.. บ้านริมน้ำ ..

keekie

เย็นวันเสาร์สบายๆ วันหนึ่ง .. 
	เป็นวันที่ฉันหลุดจากความจอแจในสังคมเมือง ..
	ไปยังบ้านริมน้ำหลังเล็กๆ นอกเมือง .. ปากแม่น้ำเจ้าพระยา ..
	"จอดรถไว้ตรงนั้นแหละ .. เดี๋ยวค่ำๆ น้ำขึ้น .. "  
	เสียงเจ้าของบ้านตะโกนบอกมาจากในบ้าน .. 
	เสื้อกล้ามสีขาว .. 
	กางเกงขาก๊วยสีน้ำเงิน .. รองเท้ายางสีเขียว .. 
	ชุดสบายๆ ที่สลัดฉันหลุดจากคราบคนเมือง ..
	ทำให้ฉันดูทะมัดทแมงยามเดินลุยน้ำลอดใต้ถุนบ้าน .. 
	ในมือหอบเสบียงบรรดามี .. หนังไก่ปิ้ง .. ไก่ย่าง .. 
	เมื่อมีกับแกล้มมันก็ต้องคู่กับ .. วิสกี้ .. สำหรับเจ้าของบ้าน .. 
	หลังจากยกมือสวัสดีทักทายทุกคนแล้ว .. 
	ฉันเดินลุยน้ำตามสะพานไม้กระดานเก่าๆ ไปยังท่าน้ำหน้าบ้าน ..				

อาทิตย์อุทัยเรื่อเรืองที่ปลายฟ้า
	ทอแสงอ่อนโรยตัวอยู่เหนือผิวน้ำที่มีกอผักตบชวาลอยล่องอย่างไร้จุดหมายปลายทาง .. 
	ฉันนึกถึงคำว่า .. เศษสวะ .. 
	มันช่างแสดงความดูถูกดูแคลน .. ไร้ค่า .. ไม่เป็นที่ต้องการ .. อย่างได้อารมณ์จริงๆ
	
	"ผมนั่งตกปลามาตั้งแต่เที่ยงแล้ว .. ไม่ได้อะไรเลย .. เพราะติดไอ้สวะพวกนี้แหละ.." 
	เด็กน้อยบ่นให้ฟังด้วยความเบื่อหน่ายพร้อมกับใช้ไม้ไผ่ท่อนยาวเขี่ยกอสวะให้พ้นทางเบ็ด
	เขาไม่ต้องการมันจริงๆ ด้วย .. พยายามผลักไสมันไป .. ไม่รู้มันทำอะไรผิด

	ฉันเหลือบแลไปเห็นเรือไม้เก่าๆ ลำน้อยจอดลอยเทียบท่าน้ำ ..				

"ปลายทางชีวิตคุณจะเป็นยังไง?" 
	ใครบางคนเคยถามคำถามนี้กับฉัน .. เมื่อนานมาแล้วมั้ง ..

	จำได้ว่าฉันตอบเขาไปว่า ..
	"หากไร้ซึ่งพันธกิจแห่งชีวิตเมื่อไหร่ .. จะวิ่งเข้าป่าหาผีตองเหลืองหนุ่มหล่อแต่งงานด้วยซักคน .." 
	ฉันยิ้มใหักับถ้อยคำที่ผุดในมโนสำนึก .. 

	"บั้มระวังตกน้ำนะลูก .. "  เสียงตะโกนเตือนมาจากบนบ้านปลุกฉันจากภวังค์

	ฉันเหลือบแลมองเก้าอี้สีฟ้าใสที่วางอยู่ปลายท่า ..
	มันทำหน้าที่เป็นที่เกาะรั้งของท่อนไม้ไผ่ที่พ่อคงเอามากั้นกันไม่ให้ลูกชายตกน้ำยามนั่งตกปลา ..
	ในขณะที่ฉันเห็นเด็กน้อยนั่งถือเบ็ดบนเก้าอี้ตัวนั้นเช่นกัน ..
	หรืออีกบางทีมันก็ใช้เป็นที่วางเบ็ด .. ยามขี้เกียจถือ ..				

เก้าอื้วางเดียวดาย .. ปลายท่า 
	เจ้าอ่อนล้าแรมรอนบ้างไหม? 
	เหน็ดเหนื่อยเมื่อยหนักสักเท่าใด? 
	ถอดใจ .. ใกล้ดับดิ้น .. สิ้นพลัง .. 

	
	ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนมันก็ต้องฟันฝ่ากันไปทั้งนั้น .. จะบ่นไปทำไมมี .. 	
	จะขับรถบนท้องถนน .. ก็ต้องฝ่าฝูงรถติด ..				

ที่นี่ก็ต้องฝ่าเช่นกัน .. ฝ่ากอสวะ ..				

นั่นก็กำลังจะต้องหลุดเข้ามาเพื่อฟันฝ่า ..				

