.*.มีเธอคอยห่วงใย.*.

grofai-penguin

ท่ามกลางผู้คนมากมายในที่แห่งหนึ่ง ฟ้ามืดครึ้มเป็นอันว่าเย็นนี้ฝนตกแน่นอน ใจครุ่นคิด ทำไงดีล่ะ ร่มก็ไม่มี วันนี้ต้องรีบกลับบ้านซะด้วย
     "แดง ฝนตกหนักเลยแกช่วยมารับฉันหน่อยได้ไหม" โทรหาเพื่อนหวังว่าเพื่อนที่อยู่ใกล้จะมารับกลับบ้านด้วยคน
     "เอ่อ คือเราต้องไปธุระกับเพื่อนอีกคนนึงน่ะ นัดกับเขาไว้แล้ว" 
     "ไม่เป็นไรจ๊ะ" ฟังคำปฏิเสธของเพื่อนพร้อมแอบน้อยใจนิดๆ
    ทอดสายตาไปข้างนอกผ่านกระจกใส มองนาฬิกาใกล้เวลาเลิกงานเต็มที่ แต่ทำไงดีล่ะ ฝนไม่ยอมหยุกตกง่ายๆเลย
     เฮ้อ...เอาว่ะเดินตากฝนไปก็ได้ อยู่ต่อมีหวังมือค่ำกันพอดี ฉันคงไม่รีบวิ่ง เพราะยังไงก็เปียกอยู่ดี ถือว่าเล่นน้ำฝนไปล่ะกัน
    ทำไมนะ จู่ๆน้ำตาก็หลั่งไหลเปื้อนแก้มขนาดนี้ รู้สึกเหงาเป็นพิเศษ เพราะแม้กระทั่งร่มฉันยังไม่มีไว้เป็นเพื่อนเลย
    ทำไมนะ ยิ่งพอตากฝนแล้วยิ่งอยากร้องไห้ เพราะทุกคนจะได้ไม่รู้ว่า ตอนนี้ฉันเหงาและอ้างว้างขนาดไหน มองผู้อื่นรายรอบ ไม่มีใครที่อยู่อย่างโดเดี่ยวอย่างฉัน เมื่อไหร่นะ ฉันจะถึงบ้านสักที 
    เอ๊ะ...นั้นต้นนี่นา ทำไงดีล่ะ ฉันไม่อยากให้เขาเห็นสภาพฉันในตอนนี้เลย จะเดินเลี่ยงไปทางไหนดีล่ะเนี่ย โอ๊ยไม่ทันแล้ว
    "ตากฝนอยู่ได้ไม่กลัวเป็นไข้รึไง" ต้นยื่นร่มกางให้ฉัน พร้อมทำหน้าดุ
    "พูดมากน่ะ จะรีบไป หนาวจะตายอยู่แล้ว" ฉันไม่วายแดกดัน
    "เดี๋ยวเดินไปส่งล่ะกัน กลัวเพื่อนตายว่ะ" ต้นขยี้หัวฉันแล้วเราก็เดินไปพร้อมกัน
    "ทำไมต้องเดินตากฝนมาด้วย รีบอะไรนักหนา" 
    "พอดีวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่.." ฉันเดินต่อไปโดยไม่รู้ว่าต้นหยุดเดินเมื่อไหร่
     "อ้าวทำไมไม่เดินมาล่ะ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก" แล้วฉันก็เดินไปลากตัวต้นเดินกลับมา
    "รีบจริงน่ะ เพื่อเขาเนี่ย ตัวเองเกิดป่วยขึ้นมาจะทำไง" เฮ้อ...ฉันนี่ไม่ไหวเลย ตัวเองได้แต่น้อยใจคนอื่น น้อยใจต้นบ้าง แต่เรากลับลืมคิดไปว่าการกระทำของเรา ทำให้เพื่อนอย่างต้นเป็นห่วงแค่ไหน แต่ก็แอบดีใจจังที่รู้ว่าเพื่อนยังเป็นห่วง แต่จริงๆแล้ววันนี้ฉันอยากไปหาพี่เขาคนนั้น เพราะอยากไปทวงบางสิ่งบางอย่างคืนจากเขา แต่เราก็ไม่ได้บอกต้น ต้นเป็นเพื่อนชายที่สนิทกับฉันมาก
     "ต่อไป ถ้ารีบขนาดนี้โทรบอกกันก็ได้จะได้ไปรับ" แอบค้อนนิดๆนะต้น แล้วเราก็เดินเคียงข้างกันจนถึงบ้าน ฉันบอกต้นว่าขอตัวไปหาพี่เขาคนนั้นสักครู่ และให้ต้นรอฉันก่อน อย่าเพิ่งกลับ ที่จริงฉันไม่อยากให้ใครต้องรอฉัน เพราะฉันรู้ว่าการที่รอใครสักคนนั้น เวลาของคนรอจะยาวนานกว่าคนที่ให้เรารอซะอีก ไม่อยากให้ต้นรู้สึกอย่างนั้น แต่รออีกนิดนะต้น เราจะมาให้เร็วที่สุด
     และแล้วฉันก็ได้ของคืนจากพี่คนนั้น ของที่ไม่เคยมีค่ากับเขา ของที่เคยคิดว่าจะไม่เอาคืน ของที่คิดว่าฉันตัดสินใจถูกแล้วที่ให้เขา คงเป็น ณ ตอนนั้นมั้ง เพราะฉันยังไม่เจอใครที่ดีสำหรับฉัน เขาก็เข้าใจ เพราะเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายตั้งแต่แรก แต่แค่ไม่อยากผูกมัดฝ่ายดีกับความรักที่มีให้เขาตลอดมา วันนี้ฉันขอความรักคืนจากเขาคนนั้นแล้ว เพราะตอนนี้ฉันมีเพื่อนที่ดีอย่างต้นอยู่ทั้งคน คนที่เข้าใจฉันยิ่งกว่าใคร โดยไม่มีอะไรผูกมัดระหว่างกัน มีเพียง ความรัก บวกความเป็นเพื่อนที่เราให้กัน แค่นี้ก็มีความสุขจริงๆ ขอบใจจริงๆนะต้น ที่คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ รักแกที่สุด (แต่ความรู้สึกมากมายเหล่านี้ฉันก็ไม่ได้บอกต้นแต่อย่างใด) ดูการกระทำกับคำพูดในทุกๆวันดีกว่านะ มันทำให้ชีวิตตื่นเต้นและมีความสุขดี 
     และฉันก็ไม่ได้ต้องให้ต้นรอฉันนานเลย เพราะเราก็ไปดูหนัง ทานข้าวกันต่อ กลับมาต้นก็ไม่ได้ถามอะไร ว่าเป็นไงที่ไปหาพี่คนนั้น เพราะต้นก็รู้ว่าฉันไม่อยากพูดถึงหากไม่ได้บอกหรือเล่าเอง
     "ไม่สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอตลอดไปรึเปล่า แต่ทุกวินาทีในทุกๆวินาทีฉันจะทำ และรักษาความรู้สึกดีๆของเราไว้ให้ดีที่สุด" รักแกว่ะ(เขินเหมือนกันนะเนี่ย)