The Two Of Us รักสองภาษา (ตอนที่ 3)

Pat_Big

ตอนที่ 3 "มาดามฟูมิเอะ"
อ้าว น้องเนย ชมรมดนตรีสากลยินดีต้อนรับครับ มาทำอะไรเอ่ย อาร์ท ประธานชมรมรูปหล่อซึ่งขึ้นชื่อในเรื่องของความเจ้าชู้เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มตามปกติ
เนยมาหาเค้กค่ะพี่อาร์ท เค้ก เนยขอคุยด้วยหน่อยสิ พี่อาร์ทเนยขอยืมตัวเค้กสักครู่นะคะ
วีนัสรีบดึงมือเพื่อนสาวออกมาจากห้องเพื่อคุยธุระ
มีอะไรเหรอเนย เค้กเกาศีรษะด้วยความมึนงงกับอาการของเพื่อน
เค้กมาทำอะไรที่นี่น่ะ เค้กก็รู้นี่นาว่าพี่อาร์ทน่ะเจ้าชู้จะตาย วีนัสทำหน้าดุใส่
ใจเย็น ๆ สิเนย เค้กแค่มาช่วยงานพี่อาร์ทนะ คิดมากไปได้ เค้กสั่นหัวพร้อมหัวเราะเบา ๆ 
ช่วยงาน ช่วยงานอะไร วีนัสมีสีหน้าอ่อนลงกลายเป็นมึนงงไม่แพ้กัน
เค้กมาช่วยแต่งเนื้อเพลงเป็นภาษาญี่ปุ่นให้พี่อารท์ทดสอบนักร้องใหม่น่ะจ้ะ
นักร้องใหม่ ใครเหรอ? แล้วทำไมต้องร้องเพลงญี่ปุ่นด้วยล่ะ
ก็เค้าร้องเพลงไทยไม่ได้น่ะสิจ๊ะ
อย่าบอกนะว่าเป็น เป็นอีตาญี่ปุ่นบ้านั่น วีนัสนึกในใจ
ซากุระบะ ยูอิจิโร่ เค้กตอบเสียงใส เหมือนหยั่งรู้ความคิดเพื่อนสาว
ห๊า!! อีตาบ้านั่นจริง ๆ ด้วย
เอ๊ะ เนยพูดเหมือนกับรู้จักเค้าอย่างนั้นแหละ
อืม! เจอกันเมื่อเช้า อีตานั่นหยิ่งชะมัด ไม่น่ารักอย่างที่เค้กคิดหรอก
อ้าว! แต่เนยต้องเป็นคนคอยดูแลเค้าตามคำสั่งของมาดามฟูมิเอะไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนี้ไม่แย่เหรอ 
เค้กพูดด้วยความเป็นห่วงวีนัสมากกว่าจะห่วงหนุ่มญี่ปุ่นที่เธอใฝ่ฝัน เพราะเค้กเป็นสาวไทยที่มีใจรักภักดี นิยมชมชอบหนุ่มญี่ปุ่นมาแต่ไหนแต่ไร เรื่องนี้ทำให้วีนัสล้อเลียนเธอเสมอมา
แย่สิ แย่มาก ๆ ซะด้วย เนยไม่อยากเป็นคนรับผิดชอบดูแลอีตานั่นสักนิด พอเจอกันครั้งแรกก็ไม่ประทับใจแถมยังกวนประสาทอีก แบบนี้ไปไม่รอดหรอก ขืนให้อยู่ด้วยกัน ได้ตายกันไปข้างแน่
โห! แย่มากขนาดนั้นเลยเหรอเนย เออ! ว่าแต่เนยตามหาเค้กทำไม
อืม! เกือบลืมแน่ะ เนยจะมาชวนเค้กไปหามาดามฟูมิเอะน่ะจ้ะ
ไปหามาดามฟูมิเอะ? ไปหาทำไม ไปหาเรื่องอะไร
ขอเปลี่ยนคนดูแลอีตาญี่ปุ่นนั่นน่ะสิ
เนยหาคนแทนได้แล้วเหรอ
หาได้แล้วจ้ะ วีนัสยิ้มเจ้าเล่ห์ มองหน้าเพื่อนสาวด้วยตาเป็นประกาย
เอ๊ะ ๆ ๆ อย่ามามองเค้กแบบนี้นะ อย่าบอกนะว่าเนยจะ เอ้ย! ไม่ได้นะเนย มาดามฟูมิเอะบอกว่าต้องเป็นเนยเท่านั้น
กฎบางกฎย่อมมีการยกเว้นจ้ะ วีนัสเลียนเสียงและคำพูดที่อาจารย์เพลงพิณชอบพูดได้เหมือนเปี๊ยบ
แต่ว่ามาดามฟูมิเอะและก็คุณซากุระบะเค้าจะยอมเหรอ 
โธ่! นะเค้กนะ นะจ๊ะ นะๆๆ ไม่สงสารเพื่อนเหรอ ไม่เห็นใจเพื่อนเหรอ เพื่อนน่ารัก น่าสงสารออกนะ นะๆๆ นะจ๊ะ ไปขอร้องมาดามฟูมิเอะกับเนยนะจ๊ะ 
วีนัสอ้อน ทำหน้าให้น่าเห็นใจที่สุด ทำตาเป็นประกายใส่เพื่อน และออดอ้อนเหมือนลูกแมว ทำให้เค้กลำบากใจ แต่ก็ใจอ่อนตามประสาเค้กในที่สุด
ก็ได้ ๆ บีบคอขอกันชัด ๆ นะเนยเนี่ย เค้กมองเพื่อนอย่างอ่อนใจ
วีนัสส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมกับกระโดดกอดเพื่อนอย่างยินดีที่สุด
เย้! เค้กน่ารัก ใจดีที่สุดเลย รีบไปหามาดามฟูมิเอะกันเถอะ
วีนัสเปิดประตูห้องชมรมดนตรีสากล แล้วตะโกนบอกอาร์ทอย่างไม่รักษามารยาทความเป็นกุลสตรี
พี่อาร์ท เนยขอฉกตัวผู้ช่วยพี่ไปก่อนนะคะ 
วีนัสตะโกนเข้ามาโดยโผล่หน้าเข้ามาในห้องแค่นิดเดียวแล้วปิดประตูดังปัง ทำเอาอารท์บ่นไล่ตามหลัง
โอย! ผู้หญิงอะไรเนี่ย ไม่น่ารัก ไม่รักษากิริยาเอาซะเลย เนยเอ๊ย! แล้วแบบนี้หนุ่มที่ไหนจะมาจีบเนี่ย 
อาร์ทวิจารณ์ตามประสาหนุ่มเจ้าชู้ซึ่งสันทัดเรื่องผู้หญิง
ห้องของมาดามฟูมิเอะ ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาหานัก เพราะทุกคนทราบดีว่ามาดามไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในที่ส่วนตัวของเธอ แต่วีนัสกับเพื่อนของเธอสามารถเข้านอกออกในได้ตามสบาย เพราะมาดามฟูมิเอะโปรดปรานวีนัสมาก เรื่องนี้ใคร ๆ ก็รู้ดี ซึ่งทำให้วีนัสถูกเรียกจากพวกที่ขี้อิจฉาและไม่หวังดีว่าเป็น เด็กมาดาม ซึ่งวีนัสก็ไม่สนใจคนพวกนั้นให้รกสมองหรอก ก็เธอมีเรื่องอื่นให้สนใจอีกตั้งมากมาย ดีกว่าเรื่องนี้เป็นไหน ๆ นี่นา
"เซนเซย์คะ ขออนุญาตค่ะ" (เซนเซย์=อาจารย์)
วีนัสกด Intercom ที่อยู่หน้าห้องของมาดามฟูมิเอะแล้วกรอกเสียงลงไป ซึ่งมาดามก็ส่งเสียงตอบมาทันที
"เข้ามาจ้ะ นานะ เคโกะ"
เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้อง มาดามฟูมิเอะก็ยิ้มแล้วก็บอกว่า
"นึกแล้วว่านานะต้องมาหาฉัน" 
มาดามฟูมิเอะมักจะเรียกชื่อลูกศิษย์ที่เรียนเอกญี่ปุ่นด้วยชื่อญี่ปุ่นของแต่ละคนที่ถูกตั้งขึ้นมา (โดยมาดามฟูมิเอะนั่นแหละ)
มาดามฟูมิเอะเป็นหญิงวัยกลางคน รูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวภูมิฐาน ดูน่าเกรงขาม ส่วนมากนักศึกษาจะเกรง และกลัวเธอซะส่วนใหญ่
"มีปัญหากับยูจังรึ นานะจัง" มาดามฟูมิเอะชงชาให้สองสาวแล้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
"ยูจัง?" สองสาวเรียกชื่อนี้ด้วยความงงพอ ๆ กัน
"ซากุระบะ ยูอิจิโร่น่ะ" มาดามฟูมิเอะแก้ข้อสงสัยให้ทันที
"เซนเซย์ทราบว่าหนู เอ่อ หนูมีปัญหากับเค้าเหรอคะ"
มาดามฟูมิเอะไม่ได้ตอบคำถามของวีนัส แต่กลับพูดกับคนที่อยู่ข้างในห้องเล็ก ๆ ที่กั้นผ้าม่านไว้แทนประตู
"ยูจังออกมาได้แล้ว อายูมิน่ะ ป้าให้อาหารไปครั้งนึงแล้ว เธอให้มันอีกแล้วเหรอ ชักจะอ้วนมากไปแล้วนะอายูมิจัง"
ซากุระบะ ยูอิจิโร่เดินออกมาพร้อมกับอุ้มแมวน้อยสีขาว ตัวอ้วนกลมออกมาด้วย แมวน้อยดูท่าทางมีความสุขที่ยูจังลูบขนมันไปมา มันหลับตาพริ้มในอ้อมแขนของเค้า
เมื่อเห็นยูจัง วีนัสก็หันไปมองหน้าเพื่อนสาวด้วยอาการงงสุดขีด แต่เค้กน่ะเหรอ ตาลอย ใจลอยไปแล้ว เค้กปลื้มยูจังตั้งแต่แรกเห็นเลยล่ะ!
