ถนนสายหนึ่งทอดยาวลดเลี้ยวผ่านป่าละเมาะ หมู่แมกไม้เข้าสู่แนวเขาสีเทาหม่นเบื้องหน้า สีดำของคืนนี้เงียบเหงานัก ฉันห่อตัวซุกร่างบนเบาะเก่ากลิ่นอับๆ อยากจะหลับตาลงให้พ้นจากความเหน็บหนาว ยังอยู่ไกลเหลือเกินหนอกว่าจะถึงจุดนั้น ความอ้างว้างเริ่มก่อตัวอีกครั้ง จะให้ฉันเหน็บหนาวทั้งกายและใจหรืออย่างไร แค่นี้ก็หนาวเหน็บสุดจะทน ไม่สมใจหรือ... ดวงดาวอยู่นั่นไกลลิบลับ มองเห็นฉันไหม หรือเพียงประกายระยิบระยับที่จะบอกให้รู้ว่า มิใช่เพียงฉันที่อ่อนแอ หยาดน้ำตามิใช่หยดน้ำค้างหรอกนะ อย่างน้อยเธอก็ยังมีฉันที่คอยห่วงใย แม้จะไม่มีโอกาสรู้ว่า เธอเห็นฉันเป็นเพื่อนแค่ไหน หลับตาลง... ฉันจะลืมหลายคนที่จากมา ความรักและความหลังถูกทอดทิ้งให้อยู่ที่นั่น ใครคนหนึ่งให้ฉันสัญญาว่า..จะกลับมาและอยู่ที่นี่เมื่อถึงวันสิ้นสุดนั้น ...ใช่ฉันหรือที่ผิดคำ คนที่จากไปนานแสนนาน นานจนเธอบอกใครๆว่า ฉันคงไม่กลับมา ลืมสัญญาและความหมาย.. ฉันสินะ..ถ้าเพียงแต่เธอจะเข้าใจ คืนเหงา..แมลงเศร้าร้องไห้..ดาวหล่นเดือนลับดับไป.... เพลงของใครเคยร้องหนอ..จำได้แต่เพียงลางลาง... ....ดาวดวงนั้นดับไปแล้ว เหมือนกับเพลงแมลงร้องไห้ จะให้ใครมาปลอบใจเล่า กลางค่ำคืนมืดหม่นอย่างนี้ เพียงสายตาแรกพบกันวันที่ฉันกลับมา ความแปลกใจทอประกายเจิดจ้า เธอสบตาอ้ำอึ้ง ขณะที่ฉันหวั่นไหว ความฝันหลุดลอยไปลิบลับแล้ว... จะมีประโยชน์อะไรที่ฉันต้องอยู่ที่นี่อีก เก็บความเจ็บช้ำไว้ส่วนลึก รอเวลาให้เลือนราง อาจจะนานแสนนานเมื่อฉันจดจำ แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ อย่างน้อยเธอก็ไม่เจ็บช้ำเท่าฉัน ทุ่งนา..ท้องฟ้า และดอกตะแบกบานไสวอยู่ในใจ แต่ก็คงไม่มีดอกตะแบกบานในความเป็นจริงอีกต่อไป ฉันจะจากไปให้ไกลจากที่นี่ ไปอยู่กับความแตกต่าง ที่เธอไม่เคยอยู่ ลมหนาวหวีดหวิวปะทะใบหน้าหยาดน้ำตาเมื่อครู่แห้งเหือด ดาวหนึ่งดวงบนฟ้าวูบดับ ทางเบื้องหน้ามืดมิด ฉันอาจจะหลงทางในค่ำคืนเปลี่ยว แต่ฉันจะต้องไม่หวั่นไหวมากไปกว่านี้ ดาวบนฟ้าทุกดวงจากไปแล้ว ทิ้งแนวเขาสีเทาหม่นไว้เบื้องหลัง ฉันโดดเด่นท่ามกลางคนแปลกหน้า ความเหน็บหนาวของค่ำคืนก็จากไป ดวงตะวันทอแสงจ้าเหลือเกินในเช้าวันนี้ แม้หยาดเหงื่อจะมิใช่หยาดน้ำตา แต่ฉันก็เจ็บช้ำยิ่งกว่า ภาพดอกตะแบกและเด็กน้อยสองคนวิ่งเล่นอยู่กลางท้องทุ่งเด่นชัดเต็มหัวใจ .... เหมือนเสียงใครหนอ..เรียกให้ฉันกลับไป... เอี๊ยดดดดด..... ปัง .. เจ็บที่หัวใจและมือทั้งสองข้าง ใครบอกกันหนอว่าแสงตะวันอบอุ่นและร้อนรุ่ม ทำไมวันนี้เย็นเยียบและเหนียวหนึบ สีแดงชื้นๆมิใช่น้ำตา ดาวบนฟ้าเหมือนกลับมาลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่ใกล้ๆ เอื้อมมือจะคว้า แต่ทำไมหนักนักก็ไม่รู้... ลุงเห็นเขายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว บอกว่าเพิ่งมาจากบ้าน ยังถามลุงเลยว่า หิวไหม จะข้ามถนนไปฝั่งโน้น.... ก็พอดีกับรถคุณ.... ชายแก่บอกชายหนุ่มแต่งตัวดีที่ยังยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์เบื้องหน้า ไม่น่าจะเป็นนางหนูคนนี้เลย.. ชายแก่ก้มหน้าซ่อนหยาดน้ำตา ก้มลงหยิบขันเก่าๆใส่ย่ามสีคล้ำแล้วเดินจากไปอย่างเลื่อนลอย .
อนาลัย 2 พ.ย. 2548 00:32 น. - ID 6020 
1993
0
0
3 พฤศจิกายน 2548 19:38 น. - comment id 87622
เศร้าจัง...ขออย่าให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นจริงเลย.... ไม่รู้เป็นเพราะอะไรทั้งที่รักสวยงามเเท้ๆเเต่ทำไมใจคนถึงปวดใจได้ถึงขนาดนี้ ทำไมต้องทำชีวิตให้มันเจ็บด้วย... เสียดายความเป็นตัวเองจัง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