รักเปรี้ยวจี๊ดของยัยตัวแสบ~1*

ความทรงจำ

ฉันลากสังขารกลับมาถึงบ้านได้เป็นผลสำเร็จหลังจากที่ไปมีเรื่องกะเพื่อนอีกกลุ่มในโรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง
ไอ้มีห์มานอนตายไรอยู่ห๊ะ! ไปช่วยแม่ขายของไป เจ๊รี(รีอา)ลากแขนฉันไปยังหลังร้านขายหาหารญี่ปุ่นของแม่
พาไอ้เจ้าขี้เกียจนี่มาส่งละ  หนูไปนะแม่
พี่รีไปไหนอ่า! ฉันวิ่งตามออกไปตะโกนถามผู้เป็นพี่สาวที่กำลังสตาร์ทมอเตอร์ไซด์
ไปซื้อของน่ะสิ เฝ้าร้านไว้นั่นแหละยัยตัวแสบ!
ไรอ่าเจ๊รีๆๆๆๆๆๆ ฉันกอดอกทำหน้างอ
วันนี้คุณหนูสุดแสนจะเรียบร้อยของคุณซาโกะมาเฝ้าร้านได้เหรอคับ อีตาแว่นผมตั้งร่างสูงชะลูดราวๆน้องๆเสาไฟฟ้าได้
เดินจูงจักรยานมาพร้อมยักคิ้วกวนๆให้
นายอีกละ!ไม่มีงานทำเหรอไง ถ้าว่างนักก็มาช่วย24ชั่วโมงเลยสิ ฉันกระแทกแดกดันไป แต่เขานายซึจิเอาแต่ยิ้มที่มุมปาก(นึกว่าหล่อตายล่ะ!!!!~)แบบประมาณรอยยิ้มพิมใจสาว
นายนี่มาทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟกะเย็นที่ร้านแม่ของฉันได้ไม่ถึงเดือน แต่ลูกค้าสาวก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเป็น2เท่า  เสน่ห์ของนายนี่ร้ายน่าดูชมเชียวล่ะ
ยิ้มไร!ถ้านายไม่รีบไปทำงานชั้นฟ้องแม่ให้ตัดเงินเดือนนายจริงๆด้วย!!! ฉันพูดจบก็รีบสะบัดหน้าหนีเดินเข้าไปในร้านโดยไม่สนใจรอยยิ้มกวนประสาทนั่นอีก!!
หน้างอเชียวลุกคนนี้ แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมาเนี่ย แม่จับหน้าของฉันไปซูมในระยะใกล้
โธ่แม่!ก็ปกติอ่าแหละ ไม่มีไรมากหรอกน่า ฉันเมินหน้าหนีก่อนจะนั่งลงกับพื้นไม้และรื้อๆลิ้นชักตู้เก็บยา
เฮ้อ!แต่ละคน เดี๋ยวมาจิโอะก็มา ไม่ต้องเก็บยาหรอก มันจะอะไรกันนักหนานะลุกบ้านนี้เนี่ย แม่ของฉันห่อปลาหมึกไปพลางบ่นไปพลาง แต่มันก็ไม่จริงจังนักเหมือนๆกับทุกครั้ง อาจจะมีบ้างที่โดนว่าหนักๆหน่อยก็ตอนที่แขนขาหัก
ฉันและมาจิโอะ(ผู้เป็นน้องชาย)มีเรื่องเกือบทุกวัน พี่รีอาก็ปากเก่งไม่แพ้กัน แม้รายนั้นจะไม่มีเรื่อง แต่ก็จวนๆจะมีเอาหลายครั้ง 
พ่อของฉันไม่ได้มีอิทธิพลหรอก ไม่ได้เป็นมาเฟียแบบที่มีกันอยู่เกลื่อนเมือง เป็นแค่นักธุรกิจทั่วไป ธรรมดาจะตาย
นี่จิโอะ ไม่สะบักสะบอมกลับมามันจะตายเหรอไงห๊ะ! เสียงพี่รีอาดังไปทั่วร้าน(ดีนะที่คนน้อย)
โหยยเจ๊ ก็ทำไงได้ พี่มีห์อ่า ก็เป็นเหมือนผมล่ะน่า ดูมันๆ เถียงสู้ไม่ได้แล้วโบ้ยฉันเลย เออแฮะ
ไอ้มีห์มันก็มาช่วยงาน!เป็นผู้ชายหัดช่วยงานทางบ้านมั่ง ไม่ใช่วันๆก็เอาแต่ไปมีเรื่อง เอ้า!ถือไปให้ซึจิล้างที่ครัว บอกไว้ก่อน ไม่ต้องคิดอู้เลยนะแก พี่รีอาด่าเสร็จก็หยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่กับผนังมาสวม  ฉันเลยเดินมานั่งจุ๊มปุ๊กอยู่ข้างโทรศัพท์สีครีม  หน้าที่ของฉันคือคอยจดออเดอร์ที่ลูกค้าโทรมาสั่งซุชิพร้อมที่อยู่ให้ไปส่ง ฉันหาวแล้วก็หาวอีก การมานั่งรอรับโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าจะโทรมาเมื่อไหร่นี่ไม่ใช่งานที่สบายเลยนะ ออกจะน่าเบื่อมากๆเลยด้วย
แมงวันเข้าปากแล้วๆ
ฉันรีบหยุดการกระทำอย่างสิ้นเชิงและหันไปแยกเขี้ยวใส่เขา
มีห์ ไปส่งเบนโตะที่..ให้หน่อยสิลูก
แต่จิโอะ..
