Light Of Hope University ( บทที่ 1 )

Mr. Hope

ณ เมืองคาเอล่า
	เด็กหนุ่มคนนึงได้ทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงใครบางคนที่เขารักที่สุด ผู้ให้กำเนิดเขา แม่เขานั่นเอง แม้ต้องเจ็บปวดสักเพียงใด เขาก็ไม่ร้อง
	"ไอ้เด็กบ้า รีบทำงานต่อดิว่ะ ของมีอยู่เต็ม ไป!! ไอ้คาล เร็ว" ชายรูปร่างใหญ่โต มีรอยแผลเป็นบนหน้ามากมาย
	"ครับๆๆ" คาลตอบรับอย่างรวดเร็ว แล้วรีบไปทำงานต่อ
	
	เสร็จงาน เขาก็กลับบ้าน บ้านของเขาเป็นบ้านเก่าๆ ผุๆ ไม้ก็มีปลวกขึ้น ผนังก็แตกร้าวยาวกว่ารากไม้เสียอีก
	"กลับมาแล้วครับ" เขาบอกแม่เขา ซึ่งทุกๆครั้งจะได้เสียงตอบรับว่า "กลับมาแล้วเหรอลูก" แต่ครั้งนี้ไม่บ้านเงียบเชียบ
	"อ้าว ทำไมไม่มีเสียงตอบกลับมา" คาลพูดแล้วเขาก็เดินขึ้นไปหาแม่ที่ห้องนอน และเขาก็พบ
	"แม่..." เขาพบแม่เขานอนจมกองเลือด เมื่อเขาเข้าไปเขาก็พบว่านี่เป็นเลือดของแม่เขาจริงๆ
	"แม่!!! แม่เป็นไรมากไหมแม่ แม่เป็นไร แม่" ถึงคาลจะพูดมากเท่าไร สั่นตัวแม่ของเขาเท่าไร แม่เขาก็ไม่ตอบมาสักแอะ
	"ฮ่าๆๆๆ เป็นไงสวยซะจริงๆ ภาพนี้ ลูกกอดแม่ที่ตายแล้ว" ชายลึกลับพูด เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวสะอาด แต่ที่มือเขามีมีดที่เปื้อนเลือด
	"แก แก แกฆ่าแม่ฉัน แกไปลงนรกซะ" คาลพูดแล้วง้างหมัดออกไปชก
	"อย่าเลยน่า หนุ่มน้อย" ชายลึกลับพูด พร้อมจับกำปั้นเขา แล้วหักข้อมือเขา!!
	"เป็นไงล่ะ แหมคงอยากให้ฉันสงเคราะห์ให้ไปอยู่กับแม่แกสินะ ได้พี่จัดให้" ชายลึกลับพูดจบ ก็ง้างมีดขึ้นแทงทันที แต่ปาฏิหารก็เกิดขึ้น มือของคาลเรืองแสงสีครามเจิดจ้า จนชายลึกลับต้องเบือนหน้าหนีแสงสว่างนั่น
	"แกๆ ไปลงนรกซะ" เมื่อชายลึกลับง้างมีดอีก มีดก็แข็งเป็นน้ำแข็งและ สลายไป และน้ำแข็งก็ลามไปตามมือ ลามไปเรื่อยๆ
