หาก...
น.นิรัติศัย
หาก...
เช้าวันใหม่ตะวันลอดแยงตา ผ่านริมหน้าต่างใต้ม่านพลิ้วตามพัดลมหัวเตียง
หาก...สิ้นเสียงกรีดกร้าว ซ้ำๆ ซากๆ ชั่ววัน ผมคงพ้นจากสภาพที่บีบบังคบต่อโมงยามของแสงตะวัน
หาก...แม้นตะวันขึ้น ตรงข้ามกับความจริง
นก...คงบินถอยหลัง
อดีตกาลย่างก้าวเข้าหาจุดเดิมอีกครั้ง วังวนของสรรพสิ่งคงจีรังและย่ำซ้ำอยู่กับที่
บางทีมันอาจทำให้คนเรากลับไปแก้ไขสิ่งเลวร้าย หรือไม่ตรงตามเป้าหมายให้มันสมบูรณ์แบบโดยไร้ที่ติ มิเป็นเช่นดั่ง ดวงจันทร์ ที่มีหลุมนับล้านจากกระต่ายตัวน้อย ที่แอบเล่นซ่อนหากับคู่รัก...
คงไม่ต้องคำนึงถึงอนาคตอันไกลลิบลับจนพ้นฟ้าผืนใหญ่ เปรียบเหมือนกะลาที่ทำยังไงก็มิอาจไปจากมันได้
หาก...การดำรงชีวิตเป็นไปด้วยการไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น จนเป็นที่อิจฉาน่ารักเกียจ "มนุษย์" คงเหมือนดวงตะวันที่รู้ถึงหน้าที่ในการส่องแสงขับไล่เงามืด ให้เร้นกายอิงแอบตามซอกหลืบ พุ่มไม้ และบุรุษชุดดำ ที่ซ่อนกายอยู่ ณ พื้นดิน
"มนุษย์" ก็คงไม่สูญพันธุ์ มิช้านานวังวนของแม่น้ำสายหลักก็มาถึงอีกครั้งให้ล่องลอยต่อไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด
การเดินทางยิ่งนานเหมือนดวงตะวันที่ขึ้น ณ ทิศตะวันตก ทอแสงย้อนศรอันงามสง่าน่าหลงไหล
สุดท้าย "มนุษย์" อาจไม่มีวันสลายก็เป็นได้