แฝดฟ้ามหาเวทย์~~~

ซาแกร๋ม

ท้องฟ้ามืดครึ้มหม่นหมอง สายลมพัดเอื่อย นานๆครั้งจะได้ยินเสียงหวีดของสายลมที่ลอยมาเป็นระยะ หากมองไกลๆก็คงจะไม่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่สีดำบินโฉบไปมาบนท้องฟ้า ถ้าสังเกตดีๆจะพบว่าพวกมันไม่ได้บินไปไกลจากที่อื่นเลยนอกเหนือจากบนปราสาทสีเงินหลายหลังเรียงกันและมียอดโดมสูงใหญ่ ราวกับว่ามันกำลังลาดตระเวนดูแลปราสาทนั้นอยู่ ภายในปราสาทมีการเฉลิมฉลองกันอย่างคึกครื้น ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก 
ยินดีตอนรับสู่วิลล่าแลนด์ หลังจากที่นักศึกษาทั้งหลายได้พบกับวันหยุดอันยาวนานแล้ว และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะสนุกกับการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆในปีนี้ ผู้ที่กล่าวคือชายวัยชราร่างเล็กแต่ดูแข็งแกร่งและน่าเกรงขาม เขาสวมเสื้อคลุมสีเงินเงาที่ทาบทับตัวจนมิดมองไม่เห็นช่วงล่างเลย ไม่ต้องบอกก็จัสมินก็รู้ทันทีว่านั่นคือ ศาสตราจารย์เทมเจอร์มัส  ผู้ยิ่งใหญ่แห่งวิลล่าแลนด์ 
เอาละ เชิญทุกคนรับประทานอาหารกันตามสบาย ก่อนที่จะมีพิธิการคัดตัวเทมเจอร์มัสกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล พร้อมกับผิวปาก ทำให้อาหารมากมายปรากฏบนโต๊ะไม้มันเงา จัสมินไม่ปล่อยให้ตัวเองตะลึงนานเกินกว่าสามวินาที เธอรีบจัดการกับไก่งวง  สปาเก็ตตี้จานใหญ่ ตามด้วยสลัดแฮม แยลลี่ และตบท้ายด้วยน้ำฟักทองแก้วใหญ่ เธอเกือบจะเรอเอือกใหญ่ด้วยความอิ่ม จัสมินไม่เคยได้กินอาหารที่อร่อยและเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยเพราะการที่อาศัยอยู่กับยายเฒ่าแคมาลูมป์ไม่ใช่เรื่องที่น่าพิสมัยนัก แม้ว่านางจะไม่ได้ทอดทิ้งจัสมินแต่ก็ไม่ได้เลี้ยงด้วยความเต็มใจเป็นแน่ จัสมินต้องทำงานช่วยนางทุกอย่างเพื่อให้ได้กินอาหาร นางจะคอยดุด่าและไล่ตีจัสมินทุกวัน นางบอกว่าจัสมินเป็นเด็กผู้หญิงที่ร้ายกาจที่สุด ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันนางเฝ้ารำพันถึงความโชคร้ายของตัวเองนางพูดว่านางไม่เคยยุ่งเกี่ยวหรือเป็นญาติของจัสมินเลย เพียงแต่นางเป็นเพื่อนข้างบ้านของแม่เธอ เมื่อแม่เธอตายนางจึงต้องรับเลี้ยงเธอด้วยความไม่เต็มใจซักนิด แต่นางไม่เคยพูดเลยว่าถูกบังคับจากใคร ครั้งหนึ่งจัสมินเคยถามนางว่าแม่ของเธอตายเพราะอะไร เหมือนว่านางกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง แต่พออ้าปากนางก็จะเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงทุกครั้งที่กำลังจะพูดถึงเรื่องนี้ แต่เมื่อนางบอกว่าแม่ของเธอตายด้วยโรคร้ายกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เธอสงสัยอยู่เหมือนกันและยังไม่เชื่อสนิทใจนัก 
