วันฝนตก.....กับความทรงจำ สองด้าน ( เพียงสายลม ) ในวัยเด็กวันฝนตกของฉันสวยงาม สดใสร่าเริง ช่างเป็นธรรมชาติมอบให้เหมือนความฝัน แต่ตอนนี้ฉันเริ่มมองเห็นเด็กหลายคนในวันฝนตกคือวันที่ชีวิตเขาอาจหม่นมัว ในยามเย็นวันหนึ่งฝนตกโหมกระหน่ำผู้คนอัดเบียดเสียดกันหนาแน่นใต้ป้ายหลังคารอรถเมล์ ฉันเบียดตัวอยู่ในนั้นเป็นเวลานานสองนาน รถมากมายหลายสีสันวิ่งกันมากมายบนท้องถนน มีเด็กผู้ชายแทรกตัวเข้ามาภายใต้ป้ายรถเมล์ที่ฉันยืนอยู่ เขาตัวเล็กผ่ายผอมมอมแมม เสื้อผ้าเก่าๆที่สวมใส่เปียกโชก มีถุงพลาสติกครอบหัวเอาไว้ เด็กชายคนนั้นนั่งลงโคนเสา เริ่มมีน้ำตาไหลรินแข่งกับสายฝนพร้อมเสียงสะอื้นเบาร้องคลอเคลียแข่งกับสายฝนแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด ฝนตกทุกครั้งฉันคิดถึงวัยเด็กผ่านเข้ามาในความทรงจำเสมอฉันมักแอบแม่ไปเล่นน้ำฝนข้างนอก ทั้งที่รู้ว่าโดนดุแน่แต่นั่นแหละอย่างว่าเด็กยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ฉันเป็นน้องสาวคนเล็กพี่ชายทุกคนย่อมตามใจ พวกเราพี่น้องมักชวนกันวิ่งฝ่าสายฝนใครเปียกน้อยที่สุดจะเป็นผู้ชนะแน่นอนฉันเป็นผู้ชนะทุกครั้งจะด้วยไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม ถ้าฝนเริ่มซาเม็ด เราพี่น้องจะเขย่งตัวเด็ดใบไม้แล้ววิ่งไปในแอ่งน้ำใหญ่ ที่มีน้ำขังมากพอให้เรือใบไม้ของเราเล่นได้ เรือของฉันสวยกว่าใครเพราะชบาสีอมพูอมแดงที่นำมาประดับเรือ เรือใบไม้ของเราจะชนกันโคลงเคลง พร้อมเสียงหัวเราะของเราพี่น้องเป็นระยะและฉันจะนอนหลับฝันดีในคืนฝนตกทุกครั้ง ฉันเหลียวมองเด็กชายคนนั้น ฟ้าร้องดังเปรี้ยง เขาสะดุ้งตื่น สองมือกอดกระชอบร่างกายหนาวสั่น ทำให้ฉันคิดถึงวันฝนตกกับความทรงจำของฉันอีกด้านช่างเหมือนเด็กชายคนนี้ช่างเป็นภาพซ้อนทับมาในมโนภาพและความรู้สึกเสียงฝนตก ฟ้าร้องดังเปรี้ยงมีเสียงฟ้าผ่าตามมา ภาพตรงหน้าคือชายคนที่ฉันรักนอนสิ้นลมท่ามกลางสายฝน ร่างกายฉันหนาวสั่นเหมือนเด็กชายตอนนี้เพียงแต่ว่าใจฉันแตกสลาย หยาดน้ำตารินไหลเป็นทางพร้อมสายฝน เสียงสะอื้น ของฉันแข่งกับเสียงฟ้าร้อง ฉันเริ่มคิด ความทรงจำของเด็กๆเกี่ยวกับฝนเป็นอย่างไรกัน บางคนอาจมี บ้าน มีพ่อแม่รออยู่ บางคนอาจกำพร้า บางคนอาจเร่ร่อน ไม่มีใครสามรถให้คำตอบฉันได้ เหมือนชีวิตของเด็กชายที่ฉันมองดูด้วยความเวทนา เหมือนกับคนอีกหลายคนที่ได้แต่มองดูโดยไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรเขาได้ หลังฝนตกชโลมโลกความทรงจำหลังม่านฝนคงมีทั้งเรื่องที่น่าจดจำแสนหวานและความเจ็บปวดจนอยากจะลืมเลือน
16 ธันวาคม 2548 14:52 น. - comment id 87308
ค่ะเศร้าค่ะคุณพันไมล์
22 พฤศจิกายน 2548 21:24 น. - comment id 88143
ดีครับเป็นกำลังใจให้เขียนต่อไป แทนครับศรีสะเกษ
22 พฤศจิกายน 2548 21:24 น. - comment id 88144
เป็นความทรงจำที่เศร้ามากค่ะ แวะมาอ่านค่ะซิลค์กี้(ต่าย)
23 พฤศจิกายน 2548 21:41 น. - comment id 88176
เศร้าดีค่ะ
25 พฤศจิกายน 2548 19:06 น. - comment id 88208
โหย ขยันเขียนจังเลย เอาความคิดมาจากไหนนักหนาเนี่ย เก่งแฮะ ^^ ดีๆ
27 พฤศจิกายน 2548 02:15 น. - comment id 88218
สายฝนตกพร่ำ ตัวฉันก็ชุ่มช่ำไปด้วยไออุ่นแห่งรัก แม่มักสอนฉันเสมอว่า\"อยู่ใต้ฟ้า ไม่ต้องไปกลัวฝน\"
27 พฤศจิกายน 2548 18:24 น. - comment id 88230
ขอบคุณค่ะคุณแทนศรีสะเกษที่ยังไม่ลืมกัน
30 พฤศจิกายน 2548 23:50 น. - comment id 88331
พี่ทิกิขอบคุณค่ะ ช่วยร้องค่ะคุณพันไมล์ ขอบใจเพื่อนน่ะค่ะแต่รุ่นไหนนี่ ใช่อยู่ใต้ฟ้ากลัวอะไรกับฝนค่ะคุณท.ไทแต่มีเรื่องมากมายทำให้เรากลัว
13 มีนาคม 2549 15:40 น. - comment id 90034
ซึ้งอะ เศร้าจาง.................เขียนต่อปายน้า