เรื่องหมาๆ

เรไร

เรื่องหมาๆ
หมามีหลายประเภท หมาพันธุ์แท้ หมาพันธุ์ทาง
ใครเคยเลี้ยงหมาคงรู้ถึงความน่ารัก ความซื่อสัตย์ที่มันมีต่อเจ้าของแล้วก็อีกนั่นแหละ ใครเคยถูกหมากัด 
คงเข็ดขยาดกับการที่ต้องไปฉีดยากันพิษสุนัขบ้า ยิ่งเมื่อก่อนต้องฉีดรอบสะดือเป็น สิบๆเข็ม รับรองได้เลยว่าชีวิตนี้จะไม่เดินเฉียดเข้าไปใกล้หมาอีกเลย
    คงเคยเห็นหมาถูกทำร้าย ถูกคนเมาเตะ ถูกเจ้าของตี ถูกรถชน จนพิการ อีกหลายต่อหลายอย่างแล้วแต่เวรกรรมของมัน บางทีเห็นแล้วก็อดจะสงสารมันไม่ได้ แต่บางทีเห็นแล้วก็สมน้ำหน้ามัน ดันทะลึ่งเกิดมาเป็นหมา...
ผมเคยเลี้ยงหมาอยู่ตัวหนึ่ง ไม่ใช่สิมันไม่ใช่หมาของผมหรอก แต่ผมจำเป็นมากกว่าที่ต้องเลี้ยงดูมันต่อไป มันเป็นของคนที่ผมเคยรัก และเคยรักผม แต่เธอจากไปแล้วทิ้งมันไว้กับผม มันเป็นดัลเมเชี่ยนตัวเมียชื่อว่า...ชาช่า  (ตั้งชื่อตามยี่ห้อสุราชนิดหนึ่งครับ)
มันเป็นหมาที่แสนซุกซนดื้อ ชอบกัดทำเลยข้าวของ รองเท้าเป็นของเล่นมันไปหลายคู่แล้ว แต่มันยิ้มได้ ยิ้มจริงๆไม่ใช่แยกเขี้ยว ใครที่เคยเห็นมันแล้วจะเชื่อ 
(แล้วจะมีใครเห็นมั้ยเนี่ย) แต่มันดื้อ ดื้อจริงเคยเอาหนังสือพิมพ์มาม้วนเป็นแท่งเอาๆไว้สำหรับทำโทษมัน เพราะเวลาตีมันจะเกิดเสียงดังได้ผลเสมอ เมื่อบอกให้มันหยุดพร้อมกับหยิบม้วนหนังสือพิมพ์ที่ม้วนไว้ มันจะกลัว และหายดื้อไปในทันที ก็เลี้ยงมันไป ผมกินอะไรมันก็กินอย่างนั้น เวลาผมอดมันก็อดเหมือนกัน( แต่ถ้ามันกินเหล้าด้วยนี่คงเอาไปปล่อยวัดนานแล้ว)
....วันหนึ่งน้องชายพาหลานมาหาที่บ้านหลานสาวตัวเล็กเห็น เจ้าชาช่า เธอชอบหมาตามประสาเด็กๆนั่นแหละ จึงเอ่ยปากขอผมไปเลี้ยง น้องชายก็บอกว่าว่าอยู่กับ เอ็ง น่ะอดตามเจ้าของมันเปล่าๆ ผมก็ว่าจริงของมัน เลยยกให้หลายไป พร้อมกับบอกวิธีปราบมัน
วิธีที่จะทำให้มันเลิกดื้อ ตั้งแต่ตอนนั้นมันก็ไปอยู่บ้านน้องชายของผม
.....นานครั้งผมจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ไปเยี่ยมหลาน ทุกๆครังก็จะเจอเจ้าชาช่านี่แหละออกมาต้อนรับตั้งแต่หน้าปากซอย ดูมันดีใจ มันจะนั่งลงพร้อมยกขาสวัสดี
ทุกครั้ง บางทีก็ซื้อโครงไก่ไปฝากมันบ้าง บางทีนึก
เสียดายเพราะมันอร่อยกว่าไก่ทอดอีก
....แต่เมื่อใดที่ผมหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน พอมันเห็นมันจะรีบหมอบทำหน้าเศร้าๆทันที 
หลายปีแล้ววันนี้มันยังคงอยู่ที่บ้าน อยู่กับหลานๆผม คงมีความสุขตามประสา หมาๆของมัน
ครั้งล่าสุดที่เจอมันก็ยังคงเหมือนเดิม บอกให้มันยิ้มมันก็ยิ้ม บอกให้นั่ง มันก็นั่ง ให้สวัสดีมันก็ยกขาสวัสดี
หยิบหนังสือพิมพ์เมื่อไหร่มันก็หมอบทุกที เหมือนกัน
มันเข็ด มันกลัว เมื่อมันเห็น มันคิดว่ามันจะต้องถูกลงโทษ เมื่อมันทำอะไรไม่ถูกใจ หรือทำอะไรผิด
ก่อนอกจากบ้านมา แม่พูดมาลอยๆว่า
เห็นไอ้ชาช่า มันไหม มันเห็นหนังสือพิมพ์ทีเอ็งถือทีไร
มันกลัวทุกที แล้วเอ็งไม่เข็ดบ้างหรือ กับเรื่องราวต่างที่ผ่านเข้า บางครั้งเอ็งก็ถูกทำร้าย ไม่เข็ด ไม่เจ็บ ไม่จำบ้างหรือไง
ผมก็ได้แต่เพียงเดินจากบ้านมาแล้วก็คิด....เท่านั้นเอง