วันที่หัวใจอยากพัก..เราจึงพบกัน*15*

ความทรงจำ

ผมเดินเคียงข้างเธอไปอย่างเงียบๆ
นี่นาย นายว่าฤดูไหนเศร้าที่สุด
อืมม..ฤดูหนาวมั้ง เงียบแล้วก็เหงา
เหรอ ถ้านายไปเมืองนอกมันจะสนุกมาก
แปลว่าไม่ใช่งั้นสิ นัสว่าฤดูไหนอ่ะ
ชั้นว่าใบไม้ร่วง แต่นายคงไม่ได้สังเกต น่าสงสารแทนเนอะ ไม่มีใครสังเกตเห็นฤดูนี้ซะเท่าไหร่เลย คงน้อยใจแย่
อืม
มันเหมือนกับว่าเป็นจุดจบของหลายๆสิ่ง มองไปทางไหนก็สีน้ำตาลเต็มไปหมดเลย
จุดจบงั้นเหรอ
อืม
นัสเคยร้องไห้มั้ย
ร้องแบบไหนล่ะ ดีใจ เสียใจ?
เสียใจสิ
เคยสิ ตอนอยู่คนเดียวนะ ชั้นกลัวคนอื่นเห็นแล้วจะคิดมากและก็พลอยทุกข์ไปด้วย ชั้นนี่อ่อนแอเนอะ
เข้มแข็งตั้งหาก ไม่ร้องต่อหน้าคนอื่นทั้งที่อยากร้องเต็มที เก่ง ผมก็ยิ้มให้เธอ
นายเคยร้องไห้ตอนเลิกกับผิงมั้ย
ร้องสิ แต่ร้องในใจ ผู้ชายร้องไห้นี่อ่อนแอเนอะ
ชั้นว่าไม่นี่ ถ้าแค่เกิดมาเป็นผู้ชายแล้วร้องไห้ไม่ได้ แต่ผู้หญิงร้องได้ก็ไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อย ทุกคนมีสิทธิ์ร้องไห้ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายหรอกนะ เพราะทุกคนก็เป็นมนุษย์ มีความรู้สึกรู้สากันทุกคนน่ะแหละ
ผมก็ยิ้มให้เธอ ทำไมผมรู้สึกอบอุ่นลึกๆก็ไม่รู้นะ
ไปพายเรือเล่นกัน^^
ไปสิ ผมก็เดินตามเธอไปแต่โดยดี แม้รู้ว่าผมก็ต้องเป็นคนพายเองคนเดียวแน่ๆ
ผิงเคยมานั่งเรือกะนายมั้ย
ไม่หรอก ผิงเค้ากลัวน้ำ
ยังไงล่ะ กลัวน้ำอ่ะ แปลกๆ
ก็..คือ ผิงเค้าไม่ชอบกิจกรรมที่ทำบนน้ำหรือในน้ำทุกชนิด
อ๋อ นายอธิบายไม่ได้เรื่องจริงๆ^^ 555 ชั้นนี่ตรงข้ามกับแฟนเก่านายเลยนะ
ก็ดีแล้วที่ไม่เหมือน เพราะถ้าเหมือนผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
ดี? ดียังไงเหรอ
ก็ไม่งั้นก็ลำบากไง ช่างเถอะ เดี๋ยวขึ้นฝั่งไปหาไรกินกัน
หิวอ่าดิ ไปๆ 
ดีที่ผมพาเธอออกนอกเรื่องที่เธอสงสัยอยู่ไปได้ และหวังว่าความคิดและความรู้สึกของผมจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
และผมจะไม่เอามันมาทำลายมิตรภาพของเราด้วย
นี่ๆ นายเอาลูกชิ้นปิ้งป่ะ
อะไรก็ได้อ่ะ นัสเลือกละกัน
เธอก็ชี้ๆสั่งๆแล้วก็รับลูกชิ้นปิ้ง4ไม้ในถุงที่ลุงคนขายยื่นมาให้ พร้อมส่งมาให้ผมด้วยอีกถุงนึง
เอ้าของนาย!ถือหน่อย เดี๋ยวชั้นรับของชั้นอีก เธอส่งเสียงเอ็ด ผมจึงเอื้อมมือไปรับถุงลูกชิ้นปิ้งของผมมาถือไว้ในมือ เมื่อเธอได้ส่วนของเธอ เราจึงเดินไปยังม้านั่งยาว
ชิๆ ร้อนจริงๆเลย
ก็เป่าก่อนสิ ผมเอ็ดเธออย่างขำๆ
เป่าแล้วแต่มันก็ยังร้อนนี่ เอ่อ..ลูกชิ้นของนาย นายกินได้ใช่ป่ะ
ก็กินได้ พี่กินง่าย เดี๋ยวมานะ กินหมดแล้วใช่ป่ะ เอาไปทิ้งให้
ขอบใจ
ผมก็เอาถุงลูกชิ้นปิ้งไปทิ้งถังขยะแล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นขนมสายไหมวางขายอยู่ ผมก็ไปซื้อมา2อัน เมื่อเดินกลับมาก็เจอเธอนั่งมองสนามหญ้าอยู่
อ่ะ!