	"อ๊ากกกกก" ชายลึกลับร้องอย่างโหยหวน แต่ก่อนตายมันได้ใช้รองเท้าที่มันซ่อนมีเอาไว้ เสียบเข้าสีข้าง ก่อนที่จะเป็นน้ำแข็ง แต่มืออีกข้างของคาลก็เรืองแสงสีฟ้าเขียว แล้วชายลึกลับก็กลายเป็นน้ำ!! แล้วมือที่เรืองแสงสีครามแปลเปลี่ยนเป็นสีขาว แล้วน้ำ(ชายลึกลับ)ก็ลอยขึ้น แล้วข้างที่เรืองแสงสีฟ้าเขียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง น้ำก็ระเหยไป
	"นี่ผมใกล้ไปหาแม่แล้วนะ แม่รอผมก่อนนะ อั๊ก!!" คาลพูดอย่างอ่อนแรง แล้วกระอักเลือดออกมา
	"ลาก่อนโลกที่แสนโหดร้าย" คาลพูดก่อนที่เขาจะไม่ได้สติและตายไปเช้าขึ้น 
                     เขาตื่นมาด้วยความกระฉับกระเฉง
	"นี่เรายังไม่ตาย นี่เรายังไม่ตายอีกหรือ ทำไม ทำไม สวรรค์ถึงไม่รับฉันไป ฉันอยากไปหาแม่ฉันนะ สวรรค์โหดร้ายนัก" คาลพูด แล้วร้องไห้ออกมา
	"นี่ฉันทำให้เธอเสียใจเหรอ" คาลหันไปมองต้นเสียง พบว่าเป็นเด็กสาวหน้าตาดี
	"เปล่าหรอก ฉันมันโง่เอง ที่คิดสั้น แม่ฉันคงสบายใจกว่า ถ้าเห็นฉันยังอยู่บนโลกนี่" คาลพูด แล้วลุกขึ้นมา แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่พบว่า เขาไม่มีบาดแผลเลย
	"เป็นไปได้ไงเนี๊ย" คาลเอ่ยด้วยความดีใจระคนงงสุดๆ
	"ก็ฉันนี่ล่ะรักษาให้เธอเอง เพราะฉันสังกัดธาตุน้ำ สาขาฟื้นฟูอ่ะ" หญิงคนนั้นพูด
	"อ้อ ลืมแนะนำตัว ฉัน พาเมล่า เจรีน่า และเธอก็คง คาล คารีอัส ซินะ" พาเมล่าเอ่ยอย่างละเอียด
	"แล้วไอ้ธาตุๆอะไรเนี๊ย เกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ แล้วไอ้สาขาด้วย" คาลถาม
	"อ๋อ มันก็คือธาตุต่างๆ ที่เรามีในร่างกาย ส่วนสาขาต้องให้ผู้อำนวยการแยกให้น่ะ" พาเมล่าบอก
	"แล้วรีบไปแต่งตัวซะนะ เราจะไปหาผู้อำนวยการกัน" พาเมล่าบอก
	"ผมไม่มีเสื้อผ้า" คาลพูด
	"ในตู้นั่นแหละน่า" พาเมล่าเอ่ยอย่างเหนื่อนหน่าย
	"แล้วตามฉันมานะ ฉันรอที่หน้าบ้าน" พาเมล่าบอก
	