"นี่เนย หรือ นานะจัง นี่เค้ก หรือ เคโกะจัง สองคนนี้เรียนเอกญี่ปุ่นกับป้า" มาดามฟูมิเอะแนะนำให้ยูจังรู้จักสองสาว
"นานะ เคโกะ นี่ยูจังหลานชายคนเดียวของฉันจ้ะ"
"หลานชายเซนเซย์!!" ทั้งสองสาวอุทานพร้อมกัน
มาดามฟูมิเอะไม่สนใจสีหน้าตกใจสุดขีดของวีนัส ทั้ง ๆ ที่มาดามก็สังเกตเห็น 
"ว่าแต่นานะจังมีอะไรหรือเปล่า ที่มาหาฉันน่ะ"
"คือว่า คือว่าหนูจะ คือ" วีนัสตะกุกตะกัก สีหน้ากระอักกระอ่วน
"พูดมาเถอะนานะจัง มีแต่คนกันเองทั้งนั้น" 
วีนัสยิ้มแห้ง ๆ พลางคิดในใจ "คนกันเองเหรอเนี่ย"
"คือหนูจะมาบอกเซนเซย์ว่า หนูจะขอเปลี่ยนให้เคโกะดูแลคุณซากุระบะแทนดีกว่าค่ะ" ในที่สุดวีนัสก็กล้าพูดออกมา
"ทำไมล่ะจ๊ะ ยูจังทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า" มาดามฟูมิเอะถามยิ้ม ๆ เธอไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่วีนัสพูดตรง ๆ
"เปล่าค่ะ คุณซากุระบะต่างหากที่ไม่พอใจ"
"อ้อ! อย่างนั้นรึ ว่าไงยูจัง" มาดามหันไปถามหลานชาย
"ผมไม่ขัดข้องที่นานะจังจะมาคอยเป็นพี่เลี้ยงผมฮะ" ยูจังตอบหน้าตาเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ 
"ห๊า!" วีนัสร้องอุทาน พลางคิดในใจ "นานะจัง" "พี่เลี้ยง" "ไม่ขัดข้อง" มันอะไรกันนะ ทำไมนายนี่ถึงได้กลับตาลปัตรแบบนี้ล่ะ 
"ได้ยินยูจังแล้วนะจ๊ะนานะ หวังว่าเธอคงไม่ขัดข้องนะ"
"เอ่อ! แต่ว่าเซนเซย์คะ"
"เธอไม่เต็มใจรึนานะจัง"
"ปะ เปล่าค่ะ" วีนัสตอบอย่างหมดทางปฏิเสธ โธ่! จะให้บอกว่าไม่เต็มใจได้ยังไงเล่า!!
"ดี ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้นานะจังช่วยพายูจังไปคณะศิลปกรรมฯ ภาคดนตรีสากลด้วยนะจ๊ะ ฝากเธอแนะนำยูจังเรื่องมหาลัย เรื่องการเรียน เรื่องชมรม เรื่องกิจกรรมด้วยจ้ะ ฝากด้วยนะนานะจัง"
"ค่ะ เซนเซย์" 
"ดีมากจ้ะ อ้อ! เคโกะจัง เดี๋ยวฉันอยากคุยอะไรกับเธอหน่อยนะจ๊ะ นานะพายูจังไปได้แล้วจ้ะ ยูจังส่งอายูมิมาให้ป้า โชคดีนะหลานรัก พยายามเข้าล่ะ" 
ทั้งสองสาวงงพอ ๆ กัน แต่ก็ยอมทำตามโดยดี เมื่อพ้นมาจากห้องมาดามฟูมิเอะ วีนัสก็ตั้งคำถามใส่ยูจังทันที