...ผีละเมอ....

ค้างคาวคืนคอน

เสียงดัง เอี๊ยดดดดด.............ยาวสงบลง  พร้อมกับมีการส่งเสียงถามกันให้จ้าละหวั่น "เกิดอะไรขึ้นหรือครับ" "ใครเป็นอะไรบ้าง"  
เสียงตอบมาใกล้ๆรับฟังได้ว่า "เปล่าครับพี่ไม่มีอะไร  พอดีไม่ขาดไม่เกินบังเอิญมีรถคันหลัง สงสัยเกิดอาการเสียวที่เท้านะครับ พอขับ
มาถึงตรงนี้ พี่แกคงจะทนไม่ได้นะครับ เหยียบเบรคกระทันหัน โดยลืมไปว่าขับรถมาด้วยความเร็วไม่บันยะบันยัง เลยทำให้เกิดเสียงดัง
จากยางรถยนต์บ่นกับพื้นถนนเล็กๆน้อยๆ อย่างที่พี่ได้ยิน เป็นเสียงที่ผมคุ้นหูแล้วครับ"
       หลังจากเหตุการณ์สงบไม่มีอะไรเสียหาย หนุ่มใต้ที่ได้ชื่อว่านั่งรถไฟฟ้าเป็นประจำ ถึงจะอยู่ไกลจากเมืองหลวงที่เขาว่ารถติดมากที่สุด
ในประเทศ ซึ่งผมยังสงสัยอยู่ว่าถ้ารถมันไม่ติดจะเอามาวิ่งบนถนนทำไม จอดอยู่บ้านเฉยๆดีกว่า   อาศัยอยู่บ้านพักใต้ฟ้าบนดินริมน้ำ 
ตอนค่ำๆทานน้ำเปล่ากับแก้วเก่าๆใบสวยเป็นประจำ  ก็หอบสัมภาระมารอพรรคพวก ซึ่งเป็นพรรคที่ใหญ่ที่สุดในความคิดของผมที่
สถานีเอกมัย (ไม่รู้ผมเรียกถูกหรือเปล่าเพราะเพิ่งมาครั้งแรก)
       เป็นเวลานานมากสำหรับการรอ...รอที่จะพบกับคนรู้จัก และพบคนที่แปลกหน้าที่ผมไม่รู้จักแต่ไม่นานคงได้รู้จัก  บุรุษหนึ่งที่ผมเห็น
ใส่หมวกเขาเรียกว่าหมวกอะไรผมก็จำไม่ได้ซะแล้ว เพราะหน่วยความจำเริ่มไม่สมบูรณ์  เอาเป็นว่าเขาใส่หมวกก็แล้วกัน ในมือถือกีต้าร์
เกิดอาการสะดุดตา ถ้าเป็นผู้หญิงคงจะเรียกว่า..ปิ๊งๆๆ เข้าเต็มตา  ...เหมือนพี่อู๋ ธรรพ์ณธร ปาลกะวงศ์ฯจังเลย ถ้าจะเอ่ยชื่อเพลงที่เขาร้อง
ไว้มีหลายเพลงอยู่ ....แต่อัลบั้มคุ้นหู คือ พายุธรรพ์ณธร นั้นเอง  เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ๆเพื่อนมากหน้าหลายตาก็เข้ามารวมตัวกัน
เป็นกลุ่มเป็นก้อน  เสียงทักทายเริ่มขึ้นมีทั้งจำได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะอาการเบลอๆของผม
       เวลาประมาณ 08.10 น.รถโดยสารหนึ่งประตู หลายหน้าต่าง ก็ค่อยเยื้องย่างออกจากสถานีเอกมัย มุ่งหน้าไปทางทิศไหนก็ไม่รู้ พอดี
เข็มทิศของความทรงจำเกิดเสีย เพราะเพลียจากการเดินทาง แถมระหว่างการเดินทางแทบไม่ได้หลับ เพราะคนนั่งข้างๆที่นั่งคู่กันมา 
เพื่อเดินทางเข้ากรุงเทพฯ  ตั้งแต่จากบ้านส้อง(อำเภอเวียงสระ อำเภอหนึ่งของจังหวัดสุราษฎร์ธานี) ไม่แน่ใจว่าจะเพี้ยนมาจากบ้านซ่อง
หรือเปล่า เลยกลายมาเป็น...บ้านส้อง...อย่างทุกวันนี้ เขาเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง(ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่) รู้แต่ว่ารถโดยสารคันนั้น ออกจาก
ชานชาลาที่ 26 มุ่งสู่ทิศตะวันออก....จุดมุ่งหมายคือ...ซีกหนึ่งของจังหวัดระยอง
       โชคดีครับที่เก้าอี้ที่ผมได้นั่งนั้นเป็นเก้าอี้ซีกด้านขวา เป็นที่นั่งข้างกับบุรุษหนึ่งผู้นั้น ผู้ที่ภายหลังรู้ว่าเป้าหมายที่ไป คือจุดหมายที่เดียว
กัน ผมอยากจะชวนพูดและคุยด้วยมากๆเลยครับ(ทำความรู้จักไง)  แต่อย่างว่าแหละครับ ต่างคนต่างก็เดินทางมาคงเกิดอาการเพลียไม่ใช่
น้อย โดยเฉพาะผมง่วงนอนมากๆ
        อีกซีกหนึ่งด้านซ้ายมากมายไปด้วยกลุ่มหญิงสาวหน้าตาไม่ค่อยคุ้น แต่เมื่อเห็นแล้วทุกคนสวยมากครับ แต่สวยไปคนละแบบ บ้างก็
พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็เผลอเป็นหลับ ขยับเป็นเหนื่อย เมื่อยจากการกิน  เห็นแล้วเพลิดเพลินดีครับ  จุดหมายแรกที่ไปคือห้าง
โลตัสฯสาขาอะไร ผมจำไม่ได้อีกนั่นแหละครับ เอาเป็นว่าเป็นห้างสรรพสินค้าเทสโก้ โลตัส  ที่ผมได้ยินชัดๆว่า "ราคา ประหยัด ทุกวัน" 
ก็แล้วกัน
       ระหว่างการเดินทางจากสถานีเอกมัยใกล้จะถึงห้างโลตัส จุดหมายแรกที่พรรคของเรานัดกันไว้  ได้ยินเสียงบุรุษที่นอนหลับสบายๆ
อยู่ข้างๆผม ค่อยๆสะดุ้งและผุดเสียงที่ดังฟังชัดเอามากๆว่า...........เฮ้ยยยยยยยยยยย.........เท่านั้นเองแหละครับ รถโดยสารคันนี้ก็เบรคทันที
ข้างนอกรถคงได้ยินเสียงดัง........เอี๊ยดดดดด............แบบกระทันหันสุดตัวจนโก่ง ถ้าไม่ติดว่าที่นั่งเป็นเบาะอันนุ่มนิ่ม(ผมใช้ยังไม่เป็นเลย)
 มีหวังหัวคะมำ ถลำ และอาจจะถลาไปหาเบาะข้างหน้า ไปหาคนที่อยู่ข้างหน้าก็เป็นได้
       ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ แค่รถเบรคติดไฟแดงพอดิบพอดี ไม่สุกมากจนเกินไป อีกอย่างเป็นวันเสาร์แล้วด้วย  สำหรับเสียงที่ดังนั้น
มันเป็นเสียงละเมอครับ  ละเมอจริงๆ  นี่ผมยังคิดอยู่เลยนะครับว่า  ถ้าเกิดว่าคนนั่งข้างๆผมเป็นผู้หญิงแทนที่จะเป็นผู้ชายบุรุษหนุ่มคนนี้  
........ผีละเมอ......คงทำให้ตัวผมเองทำตัวไม่ถูก  แต่ที่ถูกต้องและถูกเต็มๆคือสายตาหลายคู่ที่มองมาทางผม เขาคงจะคิดไปในทางไม่ดี 
ผมไปทำอะไรเขาหรือเปล่า
       ระวังนะครับถ้าท่านเดินทางไปไหนด้วยรถโดยสารประจำทาง ไม่ว่าจะปรับอากาศชั้นดีหรือไม่ดี  มีแอร์หรือไม่มี จะกี่ประตูหรือหลาย
หน้าต่าง  ระวังคนข้างๆเอาไว้นะครับ  ถ้าคุณเดินทางไปหรือกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ถือว่ามีบุญแล้วครับ ที่ไม่พบกับ ......ผีละเมอ..... 
        เป็นเวลาไม่นานมากสำหรับการที่มาพบเจอกัน ณ สวนวังแก้ว รีสอร์ท...ทั้งที่ได้พบกับคนที่รู้จักแล้ว และพบกับคนที่แปลกหน้า ทั้งที่
ผมเองก็เป็นคนหน้าแปลกๆที่มาได้รู้จักกัน  มันเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับความสุขที่ได้รับ  บุรุษหนึ่งที่ผมเห็นใส่หมวกอะไร
ผมก็จำไม่ได้ซะแล้ว ที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยรู้จัก  ในมือถือกีต้าร์ ที่ทำให้ผมเกิดอาการสะดุดตา ถ้าเป็นผู้หญิงคงจะเรียกว่า...ปิ๊งๆๆ  เข้าเต็มใจ
....เหมือนพี่อู๋ ธรรพ์ณธร ปาลกะวงศ์ฯจังเลย   ถ้าจะเอ่ยชื่อเพลงที่เขาร้องในตอนนี้ ต้องถามคนที่นั่งฟังกันหน้าสลอนอยู่ข้างๆ ตลอดของการ
เฮฮา ปาร์ตี้ยามค่ำคืนใต้แสงจันทร์ ในวันเต็มดวง(อยู่ในช่วงวันวิสาขบูชา)ว่าเพลงนั้นชื่ออะไร  ผมเองก็จำไม่ไหวเพราะมีหลายเพลงอยู่ 
ที่เขาร้องให้ฟังล้วนเป็นเพลงที่ไพเราะเข้ากับเสียงเพราะๆของเส้นสายของกีต้าร์ที่เขาเล่น ....แต่ที่คุ้นหูคือ  เสียงละเมอตอนอยู่บนรถโดย
สารเบาะปรับเอนนอนที่ผมจำได้ไม่ลืม........เฮ้ยยยยยยยยยย.... แล้วก็มีเสียงบอกเบาๆเป็นคำพูดจากปากเขาว่า .......พี่ครับผมละเมอ...... 
         ระวังนะครับถ้าท่านเดินทางไปไหนด้วยรถโดยสารประจำทาง ไม่ว่าจะปรับอากาศชั้นดีหรือไม่ดี  จะกี่ประตูหรือหลายหน้าต่าง  
ระวังคนข้างๆเอาไว้นะครับ  ถ้าคุณเดินทางไปหรือกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ถือว่ามีบุญแล้วครับ ที่ไม่พบกับ ......ผีละเมอ.....