..นิทานหลอกเด็ก..

keekie

ฉันจอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่ ..
	เปิดประตูก้าวลงจากรถพร้อมถุงขนมนานาชนิด ..
	เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังแว่วเข้าหู ..
	มองลอดรั้วเข้าไป .. เด็กหญิงร่างสูงเกินกว่าวัยเจ็ดขวบ
	กำลังวิ่งไล่เด็กหญิงตัวเล็กวัยสิบเดือนซึ่งกำลังหัดเดินเตาะแตะ ..
	หัวเราะกันสนุกสนาน ..
	ฉันเปิดประตูรั้วก้าวเข้าไป ..
	"น้ากี้มาแล้วววว .. "   เสียงเด็กหญิงคนโตร้องลั่น ..
	เธอวิ่งตรงมาที่ฉัน .. โถมเข้าใส่ทั้งตัวจนฉันแทบผงะหงายหลัง ..
	"โอ้ยตาย ตาย .. น้ากี้ตายแหล่ววว .. "   ฉันแกล้งร้องโอดโอย ..
	แล้วต้องรีบอ้าแขนรับเด็กหญิงที่กระโดดเกาะตัวฉัน ..
	.. พลางหอมแก้มซ้าย-ขวาฉันอย่างแรง ..
	"เบาๆ ลูกฟ้าใส .. "  เสียงปรามมาจากแม่ของเด็กหญิง ..
	"ก็หนูคิดถึงน้ากี้นี่ .. "   พูดพลางทำหน้ากระเง้ากระงอด
	จนฉันอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มใสเบาๆ
	"น้ากี้ก็คิดถึงฟ้าใสจ้ะ .. ไหนมาหอมแก้มที .."  เด็กหญิงเอียงหน้ามาให้หอมแก้มโดยดี ..
	"เอ้านี่ขนมของฟ้าใส กับ ไอรักจ้ะ .. "  ฉันส่งถุงขนมให้เด็กหญิงที่รีบยื่นมือมารับโดยไว
	เมื่อได้ขนม .. ความคิดถึงก็หมดความหมาย .. 5555 นี่ละนะเด็ก ..
	ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองเสมอ ..
	"ไงล่ะ .. มาถึงนี่ได้ .. "  เสียงแม่ของฟ้าใสถาม ..
	เรารู้จักกันมานาน .. ยามทุกข์ยากเราได้พบกันเสมอ ..
	และยามมีความสุขก็แยกย้ายกันไปเสพย์สุข .. นี่ละนะเพื่อนแท้ ..
	"ก็ตั้งใจมาน่ะ คิดถึงฟ้าใสกับไอรัก .."  ฉันหันไปมองสองพี่น้องที่กำลังรื้อถุงขนม ..
	แกะช็อคโกแลตของโปรดออกมาแบ่งกัน .. ยามเด็กได้ขนมโลกนี้ก็เป็นสีชมพูล่ะนะ ..
	มีไหมนะ? .. ขนมสำหรับผู้ใหญ่ ที่พอกินแล้วโลกนี้จะกลายเป็นสีชมพูสดใส ..
	(อย่าบอกว่าขนมชื่อความรักนะ .. อย่ามาหลอกกันเลยไม่เชื่อหรอก ..)
	"ทำหน้ายังกะหัวใจเป็นรู .. "  แม่ฟ้าใสยังคงพยายามเดาสาเหตุแห่งการมาของฉัน
	เรารู้จักกันดีพอที่ยามมองตากันจะเห็นไปถึงขั้วหัวใจ ..
	"น้ากี้คะ .. หนูอยากฟังนิทานค่ะ .. ไอรักก็อยากฟัง .."
	พออิ่มขนมก็เริ่มออดอ้อน
	"นะคะ นะคะ .. เล่านิทานให้หนูฟังหน่อยนะ.."
	หัวใจไหวยวบยามก้มลงสบสายตาวาวใสคู่นั้น ..
	เจ้าตัวเล็กเดินเตาะแตะต้วมเตี้ยมมาเกาะบ่าฉัน .. คงอยากฟังจริง ..
	"เอ .. น้ากี้จะเล่าดีไม๊น้า .. "  ฉันทำท่าครุ่นคิด ..
	"ดีสิคะ .. เอาเรื่องที่มีเจ้าชายกับเจ้าหญิงนะคะ .. นะคะ .. นะคะ .. "
	ปากเจรจาพลางเขย่าแขนฉันพัลวัน ..   "นะคะ น้ากี้นะ .. "
	เจ้าตัวเล็กเตาะแตะมานั่งตักฉัน .. ร้องเอ๊าะแอ๊ะๆ ..
