สวัสดีความรัก (12)

Vampire

วาเลนไทน์แสนเศร้า
	วันนี้อาจเป็นวันที่ดีของใครหลายคน มีแต่คำว่า "รัก" "รัก" แล้วก้อ"รัก" "ผมรักคุณน่ะคับ และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ผมสัญญา" "ฉันเองก้อชอบคุณมานานแล้ว เหมือนกัน" "เราสองคนตกลงเป็นแฟนกันน่ะคับ" "ได้สิค่ะ"  
	แต่ก้อไม่เสมอไปหรอกน่ะ ที่ความรักจะสวยงามไปเสียหมด ยังมีบางคนต้องเสียใจกับวันนี้ ที่หลายคนเรียกวันนี้ว่า "วันแห่งความรัก" 
	ฉันเป็นหนึ่งในนั้นที่เสียใจอยู่ตอนนี้ เพราะว่าของขวัญที่ฉันทำให้กับเธอมันเกินไปอย่างนั้น จิงๆหรือ พ่อกับแม่ของฉัน บอกฉันอย่างนั้น ฉันทำสิ่งของสิ่งนึงให้เธอ มันคือ รูปของเราสองคนแปะลงในกระดาษปอด์นสีครีม แล้วก้อเขียนเพลงที่เธอแต่งให้ฉัน มันคงจะใหญ่เกินไป แล้วฉันก้อต้องการจะนำมันไปใส่กรอบให้กับเธอ 
	พ่อกับแม่เห็นสิ่งนี้ โดยที่ฉันเก็บมันไว้อย่างดี เขาและเธอบอกกับฉันว่า "สิ่งที่ฉันทำนี้มันมากเกินไปหรือปล่าว" "คิดว่ามันสมควรมั้ย" "คนอื่นเค้าเห็นจะคิดยังไง" "มันเกินไปแล้วน่ะ สำหรับนักเรียน ม.ปลาย" ฉันไม่ได้พูดอะไรสักคำ เอาแต่ร้องไห้ตลอด ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมร้องไห้ได้นานขนาดนี้ 
	วันนั้นฉันร้องไห้เกือบจะครึ่งชั่วโมงได้หล่ะมั้ง ต่อหน้าพ่อกับแม่ ซึ่งฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ฉันจำความได้ แม่บอกกับฉันว่า "อนาคตยังอีกยาวไกล ยังมีใครให้เลือกอีกมาก อย่าเพิ่งไปจริงจังมากได้มั้ย" ฉันไม่เข้าใจแม้แต่นิดเดียว เมื่อไหร่ที่เห็นว่าสมควรที่ฉันจะมีความรักได้ แล้วเมื่อฉันมีความรักฉันไม่จริงจังกับมันบ้าง แล้วคิดว่าฉันแค่รักเล่นๆหน่ะหรอ บางคนอาจใช่ แต่นั้นไม่ใช่ฉันนี่นา 
	ฉันเข้าใจที่พ่อและแม่อยากให้ฉันตั้งใจเรียนให้มากๆ ฉันก้อพยายามอยู่นี่งัย ไม่ได้ไปเกเร ซะหน่อย ก้อยังตั้งใจเรียนเหมือนเดิมน่ะ ฉันคงเป็นคนที่ผิดจริงๆ ใช่มั้ย ที่ทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉัน ขอโทษ ที่ทำแบบนี้ ฉันจะไม่ทำตัวอย่างนี้อีก แต่คงเป็นเพราะอารมณ์ตอนนั้น ฉันก้อเลยไม่ได้พูดกับพ่อและแม่เกือบเดือนเลยหล่ะมั้ง ฉันเลยมาอยู่ที่บ้านอีกหลังนึง ฉันต้องนอนคนเดียว อยู่ที่บ้านหลังนั้นคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไม่ได้ไปไหนมาไหนเลย รู้สึกว่าฉันอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ คืนแรกที่ฉันนอนที่นั่นฉันร้องไห้ตลอดเลย ช่วงนั้นฉันขาวขึ้นเยอะเลยน่ะ ก้อไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนเลย 
	ฉันยังคุยกับเธอเหมือนเป็นปกติทุกอย่าง แต่บอกเธอว่า ฉันแสบตา ก้อร้องไห้หน่ะสิ อิอิ... แล้วก้อคุยกับเธอว่า วันที่14กุมภา ไม่ต้องไปที่โรงเรียนของฉันแล้วน่ะ เพราะว่าฉันไม่ไปรับใบเกรดแล้ว เด๋วให้เพื่อนรับให้ แล้วจะไปอยู่ที่บ้านน้าน่ะ ไม่เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย เธอถามฉันว่า ทำไมไม่อยู่ที่บ้านนี้หล่ะ คำตอบที่สิ้นคิดของฉันคือ อาการมันร้อนเด๋วอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง หึ หึ คำตอบนี้เธอจะเชื่อมั้ยเนี่ย อิอิ... 
	ฉันไม่อยากเจอกับเธอวันนั้นจริงๆ ฉันไม่อยากจะร้องไห้หลายครั้ง ฉันกลัวจะบอกความจริงกับเธอ ตอนนั้นฉันรู้ว่าเธอใกล้จะสอบแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องคิดมาก ก้อเธออ่ะ จอมคิดมากเลยก้อว่าได้ จิงแม่ะ เรื่องนี้เป็นฉันที่ทำเรื่องให้มันวุ่นวาย ให้ฉันได้แก้ปัญหาเองเถอะน่ะ อยากให้เธอตั้งใจอ่านหนังสือสอบให้มากๆน่ะ อย่ากังวลกับอะไรทั้งนั้น ก้อรู้ว่าทางข้างหน้าไม่ราบเรียบ แต่เราก้อจะฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน โอเคมั้ย...
สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป...