เพื่อนสนิท ที่เป็นมากกว่าเพื่อนสนิท

ร้อยแก้ว

สวัสดีค่ะ  ชั้นมีชื่อว่า อู้อี้ อ้อ แน่ล่ะ นิสัยกับชื่อย่อมคล้ายกัน ถึงจะไม่ค่อยมากเท่าไหร่นักก็เหอะ  เรื่องที่เป็นความทรงจำของชั้น เป็นเรื่องของเพื่อน 2 คน แน่ล่ะ ต้องเป็นคนพิเศษแน่นอน เพื่อนรักของชั้นไงล่ะคะ  เรา 3 คนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ดิฉันกะเพื่อนชายที่มาจากโรงเรียนเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันเลย กลับมาสนิทกันในเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัย  เจ้านี่น่ะจอมเก๊กเลย มันมีชื่อว่า อ้า น่าเกลียดจัง แต่นิสัยมันก้อดีนะคะ ถึงมันจะไม่ชอบแปรงฟันตอนเช้าก้อเหอะ  ด้วยความเชื่อของมันน่ะสิคะ  เพราะว่ามันดัดฟันและก่อนเข้านอนมันได้แปรงฟันจนสะอาดแล้วมันบอกว่าไม่จำเป็นต้องแปรงตอนเช้า  เพราะมันไม่ได้กินอะไรหลังจากนั้นอีก  โห  แต่กว่าจะรู้พวกเราก้อกินอะไรๆร่วมกะมันมาจนถึงปี 3 แล้วล่ะ ความจริงถึงปรากฏ  โถ่ เวรกรรม  เราสองคนมาสอบติดที่ภาควิชาเดียวกัน  เลยเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะค่ะ  ด้วยความที่ชั้นเป็นคนน่ารัก อิอิ ม่ายช่าย ด้วยความที่ชั้นเป็นคนนิสัยแปลกๆ เลยเข้ากับเพื่อนสาวๆ ที่น่ารักในภาควิชาไม่ค่อยได้ บวกกับความรักสันโดษ  ชั้นกะเจ้าอ้า เราเหมือนกันก้อตรงนี้ล่ะ เลยไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ  จนเพื่อนพ้องต่างเข้าใจผิดหาว่าเรากิ๊กกัน บ้างก้อว่าเจ้าอ้ามันเป็นแอบ  แต่เสียงลือเสียงเล่าอ้างอันใด  พี่เอย ก้อไม่ทำให้เราเลิกเป็นเพื่อนกันได้  
	จนกระทั่งมีเพื่อนหนุ่มน้อยคนหนึ่ง โอว เจ้านี่ล่ะค่ะ สร้างความผิดหวังให้กับชั้นเป็นคนแรกในมหาวิทยาลัยนี่เลย   ก้อจะไม่ให้ผิดหวังได้ไงล่ะคะ  ตอนที่เราเข้าปฐมนิเทศน์  ตอนวันแรกที่เราต้องเจอหน้าเพื่อนในวิชาเอกประวัติศาสตร์ ของเรา  ชั้นเห็นผู้ชายคนนึง โอว น่าตาน่ารักจัง  มีเพื่อนหน้าตาน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย โห คงเป็นชีวิตที่เลิศหรูแล้วล่ะทีนี้  จากนั้นชั้ยเข้าไปทักค่ะ  บังเอิญจำชื่อเค้าก้อผิดๆ  ยังงงๆ อยู่ว่าตอนมาสอบสัมภาษณ์พร้อมกันมันขี้เหร่จะตายนี่หว่า  ไหงตอนนี้ดูดีขึ้นเป็นกระบุงโกย  เราก้อทักทายกันคุยไปคุยมา กลับกลายเป็นว่าชั้นจำคนผิดนั่นเอง  มิน่าล่ะ ทำไมมันหน้าตาดีนัก  อ้อ ลืมแนะนำเจ้าเพื่อนซี้คนที่ 2 ค่ะ เจ้านี้หน้าตาดี๊ดี แต่ชื่อน่าเกลียดเชียว มันมีชื่อว่า เขียด ค่ะ  โห สรุปว่าเรา 3 คน เริ่มต้นจากตรงนี้ค่ะ  1 หญิง 2 ชาย เราหน้าดีทั้งกลุ่มเลย เหอ เหอ