สายไหม!นายไปซื้อมาเหรอ
อืม เอาสีขาวละกันนะ สีอื่นพี่ว่าน้ำตาลมันเยอะไป เห็นน้ำตาลเป็นเม็ดๆเลยแถมสีก็น่ากลัว
ใช่ๆ สีขาวนี่มองน้ำตาลไม่เห็นเลย555 ไม่รู้ว่ามากรึเปล่า แต่ก็ไม่เคยกัดโดนนะ เธอก็กัดเจ้าสายไหมในมือ
หวานเจี๊ยบเลย
กินได้ใช่มั้ยนัส
ได้สิ ชอบด้วย นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้กินเจ้านี่ ยังหวานไม่เปลี่ยนแปลง
555 ผมก็ลอบมองเธอทานเงียบๆ ความอิ่มอกอิ่มใจและความเอ็นดูค่อยๆเพิ่มมากขึ้นในจิตใจ
นายชอบหยิบกินเหรอ ชั้นชอบกัดอ่า มันติดๆปากเป็นเส้นๆเลย อร่อยมากๆ กินแบบนายอ่าละลายในมือหมด
เธอหันมาขอดผม
เหอๆ ไม่เอาอ่ะ วีธีแบบนัสไม่ดีกว่า คงหวานจนทานไม่ได้
สายไหมมันเป็นขนมหวานของเด็กนี่ มันก็เลยหวานมาก ไม่อยากเป็นเด็กนายก็ไม่ควรกิน - - - 
นี่ ว่างๆชั้นจะทำขนมมาให้ชิม 555 ไม่รู้ว่าจะกินเข้าไปได้รึเปล่านะ
ไปช่วยทำด้วยสิ ผมคาดหวังลึกๆกับคำตอบของเธอ
ก็ไปสิ แต่ชั้นทำที่บ้านนะ
อืม จะทำวันไหนก็บอกพี่ด้วยละกัน
ค่าาา
พี่ไปส่งที่บ้านนะ 
เธอก็มองไปยังนาฬิกาข้อมือเรือนบางที่อยู่บนข้อมือ
2ทุ่มแล้ว ชั้นติดรถนายกลับบ้านก็ได้ ไปส่งชั้นจริงๆอ่ะ
อืม จริงสิ จะให้เป็นคุณหนูเลย
แค่ประโยคนั้นแหละคับ ทำเอาเธอเงียบไปเลย จนผมต้องเอ่ยเรียก
นัส
ห..ห๊ะ ไรเหรอ
เป็นไรรึเปล่า
เอ่อ..คือ
เราเป็นเพื่อนกันนะ
เฮ้อ!ก็แค่ โมทย์น่ะชอบเรียกชั้นว่าคุณหนูก็แค่นั้นเอง แต่มันสะกิดใจน่ะ นายเข้าใจใช่มั้ย
เอาเป็นว่าพี่ขอโทษนะ
ไม่เป็นไรหรอก รถนายนี่..สุดยอดจริงๆเลย แต่ได้ใจชั้นมากๆเลย
ภายในรถของผมมีรูปของผิงอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นที่บังแดดที่ทำเป็นรูปของผิงและข้าวของอีกสารพัด แต่ที่เธอชอบที่สุดน่าจะเป็นเพดานรถมากกว่า ที่เป็นรูปผิงใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนสั้นกับกางเกงยีนสีดำ รองเท้าแตะสานและส่งยิ้มมาให้ผู้มอง
ทำไมไม่เลือกรูปคู่ล่ะ
ไม่รู้สิ อยากเห็นแค่หน้าของเค้ามากกว่า หน้าพี่ พี่เบื่อจะแย่ มองตอนเหนื่อยๆเซ็งหมด
ถ้าเป็นชั้นนะ ชั้นจะติดรูปคู่มากกว่า อยากเห็นหน้าของเค้าแล้วก็หน้าตัวเองด้วย อยากเห็นความสวีทตอนนั้นน่ะ น้องผิงเค้าแต่งตัวมะ
แรกๆน่ะไม่แต่งเลย หลังๆนี่ขอและผิงเค้าก็โตขึ้นน่ะ ตอนนี้ก็เลยหันมาแต่งตัวแล้ว แต่ไม่จัดนะ
คบกันมากี่ปีเหรอ
พี่ชอบผิงตั้งแต่เค้าอยู่ม.1 แต่กว่าจะเริ่มคบกันก็ตอนผิงอยู่ราวๆม.4จะขึ้นม.5น่ะ แล้วตอนนี้เค้าก็กำลังจะขึ้นปี1 คบกันประมาณ3ปีน่ะ
