นักเรียนโข่งที่โรเงียนก้นซอย ตอน นักเรียนโข่ง

ส.คลองแสนแสบ

คำว่า อายุเป็นเพียงตัวเลข หรือ อายุนั้นสำคัญไฉน เป็นคำพูดที่ชายหนุ่ม(น้อย) ประเภทโคแก่อยากและเล็มหญ้าอ่อน ส่วนมากจะมีงูอยู่บนหัว ที่เรียกว่า เฒ่าหัวงู เวลาเห็นสาวน้อยเดินผ่านไปมาแล้ว ชอบเหลือบแลเหล่ตาม เหมือนคำเปรียบเปรยที่ว่าสุนัขเห็นข้าวเปลือกนั่นแล
	อย่างไรก็ตาม คำว่าอายุเป็นเพียงตัวเลข หรือคำว่า อายุนั้นสำคัญไฉน ก็เป็นคำปลอบใจที่ดียิ่งสำหรับนักเรียนวัยดึกเช่นพวกเรา
	ความจริงนักเรียนโข่งในโรงเรียนก้นซอยนั้น ก็มิได้มีพวกเราเป็นรุ่นแรก เริ่มมาแล้วหลายรุ่น จบการศึกษาไปออกไปประจำเป็นครูบาอาจารย์ หรือผู้บริหารการศึกษาแล้วหลายรุ่น มีอยู่ทั่วบ้านทั่วเมือง พวกเราเป็นรุ่นที่ 13 ถือเป็นเลขเด็ดที่ฝรั่งเรียก ลักกี้นับเบอร์ คำว่า ลักกี้นัมเบอร์นี่เอง ทำให้พวกเรากับรุ่นพี่เข้าหน้ากันไม่ติดอยู่หลายเดือน เพราสโลแกนการจัดงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่ตั้งขึ้นโดยขาดการไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ถือเป็นเรื่องเล่น รุ่นพี่บางคนถือเป็นจริงจัง
	งานครั้งนั้น ตั้งชื่องานว่า จากใจของน้องรุ่นลักกี้ แด่พี่รุ่นโหล  
คำว่า โหล นี้ คนไทยถือว่าไม่ดี ไม่เป็นมงคลแก่ผู้ได้รับ เพราะคำว่าโหลมีความหมายไปในทางที่ไม่สมบูรณ์ ไม่เหมาะสมหรือไม่มีประสิทธิภาพ อย่างเช่น เสื้อโหล จะหมายถึงเสื่อที่ช่างตัดขึ้นตามแบบที่กำหนด ไม่ได้พิถีพิถันในเรื่องฝีมือและความสวยงาม ไม่ต้องมีการวัดขนาดของผู้สวมใส่ และเวลาตัดทีก็ตัดทีละมากๆ
	โรงเรียนก้นซอย เป็นสถานศึกษาที่ยกฐานะจากวิทยาลัยวิชาการศึกษาขึ้นเป็นมหาวิทยาลัยดังได้กล่าวแล้ว ฉะนั้น หลักสูตรในระยะแรกๆจะเน้นหนักไปในทางวิชาการศึกษา ที่เปิดสอนถึงระดับ บัณฑิตศึกษา มีทั้งระดับปริญญาโท และปริญญาเอก ส่วนหลักสูตรสาขาวิชาอื่นๆเป็ดสอนในระดับปริญญาตรีเท่านั้น
	ในหลีกสูตรแต่ละระดับการศึกษา แยกแยะออกไปอีกหลายสาขาวิชา 
	การศึกษาปฐมวัย สำหรับผู้ที่จะเรียนรู้อย่างลึกซึ้งในกระบวนการศึกษาของเด็กก่อนวัยเรียน
	การประถมศึกษา สำหรับผู้ที่จะเรียนรู้อย่างลึกซึ้งในกระบวนการศึกษาของเด็กระดับประถมศึกษา
	การมัธยมศึกษา สำหรับผู้ที่จะเรียนรู้อย่างลึกซึ้งในกระบวนการศึกษาของเด็กระดับมัธยมศึกษา
	การศึกษาผู้ใหญ่และการศึกษานอกระบบ สำหรับผู้ที่จะศึกษาอย่างลึกซึ้งในเรื่องการจัดการศึกษาสำหรับผู้ใหญ่และการศึกษานอกระบบโรงเรียน
	การอุดมศึกษา สำหรับผู้ที่จะศึกษาลึกซึ้งเกี่ยวกับกระบวนการจัดการเรียนการสอนในระดับสูงกว่าระดับมัธยม
	นอกจากหลักสูตรที่จัดขึ้นสำหรับผู้สนใจใคร่รู้ในกระบวนการเรียนการสอนในระดับต่างๆที่ว่าแล้วนั้น ยังมีหลักสูตรที่เกี่ยวข้องกับบุคลากรที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาในด้านต่างๆ อีกด้วย เช่น การแนะแนวการศึกษา การวัดผลทางการศึกษา  และการบริหารการศึกษา เป็นต้น
