ลา... ๒

ขลุ่ยหลิบ

วันนี้ผมนั่งมองท้องฟ้า
ท้องฟ้าวันนี้ก็เหมือนกับทุก ๆ วัน
ในยามที่ผมได้มอง
ผิดแต่ว่าวันนี้ฟ้าดูไม่สดใสเท่ากับทุกวันที่ผ่านมา
จันทร์เพียงครึ่งดวงในวันนี้หรือเปล่านะ
ที่ทำให้ฟ้าดูเหงาหงอย
ดาวก็พลอยหรี่แสงคล้ายจะดับลับไปกระนั้น
รอบ ๆ ตัวมีเพียงความมืดมิด  ไม่มีเพื่อน  ไม่มีใคร
แม้หรีดหริ่งเรไรยังเงียบเสียง
หากจะพูดถึงความอ้างว้าง  
ดูเหมือนว่า  ผมจะเข้าใจความหมายของคำคำนี้
มากกว่าใคร ๆ
เพราะผมมีสิ่งนี้เป็นดังเงาตลอดมา
เสียงเพลงเพลงหนึ่งดังแว่วมาตามลม
...บินไปเดียวดาย..กลางสายลมแปรปรวน...
เพียงทะเลครวญ....ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า...
ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย..ฉันเหนื่อย..ฉันหนาว
และเหงาเหลือเกิน...
ไม่เคยมีใคร..มีรักแท้จริงใจ...
จ้องมองทางใด..ดูเคว้งคว้างว่างเปล่า...
ฝ่าลมฝนลำพัง...มากี่ร้อนหนาว....
จนล้า...สิ้นแรง...
* ไม่อยากเห็นภาพใด..แม้แต่ท้องฟ้า...
อยากจะพักดวงตา...ลงชั่วกาล....
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์...
จะหลับฝันไม่ขอตื่น..ขึ้นมา.....
คงจะมีเพียง...ลมหายใจรวยริน....
เอนกายบนดิน...ยอมรับความแพ้พ่าย....
ปีกของฉันมันหนัก....บินต่อไม่ไหว....
จะขอพักกายชั่วกาล.....
เสียงเพลงจบแล้ว  ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
แต่สิ่งที่เพิ่มเติม  คือ  ความสะท้อนสะท้านใจ
เนื้อเพลงเพลงนี้ช่างเศร้านัก
คล้ายกับใจผม
ในความคิดของผมยามนี้  กระหวัดไปถึง
คนตัวเล็ก น้องน้อยที่ผมคอยปกป้อง
คอยงอนง้ออยู่ตลอดเวลา  
คนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกนี้ช่างสดใสเหลือเกิน
เมื่อผมได้เห็นรอยยิ้มของเธอ

นึกถึงวันนั้น
วันที่จากลา
ผมต้องแกล้งทำเป็นว่าไม่สนใจ
แสร้งทำเป็นห่างเหิน  เย็นชา
และหันหลังจากมาโดยไม่หันไปมอง
เพราะผมไม่อยากให้เธอได้เห็นน้ำตา...น้ำตาลูกผู้ชาย

เธอคงไม่รู้ว่า
ผมปวดใจเพียงใดเมื่อเธอบอกลาผมไปไกล
โดยไม่มีเหตุผลและมันก็ต่างจากทุกครั้งที่เธอเอ่ยคำลา
การกล่าวลาครั้งนี้  มีนัยว่าผมจะไม่ได้พบกับเธออีก
ความไม่เข้าใจดูจะเป็นเหมือนม่านบาง ๆ
ที่กั้นให้เราห่างกัน
ผมไม่สามารถจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ได้

ผมครวญคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ของเรา
ทุกอย่างที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำที่ดีเสมอ
เราต่างก็รู้ว่าเรามีกันและกัน
คอยเสริมสร้างกำลังใจให้แก่กันในยามที่ทุกข์ท้อ
คอยส่งยิ้มอย่างห่วงใยในยามสุข
แต่บัดนี้ทุก ๆ อย่างได้จางหายไป
สูญสลายราวสายลมที่พัดผ่าน

ผมอยากจะเรียกวันคืนเก่า ๆ เหล่านั้น
ให้ย้อนคืนมา
อยากจะขอให้ความสุขที่ผ่านไปราวสายน้ำ
ได้ไหลทวนกลับมา.........

ดวงจันทร์ได้ลาฟ้าไปแล้ว
แสงสีทองได้สาดส่องมาทางทิศตะวันออก
บอกสัญญาณแห่งวันใหม่
เช้าแล้วหรือ........
แต่ผมยังรู้สึกว่าผมยังนั่งอยู่ท่ามกลางความมีดมิด
เพราะแสงตะวันของผมได้ลาจากไปแล้ว........ชั่วนิรันดร์