ภาคค่ำอลวนหัวใจอลเวง@THE EVENING SCHOOL@ตอนที่สี่

กันตะปัณณ์

ตอนที่สี่ ความลับของอาจารย์แดเนียล
ในขณะที่อาจารย์แดเนียลกำลังสอนเรื่องวรรณกรรมภาษาอังกฤษอยู่นั้น ....ฉันก็นั่งเท้าคางมองอาจารย์อย่างใจลอย.....พลางคิดเล่นๆว่า...ถ้าครูแดเนียลไม่เกิดมาเป็นครูของฉันก็ดีสินะ....ทำไมคุณต้องเกิดมาเป็นครูของฉันด้วยนะ.....เฮ้อ!!!........เหลือเวลาอีกห้านาทีสินะที่ความสุขทางใจของฉันจะหมดลงแล้วสำหรับวันนี้.....
ส่วนอีตานักปราชญ์ก็คอยเหล่มาทางฉันบ่อยๆเหมือนจะรู้ความในใจ ยัยพิพ์ชนกก็อีกคนที่รู้แก่ใจว่าฉันแอบรักครูแดเนียล ก็แกล้งร้องขัดคอขึ้นมาซะงั้น..
ไม่รู้ฝรั่งผมทองขี้นกอย่างนั้นมันมีดีตรงไหน สู้มารักคนไทยอย่างฉันดีกว่าน่ายัยมัจ ว่าแล้วก็ยกแขนที่เป็นมัดกล้ามหน่อยๆนั่นขึ้นมาพาดไหล่ฉัน...ฮึ้ย..หนักนะยะ
เอาล่ะอาจารย์ลดหนังสือลงแล้วปิดดังพึ่บ ก่อนทำหน้าอาลัยอาวรณ์แล้วมองไปรอบๆห้องเรียนของเรา
วันนี้เป็นคาบเรียนสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้วนะ โชคดีนะทุกคน ลาก่อนนักเรียนของครู ฉันหูผึ่งทันทีก่อนโวยวายทั้งน้ำตา
อะไรนะคะครู.......!!!!!!!!!!ครูจะทิ้งพวกเราไปทั้งๆที่พวกเรายังไปไม่ถึงฝั่งฝันอย่างนี้น่ะเหรอคะ???หนูไม่ยอมๆ
จู่ๆฉันก็หัวหมุนติ้วไปหมด
ครูต้องไปจริงๆ ต้องกลับไปวิทยาลัยในอังกฤษภายในอาทิตย์หน้า ดังนั้นวันนี้ครูจึงมาบอกพวกเราไว้ก่อนสิ้นคำหัวใจฉันก็ขาดรอน....และสลบเหมือดเหมือนโดนใครชกจนคว่ำ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนอยู่ห้องพยาบาลนั่นล่ะ
พอฟื้นขึ้นมาฉันก็เริ่มทำใจไม่ได้อีก ในหัวฉันมีแต่ภาพอาจารย์แดเนียลเต็มไปหมด...ฉันร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะให้ไหลอยู่แล้ว ...จนยัยพิมพ์ต้องปลอบใจกันยกใหญ่ ส่วนอีตารูปหล่อนั่นก็ยืนมองตะลึงงันเพราะไม่เคยเห็นฉันร้องไห้มาก่อน..แต่ก็คงรู้สึกเห็นใจที่สภาพฉันตอนนี้เหมือนตัวเองตอนรู้ความลับของพิมพ์ชนกไม่มีผิดคืออาการของคนที่รับความจริงไม่ได้นั่นเอง
ไม่มีประโยชน์หรอกมัจ ถึงเธอจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดอาจารย์เขาต้องกลับอยู่ดี เธอจะรั้งความสำเร็จของอาจารย์ให้จมปลักอยู่ที่นี่น่ะเหรอ เธอทำได้ลงคอเชียวเหรอยัยบ้า.......จริงสินะถ้าฉันไปยื้ออาจารย์ไว้ก็เหมือนเป็นตัวถ่วงเขาชัดๆ.......
อาจารย์ขา....อาจารย์แดเนียล......จะไม่อยู่อีกแล้วหรือนี่.....ฮือๆๆๆ ฉันะสะอึกสะอื้นพลางคิดถึงวันเวลาเก่าๆที่ฉันได้รับความอ่อนโยนและเทคนิคในการสอนแบบสุภาพไม่เหมือนใครของอาจารย์....ฉันอ่อนภาษาอังกฤษมากๆตอนอยู่ม.ต้นขนาดผสมคำยังไม่เป็นเลย...แต่อาจารย์ก็พยายามสอน..จนฉันสอบวัดระดับได้เกรดสามเพราะอาจารย์นี่ล่ะที่เป็นกำลังใจสำคัญ แล้วจูๆวันนึงอาจารย์มาบอกว่าจะจากไป.......มันทำใจลำบากเฟ้ย!!!
เอางี้มะ ยัยมัจไหนๆเราก็ถ่วงความเจริญของอาจารย์ไม่ได้เราก็ไปซื้อของที่ระลึกให้แกแล้วไปส่งที่สนามบินกันไง คำของยัยพิมพ์ทำให้ฉันจุดประกายความคิดมานิดหนึ่ง จริงสิ ของที่แทนตัวฉันในวันลา ให้อาจารย์เก็บไว้จะได้ไม่ลืมเลือนกัน ดีเหมือนกันๆ
อืมๆพรุ่งนี้เราไปกันนะ ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้วเดี๋ยวครูจะกังวลใจ 
.................
วันรุ่งขึ้นยัยพิมพ์ชนกกลับทำเซอร์ไพรส์ฉันด้วยการแต่งหญิงซะเต็มยศ ตั้งแต่ผมที่ดัดเป็นลอนเก๋ไก๋น่ารัก
ชุดลูกไม้ฟูฟ่องลายกุหลาบ รองเท้าส้นสูงปรี้ด แม่คุณช่างงามเกินคนซะจริงๆ
ทำไมต้องแต่งตัวซะน่ารักขนาดนี้ยะ ฉันโวยวายอย่างเหลืออด
แหม..มัจก็น่ารักไม่ใช่ย่อยนี่ดูสิใส่หมวกแก๊ปเข้ากับชุดเสื้อกางเกงลายทหารออก 
ไม่ใช่ว๊อย...ถ้าไปด้วยกันแล้วฉันก็กลายเป็นสตรีที่โลกลืมไปเลยอ่ะเด๊
โลกลืม???
ไม่ไปแล้ว..ฮึ่ม!!ฉันสะบัดหน้าหนีความน่ารักและหวานหยดย้อยนั้นของยัยพิมพ์จนมันเองหน้าจ๋อยไปเลย
บอกมาสิว่าจะให้ฉันทำยังไงเธอถึงยอมไป ท่าทางมาดมั่นเอาจริงทำให้ฉันเริ่มกลัว
ก็ไปแต่งตัวให้สมชายชาตรีหน่อยเซ่..
ตกลง ฉันจะเป็นผู้ชายให้ดู ยัยพิมพ์ประกาศก้อง
นายปราชญ์ขอยืมเสื้อผ้านายหน่อยดิ
เอ่อ..แล้วยัยพิมพ์ก็ไปออเซาะตาเบื้อกด้วยการซบอกค่ะ จนตานักปราชญ์หน้าแดงใจเต้น
ได้โปรดนะนะนะยัยบ้าพิมพ์ยังไม่เลิกเล่นพิเรนทร์และออเซาะต่อ กลิ่นหอมอ่อนๆของยัยนั่นโชยเข้าจมูกเขาจนนายนั่นเริ่มใจอ่อน และ..............ถอดเสื้อของตัวเองออกมา..............
บ้าเหรอยะ...เหม็นเหงื่อนายจะตายชัก ใครจะไปใส่ลง เอาเสื้อใหม่ที่ซักแล้วน่ะมีมั้ย???หลังจากเขกกะโหลกนายเบื้อกเรียบร้อยยัยพิมพ์ก็หันมาบอกฉัน
รอแป๊บนะเธอจะได้เห็นฉันในมาดแมน คอยดู เมื่อยัยนั่นกับตารูปหล่อเข้าไปเสียงโวยวายก็เริ่มดังขึ้น
อะไรวะ เนี่ยเหรอสกปรกจะตายชัก
ก็มีแต่แบบนี้อ่ะ จะใส่ของลุงแทนก็ได้นะ เอามั้ยล่ะ เดี๋ยวหยิบให้
ไม่เอาว๊อย..เหม็น
ไม่เหม็น ซักแล้วยัยบ้า .........จะสำเร็จไหมนี่?...........
