วันที่หัวใจอยากพัก..เราจึงพบกัน*11*

ความทรงจำ

นัสเซียนขนาดถ่ายพระอาทิตย์ตกดินเหรอ
ทำไม
ก็มันต้องใช้แสงเข้าช่วย ภาพถึงจะออกมาสวยแล้วก็เศร้า พี่ถ่ายให้เอามั้ย เขาอาสาอย่างหวังดี แต่เธอปฏิเสธ
ไม่อ่ะ เกรงใจ
เมื่อเธอไม่สน เขาก็ไม่เซ้าซี้อีก แต่กลับแซวเธอแทน
มาถ่ายพระอาทิตย์ตกดิน ก็ต้องถ่อมาถึงโคราช ถ่ายอยู่กรุงเทพไม่ได้
ก็ใช่อ่าดิ กรุงเทพมีแต่ตึกๆๆ เห็นชัดกลมบ๊อกขนาดนี้เหรอไง
เมื่อดูๆไปแล้ว ที่เธอว่าก็จริง มันดูไม่สวยเท่า เหมือนกับที่นี่..
ผิดไปแล้วคร้าบบบ!!!
นายนั่งอยู่นี่นะ
จะให้ทำไร
นั่งกอดเข่าอยู่เฉยๆก็พอ อย่าดุ๊กดิ๊ก มองไปที่พระอาทิตย์ หน้าเฉยๆเข้าไว้นะ เข้าใจมั้ย
เขาก็พยักหน้าให้ทีนึง เธอก็เดินออกไป 
แล้วจะให้นั่งมองนานเท่าไหร่กันว่ะเนี่ย เขาก็ลืมถามไปซะได้
เขาก็นั่งนิ่งๆอย่างที่เธอสั่ง เมื่อมองลำแสงสุดท้ายของวันจะลับหายไป ก็พลันไปนึกถึงผิงเข้าอีกแล้ว
~ ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยคะ เสียงใสๆแต่แฝงไว้ด้วยความร้อนใจและรีบเร่งเอ่ยขึ้นทางด้านหลังเขา
เขาละมือจากการติดป้ายหน้าห้องพยาบาลแล้วก็หลบไปข้างๆ แล้วเพื่อนของเขาก็วิ่งตามเธอมาด้วย
เกิดไรขึ้นว่ะ
รับน้อง แล้วน้องเค้าเป็นลม ดีได้น้องอีกคนที่เป็นเพื่อนเค้าช่วยอุ้มมา
แล้วเพื่อนของคนที่เป็นลมก็เดินออกมาหลังจากส่งเพื่อนเสร็จ
งั้นเดี๋ยวผิงไปรับน้องต่อนะคะ เขาเหลือบมองป้ายชื่อของเธอ นิรนันท์ ผิง
เธอหันมายิ้มให้เขานิดนึงก่อนจะเดินไปตามทางที่มา เขาเพิ่งจะเข้าใจดีกรีความน่ารักของเด็กม.1เข้าจังๆก็วันนั้น ทั้งที่เขาก็อยู่ม.6แล้ว 
หลังจากนั้นการตามเทคแคร์ คุยโทรศัพท์ ก็ตามมา ยอมรับ ตอนนั้นอายเล็กๆ เพื่อนแม่งก็ล้ออยู่เรื่อยว่าเลี้ยงต่อย 
เราดูๆกันมาหลายปี กว่าเธอจะรับรักผมและยอมรับก็ปาเข้าไปราวๆเธอกำลังจะจบม.4 
ขอบคุณนะคะพี่ธิปที่รอผิง ที่ยังคงอยู่ที่เดิม ~
คิดไรอยู่ ไมนัสทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา
เปล่านี่ พี่กลัวจะขยับน่ะสิ ไม่ได้คิดไร แต่ดูท่า เธอคงจะไม่เชื่อเขานักหรอก
ให้ชั้นเดามะ ว่านายกำลังคิดเรื่องแฟนเก่านายอยู่
ทำไมรู้ล่ะ
ตานายน่ะสิ มันเศร้า เหมือนคิดถึงอดีตหรือเรื่องที่เศร้ามากๆ
แล้วเป็นไง โพสท่าถูกใจรึเปล่า
อืม ดี ใช้ได้
กลับไปหาคนอื่นเถอะ เดี๋ยวจะเป็นห่วงกันเปล่าๆ
เธอก็พยักหน้าแล้วก็ลุกจากพื้นหญ้าที่ใช้ต่างพรม แต่เขายังคงนิ่งอยู่
ไหนบอกให้กลับไง นายคงไม่ขี้โกงนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวหรอกนะ
เปล่าๆ พูดจบเขาก็ยื่นมือออกไปสุดแขน
ดึงหน่อยสินัส
คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะคลาย เธอจับมือเขาแล้วก็ช่วยดึง แต่มาได้ครึ่งทาง เธอก็กลับผลักเขาเฉย
555 สมน้ำหน้า จับกบไม่เป็นท่า เธอหัวเราะจนตัวงอ ส่วนเขาก็รวบรวมใบไม้แห้งแถวๆนั้นที่พอจะหาได้มาโปรยใส่เธอ - - - 
ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวจะแย่
ให้รอเอามั้ย นี่ก็มืดแล้ว
ไม่เป็นไร เดินไปเองได้แค่นี้เอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลนี่ เขาทำท่ายอมแพ้ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูดข้าบ้านพักไป 
เขาก็ถือวิสาสะเดินขึ้นไปนั่งตรงส่วนที่เป็นระเบียงไม้หน้าบ้านพักเธอ
นั่งไปสักพัก เสียงกุกกักๆพร้อมกับร่างของเธอก็ก้าวออกมาจากตัวบ้านพัก 
เสื้อยืดสีเขียวสดพอดีตัวกับกางเกงผ้ายืดขา4ส่วนสีน้ำตาลเข้มและรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินหม่นๆ พร้อมด้วยผมของเธอที่ม้วนไปข้างหลังทำให้เธอดูแปลกกว่าทุกที(แปลกยังไง อันนี้เขาก็ไม่รู้)
น..นาย! ทำไมชอบโผล่มาให้ตกใจทุกที
ไม่ได้โผล่ พี่นั่งอยู่ตั้งนานแล้ว
งั้นทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ อยู่ข้างนอกยุงกัดตายชัก เธอทำหน้าสยอง
งั้นรอชั้นแปปนะ
เธอเข้าไปในบ้านพักอีกรอบ และออกมาพร้อมกับขวดสีขาวๆ
เอ้า!ยาทากันยุง พอดีชั้นเอามาด้วย
ขอบใจนะ เขาก็รับมาทาก่อนส่งคืนให้เธอ
ไปเหอะ ชั้นหิวแล้ว
เขาพยักหน้าก่อนจะเดินตามเธอไป