 หลังจากที่ได้รับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วเราจะเข้าสู่การคัดตัวเพื่อเข้าไปอยู่ในสายต่างๆ ซึ่งจะมีทั้งหมดสี่สาย สายละ20ห้อง ห้องละสี่คนโดยจะมีนักเรียนทั้งหมดสายละ80คน แต่ละสายมี สาย 1,2,3และ4เทมเจอร์รัสเว้นระยะก่อนจะพูดต่อ
 เราจะแบ่งท่านตามสายโดยการนำเอาสายเลือดมาเป็นเกณฑ์ เพราะฉะนั้นเราจึงจำเป็นต้องใช้เลือดท่านละหยดหลังจากที่คำพูดจบลงเกิดเสียงฮือฮาในหมู่นักเรียน มีหลายคนที่บอกว่าตนเองกลัวเลือด เสียงคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จัสมินคิดว่าก็ไม่เลวเหมือนกันถ้าใช้วิธีนี้ และเธอเริ่มรู้สึกว่ามีคนกระทุ้งสีข้างของเธอ
เอ่อ- เธอ-เอ่อ คิดว่ายังไงถ้าฉันจะไม่ยอมให้เลือดแก่เขาจัสมินรู้สึกมึนงงเล็กน้อย  คนที่ถามเธอคือเด็กหญิงตัวเล็ก ผมหยิกสีน้ำตาล นัยน์ตาของเธอเริ่มเอ่อล้นด้วยน้ำตา 
ฉัน-เอ่อ- กลัวเลือดเธอเริ่มตัวสั่นขึ้น จัสมินรู้สึกสงสารเป็นอย่างมากจึงพูดปลอบใจ
ฉันคิดว่ามันจะไม่เจ็บอย่างแน่นอน อย่าลืมสิ ที่นี้โรงเรียนเวทย์นะ เขาคงไม่ใช้วิธีเจาะเลือดหรอก
เธอคิดอย่างนั้นหรอ
แน่นอนจัสมินตอบอย่างมั่นใจ
นั่นสินะ ฉันนี่ขี้ตื่นเอามากๆเลยละ
ว่าแต่..เธอชื่ออะไรละ
เรเวเนีย อองซา
ฉัน จัสมิน เฟลอร์
มิสอองซา!เสียงเรียกขานชื่อให้ไปตรวจเลือดดังขึ้น
ถึงฉันแล้ว โอ้-ไม่นะเรเวเนียเริ่มตัวสั่นอีกครั้ง
ใจเย็นๆนะ ไม่มีอะไรหรอก
เรเวเนียลุกขึ้นด้วยท่าทีไม่มั่นใจนัก ก่อนจะเดินตรงไปหาอาจารย์ที่ผมยาวสรวยใส่แว่นกลมซึ่งถือไม้กายาสิทธ์รออยู่ จัสมินมองไม่ชัดนักว่าศาสตราจารย์ทำอย่างไรกับการเอาเลือดออกมาตรวจได้
มิสเฮปซิบาร์!
มิเตอร์จูเลียน!
มิสเตอร์โอปอล!แล้วจัสมินก็ได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้จากด้านหลังเธอ ก่อนจะมีเด็กหนุ่มตัวสูงเดินผ่านเธอไป และเตะเข้าที่ข้อเท้าเธออย่างแรง! จัสมินกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้ร้องออกมา มองตามเขาด้วยความเครียดแค้น
มิสเฟลอร์!จัสมินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่กำลังก้าวเดินเมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็สบตากับดวงตาดำกริบและใบหน้าอันหล่อเหลางดงาม จนทำให้เธอตะลึงได้ในชั่ววินาที เด็กชายคนนั้นเดินผ่านไปทำให้จัสมินอดมองตามหลังไปไม่ได้ แต่เมื่อมองข้างหลังของเขาคิ้วของจัสมินขมวดเข้าหากันและความโกธรพุ่งขึ้นมาริ้วๆ เขาคือคนที่เตะเท้าเธอนั่นเอง จัสมินเก็บความแค้นที่พุ่งมาแล้วหันหน้ากลับเดินไปหาศาสตราจารย์ผมสวย 
นั่งลง! แล้วยื่นมือมา คิดว่าฉันคงไม่ต้องปลอบเธอหรอกใช่ไหม
ไม่จำเป็นค่ะศาสตราจารย์ หนูคิดว่า เอ่อ-หนูพร้อมค่ะ
ได้ เอาละ อยู่นิ่งๆนะจัสมินไม่ได้หลับตาจึงมองเห็นป้ายที่ติดอยู่หน้าอกอาจารย์ได้ ศาสตราจารย์นาริเวลส์
ศาสตราจารย์นาริเวลส์ชี้ไม้กายาสิทธิ์ไปที่นิ้วของจัสมินพร้อมพึมพำบางอย่างแล้วชี้ไม้กายาสิทธิ์ไปที่แก้วเจียระไนอันเล็กๆ ทันใดนั้นมีหยดเลือดไหลออกมาจากไม้กายาสิทธิ์ของนาริเวลส์และเธอชี้นิ้วลงไปมีน้ำบางอย่างหยดลงไปในแก้ว จากนั้นเลือดที่อยู่ในแก้วก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินถ้าตาไม่ฝาดจัสมินคิดว่ามันมีแสงสีแหลืองอ่อนๆสะท้อนอยู่ แต่มันน้อยมากและค่อยๆหายไปเหลือเพียงสีน้ำเงิน
โอ้!นี่มันอะไรกัน เป็นไปได้อย่างไร นี่มันเป็นเลือดที่.......เธอหยุดพูดทันทีที่เงยหน้ามองจัสมิน
มะ-ไม่ ไม่มีอะไร เธอไปได้แล้วเหมือนว่านาริเวลส์ตกใจมาก เธอพยายามทำสีหน้าให้เรียบเฉย
แต่ศาสตราจารย์คะ...
ไม่ ไม่ กลับไปนั่งที่มิสเฟลอร์!
แต่..
เธออยู่สาย2 เอ่อ ไม่สิ สาย1จะดีกว่า ไปได้
แต่ว่า..
มิสเฟลอร์!ศาสตราจารย์นาริเวลส์สั่งเสียงเฉียบ
ค่ะ ศาสตราจารย์
คนต่อไป มิสเตอร์....ศาสตราจารย์นาริเวลส์เรียกชื่อคนต่อไป
จัสมินกลับมานั่งที่ด้วยอารมณ์งุนงงระคนแปลกใจ ทำไมศาสตราจารย์ต้องให้เธออยู่สาย2ก่อนสีจะบอกว่าสาย1 เลือดเธอมีอะไรผิดปกติ
เป็นยังไงบ้างจัสมิน
จัสมินสะดุ้งนิดหน่อยกับการทักทายของเรเวเนีย
ก็..ใช้ได้นะ
อืม..ใช่ ฉันโอเคมากๆเลยละ ไม่รู้สึกเจ็บเลย เลือดฉันเป็นสีฟ้า ฉันอยู่สาย1 แล้วเธอละ
เหมือนกัน สาย1
ฉันดีใจมากนะ ย่าบอกว่าสาย1เป็นสายที่ดีมากๆเลยละ คนที่ยิ่งใหญ่มีชื่อเสียงส่วนมากจะอยู่สาย1
หรอจัสมินตอบผ่านๆเสียงคุยเงียบลงเมื่อเทมเจอร์มัสพูดขึ้นอีกครั้ง
เอาละทุกคนการคัดเลือกจบสิ้นลงแล้ว ฉันหวังว่ามันเป็นการเลือกที่ได้รับการพอใจจากท่านทั้งหลาย สาย1พบศาสตราจารย์ดูเลย์น่าทางซ้ายมือ สาย2พบศาสตราจารย์ฟิลส์ สาย3พบศาสตราจารย์แม๊คเก้น และสาย4 พบกับศาสตราจารย์โทมัส
อาจารย์ทุกท่านจะแนะนำนักเรียนเองว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ขอให้โชคดี..พูดจบเทมเจอร์มัสก็หายวับไปกับตา
จัสมินเดินตามนักเรียนสาย1มาหาศาสตราจารย์ดูเลย์น่า เธอเกล้าผมขึ้นสูงใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย ดูเคร่งขรึมและเจ้าระเบียบและเริ่มพูดเมื่อนักเรียนเข้าแถวเรียบร้อย
พวกเธอเป็นนักเรียนสาย ซึ่งเป็นสายที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง เพราะฉะนั้นฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะประพฤติตัวเป็นนักเรียนที่ดี เพื่อเพิ่มเหรียมทองให้แก่สายของตนเอง ฉันจะแบ่งพวกเธอเป็นห้องเพื่อสะดวกในการหลับนอน และที่สำคัญเมื่อเสร็จสิ้นการแบ่งห้องแล้ว เธอจะต้องไปที่ต้องสีฟ้าซึ่งเป็นตึกของสาย1เป็นขึ้นห้องของเธอจะมีเลขที่ห้องอยู่หน้าประตู และให้พวกเธอเข้านอนทันทีที่เสียงระฆังดังขึ้น พวกเธอจะอยู่อย่างปลอดภัยแน่หากว่าทำตามระเบียบบังคับ อย่าให้ฉันจับได้เป็นอันขาดว่ามีนักเรียนที่ไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง เอาละคนที่ได้ยินชื่อตนเองออกมาข้างหน้า
1/1 ครีเชอร์,ดีน,ลาวาร์บราว,จอร์จ
1/2 โอปอล,เรวาเนีย,จูเนียน,จัสมิน
1/3............1/4....
