หรือเรา....ไม่ได้รักกัน

ทะเลใจ

คำถามที่ดังก้องอยู่ในความทรงจำยามคิดถึงใครคนหนึ่งเกิดขึ้นกับใจเสมอคือ
ที่ผ่านมา  "เรา....รักกันหรือเปล่า"  มันเป็นคำถามที่ฉันไม่อยากได้คำตอบ  
เพราะกลัวคำตอบจากปากของเขาว่า "พี่ไม่ได้รักเรา"  มันจะยิ่งมาทำให้ใจที่เจ็บ
จะยิ่งทวีความเจ็บเข้าไปอีก   ฉันเลยต้องจบคำถามนี้ไว้จนกระทั่ววันหนึ่ง
เดินเข้าร้านหนังสือไปสะดุดตาหนังสือ " หรือเรา......ไม่ได้รักกัน 
เลยซื้อติดมือกับบ้านไปด้วย  นั่งอ่านไปเรื่อย ๆ ยอมรับว่าชอบทุกบทและทุกตัวอักษร
ประทับใจมาก ๆ อย่างบท "ภาพเงาที่ฉายชัด เขาเขียนไว้ว่า
" บางเวลาที่ท้องฟ้ากว้างกว่าเก่า  และบรรยากาศรอบตัวอ้างว้างเงียบเหงามากกว่าเดิม
มันเป็นเวลาที่หัวใจมักเพรียกพร่ำเอ่ยชื่อเขา  อยากให้เขามาอยู่ใกล้ ๆ กุมมือ.........
โอบกอด...... เหมือนอย่างในวันเก่า"
บ่อยครั้งที่อยากเจอหน้าเขา.....อยากไปหา...
หรืออย่างน้อย  แค่โทร.ไปให้ได้ยินเสียงก็ยังดี
แต่ฐานะ "คนของอดีต" เป็นดั่งโซ่ตรวนพันธนธนาการ
ความรู้สึกของหัวใจได้หักห้ามเอาไว้ ด้วยเหตุผลที่ว่า "มันไม่ควร"
เราไม่ควรจะต้องพบกันอีก
ไม่ควรแม้แต่จะโทร.ไปหาให้เขาระคายหู
ด้วยฉันเองก็รู้ดีว่า  ความคิดถึงและโหยหา
เป็นเพียงฉันฝ่ายเดียวที่รู้สึก
และเขาก็ไม่เคยมารู้สึกอะไรด้วยแม้สักนิด
จึงจำต้องเก็บทุกความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในอก
เก็บ...และกด...มันลงไปให้ลึก...จนร้าว... ไปหมดทั้งหัวใจ
ฉันโศกกับความเศร้า  แต่ก็ไม่อาจบอกใครได้
เพราะคงไม่มีใครเข้าใจ
ฉันแอบรอ....แอบหวังว่าสักวัน....เขาจะกลับมา ที่รู้ดีว่าไม่มีวันนั้น
หลายครั้งที่ความรู้สึกฉันพูดคุยกับเขา
เล่าเรื่องราวความเป็นไปของชีวิตฉันให้เขาฟัง
รำพึงรำพันถึงความเหงาในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตให้เขาฟัง
ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่อยู่....ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยิน
ทุกคนกล่าวย้ำกับฉัน....ว่าเขาจากไปแล้ว
ใช่  ..... ฉันรู้ดคว่าเขาจากไปนานแล้ว  และฉันก็รู้เหมือนที่คนอื่นรู้
ว่าการกระทำที่เขามีต่อฉัน  มันเป็อาการของคนที่หมดรัก
แ ล ะ ไ ม่ เ ห ลื อ เ ยื่ อ ใ ย
อ่านก็รู้ว่านี่แหล่ะฉัน .... ในวันเก่า  ....
มาวันนี้ก็ต่างไปเพียงเพราะว่าฉันทำใจอยู่กับความจริงว่าเขารักคนอื่น
ตอนนี้ถึงแม้ไม่สุขมากมายแต่ก็ไม่ได้ทุกข์เช่นวันเก่า ๆ  ...
หลาย ๆ เรื่องราวที่อยากเขียนแต่ไม่กล้าเขียน เพียงเพราะว่ามันกระทบใจ
แต่พอนานเข้าก็เริ่มชินกับการที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้  วันนี้หยิบหนังสือเล่มนี้
ติดมือมาอ่านที่ทำงานด้วย ... อ่านแล้วก็ยิ้ม เพราะอย่างน้อย ๆ ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่
เคยรู้สึกว่าการจากไปของคนที่รักมันทรมาน และอย่างน้อย ๆ ทอฝันและฉันรู้สึกเช่นเดียวกัน
คือ เมื่อวานทุกข์เพราะรักจากไป แต่วันนี้สุขกับการอยู่กับความรักที่จากไปเพียงเพราะ
ทำใจอยู่กับความรักของตัวเองโดยไม่มีเขาอยู่  และคำพูดพี่สาวที่น่ารัก "ผู้หญิงไร้เงา"
"ก็อย่าคิดว่าเขาจากไปสิ  ให้คิดว่าตอนนี้เขาไปเที่ยวหรือไปทำงานที่ไกล ๆ แล้วยังไม่กลับมา
หากเหงาก็คิดว่าเขายังอยู่ข้าง ๆ แล้วเราก็จะมีความสุขในแบบของเรา"
ฉันเชื่อ และเชื่ออย่างที่สุด ทุกวันนี้ถึงเขาจะไป แต่ไปเพียงแค่ตัวและหัวใจ
แต่เงาของเขายังอยู่ข้าง ๆ ใจ ของฉันเสมอ  
....และหากวันนั้นคุณไม่ได้เดินไปจากชีวิต  วันนี้ฉันก็ยังไม่สามารถโตและก้าวไปด้วยตัวเอง  
ขอบคุณที่จากไปพร้อมกับการสอนให้ฉันได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง  จากขึ้นรถเมล์ 
รถแท็กซี่ ไม่เป็น กับทำซะมันกลายเป็นเรื่องปกติของชีวิตประจำวัน และพี่ปราย กอกก ...
ปลอบใจในช่วงที่แย่ว่า  สิ่งที่เลวร้ายย่อมมีสิ่งดี ๆ ซ่อนไว้เสมอ  ฉันเชื่อค่ะว่าเป็นความจริง ...