สวัสดีความรัก (5)

Vampire

วันนี้เป็นวันวิชาการของโรงเรียนฉัน
             เธอก้อมาใช่ไหม ฉันรู้ว่าเธอต้องมาแน่ๆ เพราะว่าเธอเป็นตัวแทนของโรงเรียนเชียวน๊า ต้องมาประกวดวาดรูปการ์ตูน เธอวาดรูปการ์ตูนญี่ปุ่นไงหล่ะ
            เราเจอกันตอนเช้าด้วยน๊า ประมาณ8โมงเช้า เธอเอารูปดอกลั่นทมที่ฉันให้เธอวาดมาให้ด้วย สวยมากเลย เธอนี่เก่งมากๆเลย น่ารักมากด้วย 
           เพื่อนๆของฉันเห็นถุงที่ฉันถือก้อสนใจกันใหญ่ เปิดออกมาดูกันทุกคนเลยแหล่ะ เพื่อนๆของฉันอิจฉาฉันกันใหญ่เลยน่ะ บอกว่าดีจังเลยน่ะ มีคนวาดรูปให้ด้วย แถมสวยมากๆเลย ฉันดีใจที่สุดที่วันนี้ฉันมีเธอ รู้มั้ยว่าฉันยิ้มจนหน้าบานเลยน่ะ 
           แล้วก้อมีเพื่อนที่โรงเรียนของเธอมาแข่งด้วย เธอคนนั้นน่ารักดีน่ะ เป็นผู้หญิง ขาว แล้วก้อน่ารักมากๆเลย ฉันยุให้เธอจีบเค้า แต่เธอก้อบอกว่า เธอมีฉันอยู่แล้ว จะไปยุ่งกับคนอื่นอีกทำไมหล่ะ เฮ้ย...ก้อเป็นซะอย่างเงี๊ย ฉันถึงรักเธอมากมายอย่างงัยหล่ะ
            เธอแข่งวาดรูปตอน9โมงเช้า ส่วนฉันสิ อาจารย์แจกสมุดคนละเล่ม ให้ไปจด แล้วก้อจด ว่าในงานวันวิชาการของโรงเรียนเรามีอะไรบ้าง 
              แล้วมานมีต้างหลายซุ้มอ่ะน่ะ นักเรียนก้อ3,000กว่าคน ทุกคนต่างต้องทำเหมือนๆกันอย่างนี้ แล้วคิดดู โห้...นี่คนหรือว่าหนอนกันค่ะเนี่ย เต็มโรงเรียนไปหมด เบียดเสียดมากๆเลย ร้อนก้อร้อน เมื่อยก้อเมื่อย แต่ไม่รุจาบ่นไปทำไมกัน หายเมื่อย หายเหนื่อย ซะเมื่อไหร่กันหล่ะ 
               ฉันเดินรอบโรงเรียนไม่รู้กี่รอบแล้ววันนี้ วันนี้ที่โรงเรียนมีคนมาดูงานก้อเยอะแยะเหมือนกัน ทำให้โรงเรียนของฉันดูเล็กไปเลย ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก้ออยู่ที่นั่น ช่ายมั้ย
               ในที่สุด ฉันก้อจดครบซะที เล่นเอาเพื่อนๆของฉัน เป็นแมงหวี่ไปตามๆกัน ก้อบ่นกันอยู่นั่นแหละ ไม่หยุดกันซักที
                ฉันไปหยุดอยู่ตรงห้องของอาจารย์ซึ่งอาจารย์คนนี้เป็นแม่ของเพื่อนในกลุ่มของฉัน เพื่อนของฉันก้อเลยเปิดห้องนาฏศิลป์ให้พวกเราเข้าไปนั่งเล่นกันได้ 
                 แล้วฉันก้อเห็นเธอกำลังนั่งวาดรูปอยู่เลย สถานที่แข่งโรงเรียนจัดง่ายมากไปหน่อยมั้ง ห้องก้อไม่มี นั่งโล่งๆอย่างงั้นแหละ แถมยังมีนักร้องมาประกวดร้องเพลง ตั้งเวทีอยู่ใกล้ๆอีก แล้วที่น่าตลกก้อคือ ใช่เชือกกั้นไม่ให้คนเดินผ่านไป ผ่านมาซะงั้น 
                เฮ้ย...แล้วมานจามีสมาธิวาดรูปได้อย่างงั้ยเนี๊ย น่าสงสารจิงเชียว ฉันมองเธอวาดรูปอยู่บ่อยๆ เด๋วก้อเดินไปดูเธอวาดอีกแล้ว 