หลังจากที่ประกาศห้องจบจัสมินรีบเดินไปยังตึกสีฟ้าที่อยู่ทางซ้าย เธอดีใจที่อย่างน้อยยังมีเพื่อนตัวจิ๋วเรวาเนียอยุ่ร่วมห้อง เมื่อเดินไปถึงทางเชื่อมระหว่างห้องโถงใหญ่กับอาคารของสายต่างๆ จัสมินรู้สึกถึงความหอมฟุ้งของกลิ่นดอกไม้นานาชนิดจึงหันหลังกลับและเดินลงบันไดไปตามกลิ่นหอมนั้น 
หยุดเดี๋ยวนี้นะ!
จัสมินหันหน้ากลับอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
ฉันคิดว่าศาสตราจารย์ดูเลย์น่าให้กลับขึ้นห้องทันทีไม่ใช่ให้มาเดินชมวิวแถวนี้นะปีเตอร์ โอปอล พูดด้วยเสียงเรียบ
จัสมินคลายอาการตกใจเมื่อคนที่พบเธอไม่ใช่อาจารย์คนใดคนหนึ่ง หากแต่เป็นเด็กชายรูปหล่อเสียงดุแทน
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของนายซะหน่อยจัสมินตอบอย่างท้าทาย
แน่นอน ถ้าเธอไม่ได้อยู่สายและห้องเดียวกับฉัน
อะไรนะ!ฉันเนี่ยนะอยู่ห้องเดียวกับนาย
ถูกต้อง
งี่เง่าสิ้นดี!
ฉันว่าเธอควรกลับห้องนะ
ก็ได้ๆ
จัสมินหันหลังกลับอย่างว่าง่ายเดินนำปีเตอร์ไป ตึกสาย1
ว่าแต่นายชื่ออะไรละ
ปีเตอร์ โอปอล
เอ๊ะ!เดี๋ยว....จัสมินหันควับอย่างรวดเร็วจนชนกันปีเตอร์ที่เดินตามมาอย่างแรง
โอ้ย!เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ยปีเตอร์สบถอย่างหัวเสีย
นาย-นายเป็นคนที่เตะเท้าฉันนี่!
ว่าไงนะ
พลั้ก!ไม่ทันได้อธิบายอะไรหมัดน้อยๆจากมือของจัสมินก็ตรงเข้ากระแทกกับหน้าของปีเตอร์อย่างรวดเร็ว
ทำอะไรของเธอเนี่ย!ยัยงี่เง่าปีเตอร์ยกมือลูบหน้าอย่างมึนงง
ผลตอบแทนของความมักง่ายของนาย!พูดจบจัสมินก็เดินลิ่วๆไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจปีเตอร์อีกเลย
ไม่ว่าเช้านี้จะมีสิ่งดีๆแค่ไหนก็ไม่สามารถทำให้จัสมินอารมณ์ดีขึ้นเลย ซึ่งก็เป็นผลมาจากเมื่อคืนที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับปีเตอร์ และความจู้จี้ของเขาที่บังคับให้เธอเก็บที่นอน ผ้าห่ม และสัมภาระให้เรียบร้อย ซึ่งเขาอ้างว่าอาจจะมีอาจารย์ประจำสายมาตรวจความสะอาดก็ได้ แม้ว่าเรวาเนียจะพยายามอย่างยิ่งที่จะสร้างเสียงหัวเราะให้แก่จัสมินแต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ชอบปีเตอร์อยู่ดี
      จัสมินมองออกไปนอกหน้าต่างอากาศภายนอกปราสาทท่าทางจะหนาวเย็นมาก จัสมินเห็นต้นสนหนาทึบรอบตึกสาย3ไหวโอนเป็นทิวพัดเอาหิมะขาวโพลนปลิวว่อน ตอนนี้ระฆังเรียกกินอาหารเช้ายังไม่ดัง และยังเหลือเวลาอีกนาน เพราะจัสมินตื่นเร็วมากอาจเป็นเพราะความเคยชินในตอนที่อยู่กับยายเฒ่าแคมาลูมป์ที่ต้องตื่นเช้ามากจนแทบไม่ได้นอนเกินวันละ3ชั่วโมงเลย แต่เธอก็ไม่ได้โกธรเกลียดนางมากมายเท่าไรนัก เพราะนางเองก็เป็นคนที่เลี้ยงเธอมาจนโตขนาดนี้ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของนางเลย บางครั้งจัสมินก็อดคิดถึงพ่อของเธอไม่ได้ เขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่า กำลังทำอะไรอยู่ และเคยรู้บ้างไหมนะว่าจัสมินมีตัวตนอยู่ทำไมไม่เคยมาเยี่ยมเยียนเลย
ไม่ยักรู้นะว่าเธอเป็นพวกประเภทชอบฝันเพ้อเม่อลอยปีเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงขำขัน
ฉันก็ไม่ยักรู้นะว่านายเป็นพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจัสมินสวนกลับอย่างรวดเร็ว
ก็ได้ๆยอมแพ้ ที่มานี่ก็เพราะมาตามเธอไปกินอาหาร อีก30นาทีจะเข้าเรียน
ว่าไงนะ!นายจะบ้ารึไงห๊า!อาจารย์ดูเลย์น่าบอกเองว่าจะเข้าเรียนอีก2ชั่วโมงจัสมินเถียงไม่ค่อยพอใจกับการเข้าเรียนเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
ตามใจ...แล้วอย่ามาหาว่าไม่บอกละกันปีเตอร์พูดเสียงเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินไปยังห้องโถง หยิบกระเป๋า เหวี่ยงเสื้อคลุมพาดไหล่ และเปิดประตูออกจากห้องไป ห้องที่จัสมินอยู่เป็นห้องค่อนข้างใหญ่โล่ง มีรหัสผ่านเปิดประตู ซึ่งคนที่ไม่ใช่นักเรียนในห้องจะไม่สามารถเข้ามาได้ ภายในเป็นห้องกว้างมาเก้าอี้พรมหนาสี่ตัวพร้อมกับโต๊ะไม้โอ๊กตัวยาว คงเอาไว้สำหรับให้นักเรียนนั่งทำการบ้านและกิจกรรมอื่นๆ 
เดี๋ยวสิ!รอด้วยจัสมินวิ่งกระหืบกระหอบมาเดินเคียงปีเตอร์
ทำไมฉันไม่รู้ว่ามีการเปลี่ยนเวลา แล้วเรวาเนียละ?จัสมินถาม