	เหมือนอยากบอกว่า .. ฟังด้วยๆ ..
	"ต้องหอมแก้มน้ากี้ก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง .. "  ฉันยื่นแก้มซ้ายให้ ..
	เด็กหญิงรีบยื่นหน้ามาหอมแก้มฉันโดยเร็ว ..
	ในที่สุดก็หลอกเด็กได้หนึ่งครั้ง ..
	หลังจากพลาดการหลอกผู้ใหญ่มานับครั้งไม่ถ้วน
	"ทำไมฟ้าใสถึงชอบฟังนิทานที่มีเจ้าหญิงกับเจ้าชายล่ะจ้ะ .. " ฉันถาม ..
	เพราะทุกครั้งที่เด็กหญิงคะยั้นคะยอให้เล่านิทานต้องเป็นนิทานที่มีเจ้าหญิงเจ้าชายเสมอ ..
	"ก็เพราะตอนจบเจ้าหญิงเจ้าชายก็ได้แต่งงานกันไงคะ .. " เด็กหญิงจีบปากจีบคอตอบ
	ฉันยิ้ม .. ความรู้สึกของเด็กสวยงามเสมอ ..
	"เอาล่ะ .. พร้อมละยังไอรัก .. "   ฉันก้มลงมองหน้าเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตัก ..
	ไอรักเอามือบีบจมูกฉัน .. เหมือนจะบอกว่า .. เล่าซะทีสิ ลีลาจัง!!!
	อ่ะๆๆๆ เล่าก็ได้ ..
	"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว .. "  ทำไมนะ .. ตอนเล่านิทานต้องขึ้นต้นแบบนี้เสมอ ..
	"มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งถูกแม่เลี้ยงจับตัวขังไว้บนหอคอยสูง .. สูงมากซะจนใครก็ปีนไม่ถึง .."
	
	"ทำไมแม่เลี้ยงถึงต้องจับเจ้าหญิงไปขังไว้ล่ะคะ เจ้าหญิงทำอะไรผิด?"  
	เสียงเด็กหญิงถามด้วยความสงสัย
	ฉันสบตาใสซื่อคู่นั้น .. นั่นสิเจ้าหญิงจะทำอะไรผิดดีล่ะ .. ?
	".. บางทีอาจจะเป็นเพราะเจ้าหญิงทำแต่สิ่งที่ถูกต้องมากเกินไปล่ะมั้ง ..
	จึงต้องเข้าไปอยู่ในที่ๆ ปลอดภัยจากสิ่งชั่วร้ายน่ะ .. นั่นล่ะความผิดข้อเดียวของเจ้าหญิง"   ฉันตอบแล้วรีบเล่าต่อก่อนจะมีคำถามต่อไปอีก ..
	"เจ้าหญิงอยู่บนหอคอยนั้นมานานมาก .. นานมากซะจนผมของเธอยาว แล้วก็ยาวขึ้นเรื่อยๆ .. 
	เจ้าหญิงรอใครสักคนมาช่วยเธอลงไปจากหอคอย .. จนวันหนึ่งเจ้าชายขี่ม้าสีขาวผ่านมา .. 
	มองเห็นเจ้าหญิงยืนอยู่ริมหน้าต่างบนหอคอย .. เจ้าชายตกหลุมรักเจ้าหญิงในทันที .. "  
	ฉันหยุดเล่า .. พยายามแกะมือไอรักที่ดึงผมฉัน .. เจ็บชะมัด .. อย่าอินนักซี่เจ้าตัวเล็ก .. 
	ฟ้าใสนั่งตั้งใจฟังตาแป๋ว ..
	"เจ้าหญิงผมยาวแสนสวย .. ท่านขึ้นไปทำอะไรบนหอคอยสูงนั่นล่ะ .. เจ้าชายตะโกนถาม ..
	เจ้าหญิงก้มลงมองตามเสียง .. และเมื่อพบกับเจ้าชายรูปหล่อ .. เจ้าหญิงก็ตกหลุมรักเจ้าชายทันที .." 
	"เจ้าชายกะเจ้าหญิงรักกันหรอคะ? "  
เสียงใสๆ ถาม .. ฉันมองรอยยิ้มใสซื่อจนแก้มแทบปรินั้น ..
	"จ้ะ เจ้าหญิงกะเจ้าชายรักกัน .. "   ฉันตอบ .. 
	ยามได้ยินคำว่า  'รัก'  .. มันช่างเปี่ยมไปด้วยความสวยงามยิ่งนัก ..
	"ฉันถูกแม่เลี้ยงใจร้ายจับมาขังไว้ที่นี่น่ะ .. เจ้าหญิงตอบเจ้าชาย .. 
