การฆ่าตัวตายของข้าพเจ้า (บทว่าด้วยการตัดสินใจ)

Jintalohitt

การฆ่าตัวตายของข้าพเจ้า บทว่าด้วยการตัดสินใจ
เช้าวันที่ 20 กันยายน 
วันที่ผมคิดฆ่าตัวตาย มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก และมันจะไม่สำคัญเลย หากว่ามันไม่ใช่ความคิดฆ่าตัวตายครั้งแรกที่จริงจังและมืดมน เกินกว่าจะปล่อยผ่านไปเหมือนเคย 
อะไรกันล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เหมือนเช้าธรรมดาๆที่มันเคยผ่านเข้ามา ผมชอบนึกเล่นๆก่อนหลับตาลงนอนเสมอว่า ถ้ามีวันใดวันหนึ่งที่ผมไม่ตื่นขึ้นมาแล้วล่ะก็ มันจะเป็นอย่างไร จริงๆแล้ว ผมไม่รู้คำตอบนั้นหรอก
รู้ไหม ดูเหมือนผมจะชอบผ่านเลยกับเรื่องยุ่งยาก แต่คำถามแบบนี้ก็ยังวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา คืนแล้วคืนเล่า 
เป็นเรื่องน่าแปลกอีกอย่าง ที่ผมไม่กล้าหาคำตอบนั้นอย่างจริงๆจังๆ ทั้งๆที่ผมเป็นคนที่ชอบคิดเองตอบเอง จนหลายๆครั้ง มันทำให้ผมเงียบ และดูไม่น่าพูดคุยด้วยเสียเลย เพราะผมให้คำตอบตัวเองจากทุกคำถามแล้วนี่ ไม่เหลืออะไรให้พูดอีกแล้ว  
แต่จริงๆแล้วผมต้องการอย่างนั้นน่ะเหรอ ไม่หรอกผมไม่คิดเช่นนั้น มันผิดด้วยหรือที่ผมจะดูแปลกแยก อย่าทำเหมือนผมไม่ใช่คนเลยน่า 
[ ถูกแล้ว ในสายตาที่จ้องมองกู มีแค่ตัวประหลาดตัวหนึ่ง ชอบยัดเยียด นักใช่ไหม เออ กูจะเป็น...  ]
ผมมีอวัยวะทุกอย่าง อย่างคนทั่วไป แต่แค่การวางตัว มันทำให้ผมหลุดสังคมขนาดนั้นล่ะก็ ผมก็น่าจะไม่ใช่คนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเสียดีกว่า
พวกคุณไม่รู้หรอก เวลาที่ถูกสายตาของคนอื่นมองเราเหมือนตัวอะไรสักอย่าง สายตาที่เหยียดหยาม ดูถูก มันเป็นความร้ายกาจอย่างที่สุดที่คนจะสามารถมอบให้แก่กัน 
 แต่.. แต่ยังไงผมก็อยู่คนเดียวไม่ได้ โลกนี้กว้างใหญ่เกินกว่าจะเป็นไปเพื่อคนๆเดียว 
มันดีแล้วเหรอที่จะแตกต่าง
[ เฮ้ย งั้นกูสมควรเสแสร้ง ทำให้เหมือนไอ้พวกนั้นน่ะเหรอ? ]
..
< ไม่หรอก.. แรกๆอาจจะรู้สึกแย่ แต่ต่อไปมันต้องดีขึ้นแน่ๆ เชื่อสิ >
ถ้าหากการมีอยู่ของคนเป็นไปเพราะมีใครสร้างมาแล้วล่ะก็ 
[ ใครล่ะ? ]      < พระเจ้าเหรอ? >
..ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าใคร อาจพระเจ้าก็ได้ แต่ผมไม่อยากสร้างตัวตนแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นแหละดีแล้ว คำว่าพระเจ้าก็เหมือนตัวเลขที่คุณบอกว่ามันคือ อินฟินิตี้ 
มันเท่ากับว่าคุณกำลังวางกรอบให้จินตนาการอันไร้ขอบเขต เหมือนที่เด็กชายบาสเตียน ตัวละครของมิฆาเอ็ล เอ็นเด้ ได้ทำ ในท้ายสุด เขาสูญเสียตัวตน และเกือบทิ้งโอกาสกลับบ้าน... 
จินตนาการเป็นสิ่งเดียวที่ผมภาคภูมิใจได้ในขณะนี้ 
หรือมันจะทำให้ผมดูบ้า
อย่างไรก็เถอะ ผมเชื่อว่าการที่เขาสร้างแต่ละคนให้แตกต่างกัน ย่อมมีจุดประสงค์ที่แน่นอนในตัวแล้ว ก็แล้วทำไมผมต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่ใช่ผมด้วยล่ะ 
[ กูเห็นด้วย ] 
< ไม่ใช่นะ เราต้องฝืนทำในสิ่งที่รู้สึกแย่ เพื่อคนอื่นในบางครั้ง ท้ายสุด พวกเขาจะเติมเต็มสิ่งที่เราขาดหายเอง.. >
  
มันผิดอะไรที่ผมจะแสดงความเป็นปัจเจกบุคคล.. 
< ก็เราไม่ได้อยู่คนเดียวนี่.. > 
..จำเป็นเหรอที่ผมต้องก้าวก่ายชีวิตคนอื่น เหมือนที่พวกเขาทำ..
< ก็นะ.. >
..แล้วการที่ต้องพึ่งคนอื่นตลอดเวลาน่ะ มันเป็นทิศทางที่ถูกต้องของกระบวนการวิวัฒนาการงั้นเหรอ 
< เอ่อ...เข้าใจบ้างสิ >
ในที่สุดแล้ว ชีวิตที่ต้องยืมลมหายใจคนอื่น ไม่เท่ากับว่าเราสูญเสียสิทธิ์ความเป็นเจ้าของ ของชีวิตไปเหรอ.. 
< ... > 
แล้วอย่างนั้นการมีชีวิตอยู่ และการตายไป จะต่างอะไรกันล่ะ 
ดูเหมือนผมจะได้ข้อสรุปของความว้าวุ่นในใจแล้ว
ตายดีกว่า...
(จบบทหนึ่งว่าด้วยการตัดสินใจ อย่าเพิ่งตีค่ามันจนกว่าจะครบทั้ง 3 บท  ในบท2ว่าด้วยการตัดสิน และบทสุดท้าย ว่าด้วยการตัด)