	หลังจากผ่านไป 30 นาที คาลก็ออกมาในชุดเชิ้ตสีขาวแขนสั้น กับ กางเกงสีน้ำเงินขายาว
	"ออกมาได้ซะทีนะ แต่งตัวนานยังกะผู้หญิง" พาเมล่าบอก
	"แล้วเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงรึไง บ่นได้บ่นดี บ่นยังกับยายแก่" คาลเอ่ยอย่างสะใจ
	"เออๆ รีบไปดีกว่านะ" พาเมล่าพูด
	
	หลังจากที่พวกเขาเดินมานาน 10 นาที ระหว่างทาง มีตึกมากมาย แต่ละตึกมีชื่อ แตกต่างกันไปอย่างเช่น Play Plate,Shopping Center
	"ถึงแล้ว ตึกผู้อำนวยการ เดินเข้าไปดิ" พาเมล่าพูดเมื่อเห็นเขายืนอึ้ง
	"โห สุดยอด" คาลเอ่ย
	"เข้าไปได้แล้ว" พาเมล่าพูด
	แล้วพวกเขาก็เดินเข้ามา
	"ต่อไปนายก็มายืนข้างๆฉัน" พาเมล่าพูด เมื่อเห็นคาลไม่กล้าเข้าใกล้เขตสีน้ำเงิน
	"นี่คือ Warp Plate นี่ซึ่งใช้หายตัวไปไหนต่อไหนก็ได้ในตึกนี้นะ" พาเมล่าอธิบายเกี่ยวกับไอ้เขตแดนนี้
	"ใช้ไงอ่ะ" คาลถาม
	"ก็แต่พูดชื่อห้องที่เราต้องการไป อย่างนี้ ห้องผู้อำนวยการ" พาเมล่าก็พูดออกมา แล้วพวกเขาก็ไม่เห็นอะไร เห็นแต่แสงสีขาว เมื่อแสงหายไป พวกเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องนึงแล้ว
	"นี่ห้องผู้อำนวยการนะ เข้าไปได้ เดี๋ยวฉันรอข้างนอก" พาเมล่าพูด แล้วผลักเขาไปที่ประตู
	"ทำไมต้องผลักด้วยฟ่ะ อะไร อะไรก็ใช้แต่กำลังยายนี่" คาลด่าหารู้ไม่ว่า เขาได้เข้าห้องมาแล้ว
	"นี่เธอยังจะด่ากำแพงอีกนานไหม" ผู้อำนวยการถาม สังเกตจากที่เขาติดเข็มกลัดว่า ผู้อำนวยการ
	"อ้าว ขอโทษครับ ขอโทษครับ" เมื่อคาลเห็นผู้อำนวยการ เขาก็ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
	"พอๆ นี่เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่านะ นั่งสิ" ผู้อำนวยการบอก
	"ฉัน พาคี คามามัน ผู้อำนวยการของที่นี่ และผู้ปกครองเธอ" พาคีพูด
	"เออ...แล้วผมมาที่นี่ได้ไงครับ" คาลถาม
	"อ๋อ... เพราะเธอใช้พลังออกมาน่ะสิ เราจึงต้องนำเธอมา เพราะ ถ้าเธอควบคุมพลังไม่ได้ เธอก็ต้องทำร้ายผู้อื่น ทั้งๆที่เธอไม่ตั้งใจ แต่ถ้าเธอควบคุมพลังได้ เธอก็จะไม่ทำร้านใคร ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องนำเธอมาควบคุม ใช้ ให้ถูกวิธีไงล่ะ" พาคีบอกฃ
	"อืม...ที่ฉันต้องบอกก็มีแค่นี้ล่ะ เอานี่ไปนะเดี๋ยวพาเมล่าก็จะอธิบายให้เธอเอง" พาคีพูด แล้วยื่นเข็มกลัดให้เขา มันมีปุ่มสีขาวตรงกลาง
	"แล้วผมสังกัดธาตุอะไรครับ" คาลถาม
	"อ้าว รู้เรื่องนี้ได้ไงนี่ ช่างเหอะ แต่ธาตุของเธอฉันบบอกไม่ได้จริงๆว่า เป็นไง เธอใช้ได้ทั้ง 5 ธาตุ ได้แก่ ไฟ น้ำ น้ำแข็ง ลม สายฟ้า แต่เท่าที่ฉันรู้เรื่องมา เธอใช้ธาตุสายฟ้าได้ แต่เธอเอามันออกมาใช้ไม่ได้เพราะตอนที่เธอแสดงพลังออกมาตอนนั้น มีเพียงสี่ธาตุเท่านั้นเอง แล้วก็พลังที่ฉันบอก มันไม่มีในที่นี้ ฉันเลยไม่รู้ว่าเขาจะสอนเธอได้ไหม แต่ฉันว่าต้องได้แน่ๆ และเธออยู่สาขา การต่อสู่นะ ที่นี่มีทั้งหมด 2 สาขา คือ ฟื้นฟูป้องกัน ก็อันเดียวกะที่พาเมล่ามีนั่นแหละ แล้วก็สาขาการต่อสู้ " พาคีพูดอย่างภาคภูมิใจ
	"อ่ะ ไปได้แล้วนะ เธออยู่ห้อง ปี 1 นะ" พาคีบอก แล้วยิ้มให้เขา แล้วเขาก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่มีคำถามนึงที่ค้างคาใจอยู่
	"ที่นี่คือที่ไหนครับ" คาลถาม
	"ยินดีต้องรับสู่ มหาลัย ไลท์อ๊อฟโฮพ" พาคีบอก