ดูเขาใจลอย .. เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ..
	คงทอดถอนกับชีวิตกระมัง .. หรืออาจกำลังเหน็ดเหนื่อยกับมันเหลือใจ
	ชีวิตก็เป็นแบบนี้ .. หากเหนื่อยนักก็พักสักหน่อย ..


"ระวังนะคุณ .. ไปยืนแอ็คท่าบนนั้น .. เดี๋ยวตกน้ำ .."  
	เสียงพ่อเจ้าบั้มเตือนฉัน เมื่อเห็นฉันยืนตั้งท่ากดชัตเตอร์บนกระดานไม้ผุเหนือน้ำ ..
	
	"ยืนบนคานนะ .. อย่าเหยียบไม้ .. "  
	เสียงสำทับตามมา .. แหม .. นึกยังไงให้ไปยืนบนคาน .. 

	ฉันกำลังดูบ้านหลังนั้นต่างหาก .. บ้านไม้หลังคาสังกะสีผุๆ .. 
	มันพอจะเป็นที่ซุกหัวนอนของฉันยามปลายทางแห่งชีวิตได้ไหมนะ .. ?				

ฉันนึกถึงบ้านหลังใหญ่โต .. อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน ..	
	อยู่บ้านแบบไหน .. ชีวิตมันถึงจะสงบสุขนะ? .. 

	เสียงหัวร่อต่อกระซิก ระเบ็งเซ็งแซ่ ..
	เด็กน้อยเล่นน้ำกันสนุกสนานที่ท่าหน้าวัด .. 
	ฉันยิ้มให้กับภาพที่เห็น .. 

	เด็กน้อย .. ให้ยังไงก็มีความสุข ..
	ยามทุกข์ที่สุดคือยามไม่ได้วิ่งเล่น .. 
	ยามทุกข์น้อยลงมาหน่อยก็คือ .. ยามไม่มีขนมกิน ..

	แล้วผู้ใหญ่ล่ะ .. มีความสุขตอนไหน? ..
	ตอนนั่งมองตัวเลขในบุ๊คแบงค์วิ่งขึ้นเรื่อยๆ .. 
	หรือตอนนอนหลับสนิทปราศจากความฝัน .. 

	สำหรับผู้ใหญ่อย่างฉันน่ะหรอ ..
	มีความสุขที่สุดก็ตอนนี้ไง .. 
	ตอนที่รอบตัวมีแต่ความสงบและได้นั่งเพ้อฝันเรื่อยเปื่อยไร้สาระ ..
	มีความสุขชะมัด .. 

	เฮ่อ .. ยังไงซะ .. ก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ที่ต้องทำอยู่ดี .. 
	รีบมีความสุขเสียให้สำลักก็แล้วกัน .. 

	"เฮ้ย .. ได้แล้ว .. "  เสียงดังแสดงความดีอกดีใจ ..
	ฉันเหลียวหลังไปดู .. เจ้าของบ้านกำลังเย่อปลาดุกตัวงาม ..

"บอกแล้วเข้ามาตกใต้ถุนบ้านนี่ดีกว่า .. "  เสียงดังสำทับมา ..

	ใครจะคิด .. นั่งตกปลาใต้ถุนบ้านจะได้ปลา ..
	คนนั่งจับเจ่าเฝ้าคันเบ็ดริมแม่น้ำตั้งแต่เย็นจนจะค่ำ .. ได้แต่ถุงพลาสติก .. 
	แถมยังต้องคอยยกคันเบ็ดหนีเศษสวะอีกตะหาก .. 

	"ย้ายเข้าบ้านเหอะ .. ฟ้าจะมืดแล้ว"  เสียงบอกข้างหู ..

	ฉันมองคุ้งน้ำยามเย็น .. แดดร่มลมตก .. 
	แม้อาทิตย์จะลาลับขอบฟ้าแล้ว .. แสงสีทองยังคงทอทอดเรื่อเรืองสุดปลายฟ้า ..
	แม้หากแสงสว่างเรืองรองนั้นจะลาลับดับแล้วจริงๆ ..
	พรุ่งนี้ .. มันก็ต้องตื่นขึ้นมาสาดแสงสีทองใหม่ ..				

สุริยาลับฟ้าลาโลก
	อย่าเศร้าโศกไปเลยจอมขวัญ
	แสงสีทองเคยทอทาบอาบชีวัน
	ต้องมีอันดับลงตรงขอบฟ้า 

	พรุ่งนี้ ..
	แสงทองแห่งชีวีที่ล้ำค่า
	จะสาดส่องนำทางอย่างเคยมา
	แม้นานช้าเพียงไร .. ให้รอคอย ..