โอเคเลยเสร็จแล้ว เปิดได้
ไม่นะ อย่าเพิ่ง...ว๊ายตาเถร
เป็นไงแปลงโฉมซะหล่อสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ ฉันเห็นยัยพิมพ์หน้าแดงเถือกเลยค่า..อุ๊ย..น่ารักจังเลย
ตานั่นก็เทสต์ดีเหมือนกันนะ จับยัยพิมพ์แปลงโฉมเป็นหนุ่มน้อย ใส่หมวกไหมพรม เสื้อแบบมีฮู้ดสวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีชมพูสดใส โห...สุดยอดไปเลย
ว้าวเพิ่งเคยเห็นพิมพ์ใส่กางเกงเป็นครั้งแรก น่ารักสุดๆเลย แต่ยัยนั่นกลับร้องไห้โฮ
มาจับเค้าแต่งตัวกะโปโลได้ไงยะ ไม่ยอมๆแล้วพิมพ์ชนกก็กระชากคอเสื้อตาหล่อขึ้นมากรรโชกค่ะ
ไม่มีชุดน่ารักๆกว่านี้เหรอ แบบมีโบว์มีลูกไม้อ่ะมีป่าว???
บ้าเรอะ ชุดแมนๆนะเฟ้ยไม่ใช่แต๋วแตก บ้าป่าวฟะแก
ไปกันเหอะยัยพิมพ์ เอ๊ย ไม่ได้สิ วันนี้เป็นผู้ชายต้องเรียกนายพิมพ์ ดีมั้ยจ้ะ?ฉันเข้าไปควงแขนพิมพ์ชนกจนมันหน้าแดงดีใจและโผเข้ากอดฉันแทน
ดีใจที่สุดเลย มัจเธอกอดตอบฉันสิจ้ะ ฉันดึงหูมันจนร้องจ๊าก
ฉันไปคนเดียวก็ได้ ไม่ง้อพวกชีกอหรอกนะ ว่าแล้วก็เดินหนีซะเลย
รอด้วยสิมัจฉาน้อยของพิมพ์..........อ้วกค่ะอ้วก..........
................
เอ๊..ทำไมคนมองพวกเรากันใหญ่เลยล่ะ
ก็วันนี้เธอเท่มากกกกกกกกกกก นี่นา ไม่แปลกสักนิด
มันทำหน้างอก่อนร้องเสียงดังว่า...
เค้าอยากถูกชมว่าน่ารักต่างหากเล่า แงๆๆ ไม่เอา ไม่อยากเท่ ทันใดนั้นยัยนั่นก็เหลือบไปเห็นชุดที่ติดลูกไม้สีหวานที่ร้านๆหนึ่ง เราสองคนเกาะกระจกมองมัน ก่อนที่ฉันจะนึกได้ และลากตัวพิมพ์ออกมาจากตรงนั้น
อยากได้อ้ะๆ
จะไปอยากทำไมของแบบนั้น แล้วฉันก็นึกได้ว่าตอนเด็กๆที่เราเล่นพ่อแม่ลูกกันฉันได้ทำผิดมหันต์
ฉันผิดเอง ขอโทษที่เวลาเราเล่นพ่อแม่ลูกฉันให้เธอรับบทแม่ตลอด เธอเลยกลายเป็นแบบนี้
บ้าเหรอไม่ใช่ความผิดของเธอซักหน่อย ฉันรับบทแม่เพราะชอบเองตังหากเล่า คิดมากน่า
อ้อ อีกอย่างแม่ฉันก็ชอบเลี้ยงฉันแบบลูกสาวมากกว่า ช่างเหอะ ยังไงวันนี้ผมก็จะเป็นผู้ชายเพื่อมัจนะก่อนที่พิมพ์จะได้ทำซึ้งก็มีคุณลุงคนนึงมาแจกนามบัตร
น้องชายหน้าตาดีนะ สนใจถ่ายแบบไหมล่ะ .....แต่....ยัยนั่นกลับ...