	ในภาควิชาที่เราเรียน  ค่อนข้างสนุกค่ะ ในตอนแรก โดยเฉพาะก่อนเกรดออก เพราะหลังเกรดเทอมแรกออกแล้ว เราจะหมดสนุกทันที  เอาล่ะต่อๆ  ในช่วงแรกอาจารย์ประจำภาควิชา ก้อจะมีการพานักศึกษาไปทัศนศึกษา ที่สถานที่สำคัญ  เกี่ยวข้องกับวิชาเรียนทั้งนั้นเลย วัดเก่าสมัยทวารวดี ไปหลากหลายที่มาก  จากนั้น เจ้าเขียด เพื่อนชายที่เรามารู้ตอนหลังว่ามันเป็นสาว มันเป็นคนจังหวัดนี้ล่ะค่ะ จังหวัดเดียวกับมหาวิทยาลัย  มันก้อได้ชักชวนเรา แก๊งค์ 3 ช่า บ้ๆบอๆ ไปเดินเที่ยวชมเมืองแถวบ้านมัน  ให้ตายเลยค่ะ  ดิฉันกะเจ้าอ้า เดินชมเมืองกะมันเกือบ 10 กิโล  เดินแบบตาดูดาวเท้าติดดินเลยค่ะ  โอว แต่ด้วยสปิริตของนักเรียนประวัติศาสตร์อย่างพวกเรา ก็ไม่มีใครย่อท้อเลยซักกะคน เรายังคงเกินกันต่อไปด้วยใจรัก  แต่เราจะหมดรักกันก้อต่อเมื่อตื่นขึ้นมาอีกวันนั่นแหละค่ะ แทบเดินไม่ไหว  เราไปเดินเที่ยวและถ่ายรูปกันอย่างหนำใจ  
	เรายังคงคบกันต่อมาเรื่อยๆ  แม้จะมีเพื่อนผ่านเข้ามาร่วมกลุ่ม  แต่สุดท้ายก้อต้องถูกถีบแบบจงใจออกไปทุกครั้ง  คนนู้นไม่ชอบใจ ทำนองนี้  แต่เรา 3 คน ยังคงคบกันต่อไปเรื่อย บางครั้งชั้นเองก้อแปลกใจว่าทำไมคนอื่นไม่คบกับเรา  พาลคิดไปว่าเค้าแปลก  แต่จริงๆแล้ว คงจะเป็นพวกเรา 3 คนที่แปลกมากกว่า  คิดแบบนั้นรึเปล่าคะ
	เมื่อขึ้นปีที่ 2 เกิดเหตุเภทภัยใดๆ กับเจ้าเขียดเพื่อนรักของพวกเราก้อไม่ทราบ  มันแว้งเข้าไปกินเจตลอดชีวิต ท่ามกลางการคัดค้านของชั้นกะเจ้าอ้า  โดยพวกเราให้เหตุผลว่า เรายังเรียนกันอยู่  ต้องใช้สมอง  ต้องกินอาหารที่มีประโยชน์เพื่อเพิ่มรอยหยักอันน้อยนิด ให้ได้ใช้การ แท้ที่จริงกลัวขาดเพื่อนกินหมูกะทะ ไม่มีคนช่วยหารน่ะค่ะ  แต่เจ้าเขียดมันกลับเข้าซึ้งถึงรสพระธรรม  มันบอกว่าการที่เรากินเนื้อสัตว์เข้าไปทำให้กระเพาะเรากลายเป็นสุสาน อุ๊ย ดูมันว่าเข้าไปโน่น  นอกจากกินเจ มันยังปรารภอีกว่าอยากจะใช้ชีวิตที่เหลือ อยู่ใต่ร่มเงาของพุทธศาสนา  ปัญหานี้เกิดมาจากสิ่งใด ชั้นกะเจ้าอ้า ต่างก้อเดากันไปต่างๆนานา  รู้แต่ว่าเขียดเพื่อนรักของเรา เปลี๊ยนนนนนนนนนนนนนนนนนไป๋		แต่ความเปลี่ยนแปลงใดๆ ก็ไม่สามารถทำให้เราเลิกเป็นเพื่อนกันได้  เราเป็นเพื่อนรักกันค่ะ  ครั้นพอขึ้นปีที่ 3 พวกเราก้อได้ไปทัศนศึกษามากขึ้น  แต่ละคนก้อเริ่มส่อแววความถนัดในอนาคต เช่น  เจ้าอ้า  ตอนที่ไปเที่ยวปราสาทหินต่างๆ  โห มันทำตัวเป็นไกด์ได้ดีอย่างน่าทึ่ง   แบบที่เพื่อนๆอย่างดิฉันกะเจ้าเขียดได้แต่งง ว่ามันมีแววขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย  โห เพื่อนเราๆ มาดไกด์จับซะงั้นน่ะ  ไม่น่าเชื่อเลยซักกะนิดเพราะมันจะเป็นคนที่เอ๋อ เหมือนคนไม่เต็มบาทแต่มันชอบแสดงตัวว่ามันหน้าตาดีน่ะค่ะ  