               เสียงของนักร้องก้อช่างจาไพเราะ คิดดูน่ะร้องเพลงของแม่ผ่องศรี อ่ะ แล้วเสียงก้อสู๊ง สูง เหอะๆ ฉันเห็นเธอหันไปดูนักร้อง แล้วก้อยิ้มออกมา คงตลกน่าดู เสียงแหล็มมาก เหมือนเสียงแม่ผ่องเป็เลย แค่เด็กประถมเอง มีความสามารถดีจังเลย 
              เพื่อนแซวฉันว่า แหม!!ออกไปดูมาอีกแล้วหล่ะซินี่ก้อ4,5รอบแล้วน่ะเนี่ย ฉันตอบเพื่อนว่า ก้อใช่น่ะซินักร้องออกจะร้องเพราะซะขนาดนี้ ฉันทำเป็นพูดเรื่องอื่น แต่เพื่อนก้อรู้ทัน แถมตะโกนเสียงดังออกมาว่า ไม่ใช่เว้ย ฉันหมายถึงคนพิเศษของแกต่ะหากหล่ะ เห็นเดินไปดูมาหลายรอบแล้วเนี่ย ไม่เบื่อบ้างรึงัย เพื่อนอีก3,4คนก้อตอบพร้อมกันว่า ช่าย ช่าย ฉันตอบว่า บ้าหน่ะ แต่ทำไมหน้ามันแดงออกมาหว่า 
               เธอวาดช้าไปหน่อยมั้ย คนอื่นเค้าลงสีจะเสร็จกันแล้วน่ะ เธอวาดยังไม่เสร็จเลย แต่เธอก้อคว้ารางวัลมาได้ล่ะกัน เน่อะ เธอได้รางวัลชมเชย ได้เกรียติบัตรด้วย 
               เธอวาดรูปเพื่อนๆของเธอ ในวงที่เล่นดนตรีด้วยกัน ฉันว่าน่าจะได้ซักอันดับ2น่ะเนี่ย เหอะๆ ไม่ค่อยจะเข้าข้างกันเลยเน่อะ 
              นั่งตั้ง3ชั่วโมงแหน่ะ ไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลย เมื่อยหล่ะซิ แล้วที่โรงเรียนก้อมีของมาแจกด้วย เป็นกระเป๋าเป้ คนที่แจกเค้าให้เธอใส่ไว้เลยหนิ่ เธอเหมือนนินจาเต่าเลย เพื่อนฉันบอกอย่างงั้น น่าตลกชะมัด 
             เกือบจะ11โมง ฉันกับเพื่อนอีกคนก้อไปเที่ยวห้างกัน เราไปร้องคาราโอเกะกัน แต่เสียงระฆังกะดังขึ้น เธอทำไมโทรมาหาฉันเร็วจังเลยหล่ะ 
             ฉันร้องเพลงที่2ยังไม่ทันจาจบเลยน่ะ แย่แล้วฉั๊น ฉันบอกว่ากะเข้าไปที่โรงเรียนตอนเที่ยงครึ่ง ประมาณเที่ยงกว่าๆเธอก้อโทรมา บอกฉันว่า จะกลับไปที่โรงเรียนของเธอตอนบ่ายโมงน่ะ ให้ฉันเข้าไปหาด่วน 
             รู้มั้ยว่าฉันต้องรีบขนาดไหนที่เธอบอกอย่างนั้น แต่ฉันก้อไม่ได้ทิ้งเพื่อนน่ะ ฉันให้เพื่อนอีกคนมาอยู่เป็นเพื่อนแทน แล้วฉันจึงกลับไปที่โรงเรียน 
เธอยังไม่ได้กินข้าวมื้อเที่ยงเลย แล้วเธอก้อบอกว่าหิวมาก ไปไหนมา พาไปกินข้าวหน่อย ฉันเป็นเจ้าของสถานที่ก้อเลย เลี้ยงดูเธอเป็นพิเศษ
 
              แต่พอกินข้าวเสร็จ แล้วก้อกลับไปหาอาจารย์ที่นำนักเรียนมา เขาบอกว่าต้องรอรับใบเกรียติบัตรก่อน เวนกรำ แล้วจาให้ฉันรีบมาทำไมกันเนี่ย อย่าบอกน่ะว่าเป็นแผน เหอะๆ ฉันล้อเล่นน่ะ ไม่กล้าคิดอย่างนั้นหรอกจ้า
