หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน(จริงๆ)

grofai-penguin

ตื่นขึ้นมาในทุกๆเช้า ฉันเฝ้ารอคอยโทรศัพท์จากใครคนหนึ่ง รอเพราะเขาบอกว่า แล้วจะโทรหานะ รอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาจะโทรมาหาวันไหน เมื่อไหร่ เวลาผ่านไปแต่ละวันโดยไร้เสียงโทรศัพท์จากเขา ไม่ว่าใครจะโทรมาฉันก็รู้ว่าคงไม่ใช่เขา เพราะเสียงเรียกเข้าของฉัน จะร้องขึ้นว่า ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ... ซึ่งเพลงนี้ฉันกำหนดให้เป็นของเขาคนเดียว เวลาของคนที่รอย่อมทรมานกว่าคนที่เขาบอกให้เรารอ เวลาของเรา 10 วัน ที่รอมันช่างยาวนานสำหรับเรา แต่เวลา 10 วันของเขาอาจเป็นเวลาอั้นสั้น แล้วช่วงเวลาที่เรารอนั้นมันอ้างว้างแค่ไหน เขาจะรู้ไหม ทุกครั้งที่เขาโทรมาฉันดีใจมากเหลือเกิน ถามว่าหากฉันคิดถึงเขามากทำไมไม่โทรหาเขาซะเอง ฉันก็กลัวว่าเขาจะคิดเข้าข้างตัวเองมากว่าฉันคิดถึงเขาก่อนเสมอ วันใดที่เขาไม่โทรมาฉันจะหงุดหงิดมากเลย และคิดในใจเสมอว่า ถ้าโทรมาจะแกล้งไม่รับสายบ้าง ถ้าไม่โทรมาภายในวันนั้น วันนี้จะไม่โทรไปหาแล้ว แต่ฉันก็ทำไม่ได้สักที ความคิดถึงของฉัน มากกว่าของเขารึเปล่า เป็นเพราะการแสดงออกของเรานั้นเป็นเพราะมีต่อเพื่อนเพศตรงข้าม เลยทำอะไร หรือแสดงออกมากไปมันไม่ดี แต่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขานั้นไม่ได้เกินเลยไปกว่าเพื่อนเลย และเขาเองก็เช่นกัน แต่เป็นเพราะเขาเป็นเพื่อนที่สนิท ฉันจึงอยากคุยกับเขา เรามักมีเรื่องคุยกันมากมาย วางสายเมื่อตังค์ หรือแบตหมด แล้วฉันก็เป็นฝ่ายคิดถึงและโทรหาเขาก่อนทุกที ในนาทีที่รอ นาทีที่คอย แม้ทรมานอยู่บ้างแต่ก็มีความสุขนะที่ช่วงเวลาได้คิดถึงใครสักคน และคนนั้นก็เป็นเพื่อนเรา....