เรวาเนียรอเธอที่โต๊ะอาหารเป็นชาติแล้ว!แล้วฉันก็คิดว่ามันเป็นการเสียเวลากินอาหารของฉันมากที่ต้องมาตามเธอ...และที่สำคัญเธอเป็นคนแรกที่กล้าชกหน้าฉัน แต่เอาเถอะ..ฉันไม่ชอบรังแกผู้หญิงปีเตอร์พูดขณะที่เดินเรื่อยๆ จนถึงโต๊ะอาหาร ซึ่งเป็นที่รับประทานอาหารรวมทั้งระดับ เสียงคุยเจี้ยวจ้าวดังลั่นกับเสียงตะโกนและเสียงหัวเราะคิกคักดังไม่หยุด จนรู้สึกหูอื้อ แต่ปีเตอร์เดินนำมาโต๊ะสุดแถว เรวาเนียโบกมือให้ทั้งสองอย่างร่าเริงเธอนั่งอยู่กับ แจ็ค โทดีน ซึ่งเด็กชายที่ค่อนข้างผอมใส่แวนหนาเตอะ กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้จัสมินและปีเตอร์
หุบปากลงหน่อยก็ดีนะแจ็ค ฉันไม่อยากให้แมลงวันตัวที่ห้าบินเข้าปากนายปีเตอร์ทักทาย แจ็คหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
นี่จัสมิน ฉันรอตั้งนานน่ะ  ตอนเช้าอาจารย์ดูเลย์น่ามาบอกเปลี่ยนเวลาแล้วแจกตารางสอน ฉันคิดว่าเธอรู้แล้วซะอีก เห็นตื่นก่อนฉันตั้งนาน ก็เลยไม่อยากรบกวนน่ะเรวาเนียพูดเสียงใส ดูร่าเริงขึ้นต่างจากเมื่อคืน
อืม ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่..ตารางสอนฉันอยู่ไหนละจัสมินถามพร้อมกับนั่งลงกินอาหาร
เอ่อ-ฉัน ขอโทษนะจัสมิน ฉันไม่ได้เก็บไว้ให้เธอเรวาเนียทำหน้าเศร้า
อยู่กับฉันนี่...ปีเตอร์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน พลางส่งแผ่นกระดาษให้จัสมิน
ขอบใจนะ 
ฉันไม่ได้ตั้งใจเก็บมาให้เธอหรอก เห็นว่ามันเหลือเลยเก็บมาเผื่อได้ใช้เท่านั้นเองปีสเตอร์พูดหน้าเรียบเฉย ส่งผลให้ใบหน้าเขาคมเข้มขึ้นอีก จัสมินเผลอมองชั่ววินาทีก่อนจะกลับมาเป็นตัวเอง
ก็ได้ ฉันก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าคนอย่างนายนะ....
อย่างฉันทำไม!
นี่!ปีเตอร์ จัสมิน พวกเธอเลิกทะเลาะกันได้แล้วเรวาเนียตวาดทั้งสองคน
จัสมิน ทำไมกินนิดเดียวเองละแจ็คถามอย่างเป็นห่วง
ไม่ค่อยหิวน่ะ
จะไดเอทอ่ะดิ แต่หุ่นอย่างเธอน่ะ ไม่ว่าจะผอมลงหรืออ้วนขึ้น ก็คงไม่ดีขึ้นมาหรอกปีสเตอร์ยิ้มเย้ยหยัน
คำพูดของปีเตอร์ทำให้จัสมินโกธรขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตสีฟ้าครามแข็งก้าวขึ้นมาทันที ใบหน้านวลเนียนสีแดงจัด ลุกขึ้นพรวดกระชากกระเป๋าเดินก้าวฉับๆหายลับไปทางแยกของปราสาท ท่ามกลางความงงงันตกใจของเรวาเนียและแจ็ค ความเงียบเกิดขึ้นซักครู่ ก่อนที่เรวาเนียจะเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
ฉันว่า..เอ่อ- ไม่ควรทำให้จัสมินโกธรนะปีเตอร์
ใช่ เธอทำหน้ายังกะจะกินเลือดนายให้ได้อย่างนั้นละแจ็คเสริม
ช่างเธอสิปีเตอร์พูดอย่างไม่แคร์ แต่เขารู้สึกแปลกใจกับสายตาคู่นั้นมาก เหมือนมีอำนาจอะไรบางอย่างที่น่ากลัวแฝงอยู่ ซึ่งยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างที่เขาคิดหรือเปล่า เขายังต้องอ่านหนังสือ ความลี้ลับศาสตร์มืด ให้จบห้าเล่มเสียก่อน บางทีอาจจะพบอะไรบางอย่างที่เขาสงสัยอยุ่ก็ได้ ปีเตอร์เดินขึ้นชั้นเรียนไปพร้อมกับเรวาเนียและแจ็ค และพบว่าจัสมินอยู่ในห้องก่อนแล้ว เสียงนักเรียนคุยกันจ้อกแจ้ก จัสมินนั่งอ่านหนังสืออย่างสงบอารมณ์โกธรเมื่อครู่ลดลงจนจะหมดแล้ว จัสมินรู้สึกแปลกๆกับอารมณ์โกธรรุนแรงที่เกิดขึ้นมากกว่าปกติ ทั้งที่ไม่มีอะไรต้องโกธรมากนัก แต่จัสมินก็สรุปกับตัวเองว่าเป็นเพราะเธอไม่ชอบปีเตอร์อยู่แล้วทำให้โกธรมากกว่าปกติ
