หลงทาง

อนาลัย

   ถนนสายหนึ่งทอดยาวลดเลี้ยวผ่านป่าละเมาะ หมู่แมกไม้เข้าสู่แนวเขาสีเทาหม่นเบื้องหน้า  สีดำของคืนนี้เงียบเหงานัก ฉันห่อตัวซุกร่างบนเบาะเก่ากลิ่นอับๆ อยากจะหลับตาลงให้พ้นจากความเหน็บหนาว ยังอยู่ไกลเหลือเกินหนอกว่าจะถึงจุดนั้น  ความอ้างว้างเริ่มก่อตัวอีกครั้ง จะให้ฉันเหน็บหนาวทั้งกายและใจหรืออย่างไร   แค่นี้ก็หนาวเหน็บสุดจะทน   ไม่สมใจหรือ...
	ดวงดาวอยู่นั่นไกลลิบลับ มองเห็นฉันไหม หรือเพียงประกายระยิบระยับที่จะบอกให้รู้ว่า มิใช่เพียงฉันที่อ่อนแอ หยาดน้ำตามิใช่หยดน้ำค้างหรอกนะ  อย่างน้อยเธอก็ยังมีฉันที่คอยห่วงใย แม้จะไม่มีโอกาสรู้ว่า เธอเห็นฉันเป็นเพื่อนแค่ไหน
	หลับตาลง... ฉันจะลืมหลายคนที่จากมา  ความรักและความหลังถูกทอดทิ้งให้อยู่ที่นั่น   ใครคนหนึ่งให้ฉันสัญญาว่า..จะกลับมาและอยู่ที่นี่เมื่อถึงวันสิ้นสุดนั้น
	...ใช่ฉันหรือที่ผิดคำ  คนที่จากไปนานแสนนาน  นานจนเธอบอกใครๆว่า  ฉันคงไม่กลับมา  ลืมสัญญาและความหมาย..  ฉันสินะ..ถ้าเพียงแต่เธอจะเข้าใจ
	คืนเหงา..แมลงเศร้าร้องไห้..ดาวหล่นเดือนลับดับไป....
	เพลงของใครเคยร้องหนอ..จำได้แต่เพียงลางลาง...
	....ดาวดวงนั้นดับไปแล้ว  เหมือนกับเพลงแมลงร้องไห้  จะให้ใครมาปลอบใจเล่า  กลางค่ำคืนมืดหม่นอย่างนี้    เพียงสายตาแรกพบกันวันที่ฉันกลับมา   ความแปลกใจทอประกายเจิดจ้า เธอสบตาอ้ำอึ้ง ขณะที่ฉันหวั่นไหว   ความฝันหลุดลอยไปลิบลับแล้ว...
	จะมีประโยชน์อะไรที่ฉันต้องอยู่ที่นี่อีก  เก็บความเจ็บช้ำไว้ส่วนลึก  รอเวลาให้เลือนราง  อาจจะนานแสนนานเมื่อฉันจดจำ  แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ อย่างน้อยเธอก็ไม่เจ็บช้ำเท่าฉัน
	ทุ่งนา..ท้องฟ้า และดอกตะแบกบานไสวอยู่ในใจ  แต่ก็คงไม่มีดอกตะแบกบานในความเป็นจริงอีกต่อไป  ฉันจะจากไปให้ไกลจากที่นี่  ไปอยู่กับความแตกต่าง ที่เธอไม่เคยอยู่
	ลมหนาวหวีดหวิวปะทะใบหน้าหยาดน้ำตาเมื่อครู่แห้งเหือด   ดาวหนึ่งดวงบนฟ้าวูบดับ  ทางเบื้องหน้ามืดมิด ฉันอาจจะหลงทางในค่ำคืนเปลี่ยว แต่ฉันจะต้องไม่หวั่นไหวมากไปกว่านี้
	ดาวบนฟ้าทุกดวงจากไปแล้ว ทิ้งแนวเขาสีเทาหม่นไว้เบื้องหลัง  ฉันโดดเด่นท่ามกลางคนแปลกหน้า  ความเหน็บหนาวของค่ำคืนก็จากไป   ดวงตะวันทอแสงจ้าเหลือเกินในเช้าวันนี้  แม้หยาดเหงื่อจะมิใช่หยาดน้ำตา แต่ฉันก็เจ็บช้ำยิ่งกว่า   ภาพดอกตะแบกและเด็กน้อยสองคนวิ่งเล่นอยู่กลางท้องทุ่งเด่นชัดเต็มหัวใจ ....  เหมือนเสียงใครหนอ..เรียกให้ฉันกลับไป...
	 เอี๊ยดดดดด..... ปัง ..   เจ็บที่หัวใจและมือทั้งสองข้าง   ใครบอกกันหนอว่าแสงตะวันอบอุ่นและร้อนรุ่ม   ทำไมวันนี้เย็นเยียบและเหนียวหนึบ    สีแดงชื้นๆมิใช่น้ำตา   ดาวบนฟ้าเหมือนกลับมาลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่ใกล้ๆ  เอื้อมมือจะคว้า  แต่ทำไมหนักนักก็ไม่รู้...
	ลุงเห็นเขายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว  บอกว่าเพิ่งมาจากบ้าน  ยังถามลุงเลยว่า หิวไหม  จะข้ามถนนไปฝั่งโน้น....   ก็พอดีกับรถคุณ....
	ชายแก่บอกชายหนุ่มแต่งตัวดีที่ยังยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์เบื้องหน้า   ไม่น่าจะเป็นนางหนูคนนี้เลย.. ชายแก่ก้มหน้าซ่อนหยาดน้ำตา   ก้มลงหยิบขันเก่าๆใส่ย่ามสีคล้ำแล้วเดินจากไปอย่างเลื่อนลอย .