	ข้าจะช่วยท่านเอง .. เจ้าชายบอกเจ้าหญิงแล้วก็เดินไปมาทั่วบริเวณนั้นเพื่อหาเชือกมาช่วยเจ้าหญิง .. 
	แต่ไม่พบ ..  พอเจ้าชายเห็นผมเจ้าหญิงที่ยาวมากขนาดนั้น เจ้าชายจึงบอกให้เจ้าหญิงหย่อนเส้นผมยาวสลวยนั้น
	ลงมาทางหน้าต่างหอคอย .. เจ้าชายจะปีนขึ้นไปช่วยเธอลงมา .. เจ้าหญิงก็ทำตาม .. 
	จนเจ้าชายสามารถปีนขึ้นไปบนหอคอยหาเจ้าหญิงได้ .. " 
	 ฉันต้องหยุดเล่า .. มองรอยยิ้มกว้างจากเด็กหญิงช่างฝันตรงหน้า แล้วก็อดถามไม่ได้ ..  "ยิ้มอะไร? "  
	"ก็เจ้าชายกะเจ้าหญิงได้พบกัน .. รักกัน .. แล้วก็จะได้แต่งงานกันใช่ไม๊คะ? .. "  ฟ้าใสถาม 
	ฉันสบตาใสแจ๋วคู่นั้น  "จ้ะ เขาทั้งสองได้พบกัน .. รักกัน .. แต่ไม่ได้แต่งงานกันหรอก .. "  ฉันตอบ ..
	"อ้าว .. ทำไมล่ะคะ ..? "   ฟ้าใสถามด้วยความสงสัย .. 
	"เพราะเจ้าหญิงไม่ยอมลงมาจากหอคอย .. เธอแค่อยากพบหน้าคนที่เธอรักเพียงสักครั้ง ..
	แล้วเธอก็บอกให้เจ้าชายลงจากหอคอย .. กลับไป .. แล้วอย่ากลับมาอีก .. "   ฉันตอบ 
	"ทำไมล่ะคะ .. ก็เจ้าหญิงรักเจ้าชาย แล้วเจ้าชายก็รักเจ้าหญิงแล้วทำไมเจ้าหญิงต้องไล่เจ้าชายด้วยล่ะคะ ..?
	ทำไมเจ้าหญิงไม่กลับลงมาพร้อมเจ้าชายแล้วไปแต่งงานกันล่ะคะ ..? "   คำถามมาเป็นชุด .. 
	"เพราะเจ้าหญิงรักเจ้าชายมากจนไม่อยากให้เจ้าชายลำบากน่ะสิ .. "  ฉันตอบ
	"ทำไมล่ะคะ?  .. ลำบากยังไงคะ?"   ฟ้าใสยังคงไม่เข้าใจ .. 
	ฉันเงียบ .. ไม่รู้จะหาคำใดมาอธิบาย ..
	"ก็เพราะเจ้าหญิงเรื่องมากไงลูก .. "  แม่ของฟ้าใสที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้น ..
	"คนเราจะแต่งงานกันน่ะ .. นอกจากความรักแล้วยังมีปัจจัยอีกหลายอย่าง .. 
	แต่อย่างหนึ่งที่มีก็คือ .. ความเสียสละให้แก่บุคคลอันเป็นที่รัก .. 
	เราจะมีความสุขยามได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข .. 
	และยอมร่วมต่อสู้เป็นกำลังใจให้เขาก้าวผ่านความลำบากนั้นไปได้ ..
	เรียกว่าร่วมทุกข์ร่วมสุขจ้ะ .. "   ฉันเงยหน้ามองแม่ฟ้าใส ..
	"เจ้าหญิงน่ะเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมแบ่งปันความลำบากให้แก่คนรัก ..
	บางทีเจ้าหญิงอาจไม่เข้าใจก็ได้ว่า .. ความรักที่แท้จริง .. เป็นยังไง .. "  
	แม่ของฟ้าใสพูดจบ .. ก็เดินมาอุ้มไอรักไปจากตักฉัน ..
	"มาเจ้าตัวเล็ก ไปอาบน้ำได้แล้ว .. ฟ้าใสจะอาบน้ำพร้อมน้องไม๊ลูก .." 
	"ไปค่ะ .. "   พูดจบก็วิ่งตัวปลิวตามแม่และน้องไป ..
	ทิ้งคำพูดบางคำไว้ดังก้องในหูฉัน ..
	"เจ้าหญิงน่ะเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมแบ่งปันความลำบากให้แก่คนรัก ..
	บางทีเจ้าหญิงอาจไม่เข้าใจก็ได้ว่า .. ความรักที่แท้จริง .. เป็นยังไง .. "