ปีเตอร์ขยับมานั่งข้างๆจัสมินตามด้วยเรวาเนียและแจ๊ค ในห้องเรียนดูมืดกว่าปกติเล็กน้อยมีตู้หนังสือหลายหลังภายในมีหนังสือเล่มเก่าหนาเขอะเรียงรายกันอยู่จำนวนมาก คาบแรกในตอนเช้านี้เรียนวิชาการต่อสู้ทางเวทย์มนต์กับอาจารย์อัมนาบริตร์ จัสมินยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยตั้งแต่เข้าเรียนมา แต่ขณะนั้นมีร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากมุมห้องที่มีตู้หนังสือบังอยู่
สวัสดีๆนักเรียนทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่การเรียนวิชาการต่อสู้ทางเวทย์มนต์ในคาบแรกนี้ ฮ่ะ ฮ่ะอาจารย์อัมนาบริตร์เอ่ยเสียงดัง เขาเดินไปเดินมาและขยับตัวบ่อยๆ เขามองกวาดสายตาไปยังนักเรียนทุกคนแล้วเลียลิมฝากที่ดำคล้ำไปมา เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ นักเรียนนั่งมองอย่างงงๆ จัสมินหันไปมองปีเตอร์พบว่าเขาไม่ได้สนใจอาจารย์อัมนาบริตร์แม้แต่น้อย สิ่งที่เขาสนใจอยู่ตอนนี้คือตำราเล่มใหญ่ที่ดูเก่ามากและปีเตอร์ก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านอย่างจริงจัง ฉับพลันก็เงยหน้ามองอาจารย์และค่อยๆดึงไม้กายาสิทธิ์ออกจากเสื้อคลุมช้าๆ
นายจะทำอะไร?จัสมินถามอย่างไม่ไว้ใจแต่ดูเหมือนปีเตอร์จะไม่ได้ยินคำถามตาเขายังจ้องอยู่ที่อาจารย์
ก่อนที่จะชี้ไม้กายาสิทธิ์ไปที่อาจารย์อย่างรวดเร็ว
ฮ่ะ ฮ้า ว่าไง นักเรียนที่รัก ยกไม้กายาสิทธิ์อย่างนี้มันอันตรายนะ..อาจารย์อัมนาบริตร์ยิ้มช้าๆ
ผมรู้ว่าผมควรทำอะไรปีเตอร์พึมพัม มือยังชี้ไม้ไปยังอาจารย์เขม็ง ก่อนจะพึมพำคาถาสาปแช่งที่รุนแรงใส่ท่ามกลางความตกใจของทุกคนในห้อง
ไม่เอาน่าเด็กน้อย เธอต้องไม่ทำอย่างนี้..อาจารย์อัมนาบริตร์มีสีหน้าไม่ต่างจากคนในห้องเท่าไร่ แต่ปีเตอร์ยังคงท่องคาถาและทันใดนั้นลำแสงสว่างวาบจากปลายไม้กายาสิทธิ์ของปีเตอร์พุ่งเข้าใส่อาจารย์อัมนาบริตร์
อ๊ากกกกกกกก..ร่างของอาจารย์อัมนาบริตร์นอนลงไปดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน
และทันใดนั้นจัสมินก็พุ่งตัวเข้ากระแทกปีเตอร์อย่างจังเมื่อเห็นขาท่องคาถาต่อ
โอ๊ย!เจ็บนะปีเตอร์ร้อง นักเรียนในห้องต่างตื่นตระหนกกัน บางคนก็กรีดร้องอย่างตกใจ
นายมันเลวที่สุด!นายทำร้ายอาจารย์จัสมินตะคอกเสียงใส่ เราวาเนียกับแจ๊คเข้ามาฉุดปีเตอร์กับจัสมินไว้ไม่ให้พุ่งใส่กัน
เขาไม่ใช่อาจารย์!เข้าใจมั้ย!ไม่เชื่อแหกตาดูสิปีเตอร์ตะโกนใส่หน้าจัสมิน สายตาทุกคู่หันมาจับจ้องที่อาจารย์อัมนาบริตร์ทันที ตอนนี้เขาไม่ดิ้นแล้วแต่ร่างค่อยๆจางลงและ..เกิดควันคุ้งทั่วห้อง พอจางลงกลับไม่มีเขาอยู่ตรงนั้นแล้ว!