แกไปแหละดีแล้ว ไอ้จิโอะมันใช้ได้ที่ไหน เดี๋ยวข้าวเละไม่ได้เงินกันพอดี
เอ่อ..ก็จริง วีรกรรมอันนี้ของมันฉันแอบเห็นด้วยกะพี่รีอาแฮะ
แต่มีห์ขับมอไซด์ไม่เป็นนี่ พี่รีไม่เคยหัดให้เลย!
แล้วขาแกล่ะ มีเอาไว้ทำไร
อ้าวพี่รีได้ไงกัน จะให้มีห์เดินไปเหรอไง ไกลจะตาย..
พอๆไม่ต้องเถียงกันแล้ว2คน ซึจิฝากพาน้องไปส่งด้วยนะลูก ต่อไปรีก็หัดให้มันนะ ร้านเรายุ่งๆจะให้รีไปส่งเองไม่ได้หรอก
อ้าวแม่!แล้วไหงหนูต้องไปด้วยอ่า
ขี้โวยจริงไอ้มีห์ ก็แกอ่าลงไปส่ง บอกว่าขับไม่เป็น นี่ก็หาคนขับให้แล้ว จะเอาอะไรอีกห๊ะ! ไปๆรีบๆไป หัดไว้เดี๋ยวต้องไปส่งเองก็ส่งไม่เป็น พี่รีอารีบยัดเบนโตะในตะกร้าไม้ใส่มือฉัน อีกมือก็ผลักฉันออกไป
ทั้งพี่ทั้งแม่เลย!ให้ตายสิ
พูดไม่เพราะเลยนะ เขามองลงมาที่ฉันอย่างกวนๆ(อีกแล้ว)
มันไม่ใช่ปากนาย เกี่ยวไรด้วย ไปดิจะได้รีบกลับ
เขายักไหล่แล้วก็ขึ้นคร่อมมอไซด์พร้อมกับเอ่ยปากออกคำสั่ง
ขึ้นมาสิ
นายขับเป็นจริงๆเหรอเนี่ย
ถึงชั้นจะหน้าเด็กแต่ก็แก่กว่าพี่สาวเธอนะจะบอกให้
ไม่ได้บอกว่าหน้าเด็กซักคำ พูดจบฉันก็ขึ้นไปนั่งข้าง(แบบผู้หญิง)แล้วเขาก็ออกตัว
เบาๆหน่อยดิ ไหนว่าขี่เป็น ส่ายไปส่ายมาอย่างงี้เนี่ยนะ!
ก้ใครใช้ให้ตัวหนักกัน
ฝีมือไม่ได้เรื่องแล้วโทษคนอื่นเหรอไง
เถียงๆๆๆไม่ตกฟากเลยนะ เธอนี่ยังไง
มันเรื่องของชั้น
มิน่ามีเรื่องประจำ
แล้วมัน..
เกี่ยวไรกะนายด้วย จะพูดคำนี้ใช่มั้ย พูดเป็นคำเดียวเหรอไง ถ้าไม่เห็นว่าใส่กระโปรงคงคิดว่าเป็นผู้ชาย
ฉันอ้าปากจะเถียง แต่สายตาเจ้ากรรมน่ะสิ ดันเหลือบไปเห็นบ้านเลขที่ที่ทำจากป้ายไม้ที่รถเพิ่งแล่นผ่านไป
เฮ้ยหยุด!!!!
เอี๊ยดดด.
อะไรอีกยัยตัวแสบ เดี๋ยวได้ตกรถตายไปจริงๆหรอก!!! เขาบ่นอย่างหัวเสียเล็กๆ(ไม่เล็กหรอกมั้ง)พร้อมกับหันมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง(ประมาณ ตอบไม่เข้าหูนู๋โดนเชือดแน่ๆ)
ก็..มันเลยบ้านที่ต้องส่งมาแล้วนี่!
เอ้าก็ไม่บอก!นั่งดีๆนะ เดี๋ยวถอยก่อนๆ 
แล้วเราก็รอดชีวิตจากการส่งซูชิหฤโหดได้