ย้ายเบ็ดไปวางไว้บนชานบ้าน .. ใต้ชายคา ..
	เพิ่งรู้เหมือนกัน .. ตกปลากันบนบ้าน .. 
	ระหว่างรอ .. ก็นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระ .. 
	เจ้าของบ้านเล่าให้ฟังว่า .. จะมีการสร้างเขื่อนที่ปากแม่น้ำ ..
	และบ้านของเขาจะต้องรื้อบางส่วน .. ได้ค่ารื้อถอนเป็นเงินจำนวนหนึ่ง ..

	ฉันนึกเสียดายกอไม้ไผ่กอโตที่จะต้องถูกรื้อถอนด้วย .. มันคงใช้เวลานานกว่าจะโตได้ขนาดนั้น ..

	"ยังไม่รู้เลยว่าจะต่อเติมแบบไหน .. บ้านออกมามันจะหน้าตาเป็นยังไง .." 
	เสียงเจ้าของบ้านทอดถอน .. อยู่ดีดีบ้านก็โดนรื้อ ..

	"คงจะใช้ไม้เก่าที่รื้อนั่นแหละมาต่อเติม .. ไม้ใหม่มันแพง .. ไม่มีปัญญาหรอก .."  
	เขาเล่าต่อ ..

	หลายคนต่อเติมเปลี่ยนแปลงบ้านใหม่เพราะ .. มันไม่สวย .. 
	หากแต่อีกบางคน .. นั่งกุมขมับคิด .. จะต่อเติมอย่างไรให้อยู่ได้ ..
	

	"ปลากินเบ็ดแล้ว"  ฉันร้องบอกเพราะนั่งใกล้คันเบ็ดที่สุด ..

	เขากระโดดตัวลอยข้ามวงข้าว .. เอหรือวงเหล้าหว่า? ..
	มาคว้าคันเบ็ดอย่างไว .. 
	
	"โห ตัวบะเริ่มเลย .. "  ฉันเห็นปลาดุกตัวเขื่องกำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอด ..

	"ตวัดขึ้นไปตากแห้งบนหลังคาเลย .. เดี๋ยวอีกวันสองวันเก็บให้ .. "
	เสียงเจ้าของบ้านสัพยอก .. เรียกเสียงหัวเราะกันได้ทั้งวง .. 
	
	เย่อปลากันใต้ชายคา .. บนชานเรือน .. หาจากไหนได้ ..
	สมคำ .. เมืองไทยเป็นอู่ข้าวอู่น้ำ .. ในน้ำมีปลา .. ในนามีข้าว ..
	
	ดึกมากแล้ว .. ได้เวลาลากลับเสียที ..
	น้ำขึ้นจนท่วมใต้ถุนบ้าน .. เจ้าของบ้านใจดี .. ให้ฉันลงเรือลำเล็ก ..
	พร้อมถังใส่ปลาดุกห้าตัวที่ตกได้ .. แล้วเขาเข็นเรือลอดใต้ถุนบ้าน ..
	ไปส่งถึงประตูรถ .. 

	"ขอบคุณค่ะ .. วันนี้สนุกมากเลยค่ะ .. กลับก่อนนะคะ .." 
	ฉันยกมือไหว้ขอบคุณ ..

	"คราวหน้าถ้าจะมา .. โทรมาบอกเนิ่นๆ นะ .. จะได้หาของไว้ให้กิน .." 
	เสียงเจ้าของบ้าน .. บอกด้วยความใจดี ..

	ฉันก้าวขึ้นรถ .. แหงนหน้ามองฟ้า ..
	ฟ้าคืนนี้ไม่มีเมฆ .. ไร้ดาว .. มีแต่ดวงจันทร์กลมโตส่องสว่าง ..				

แม้ไร้ดวงตะวัน .. 
	หากดวงจันทร์ยังคงส่องแสง
	เพิ่มเติมเสริมต่อเรี่ยวแรง 
	ยามพลังเหือดแห้งราโรย .. 

	
	ฉันจ้องมองดวงจันทร์ ..
	นึกถึงเพลงกระต่ายหมายจันทร์ ..
	ที่เปรียบหญิงสาวสูงศักดิ์เป็นดวงจันทร์ที่ชายต่ำต้อยเอื้อมเพียงใดก็ไม่ถึง ..

	นึกสงสัย .. จันทร์นั้นงามจริงหรือ ..

	ยามไร้ดวงดาวทอแสง .. ยามไร้เมฆาเติมแต่ง ..
	ดวงจันทร์นั้นก็เป็นเพียงดวงไฟดวงเดียว .. 
	หากแต่สำคัญตรงที่ว่า .. ตอนนี้มีเพียงมันที่ทอแสงสาดส่องกลางนภา ..
	ในเวลาค่ำคืนที่มืดมิดเช่นนี้ ..

	ความสวยงามให้คุณค่าแก่เพียงดวงตาอย่างเดียว ..
	หากแต่แสงสว่างแห่งมันเท่านั้น ..
	ที่ทอทาบอาบหัวใจ .. 

	ขอบคุณวันดีดีริมน้ำเจ้าพระยา ..