โฮ่ะๆๆ เก่ง เก่งมากเสียงหัวเราะมาพร้อมกับเสียงปรบมือดังมาทางหลังห้อง และปรากฏร่างอาจารย์อัมนาบริตร์เดินออกมาอย่างช้าๆ ปีเตอร์หันไม้กายาสิทธิ์ไปทางเขาทันที
โอ้ มิสเตอร์โอปอลที่รัก คราวนี้ฉันสาบานได้ว่าฉันเป็นตัวจริงพูดจบก็หัวเราะอย่างสบายใจ
เอาละ ทุกคนอย่าตกใจไปเลย นี่เป็นการเปิดห้องต้อนรับนักเรียนปี1ที่ฉันทำมานานแล้ว แต่ยังไม่มีใครจับได้มาก่อนเลย นอกจาก..คนที่เคยเก่งที่สุดของที่นี่ทุกคนเริ่มนั่งที่ของตน อาจารย์อัมนาบริตร์เดินอ้อมไปยืนหน้าห้อง จัสมินกับปีเตอร์ต่างมองกันราวจะกินเลือดกินเนื้อ
มิสเตอร์โอปอลปีเตอร์สะดุ้งขึ้น ช่วยบอกมาหน่อยสิว่าเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นตัวปลอม
เอ่อ..ตัวปลอมของอาจารย์คือตัวทอร์ ลักษณะเฉพาะตัวที่สังเกตง่ายๆคือ มันจะอยุ่ไม่เป็นสุขต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา มันจะพยายามทำให้เหมือนตัวจริงที่สุดจนกลายเป็นความเหมือนเกินไปและ..มันจะหิวกระหายเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กปีเตอร์พยายามทำเสียงให้มั่นคง เกิดเสียงพึมพำไปทั่วห้อง
ดูเหมือนว่าจัสมินจะทนอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว
อาจารย์ค่ะ ตัวทอร์คืออะไรค่ะจัสมินถามอย่างข้องใจ
โฮ่ะๆ เป็นคำถามที่ดีมากสำหรับวิชานี้อาจารย์พูดเรื่อยๆ ทอร์นะหรือ มันเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง จะว่าชั่วร้ายก็ไม่ใช่จะว่าดีก็ไม่เชิง เอาเป็นว่าแล้วแต่คนจะควบคุม มันสามารถปลอมตัวได้ทุกอย่างยกเว้นสิ่งของมันจะลอกเลียนแบบเราได้อย่างแนบเนียน มันมักจะอยู่บริเวณชายป่า แต่จะพบไม่บ่อยนัก
ตัวตนที่แท้จริงของมันเป็นยังไงค่ะเรวาเนียเอ่ยถามเสียงดัง ทุกคนให้ความสนใจกับคำถามนี้มาก 
ตัวตนที่แท้จริงนะหรือ ยังหรอก ยังไม่เคยมีใครเห็น แต่มันคงจะแปลงตัวเป็นอย่างอื่นตลอดเวลานั้นละ ถ้าไปในป่าละก็ ระวังให้ดีละกันอาจารย์อัมนาบริตร์ จ้องหน้าเรวาเนีย เอาละ ฉันขอชมนะว่าเก่งมากสำหรับปีเตอร์ และตั้งคำถามได้ดีสำหรับจัสมินและเรวาเนีย 1 เหรียญทอง สำหรับสาย1ในวันนี้ และ2 เหรียญทองแดงของสาย3ที่ตั้งใจฟังดีมากเสียงโห่ร้องอย่างดีใจของสาย1ดังขึ้น ก่อนจะทยอยกันออกจากห้องสาย1กับสาย3เรียนด้วยกันในวิชานี้เท่านั้น ส่วนวิชาอื่นก็เรียนกับสายอื่น แต่จัสมินไม่ได้ใส่ใจกับตารางสอนมากนัก
แจ๊คคาบต่อไปเรียนอะไรจัสมินหันมาถามแจ๊คด้วยเสียงเนือยๆ
อืม เรียนการออกกำลังน่ะ แล้วก็พักแจ๊คตอบกลับด้วยเสียงไม่ต่างกัน