เราสามคนเริ่มเปลี่ยนไปคนละนิด   เป็นคนละแบบ  แต่ก็ยังมีบางอย่างที่เรายังคงเหมือนกัน  และเพราะความเหมือนนี้เลยทำให้เรายังคงคบกันมาได้  ความเหมือนที่ว่าน่ะเหรอคะ  ก้อเป็นเรื่องของความเป็นส่วนตัว  เราจะไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าเจ้าตัว  แต่พวกเราจะเอามานินทาลับหลัง อิอิ ไม่ใช่แค่พูดถึงว่าเราคิดยังไง  เรา 3 คนเป็นแบบนี้ทุกคนค่ะ อีกเรื่องคือความไม่เรื่องมาก  ตัวใครตัวมัน  พวกเราอินเตอร์หัวนอก  คบกันแต่ไม่เรื่องมาก ว่าไงก้อว่ากัน  แต่ว่าเจ้าอ้ากะเจ้าเขียดชอบไปเที่ยวซะเหลือเกิน บางทีเจ้าเขียดไปด้วยความอับจน  เพราะมันจนน่ะสิคะ  ต่างกับเจ้าอ้าที่บ้านรวย  ส่วนฉันก้อปานกลางค่ะ  แต่สามารถให้เจ้าเพื่อนคนนี้ยืมเงินได้บ้าง  บางทีชั้นก้อไปยืมมันบ้าง  แลกกันไง  
	ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของพวกเราเดินทางมาถึงช่วงปีสุดท้าย เป็นช่วงที่พวกเราต้องไปฝึกงาน เรา 3 คนเลือกไปกันคนละที่  เพราะพวกเราฉลาดน่ะสิคะ  เราต่างก้อเก่งกันคนละแบบ มีความโดเด่นต่างกัน ต้องแยกกันไปเด่น  ถ้าไปด้วยกันพวกเรารู้ว่าจะให้เสียเพื่อนเปล่าๆ  เราไปคนละทางกันค่ะ  เจ้าอ้าไปสายการท่องเที่ยว เจ้าเขียดสายวัฒนธรรม  ส่วนชั้นก้อเดินสู่ทางสายประวัติศาสตร์โบราณคดี  จนเราฝึกงานจบ เราก้อกลับมาเรียนด้วยกันอีกเป็นเทอมสุดท้าย  เราได้สนิทกันมากขึ้น  ชั้นเริ่มก้าวก่ายเพื่อนสาว โดยการไปนอนที่หอมัน เพราะช่วงนั้นชั้นถูกผีหลอกที่หอ  ถึงเราจะต่างเพศแต่ใจเดียวกันค่ะ  มิตรภาพไม่ควรทำให้แปดเปื้อน  บางครั้งก้อไปหอนคาราโอเกะห้องมัน อ้อ ไม่ได้รวยนะคะ  แต่ว่าเป็นโปรแกรมคาราโอเกะ แล้วเรามาหอนสดกันน่ะค่ะ  เจ้าเขียดชอบเพลงแนวสุนทราภรณ์ โอเรียนทอลพริ้นเซส  ประมาณนี้ ที่มันชอบ  ส่วนชั้นกะเจ้าอ้า  เราคอเดียวกัน วัยรุ่น  จนถึงวันที่เราจบการศึกษากัน มันสั้นจริงๆเวลา
	ทั้งๆ ที่เราเรียนด้วยกันมา 4 ปี เต็มๆ  ระยะเวลาในรั้วมหาวิทยาลัยในตอนนั้นช่างยาวนานนัก จนพวกเราเองห่างไกลจากการใช้ชีวิตจริงๆ  มันเป็นเหมือนชีวิตในฝัน   เพราะเราทุกคนต่างยังไม่เคยสัมผัสกับโลกของความเป็นจริง เราทั้ง 3 คน มีทางเดินที่ต่างกันออก ชั้นทำงานที่จังหวัดหนึ่งอยู่แสนไกลจากเพื่อนๆ ส่วนเจ้าอ้า มุ่งหน้าเรียนต่อปริญญาโท  เจ้าเขียดน่ะเหรอ มันรักบ้านเกิดค่ะ   ยังคงเป็นคนที่อนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมอยู่ที่บ้านเกิด  ทุกคนต่างมีทางเดินที่ไม่เหมือนกัน  แต่สิ่งที่เราเหลืออยู่คือความเป็นเพื่อนรักของพวกเรา  ที่ไม่ว่าวันไหนๆเวลาที่นึกถึง ชั้นเองและเพื่อนก้อคงจะยิ้มได้เวลาที่นึกถึงมัน  ความทรงจำระหว่างพวกเรา