แปดมารอวตาร...(ตอนที่1---เหตุสลด แปดมารจุติ)

ลิ้มกิมฮวง

"สงครามพาพินาศทุกเคหาสน์ถูกทำลาย
ไฟศึกเมื่อยามวายหลงเหลือเถ้าตะกอนถ่าน
ยามอรุณใกล้รุ่งไร้คนมุ่งสู่สายธาร
จันทร์เลือนลับเมฆม่านใต้พื้นทรายใจรอนๆ"
   ณ หมู่บ้าน เล้งซาน ในฤดูหนาวหิมะโปรยปรายขาวโพนทั่ว เหล่าดอกบัวเบ่งบานในยามเช้า ต้นไม้พากันผลิดอกออกผล ผู้คนในหมู่บ้านใช้ชีวิตกันอย่างพอมีพออยู่ มิฟุ้งเฟื้อแลมิใคร่นับถือเงินทองว่าเป็นเทพยดา หากแต่ใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนทั่วไป
   ได้ยินเสียงกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเดินทางมาจากทิศเหนือ สะพายกระบี่ สวมเสื้อยาวสีน้ำเงิน คลุมไว้ด้วยชุดพรตสีดำ มีจำนวนทั้งสิ้น 5 คน กำลังมุ่งหน้ามายัง
หมู่บ้านด้วยความรวดเร็ว ราวกับลี้หลบสิ่งใดมาแต่ไกล
    ที่แท้นักพรตเหล่านี้หลบหนีการจับกุมของทางการ ซึ่งเป็นคนของแคว้นเลี่ยวนั่นเอง นักพรตเหล่านั้นแม้มีวรยุทธ แต่จะอย่างไรก็มิอาจต้านทานเหล่าทหารนับร้อยได้ จึงได้เพียงแต่ทุ่มเทวิชาตัวเบาวิ่งหนีมาแต่ไกล
    ชาวบ้านหลายสิบที่อยู่ ณ นอกบ้านเรือน ต่างวิ่งหาที่หลบเป็นการใหญ่ด้วยความหวาดวิตก เนื่องจากทหารเหล่านี้มิใช่ตัวดีอันใด หากแต่เป็นทหารโฉดที่โหดเหี้ยม 
    นักพรตคนหนึ่งตวาดก้องว่า
  "ข้าพเจ้ามีความคิดประการหนึ่ง เหล้าเฮียม่วยต้องการรับฟังหรือไม่ (เฮีย แปลว่าพี่ชาย ม่วย แปลว่าน้องสาว)"
  "กล่าวมาเถิดอย่าช้าที"
    ทุกผู้คนล้วนส่งเสียงรับคำดุจเดียวกัน นักพรตหนุ่มนั้นถ่ายทอดความคิดออกไปให้เหล่านักพรตที่เหลือทราบ กล่าวจบทั้งหมดต่างใช้วิชาตัวเบากระโดดแยกไปคนละทิศ สองไปซ้าย หนึ่งไปขวา สองตรงไปเบื้องหน้า
    เหล่าทหารเห็นเช่นนั้นจึงหยุดตะลึงลานชั่วครู่ จากนั้นกระจายกำลังออกตาม
เหลือไว้แต่เพียงนายสิบ และทหารอีก 50 รั้งรอไว้ตำแหน่งเดิม
    ผ่านไปเนิ่นนานมิมีซุ่มเสียงสำเนี้ยงใด นายสิบนั้นตวาดถามว่า
   "พวกเจ้ายี่สิบคนไปตามหาดูให้ทั่วบัดเดี๋ยวนี้"
    ทหารยี่สิบนายรับคำคราหนึ่งหมายทำตามคำสั่งเจ้านาย ทันใดพลันปรากฏศรีษะทหารที่ติดตามเหล่านักพรตเมื่อครู่ ร่วงลงมาจากฟ้าปานห่าฝน ที่แท้นักพรตหนุ่มใช้อุบายแยกจำนวนทหาร เมื่อแยกจากกันก็สามารถให้ทหารน้อยลงได้ จากนั้นก็ตีวงอ้อมกลับมาช่วยเหลือกันและกัน สังหารทหารได้ทั้งหมด จากนั้นริบเงินตราแลตัดศรีษะทหารเหล่านั้นออกมา
    นายสิบแลเหล่าทหารเห็นดังนั้นก็ผวาเป็นการใหญ่ บ้างร้องครวญครางด้วยความกลัว บ้างเดือดดาลเป็นการใหญ่ แต่ยามนั้นนายสิบขวัญผวาไปเสียก่อนแล้ว จึงฮ้อตะบึงควบขับอาชากลับยังฐานที่ตั้ง เหล่าทหารเมื่อเจ้านายขลาดเขลา ตนไหนเลยรั้งอยู่ได้ จึงติดตามกลับไป
    เหล่านัดพรตนั้นยินดีอยู่ที่แผนนี้ลุล่วง หากแต่ต้องรีบหนีไปในบัดดล มิเช่นนั้นทหารอาจจะมามากมายกว่านี้ก็เป็นได้ ดังนั้นหาซื้ออาชาจากในหมู่บ้าน แลควบขับลงใต้