวิตในแต่ละช่วงวัยที่ทำให้ชีวิตของเราสมบูรณ์ มีรสชาติ แม้เจอะเจออุปสรรค เราก็เตรียมพร้อมรับมันอย่างเต็มใจ ถือว่าเป็นแบบทดสอบอีกชุดที่เบื้องบนส่งมาให้เรา มันท้าทายดีนะคะ ทุกปัญหาไม่ว่าหนักหรือเบาลองเปลี่ยนมุมมองดูนะคะ เพราะมันอยู่ที่ว่าเราจะคิด จะมองอย่างไรเท่านั้นเอง ไม่ต้องแก้ไขให้ยุ่งยากซับซ้อน ข้อสำคัญอย่าใจร้อนนะคะเป็นกำลังใจให้ตัวเอง และฉันขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนสู้กับแบบทดสอบชีวิตทุกชุดนะคะ