ไม่หรอก แค่นี้ก็แฟนเยอะแล้วย่ะ เสียงดัดจริตหวานๆนั่นมันแล่บออกมาอีกแล้ว จนคุณลุงแกกระเจิงไปเลย
แต่ตอนที่เราไปพักกินข้าวกันสองคนดันมีพวกปากดี มาบอกว่าฉันกับพิมพ์เป็นผู้ชายที่ดูน่ารักค่ะ...ฮึ้ยๆ...
มาว่าคนหน้าหวานอย่างฉันว่าเหมือนผู้ชายได้ไง รู้สึกมีปมด้อยอีกแล้วที่สวยสู้กะเทยไม่ได้....แงๆๆๆๆ
.....................
เป็นไรไปน่ะยัยมัจ เห็นซึมๆตั้งแต่อยู่ในร้านแล้ว ไม่สบายหรือเปล่า?พิมพ์ชนกถามฉันโดยไม่รู้สักนิดว่าฉันกำลังอิจฉาเธออยู่ในใจ
เราน่าจะเปลี่ยนตัวกันเนอะ น่าเสียดายที่มันเป็นไปไม่ได้ ยังไงๆพิมพ์ก็ต้องสวยกว่าเราวันยังค่ำ
เอ่อ...มัจ เธอน้อยใจเหรอที่เดินกับฉันแล้วผู้ชายไม่เหลียวน่ะ
ทำยังไงฉันถึงจะดูเป็นผู้หญิงกะเค้าบ้างนะ ไม่ว่าจะติดกิ๊บให้น่ารักหรือใส่ชุดราตรีมีระบายผูกโบว์ก็ไม่ช่วยให้ฉันเป็นผู้หญิงที่น่ารักขึ้นมาเลย พระเจ้าช่างโหดร้าย ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ฮือๆๆฉันซบไหล่ยัยมัจพลางก่นด่าสวรรค์ที่ปั้นฉันมาให้สวยสู้ยัยพิมพ์ไม่ได้
ทำไมนะเธอถึงได้ฝังใจกับเรื่องพรรค์นี้อยู่ได้ยัยมัจ เธอเป็นเธอน่ะดีอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องสวยเริ่ดเลย เพราะยังไงฉันก็รักเธอที่เป็นเธอนะยัยบ๊องส์ เขา...เฮ้..ฉันเรียกยัยนั่นว่าเขาหรือนี่...เขารักฉันเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่อ้ะ
สารภาพไปเลยสิ อาจารย์แดเนียลคงไม่หลงรักใครที่รูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวหรอก ผมรู้ เพราะผมเป็นผู้ชายคนนึงเหมือนกัน.. ....เขารู้ว่าฉันน้อยใจที่ไม่สามารถสารภาพรักกับอาจารย์ได้เพราะฉันขี้เหร่...โอว..ยัยพิมพ์เธอช่างรู้ใจฉันจริงๆ
อย่าไปแคร์คนอื่นแคร์ความรู้สึกเราก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงคนอื่นมองว่าเราเป็นไงก็ช่างแต่สำหรับคนที่เรารักเราจะแสดงความเป็นผู้หญิงออกมาให้เขาเห็นเองนะเชื่อผมสิ อย่ามัวแต่คิดให้พูดออกไปเลยดังๆว่ารัก...เท่านี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ อ้อ อีกอย่างถึงไม่มีอาจารย์แดเนียลเป็นกำลังใจให้ แต่ผมก็พร้อมจะปกป้องมัจนะ.....กรี้ดๆๆ
เท่จังเลยพิมพ์จ๋า.....เราเชื่อนายนะ....แต่เอ๊ะเมื่อกี้พิมพ์แทนตัวเองว่าผมเหรอ ...เฮ้ย...ก้มหน้าลงมาทำไมอ้ะ ว้ากกกก....มันจะจูจุ๊บฉันค่ะท่านผู้อ่าน....ทำไงดีๆ นี่แน่ะดึงหมวกออกซะเลย ฮ่าๆๆเท่านี้ผมหล่อนก็สยายกลายเป็นหญิงไปแล้วววว....ยัยนั่นเอ๋อสักแป๊ปก็ร้องโวยวายใหญ่
ทำไมเธอถึงต้องแกล้งฉันด้วยนะยัยบ้ามัจ กรี้ดๆ หมดมู้ดพอดีกัน...ฮี่ๆเกือบไปแล้วไหมล่ะคะ เกือบโดนกะเทยจูบ อึ๋ย ไม่เอาหรอก รสชาติคงแย่น่าดูชม เหอๆ ...แต่ยังไงก็ขอบใจเธอมากๆเลยนะยัยพิมพ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น
.....................
