รักตัวเองให้เป็น

unicorn

กวีชาวไอริชกล่าวไว้ว่า การรักตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของความรักที่ยืนยง การเรียนรู้ที่จะรักตัวเองนั้นเป็นพื้นฐานของการเติบโตทั้งร่างกาย จิตใจ และสังคมโดยรวม
     คนที่รักตัวเองไม่เป็นจะมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวสุข เดี๊ยวเศร้า เนื่องจากเขาปล่อยให้เงื่อนไขภายนอกหรือท่าทีของคนอื่นๆมากำหนดสภาวะอารมณ์  หากคนอื่นมีท่าทีที่ดีเขาก็จะมีความสุข  แต่หากวันไหนคนอื่นแสดงท่าทีเฉยเมยหรือแสดงท่าทีที่ไม่ดี  คนคนนั้นก็จะรู้สึกหม่นหมอง  ซึมเซา คนประเภทนี้มักจะเรียกร้องความรักด้วยการพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาใจคนอื่น  แม้ว่าบางครั้งอาจทำให้ตัวเองลำบากก็ตาม  เขามักคิดแบบแพ้/ชนะ  ดังที่ Stephen R. Covey ได้อธิบายไว้ในหนังสือ The 7 Habits of Highly People  ว่า  คนเหล่านึ้โดยปกติจะชอบเอาใจผู้อื่น  เขาแสวงหาความเข้มเเข็งจากความเป็นที่นิยมหรือการได้รับการยอมรับ  ไม่ค่อยกล้าแสดงความรู้สึกของตนเองหรือแง่คิดของตนเอง  และถูกคุกคามจากความเข้มแข็งในอัตตาของคนอื่นได้ง่าย  แต่คนที่รักตัวเองเป็นนั้นจะรักษาความสงบสุข  ความมั่นคงภายในตัวเองได้  สภาพอารมณ์ไม่ได้ขึ้นกับเงื่อนไขภายนอกหรือท่าทีของผู้อื่น  เขาสามารถปฏิเสธเมื่อไม่ต้องการทำสิ่งนั้น  นั่นเพราะเขาไม่ได้ตัดสินคุณจากค่าของตัวเองจากสิ่งตอบสนองภายนอกนั่นเอง  
        หลายคนที่ผิดหวังจากความรักมักจะจมกับความเศร้าโศกเสียใจ ทุกข์ทรมาน  ไม่สนใจตัวเอง   ไม่สนใจสิ่งแวดล้อม  บานคนถึงคิดทำร้ายตัวเองหรือแม้กระทั่งคิดฆ่าตัวตาย  ที่เป็นแบบนี้เพราะคนคนนั้นรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า  ไม่มีคุณค่าอีกต่อไป  เพราะฉันไม่ดีใช่ไหม  เขาเลยไม่รักฉัน ฉันไม่มีค่าพอที่เขาจะรัก
    การไม่เห็นคุณค่าตัวเองไม่ใช่เพราะคนคนนั้น ไม่มีคุณค่า  คนเหล่านี้มักมองตัวเองในทางลบ  เห็นแต่ข้อบกพร่องของตัวเอง  แล้วคิดเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นตลอดเวลา ไม่รู้สีกยินดีเมื่อคนอื่นได้ดี  เมื่อเห็นว่าใครได้ดีด้วยการพยายามกดคนอื่นให้ต่ำลง  
     การเห็นคุณค่าในตัวเองไม่เหมือนกับการหลงตัวเอง  เห็นง่ายๆจากการได้รับคำตำหนิหรือคำวิจารณ์จากคนอื่น  คนที่หลงตัวเองจะไม่พอใจหรือรู้สึกโกรธต่อคำวิจารณ์นั้น  ในขณะที่คนที่เห็นคุณค่าในตัวเองพร้อบรับเอาคำวิจารณ์มาพิจารณา  หากเห็นว่าเป็นจริงเขาก็จะยอมรับและหาทางแก้ไขข้อบกพร่องเหล่านั้นเสีย
      ประการแรกต้องยอมรับว่าไม่มีใครจะสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ในขณะเดียวกันก็ไม่มีใครที่จะแย่เกือบเสียทุกด้าน คนเรามีทั้งดีและไม่ดี  ความท้าทายอยู่ตรงที่ว่าเราจะสามารถหาข้อดีข้อด้อยของตนเองได้หรือไม่  เมื่อเราพบแล้วเราจะยอมรับในข้อบกพร่องพยายามปรับปรุงแก้ไขหากทำได้หรือไม่และพยายามส่งเสริม พัฒนาข้อดีของเราให้โดดเด่นหรือไม่
   แม้ตัวเราเองที่คุ้นที่สุดก็ยังไม่เห็นคุณค่าที่มีอยู่ก็ย่อมเป็นการยากที่จะมองเห้นความดีของคนอื่นได้  คนที่รักและเห็นคุณค่าของตนในตัวเองจะสามารถชื่นชมและยินดีกับความสำเร็จของผู้อื่นด้วยความจริงใจ นั่นเพราะเขารู้สึกถึงความแตกต่างของตัวเขาและคนอื่น  ฉันคือฉัน  และคุณคือคุณ  เขาสามารถมีความสุขได้โดยการไม่ต้องรอให้ใครมาแสดงท่าทียอมรับก่อน ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นฝ่ายยอมรับและเคารพผู้อื่นก่อนเสียอีก 
   สุดท้าย  คนเราจะพบว่า ความสุขที่แท้จริงเกิดจากความรู้สึกยอมรับ ยกย่อง  ศรัทธา เห็นคุณค่าของตัวเองและผู้อื่น นั่นเอง