นิทานดวงอาทิตย์

vaproud

เพราะฉันเป็นดวงอาทิตย์
ดวงอาทิตย์กลมโต...
และขี้อาย
บางที
ฉันก็อยากให้ใคร ใคร
หันมายิ้มให้กับดวงอาทิตย์อย่างฉันบ้าง
แต่ทำไมบ่อยครั้ง...
ยิ่งกลับทำให้ฉันรู้สึกเหว่ว้า เดียวดาย บนโลกใบนี้ อย่างประหลาด
เมื่อเวลาที่ฉันเห็นหลาย หลาย คนจ้องมองมาที่ฉัน
และฉันก็มักจะเขินอาย จนหน้าแดง
คอยเปล่งแสงและความร้อนออกมามากมายมหาศาลเป็นนิสัย
สิ่งนี้เองใช่ไหม?  ที่ทำให้พวกเขาเหล่านั้นต้องหลบสายตาจากฉันไป
ฉันสัมผัสในสิ่งที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น...
พวกเขาอาจจะไม่ชอบดวงอาทิตย์อย่างฉันเป็นแน่
ฉันมักจะได้ยินเสียงของเด็กๆ สนใจฟังเรื่องราวของฉัน ยามที่คุณครูได้เล่าขานในชั่วโมงเรียน
เอ...ฉันจำไม่ได้หรอกว่าเป็นวิชาอะไรนะ
แต่ในหนังสือของเด็ก เด็ก มีรูปถ่ายของฉันด้วย
เอาอีกแล้ว...อายจัง
มันทำให้ฉันอยากจะเปล่งแสงอีกแล้วเนี่ย
เด็ก เด็กต่างชอบล้อฉันว่า  "ฉันเป็นพระอาทิตย์พุงกลม"
ก็เพราะฉันอ้วนนี่เอง
แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเลยนะ  เพราะในความจริงมันเป็นอย่างนั้น
กลับทำให้ฉันรู้สึกอยากจะหัวเราะออกมาดัง ดังมากกว่า...
แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่มีคนไม่ชอบฉัน
เพราะฉันทำให้เขาร้อน หงุดหงิด ไม่สบายตัว
และแสงที่ถูกปล่อยออกมาจากตัวของฉันนั้น อาจไปทำลายผิวหนังของพวกเขา
ให้กลายเป็นมะเร็งได้
อาจทำให้ดวงตาของพวกเขามืดบอดเวลาที่จ้องมองฉันนาน นาน
...ฉันเสียใจ
ที่เป็นสาเหตุทำร้ายพวกเขา
...ฉันขอโทษ
ที่ทำให้พวกเขาเหนื่อยล้า และต้องลำบากใจ
...บางทีฉันควรจะหลบไปที่ไหนซักแห่ง  ที่ที่ไม่ต้องมีดวงอาทิตย์อย่างฉันคอยกวนใจ
แต่ก่อนที่ฉันจะไป ก็มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอก...
ฉันไม่เคยโกรธเคืองเลย เวลาที่พวกคนเหล่านั้นได้ทำร้ายฉันกับเพื่อน
โดยการปลดปล่อยควันพิษสีคล้ำลอยเกลื่อนออกจากท่อไอเสียนั่น หรือวิธีต่าง ต่าง 
ฉันรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำลงไปนั้นคือความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ใช่ไหม
ฉันให้อภัย...
และก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันก็ยังรักรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ได้มาจากคนบางคนเสมอ
เวลาที่เขามองเห็นแสงดวงอาทิตย์ของยามเช้าผ่านหน้าต่างบานหนึ่ง
ในทุกฤดูกาล มันเหมือนกับว่า "ฉันมีคุณค่าสำหรับพวกเขาเสมอ"
หากวันหนึ่งวันนั้นมาถึง...วันหนึ่งที่ไม่มีดวงอาทิตย์อย่างฉัน
วันที่โลกทั้งใบมืดมิดราวกับว่าดวงตามืดบอด
ก็โปรดจงรับรู้ว่า...ฉันจะคอยส่องแสงนำทางให้ก้าวเดินไป  อยู่ในใจตราบนานเท่านาน... 
วาพราว
เขียนเมื่อ : 8 April,05