ที่สนามบิน
ฉันกับเพื่อนๆที่เรียนภาคค่ำ ในห้องเดียวกันพร้อมทั้งอาจารย์รามิลเดินทางมาส่งอาจารย์แดเนียลอย่างอบอุ่น
อาจารย์รามิลได้มอบช่อลิลลี่ช่อโตให้อาจารย์แดเนียลพร้อมเอ่ยให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ส่วนฉันได้ใช้ความพยายามอย่างสุดฤทธิ์ยื่นสายสิญจน์ปลุกเสกจากเกจิชื่อดังให้อาจารย์เป็นที่ระลึก พร้อมทั้งอวยพรให้อาจารย์และ
ครอบครัวมีความสุข สุขภาพดีถ้วนหน้า วงเล็บไว้ด้วยว่าขอให้กลับมาเมืองไทยและได้เจอกันอีก 
ขอบใจนะหนูมัจเด็กดีอาจารย์เอื้อมมือมาขยี้หัวฉันเบาๆเหมือนเด็กๆ แต่ฉันไม่อยากให้อาจารย์คิดว่าฉันเป็นเด็ก!!!
อาจารย์คะ!!!ฉันตะโกนเสียงดัง หนูชอบอาจารย์ค่ะ!!!!!!!ชอบมาตลอด....พูดไปแล้ววว...ดีจัง...
THANK YOU แล้วอาจารย์ก็คว้าตัวฉันมาจุ๊บเบาๆตรงหน้าผาก ส่งผลให้ยัยพิมพ์กรี้ดดังสนั่น
ทำอะไรมัจฉาน้อยของฉันยะตาแดเนียล กลับประเทศไปเลยป่ะคนลามกยัยพิมพ์ลากตัวฉันออกห่างอาจารย์ก่อนที่ยัยนั่นจะพล่ามต่อเป็นวรรคเป็นเวร 
แล้วกลับมาคราวหน้าก็หัดอ่านภาษาไทยให้คล่องๆซะด้วยล่ะเข้าใจมั้ย?ก่อนที่จะได้พูดมากกว่านี้ยัยนั่นก็ถูกอาจารย์แดเนียลคว้าตัวไปจูบแบบดูดดื่ม....แว้กกกก...ได้ไงอ้ะ...กับฉันแค่จุ๊บเอง ไม่ยอมๆ
มิสพิมพ์ชนก I LOVE YOU ไปอังกฤษกับครูเถอะนะที่รัก...ยัยพิมพ์ถึงกับทำท่ารังเกียจอย่างออกนอกหน้าค่ะแถมชี้หน้าว่าอย่างอาจารย์ไม่มีวันได้แอ้มหล่อนหรอก ฮ่าๆๆ...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ายัยพิมพ์ก็รักนวลสงวนตัวเหมือนกัน
โอว..มิส ครูชอบเธอจริงๆ นะ ครูเสียใจเหลือเกิน แต่ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ละก็ บินไปหาครูได้ทุกเมื่อนะ
รอไปไปเหอะ ไอ้ลักเพศ .....อ้าว...ด่าตัวเองทำไมฟะ ฮึ้ย!!!!
ลาก่อนนะทุกๆคน ฉันหันไปมองเพื่อนๆทุกคนที่ตอนนี้อ้าปากค้าง รอให้ครูแดเนียลมาจุ๊บ เฮ้ย..ไม่ใช่...ตกตะลึงตะหากเล่า ก็ใครจะไปคิดว่าสุดหล่อผมทองของเราเป็นเกย์เล่าคะ? ขนาดฉันยังรับไม่ได้เลย
ยัยมัจดูปากให้ฉันหน่อยซิ มีรอยมลทินติดตรงไหนบ้าง???....ยัยบ้าทำไมเธอต้องทำให้ทุกคนติดใจด้วยนะ บ้าๆๆๆๆ
ฉันเกลียดทุกคน ฮือๆๆๆ
........................