              เราอยู่คุยกัน เดินไปดูของในโรงเรียน จนทั่ว ฉันเจอคนรู้จัก ที่ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเราอยู่ใกล้ๆกัน ฉันก้อเลยบอกเธอไปว่า เด๋วมาน่ะ แล้วฉันก้อหลบเขาไป
               ฉันรู้ว่าเธอเซ็งมาก แล้วก้องอนฉันด้วย ก้อมันจำเป็นจิงๆนี่นา เข้าใจฉันน่ะ แล้วฉันก้อง้อสำเร็จ ฉันบอกเธอว่า น่ารักก้อไม่น่ารัก หล่อก้อไม่หล่อ ยังจามางอนอีก แล้วเธอก้อยิ้มออกมาจนได้ คำพูดเนี๊ยได้ผลเสมอแหละ ไม่ใช่เธอไม่น่ารัก ไม่หล่อหรอกน่ะ แต่เพราะว่าเราชอบพูดกันเลยเราล้อเล่นกันเสมอ เธอก้อเลยต้องเผลอยิ้มออกมางัยหล่ะ 
              ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันอาจารย์สั่งงานให้ปลูกผักแล้วก้อให้นำมาส่งเป็นระยะๆ พอถึง1เดือนก้อจะให้คะแนน เธอเลือกปลูกผักกาดหอม แต่ว่าเธอฝากกระป๋องผักไว้ที่ฉันแล้วก้อลืม ดังนั้นฉันก้อปลูกมันให้เธอ 
             ฉันดูแลมันอย่างดีเลยน่ะ แล้วฉันก้อให้เธอไปดูแลต่อ
 
             ต้นผักกาดหอมเหมือนเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเราสองคนก้อว่าได้ ช่ายแม่ะ เธอก้อคิดเหมือนฉันจิงๆด้วย 
              เธอให้ลูกอมฉันด้วย มันคือ แมนท๊อช เย็นใจแน่จิง อิอิ... แล้วฉันก้อให้ลูกอมฮาร์ทบีทสีชมพูกับเธอ ที่เขียนว่า เชียร์ขาดใจ เธอยิ้มใหญ่เลย 
แต่ที่จิงน่าจะให้ก่อนแข่ง เน่อะ แต่ไม่เป็นไร ถึงจะให้เธอช้าหรือเร็ว ก้อขอให้มีความสุข แล้วก้อยิ้มให้ฉันบ่อยๆ ก้อพอแล้ว 
                แถมเธอยังจามาว่าฉันอีกน่ะ เธอบอกว่าไม่ต้องให้อะไรเธอหรอก ให้เธอได้ให้อะไรฉันบ้าง ไม่ใช่ต้องแลกกันแบบนี้ ไม่เห็นต้องคิดมากเลยน่ะ แค่นี้มันก้อไม่ได้มากมายอะไรไม่ใช่หรอ คิดมากน่า น่ะ 
                เธอถามฉันว่า ถ้าหากว่าเธอบอกเลิกกฉัน ฉันจะทำอย่างงัย ฉันก้อคงจะอึ้งกิมกี่ไปเลย แล้วก้อบอกกับเธอไปว่า หรอ แล้วคิดหรอว่าฉันรักเธอจริง ตั้งแต่ที่เราคบกันมาฉันไม่เคยรักเธอแม้แต่นิดเดียว กะว่าจะตอบแบบนี้อ่ะน่ะ 
ถ้าเธอบอกเลิกฉันจริง ฉันใจร้ายไปไหมที่ตอบแบบนี้ออกไป แต่เธอสิใจร้ายมากกว่าน่ะ ที่กล้าบอกเลิกฉันเนี่ย 
                 แต่เอ...เราเริ่มพูดเรื่องนี้ตั้งแต่ที่เราเริ่มคบกันทำไมหว่า หรือว่าเธอมีความคิดแอบแฝงอะไรอยู่อ่ะป่าว อิอิ...คงไม่มีอะไรหรอกเน่อะ ก้อเรารักกันซะมากมายขนาดนี้ 
                เอ...แล้วจะจบเลยดีมั้ย หรือว่าจายังไม่จบดี เอาเปงว่าตอนหน้ามีต่อล่ะกัน เน่อะ
สัญญาแล้วน่ะ ว่าจะรักกันตลอดไป....