ปู&เบนซ์

คนมันชอบโม้นะ

ผมได้ยินก้อรู้สึก ... ดีใจนิดๆ แต่ผมเห็นหน้าของเธอดูเศร้าไปทันที T-T .. หลังจากนั้นเธอก้อลุกจากโต๊ะทานข้าว ไปเก็บจาน ผมรู้สึกเป็นห่วง .... จึงเดินตามไป " ปู เป็นไรอ่ะ ซึมไปเลย" ผมถามอย่างนั้น "ป่าว ไม่มีไรหรอก ... ไปก่อนนะ พี่เบนซ์ " เธอพูดพร้อมหยิบกระเป๋าถือของเธอที่เพื่อนหยิบมาให้ ผม .... รู้สึกผิด ไม่น่าถามเธอเลย T-T พอทานข้าวเสร็จ .. ผมก้อรีบไปเข้าแถว รด. เพื่อเตรียมขึ้นรถไปศูนย์ฝึกย่อย ((วันนั้นเรียน รด. ไง)) ้เวลาที่ผมเรียน รด. อยู่นั้นก้อ อดเป็นห่วงเธอไม่ได้.. ก้อเลยตัดสินใจโทรไปหา พอเธอรับโทรศัทพ์ " ฮัลโหล " ผมก้อ " หวัดดี เป็นไงบ้าง อยู่ที่ไหนเนี่ย " ผมพยายามพูดให้รู้สึกสนุก + สบายใจ "อยู่ห้าง xxx ((บอกไม่ได้)) อยู่กะเพื่อนน่ะ พี่เบนซ์อยู่ไหนอ่ะ " เสียงของเธอยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นนะ " อยู่ศูนย์ฝึก รด. สิ จะให้อยู่บ้านไง " ผมตอบแนวสนุกๆกะเธอ *ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะที่เธอ แจ่มใสขึ้น *ผมรู้สึกดีๆกะเธอ *เป็นห่วงเธอเวลาเธอซึมไปตนต้องโทรไปหา แล้วนี่รึป่าว ที่เขาเรียกว่า "รัก" ตอนนั้นผมยังหาคำตอบไม่ได้แม้มันจะเกิดขึ้นเพียง 2 วัน ทำให้ผมนึกถึงบทความบทหนึ่ง((ใน webborad นี้แหละ))ว่า "เราใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที รักคนๆหนึ่ง แต่ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อลืมคนๆหนึ่ง" ใช่รึป่าวนะ ไม่แน่ใจ .......... วันอาทิตย์ที่ 18 พ.ย.2544 วันนี้ผมไปตีกอฟล์ที่สนามกอฟล์แห่งหนึ่ง ((มันมีเหตุผลต้องเล่นน่ะ)) ผมคิดถึงเธอ ... ก้อเลยตัดสินใจอยู่นานว่าโทรไปดีไหม ... "เอาวะ โทรก้อโทร" ผมคว้าโทรศัทพ์ของผมพร้อมกับนึกในใจว่า "เอาจิงอ่ะ ไม่กล้าวะ " แต่แล้วโทรศัทพ์ของผมก้อดังขึ้น " ปี๊ป ปี๊ป ปี๊ป ปี๊ป " มี messages มา เป็นของเพื่อนผม จึงเกิดไอเดียว่า "ส่ง messages" ไปหาเธอดีกว่า ((ทั้งผมและเธอใช่ Nokia เหมือนกัน )) ผมตัดสินใจส่ง messages ไปด้วยข้อความที่ออกมาจากใจของผม " P'BENZ MISS NONG PoO JUNG A: " ซึ่งเธอก้อส่งกลับมา " PoO kor miss p'benz .. " ผมโคตรดีใจเลยที่เธอส่งกลับมา ยังไม่ทันไร เสียงโทรศัทพ์ของผมก้อดังขึ้น เธอโทรมาครับ ... ผมเห็นชื่อเธอในโทรศัทพ์ของผม ผม ....