ตั้งแต่วันนั้นฉันก็เอาแต่เศร้า....
เฮ้อ...
เฮ้อ...
ฉันถอนใจไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ แต่รู้ว่าทุกๆคนกำลังรำคาญฉัน โดยเฉพาะตาปราชญ์ที่กำลังตะโกนใส่หน้าฉันตอนนี้
ฉันรู้หรอกนะว่าเธออกหักแต่หยุดถอนหายใจสักทีได้มั้ย??? วันมะรืนจะมีสอบกลางภาคแล้ว ดูสิคนอื่นเขาตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือกัน อีตาเบื้อกชี้ไปหลังห้องก็เห็นค่ะ...เห็นว่าเพื่อนๆกำลังหัวเราะต่อกระซิกสนุกสนาน คุยกันขโมงโฉงเฉง ไม่มีใครอ่านหนังสือสักหน่อย จะมาโวยทำไมเนี่ย?
ที่จริงยังเหลือเวลาตั้งสองวันนะ แหะๆ ค่อยดูๆไปก็ได้เนอะ...แหม..ทีงี้ละมาแก้ตัวเชียวนะ
เฮ้อ................
อีกละ นี่ฟังนะทุกครั้งที่เราถอนหายใจความสุขจะค่อยๆหายไป
พูดอะไรน่ะ เพ้อเจ้อฉันสะบัดหน้าไปทางอื่นก่อนพูดในสิ่งที่อัดอั้น
เธอไม่เข้าใจฉันหรอกถ้าอกหักธรรมดาก็แล้วไป แต่นี่คนที่ฉันชอบกลับไปชอบกะเทยแบบเพื่อนรักของฉันนี่ มันเจ็บปวดหัวใจมากๆเธอรู้กันบ้างไหมห๊า!!!!!!!แล้วฉันก็ฟุบหน้าร้องไห้โฮบนโต๊ะนั่นแหละ
ไม่ใช่ความผิดฉันนะ เขามาชอบฉันเองนี่ไม่ได้ไปยั่วยวนให้มาหลงซักหน่อยยัยบ้าเอ๊ย......ตาหล่อเห็นฉันแย่เลยเสนอแนะวิธีโดยให้ยัยพิมพ์แต่งเป็นผู้ชายอีกครั้ง
ไม่มีประโยชน์หรอกย่ะ ตอนนี้ยัยนั่นมันเห็นฉันเป็นปีศาจไปแล้วล่ะ
.........................
ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอนะมัจ ก็เหมือนกับฉันที่ชอบคนที่กลายเป็นผู้ชายอย่างยัยพิมพ์น่ะแหละ
นั่นเขาไม่ได้เรียกว่ารักหรอกแค่ความหลงตังหากเล่า
อ้าวแล้วเธอไม่ได้ชอบที่เขาหล่อหรอกเหรอ
ไม่ใช่ ถึงเขาจะหล่อลากขนาดนั้นแต่มันไม่ใช่แค่นั้นนะ!!!
แกชอบไม้ป่าเดียวกันไม่ใช่เหรอ???
อย่าพูดเรื่องนั้นอีกได้มั้ยคนบ้า ฉันทนฟังไม่ได้!!!!
ในที่สุดก็ต้องมานั่งคร่ำครวญคนเดียว....เชอะ...ทำมาเป็นพูดดี
นายเคยมีความรักบ้างหรือเปล่าล่ะ
เคย เกิดมาตั้งสิบเจ็ดปีก็ต้องมีกันบ้างสิ
ที่โรงเรียนเก่าเหรอฉันสาบานได้ค่ะว่าเห็นตานั่นหน้าแดง
ที่ไหนก็ช่างเหอะน่า อย่าสนใจเลย
ไม่น่าเชื่อ ในโลกนี้ยังมีผู้หญิงตาถั่วมาชอบนายด้วยแฮะ
พูดเกินไปแล้วนะยัยบ้า
นี่เขาเป็นคนยังไงอ้ะ บอกกันมั่งเด๊
ไม่ขอออกความเห็นเฟ้ย!!!ไปดีก่าแล้วตาเบื้อกก็วิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ไวอย่างกะลิงแน่ะ