ข้าพเจ้าเคยมีความรู้ที่ดีกับเพื่อนคนหนึ่ง....และ ข้าพเจ้าก็พบเพื่อนอีกคนหนึ่งที่สามารถให้ความไว้วางใจเป็นพิเศษ แต่เพื่อนคนที่สองกลับทำให้ข้าพเจ้าผิดใจกับเพื่อนคนที่หนึ่ง โดยที่ข้าพเจ้าไม่สามารถรู้เลยว่าด้วยสาเหตุใด และข้าพเจ้าก็ปล่อยให้กาลเวลาผ่านไป........จนกระทั้ง ข้าพเจ้ารู้สึกว่า....ข้าพเจ้าคิดถึงเพื่อนคนแรกมาก...เพราะเขาไม่เคยทำความเจ็บช้ำน้ำใจอะไรให้ข้าพเจ้าเลย แต่...ทุกอย่างก็สายเกินไป เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนเราได้ว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ...... ...****คิดถึง****....