อะไรคือความสุขหรือ?

ดาราจักร..

บางครั้งที่เราเหม่อมองฟ้า....
เหม่อมองฝน เสียงหยดฝนกระทบพื้นแล้วแตกกระจายอย่างร่าเริง
เหม่อมองดอกไม้ ที่ผลิช่อบาน... รอแสงตะวันมาอาบที่กลีบ และใบทั่วลำต้น             ด้วยความหวัง.....
เหม่อมองสายลมที่เหมือนจะพัดพาเอาจิตใจอันอ่อนไหวของเรา ปลิวล่องลอย.... 
เหม่อมองต้นไม้ ที่พริ้วไหวตามสายลม......
เหม่อฟังเสียงเพลงแห่งธรรมชาติ  บันดาลจิตให้หลงเข้าไปในเสียงอันไพเราะ
เหม่อมองผลงานศิลปะต่างๆ ให้พวกมันพาเราโลดแล่นสู่จิตวิญญาณอย่างลึกล้ำ.......
ทุกอย่าง.. .  .  .   .   .  . . ..
    ดูเหมือนว่าจะมีความสุขในหน้าที่ของมันที่ต้องทำ โดยไม่แคร์ใครว่าจะรู้สึกอย่างไร   ทุกอย่างทำให้ตัวเองมีค่ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ส่วนเราหรือ-----
 เราก็มองดูคนอื่น - สิ่งอื่น -อย่างอื่น...   ทำไมน่ะหรือ
    เพื่อประชดตัวเองไงล่ะ 
เพื่อทำให้ตัวเองดูไร้ค่า ทำให้ตัวเองไร้ความสุข 
แต่แทนที่ด้วยความเศร้าเสียใจกับสี่งที่ประชดตัวเอง...........
ตอนที่เราเป็นเด็ก ไร้เดียงสา แต่มีความสุขอยู่เกีอบตลอดเวลา ไม่ต้องสนใจ ว่าใครจะร่างเริงหรือเป็นทุกข์....
  เราเห็นพี่กับน้องคู่หนึ่งจูงมือพากันไปโรงเรียน น้องเป็นหญิง น่าจะอยู่อนุบาล3 ส่วนพี่เป็นชาย น่าจะอยู่ประถม.. .   น่ารักทั้งคู่.. 
 
เวลาเราเห็นสิ่งเหล่านี้ น้ำตามันอยากจะไหลพราก เพื่อดูเหมือนทดแทน ความทุกข์ด้วยความสุข เช่นพี่น้องสองคนนั้น
    แต่มันก็คือหยดน้ำหยดหนึ่งที่ไหลรินออกจากตาเท่านั้น มันไม่ได้แทนด้วยความสุขอันใดเลย มันกลับเป็นทุกข์มากกว่า
ในโลกของเรา แง่ร้ายมันจะมาก่อนแง่ดี  เพราะเรางั้นหรือ?     เราว่าไม่ใช่หรอก  มันมาจากสิ่งแวดล้อมต่างหากล่ะ...
  ถ้าสิ่งแวดล้อมแสดงออกในแง่ดี เราก็จะมีแต่แง่คิดที่ดี
แต่ถ้ามันตรงข้าม มันก็คือทุกข์. .  .   .    .
บางครั้งที่เรายิ้ม ต้อนรับโลกที่สดใส แต่มันกลับตอบแทนด้วยความหมองหม่น รอยยิ้มนั้นจึงค่อยๆ กลายเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้ง ไม่จริงใจ จนเราลืมทั้งหมดว่า อย่างใหนคือการยิ้มแบบจริงใจ... .  .  .
อะไรคือโลกในแง่ดี เราลืมหมดแล้ว...... .. 
อะไรคือคุณค่าที่ดีของตัวเรา เราลืมหมดแล้ว.. . . .. .
อะไรคือจิตใจที่สะอาดดีงาม  เราก็ลืมหมดสิ้น.  .  . .
แล้วอะไรคือเราที่เป็นตัวของเรา  มันลืมเลือนหมดแล้ว..
     บางครั้งเราก็ไม่อยากจะคิดเลยว่า
                                    
                                  .  .  อะไรคือความสุขที่แท้จริง. . .... . . . .