	หลักสูตรวิชาเอกการบริหารการศึกษา จัดขึ้นเพื่อบุคลากร ที่มีตำแหน่งหน้าที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาในส่วนที่เกี่ยวกับการบริหาร ผู้ที่จะเข้าเรียนหลักสูตรนี้ได้ ต้องมีประสบการณ์ด้านการบริหารการศึกษา ในตำแหน่งต่างๆ  และจะต้องมีหนังสือรับรองจากผู้บังคับบัญชาต้นสังกัดมาแสดงด้วย ในแต่ละหลักสูตรทางสถาบันจะคัดเลือกและรับเข้าเรียนได้ประมาณหลักสูตรละ 10-20 คน
	กล่าวเฉพาะการบริหารการศึกษารุ่นลักกี้แล้ว นับว่าเป็นรุ่นที่โชคดีสมชื่อ ด้วยว่ามีสมาชิกทั้งหมด 21 คน เกินมา 1 คน ทราบว่าคนที่ผ่านการคัดเลือกอันดับที่ 20 กับ 21 นั้น ได้รับคะแนนเท่ากัน แต่ก็มีเสียงกระเซ้าเย้าแย่ว่า มีเด็กเส้นเด็กฝากหนึ่งคน เพราะให้บังเอิญเหลือเกินที่เพื่อนเราคนหนึ่ง มีนามสกุลไปพ้องกับอาจารย์ท่านหนึ่งในคณะและยังเป็นสามีภรรยากันอีกด้วย 
	นี่แหละคือนักเรียนโข่ง ขณะเมื่อผู้เป็นสามีเป็นผู้สอนอยู่นั้น ภรรยาเพิ่งจะสมัครเข้าเรียน
	จำนวนสมาชิกของรุ่น 21 คนที่ว่านั้น แยกเป็นชายได้ 13 คน เป็นหญิง 8 คน อายุน้อยที่สุดในรุ่น คือ 35 ปี มากที่สุด 54 ปี ทุกคนล้วนมีหน้าที่การงานดำรงตำแหน่งในระดับกำกับดูและนโยบายการศึกษาของชาติ เช่น ผู้อำนวยการการศึกษาจังหวัด (ผอ.ปจ.) หัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ(หน.ปอ.) ศึกษาธิการจังหวัด ศึกษาธิการอำเภอ ศึกษานิเทศก์ ผู้อำนวยการวิทยาลัย และผู้อำนวยการโรงเรียน ตลอดจนนักวิชาการศึกษา  และเจ้าหน้าที่วิเคราะห์นโยบายและแผนประจำส่วนงานต่างๆ ในหน่วยงานที่รับผิดชอบเกี่ยวกับการศึกษา เกือบทั้งหมดเป็นข้าราชการ มีนักธุรกิจจากภาคเอกชนเพียงคนเดียว เป็นเจ้าของฟาร์มกุ้ง ฟาร์มเลี้ยงไก่ บ่อปลา และขณะเดียวกันก็เป็นเจ้าของโรงเรียนที่มีชื่อเสียแห่งหนึ่งในจังหวัดลพบุรี
	เอาเป็นว่า เรื่องแก่นะแก่อยู่แล้ว แต่ก็อยากเรียน และเรียนแบบสนุกสุดๆซะด้วย ไม่เชื่อก็ลองติดตามดู
	ทั้งอาจารย์ผู้สอน และพวกเรากันเองหลายคนต่างให้สงสัยเป็นหนักหนา ในความคาดหวังของสมาชิกอาวุโสสูงสุดในรุ่น ว่ามีวัตถุประสงค์ใดที่ต้องมาตกระกรำลำบากเช่นพวกเรา เวลาในตำแหน่งหน้าที่การงานเหลืออีกไม่นานักก็จะเกษียณ เงินเดือนมากโขชนเพดานเต็มระดับ มีบ้านช่องเป็นหลักเป็นฐาน บุตรชายหญิงต่างจบการศึกษามีงานการทำหมดทุกคน
	ผู้อาวุโสสูงของรุ่นที่ว่านั้น  ชื่อ  สมบูรณ์ พวกเราจะเรียกท่านว่า ลุงบูรณ์ กันทุกคน และท่านเองก็ชอบที่จะใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า ลุง ด้วยเช่นกัน และคำเรียกขานเช่นนี้ก็ขยายผลไปจนถึงครูบาอาจารย์ผู้สอน ต่างเรียกลูกศิษย์โข่งคนนี้ว่า ลุง ตามไปด้วย นอกจากนั้นบรรดา นักเรียนโข่ง ทั้งรุ่นพี่และรุ่นเพื่อนต่างสาขาวิชา ก็พลอยเรียก ลุง ไปด้วย ซึ่งก็เป็นไปอย่างเหมาะสมสอดคล้องกับบุคลิกและอากัปกิริยาอันสมวัย
	ลุงจะตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ออกจากหอพักซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ออกไปนั่งที่ป้อมยามทางออกไปปากซอย ตอนบ่ายๆก็กลับมานั่งที่ป้อมยามในวันที่ว่างจาการเรียน ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็คงอยากจะรู้เหมือนกันว่ามีเหตุผลใดที่ต้องมานั่งกระดิกเท้าร้องงึมงัมอยู่ทุกวัน หรือไม่ก็อาจเข้าใจว่าเป็นหัวหน้ายามที่คอยตรวจตราดูแลการปฏิบัติหน้าที่ของลูกน้อง
	ข้อวัตรปฏิบัติของลุงในข้อนี้ หลายคนอดที่จะสอบถามไม่ได้
	มานั่งทำอะไรอยู่นี่ละลุง ใครบางคนในกลุ่มของพวกเราถามขึ้นในวันหนึ่ง
	ดูเด็ก คำตอบสั้นๆ คนถามคงนึกว่าลุงตอบเล่นๆ แต่ผมรู้ทันทีว่าแก่พูดจริง เพราะเกิดนึกเรื่องราวบางอย่างได้ขึ้นมาในทันที
	นึกย้อนไปถึงวันที่มาดูประกาศผลสอบคัดเลือก ลุงเป็นเพื่อนร่วมรุ่นคนแรกที่ผมรู้จัก
	วันนั้น เรามาดูผลสอบกัน ขณะที่ผมกำลังเขย่งตัวโยกซ้ายโยกขวา เพื่อให้สายตาได้มีช่องว่างเล็ดลอดเข้าไปยังป้ายนิเทศที่ติดประกาศผลสอบนั้น  ชายแก่คนหนึ่งก้าวแซงเข้ามาเหยียบลงบนหลังเท้าของผมอย่างเต็มๆ ด้วยน้ำหนักตัวของคนที่เหยียบประกอบกับเขาผู้นั้นกำลังเขย่งตัว ทำให้น้ำหนักกดลงไปที่เท้าของผม ให้เกิดความรู่สึกเจ็บปวดสุดที่จะระงับ 
	โอ้ย เหยีบตีน... ด้วยความเจ็บปวดที่หลังเท้าเลยหลุดคำพื้นๆที่เคยชินออกมา
	 ชายแก่คนเจ้าของฝ่าเท้ามหึมานั้น ตกใจร้องขอโทษจนเสียงหลงเช่นกัน ถอดแว่นตาออก ควักผ้าเช่นหน้าจากกระเป๋ากางเกง ออกมาเช็ดเหงื่อที่ชุ่มโชกบนใบหน้า ท่าทางคล้ายจะเป็นลม
	ด้วยความเห็นใจ ผมพาแกไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมทั้งอาสาเข้าไปเย้อดูผลสอบให้ และก็ไม่ลำบากนักเพราะเป็นวิชาเอกเดียวกันกับที่ผมสมัครสอบไว้
	ผมสอบติดอันดับเกือบท้ายๆ ส่วนรายชื่อที่ลุงแก่คนนั้นให้ช่วยดู ติดอยู่ในอันดับต้นๆ พอทราบเช่นนั้น ดูท่าทางแกดีใจมาก เผลอตัวตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่
	ลูกชายลุงหรือครับที่สอบติด ผมถามด้วยคาดหวังว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ
	เปล่า กูเอง แกตอบสั้นๆด้วยคำสมัยพ่อขุนราม ที่ยังมีความชัดเจนและเข้าใจได้ง่าย
	เราต่างๆแสดงความดีใจต่อกันและกัน พร้อมกับนั่งสนทนากันหลายเรื่อง สร้างความคุ้ยเคยใฯฐานะที่อีกไม่นานนักก็จะได้เป็นเพื่อนร่วมรุ่น 
	...ลุงรับราชการมานาน ทำงานมามาก ลูกก็โตแล้ว เมียก็แก่ลง...ลุงพูดไปเรื่อยๆ โดยไม่ใส่ใจว่าคนฟังจะมีความรู้สึกอย่างไร 
	...ถ้ามาเรียนที่นี่  ได้ดูเด็กเด็กสาวสาว น่ารักน่าใคร่ก็จะมีกำไรชีวิตไม่น้อย
	ชัดเจนครับ ความในท่อนท้ายที่ลุงแกลากเสียงยาวประกอบกับท่าทางเหม่อลอยที่ลุงแสดงออกนั้น สรุปจุดมุ่งหมายได้ชัดเจน 
	ยามเช้าและยามบ่ายอ่อนๆ ประตูป้อมยามด้านออกปากซอย เป็นเส้นทางผ่านเข้าออกของนิสิตสาวน่ารักน่าใคร่ รวมทั้งสาวๆสำนักงานระแวกซอยอโศกที่อาศัยเดินผ่านเข้า-ออก หน้าตาเนื้อตัวก็ดูแฉล้มแช่มช้อย น่ารักน่าใคร่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
	แล้วจะไม่ให้ลุงมานั่งเฝ้าป้อมยามได้ยังไง   จริงไหมหละลุง