โห!ชอบมาตั้งแต่ม.1 คบกันตอนม.4 นายนี่หน้าทนน่าดู คบกันนานใช้ได้นะเนี่ย^^
อืม..ก็คบกันนาน รู้ใจกันเกือบทุกอย่าง แต่ทำไมพี่ถึงตัดใจจากเค้าไม่ได้ก็ไม่รู้
ก็เพราะนายชอบเค้านานล่ะมั้ง แล้วนายก็ไม่ยอมตัดใจจากเค้าอีกตั้งหาก นายทำตัวนายเอง
พี่ทำตัวเองยังไง
อย่างรถนายไง รูปของแฟนเก่าติดหราอย่างงี้จะไปตัดใจได้ไง เห็นหน้าเค้าไปทั่วรถงี้ นายจะนอนเล่น ฟังเพลง ลงจากรถ ยังไงก็เห็นและนึกถึงเค้าแน่ๆ ชั้นถึงบอกว่านายทำตัวเองไง 
ผมก็จมอยู่ในความคิดแล้วรถก็มาหยุดที่หน้าบ้านของเธอ
ขอบใจนะที่มาส่ง
ไม่เป็นไร แล้วอยู่กับใครมั่งเนี่ย
ก็อยู่คนเดียว ชั้นแยกออกมาน่ะ
ไม่เหงาเหรอ
นิดหน่อยแต่อิสระดี เกิดชั้นต้องค้างออฟฟิศจะได้ไม่ต้องห่วงกัน
ผู้หญิงนอนออฟฟิศเนี่ยนะ
อืม ออฟฟิศชั้นเหมือนบ้านจะตาย
ออฟฟิศบ้าไรเหมือนบ้านเนี่ย เอาเหอะๆ รีบๆเข้าบ้านไป เดี๋ยวพี่กลับละ
อืม บ๊ายบาย
ผมก็ยิ้มแทนคำตอบ / 
วันรุ่งขึ้นเธอก็เข้าไปตรวจงานจนเรียบร้อย วันนี้เธอค่อนข้างจะว่างก็เลยออกไปซื้ออุปกรณ์ทำขนม แท๊กซี่ที่เธอโดยสารไปนั้นกำลังเปิดเพลงอยู่ ซึ่งเธอว่ามันเข้ากับอารมณ์เธอตอนนี้ที่สุด Would u please เธอฮัมเพลงเบาๆแล้วก็ลงเมื่อถึงที่หมาย - - - 
เมื่อได้ของครบแล้ว เธอก็กลับมาออฟฟิศอย่างสบายใจ อีก4วัน เธอก็จะไปฮ่องกงแล้ว เล็บสีใสลายดอกไม้สีชมพูที่เคลือบไว้ก็พิมพ์รัวบนคีย์บอร์ดอย่างเมามัน(พิมพ์จนรายงานน่ะ) 
ไอ้นัส 
คะพี่?
โมทย์โทรมา พี่โอนไปหาเรานะ
เอ่อ..นัสงานเต็มโต๊ะเลยอ่าค่ะพี่ ให้เค้าโทรกลับมาใหม่นะค่ะ เธอพูดจบแล้วก็ทำงานต่อไป
เสร็จซะที
เธอดัดนิ้วแล้วก็เช็คe-mail ไม่มีmailใหม่ส่งมาหาเธอเลย...โมทย์ไม่ส่งmailหาเธอเลย เธอก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใต้กองเอกสาร มีเบอร์ขึ้นว่าไม่ได้รับสาย7สายด้วยกัน เธอกดๆเช็คแต่ก็เป็นเพียงแค่เบอร์ของเขาเท่านั้น...โมทย์ 
ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจของเธอวูบนึงแต่แล้วสิ่งที่อยู่ในมือของเธอก็สั่นเรียกร้องความสนใจไป
ค่ะ ไมนัสพูดค่ะ
พี่พูดนะ พี่ธิปน่ะ
อ่า มีไรเหรอ เธอพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริง
เป็นไรรึเปล่า เสียงไม่ดีเลย
ก็...เรื่องไร้สาระน่ะ เอ่อใช่!พรุ่งนี้ชั้นจะทำขนมนะ นายจะมากินมั้ย
ไปอยู่แล้ว กี่โมงล่ะ
นายมากดออดแล้วกัน
ได้ๆ แล้วนี่จะกลับบ้านเลยเหรอ
อืม เหนื่อย เธอก็คุยกับเขาเพียงเท่านั้นแล้วก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน - - -