ซามูไรที่รัก

สายลมแห่งความอบอุ่น

ยูเอะหนีไปปปปป   เสียงร้องอย่างโหยหวนของผู้เป็นพี่ชายดังก้องไปทั่วบริเวณ
ยูเอะเด็กหญิงวัย  12  ปี  ได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง
มันเป็นภาพที่สยดสยองที่สุดและจะติดตรึงในความทรงจำของเธอไปจนชั่วชีวิตอย่างแน่นอน
ภาพนั้นคือภาพการตายของพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ.
ในตอนนั้นเธอเห็นเพียงด้านหลังของผู้ลงมือสังหารเธอรู้เพียงว่าเขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง  มีความสูงประมาณ  180  ได้  เขาอยู่ในชุดซามูไรสีขาว  ผิวของเขาเป็นสีขาวสะอาด  ผมสีดำสนิท.ในมือข้างหนึ่งถือดาวยาวตัวดาบเป็นสีดำ!  อีกข้างก็ถือฝักดาบสีดำสนิทเช่นกัน!
เจ้าก็รู้สึกถึงอ้อมกอดแห่งสายลมแล้วสินะ   ชายคนนั้นกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลชวนให้อบอุ่น..แต่ผลที่ได้มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย.เมื่อเขากล่าวจบร่างของพี่ชายเธอก็แยกออกเป็นชิ้นๆ  เลือดสีแดงฉีดกระจายเต็มถนน
ชายคนนั้นเดินจากไปอย่างเชื่องช้าสง่างามเด็กหญิงพยายามวิ่งตามหลังชายคนนั้นอย่างสุดกำลังแต่พยายามเท่าไรกลับยิ่งห่างไกลออกไป
หยุดน๊าาาาาาาาาา   ยูเอะแผดร้องสุดเสียง
หญิงสาวผมสียาวสีทองผุดลุกขึ้นมาจากเตียงในสภาพเหงื่อเต็มตัว  ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความตื่นตะนก.
ฝันอีกแล้วเหรอ   ยูเอะพึมพำออกมา  พร้อมทั้งเอามือกุมหน้าผาก
หลายวันมานี้เธอฝันถึงเรื่องนี้มาเป็นเวลาติดกันนับสัปดาห์ได้แล้ว.ว่าไปเธอก็ฝันแบบมาตั้งแต่เมื่อ  5   ปีที่แล้ว   แต่มันก็ค่อยๆ  ลบเลือนไปตามกาลเวลา.น่าประหลาดที่ตั้งแต่เธอเข้าเมืองแห่งนี้มาเธอกลับฝันเช่นนี้ทุกวัน!.หรือว่าเธอกำลังจะได้พบกับฆาตกรคนนั้นแล้ว.ฆาตกรที่เธอเพียรตามหามา  5   ปีเต็ม!
5 ปีมานี้เธอเฝ้าเพียรฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งเพื่อตามล้างแค้นให้พี่ชายซึ่งเป็นญาติคนสุดท้ายของเธอแต่จนบัดนี้เธอยังหาฆาตกรคนนั้นไม่พบ
โดยระหว่างนี้เธอก็หาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักล่าค่าหัว..ซึ่งก็ทำให้เธอได้รู้จักเหล่าร้ายผู้ต้องสงสัยมากมาย  แต่ยังไม่ใช่คนๆ  นั้นอยู่ดี
ความจริงเธอก็รู้ว่โอกาสที่จะหาตัวชายคนนั้นพบนั้นมีน้อยยิ่งกว่าน้อย..แต่เธอก็ยังไม่ย่อท้อ  ด้วยเชื่อว่าสักวัน.เธอจะพบ.และฆ่ามันกับมือ!
ยูเอะยังคงออกเดินทางต่อไปอย่างไร้จุดหมาย   แล้วทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งล้อมวงอะไรบางอย่างอยู่  ดูเหมือนจะเป็นการรุมทำร้ายใครสักคน
หญิงสาวอดใจไม่ไหวจึงเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมจึงได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่าหันหน้าเข้ากำแพงในอ้อมแขนคล้ายโอบอุ้มอะไรบางอย่างไว้    เขากำลังถูกนักเลงกลุ่มนั้นรุมทำร้าย!
หยุดนะ  ยูเอะส่งเสียงอันดังออกไป  เป็นผลให้ชายเหล่าหยุดลงชั่วครู่ก่อนหันมาโต้
แม่สาวน้อยอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย   ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น  แต่ยูเอะไม่มีท่าทีว่าจะสนใจยังคงกล่าวต่อ
ปล่อยชายคนนั้นซะ    ยูเอะบอกด้วยเสียงเฉียบขาด
ถ้าไม่ปล่อยล่ะ  ชายอีกคนร้องมาอย่างกวนๆ
ยูเอะเห็นว่าพูดดีๆ   คงไม่มีประโยชน์จึงตวัดดาบใส่ชายคนที่พูดอย่างรวดเร็วจนเกิดแผลเลือดไหลเป็นทางยาวที่ก้านคอ
แม้ว่าแผลนั้นไม่ลึกนักแต่ทำให้นักเลงปอดแหกเหล่านั้นขวัญกระเจิงไปเลยทีเดียว    พวกมันพากันวิ่งจากไปอย่างไม่คิดชีวิต
พี่ชายๆ   เป็นไงบ้างครับ   เสียงเล็กๆ  ของเด็กชายดังขึ้น    ยูเอะจึงหันไปมอง
ที่ตรงหน้าเธอมีร่างเล็กๆ  ของเด็กชายอายุประมาณ  7   ขวบ  ที่สกปรกมอมแมม  มีเลือดติดเล็กน้อย   กำลังเขย่าตัวชายหนุ่มชุดซามูไรสีขาวหม่นๆ   แสดงถึงความเก่า   ทั้งยังขาดและยับ   ผมของเขาเป็นสีดำ    เธอไม่สามารถมองเห็นหน้าตาของเขาได้ชัดเจนนักเนื่องจากมันเลอเทอะไปด้วยคราบฝุ่นและเลือดที่เปรอะไปแทบทั้งตัว   ที่ข้างกายเขามีกล่องยาขนาดใหญ่และดาบที่มีฝักสีดำ!
ยูเอะเบิกตากว้างเมื่อเห็นดาบเล่มนี้!  มันช่างคล้ายกับดาบที่ใช้ฆ่าพี่ชายของเธอเหลือเกิน!..หรือว่า
แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้   พี่ชายเธอก็เป็นซามูไรที่มีฝีมือดีคนหนึ่ง  คนที่จะฆ่าพี่ชายของเธอได้ต้องเป็นคนที่เก่งมากทีเดียว  ฉะนั้นหากเขาคนนี้คือคนที่ฆ่าพี่ชายเธอเขาคงไม่ถูกทำร้ายจนยับเยินเช่นนี้?   มีอีกข้อพิสูจน์เดียวเท่านั้น!  ชักดาบนี่ออกมาหากเป็นสีดำเธอจะฆ่าชายคนนี้ทันที!
ยูเอะก้าวพรวดเข้ามาประชิดกล่องยานั่นพร้อมทั้งค่อยๆ  ยื่นมือไปแตะที่ดาบ!
แต่แล้วเธอก็ต้องชักมือกลับทันทีด้วยความรู้สึกแห่งรังสีการฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากดาบอย่างรุนแรงจนน่าตกใจ!
อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าดาบนี่ไม่ธรรมดา!   มันจะต้องเป็นดาบที่ฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วนจึงจะมีรังสีเช่นนี้!   ถ้าเช่นนั้นเรื่องที่เธอคิดก็มีโอกาสเป็นไปได้!
ยูเอะรวบรวมกำลังใจยื่นมือไปอีกครั้ง
หมับ!
มือหยาบกร้านที่แข็งแรงของชายหนุ่มคว้าข้อมือเธอไว้  ยูเอะหันไปมองอย่างประหลาดใจ
ชายหนุ่มผู้ได้รับบาดเจ็บนั่นเอง!
สายตาที่เขามองมาเป็นสายตาที่คมกล้าทรงอำนาจอย่างน่าตกใจ!
อย่าแตะต้องมัน   มุราซามะเป็นดาบอาถรรพ์   ถ้าถูกชักออกมาต้องมีคนตาย   ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงอันเยือกเย็นแต่มั่นคงไม่คล้ายคนบาดเจ็บแม้แต่น้อย   ทั้งยังดูทรงอำนาจน่าเกรงขามจนไม่กล้าขัดคำสั่ง
หญิงสาวถอยหลังออกไปก้าวหญิงอย่างระวังตัว  เธอเห็นชายหนุ่มพึมพำอะไรออกมา  
เขากำลังคุยกับดาบนั่นรึนี่?   เธอได้เรียนรู้มาว่าซามูไรที่มีฝีมือสูงเท่านั้นจึงจะคุยกับดาบของตนได้   หากบรรลุถึงขั้นนั้นจึงจะเรียกได้ว่าเป็นซามูไรที่แท้จริง..ทว่าก็น้อยนักที่จะทำได้และหากคิดทำเช่นนั้นต้องใช้เวลาหลายปีบางคนจนชั่วชีวิตยังทำไม่ได้.
ที่จริงพี่ชายของเธอก็ถึงขั้นที่สามารถพูดคุยกับดาบได้แล้ว  แต่ก็ยังถูกคนอื่นฆ่าตาย.เธอเองก็เพียรพยายามที่จะคุยกับดาบเล่มนี้ที่รับตกทอดมาจากพี่ทว่าจนบัดนี้ยังไม่ประสบความสำเร็จ.
ชายคนนี้คงไม่ธรรมดาจริงๆ   จึงสามารถคุยกับดาบที่มีรังสีอำมหิตรุนแรงเช่นนี้ได้!   แต่ทำไมเขาจึงได้ถูกนักเลงปลายแถวเช่นนี้ทำร้าย?
ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้   ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวขึ้น
แต่ยูเอะยังคงไม่วางใจเขานัก
ขอโทษนะครับที่ทำให้ตกใจ  มุราซามะก็อย่างนี้เองไม่ยอมให้ใครแตะต้องมันนอกจากผม   ชายหนุ่มกล่าวอย่างนุ่มนวล  เสียงของเขาช่างคล้ายกับคนที่ฆ่าพี่เธอเสียจริง!
อ้อ  ผมชื่ออากิระนะครับ   ผมเป็นหมอพเนจร  แล้วคุณล่ะครับ  เขาถามอย่างสุภาพ
ชั้นชื่อยูเอะ   ทำไมนายไม่สู้ทั้งที่นายมีอาวุธ  ยูเอะถามหน้าตาเคร่งเครียด
อ้อ   คนที่ให้มุราซามะกับผมเขาบอกว่าให้รักษาให้ดีแต่ห้ามดึงออกจาฝักเด็ดขาด  และผมก็ไม่ชอบการต่อสู้ด้วย   อากิระบอกราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ
มีคนให้เขามางั้นเหรอ.งั้นเขาคงไม่ใช่มั้งเจ้าฆาตกรคนนั้นคงไม่ปล่อยให้ตนเองถูกทำร้ายอย่างนั้นแน่
พี่ชายเป็นไงบ้างครับ   ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม  เด็กชายร้อง
ฮะๆๆ    ไม่เป็นไรๆ    พี่โดนซ้อมจนชินแล้ว   ร่างกายพี่บึกบึนจะตาย   อากิระกล่าวอย่างขบขัน
ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไม่เคยมีใครดีกับผมอย่างนี้มาก่อนฮือๆๆๆๆ   ทั้งๆ  ที่ไม่รู้จักพี่ชายยังช่วยผมจนเจ็บตัว   ฮือๆๆๆๆ   เด็กขายร้องไห้ออกมา
โอ๋ๆๆๆๆ   เด็กดีอย่าร้องนะ    พี่ก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างนี้ล่ะ  โอ๋ๆๆๆๆ   ชายหนุ่มปลอบเด็กน้อยอยู่นานทีเดียว
ยูเอะมองภาพนั้นอย่างซึ้งใจ    คนๆ  นี้เป็นคนดีขนาดนี้   จะเป็นฆาตกรได้อย่างไร   คิดไปคิดมาเธอก็นึกถึงพี่ชายของเธอพี่ของเธอเป็นคนใจดี..มักจะอุ้มเธออย่างนี้เสมอ..เธอรักพี่ชายที่สุด.แต่ความสุขนั้นกลับถูกคนใจร้ายพรากมันไป.
นี่อากิระ   กับหนูน้อยคนนี้ไปทำแผลกันก่อนมั๊ย   ยูเอะชวน
ยูเอะทำแผลให้เด็กชายที่รู้ตอนหลังว่าชื่อ  คิระ   ส่วนอากิระทำแผลให้ตนเอง   (น่าฉงฉานนู๋ทำให้มั๊ยจ๊ะที่รัก)   ยูเอะรู้สึกว่าอากิระนี่ทรหดจริงๆ   แผลขนาดนี้น่าจะลุกไม่ขึ้นแต่เขายังไม่มีท่าทีว่าลำบากอะไร  คงจะโดนซ้อมบ่อยจริงๆ
ยูเอะได้มีโอกาสเห็นหน้าอากิระชัดๆ   เมื่อเขาเช็ดคราบเลือดและฝุ่นละอองออกไปจากตัว  เธอจึงได้รู้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งผมของเขาสีดำเป็นประกาย  ผิวของเขาขาวสะอาด   รูปหน้าคมคาย   คิ้วดกเข้มแต่ทอตัวสวยไม่หนาจนเกินไปให้ความรู้สึกที่นุ่มนวลมากกว่าแข็งกร้าว  ดวงตาสีดำของเขากลมโตเป็นประกายวาววับสุกใสชวนมองเป็นที่สุด  ปากเล็กๆ   สีชมพูก็ได้รูปสวยเชียว  แถมรูปร่างก็สูงโปร่งสง่างาม  คงสูงราวๆ  180  ได้มั๊ง 
นี่ยูเอะ   เธอจะไปไหนเหรอ  อากิระถามหลังจากที่ส่งคิระกลับบ้านไปแล้ว
ไม่รู้สิ  ชั้นเดินทางไปเรื่อยๆ   แล้วนายล่ะ   ยูเอะถาม
ชั้นก็เหมือนกัน..เรา.ไปด้วยกันดีมั๊ย  เธอจะได้มีเพื่อนคุยด้วย   อากิระเสนอ
ยูเอะหยุดคิดเล็กน้อย    ก็ดีเหมือนกัน  เธอเดินทางคนเดียวมาตลอดก็ยอมรับว่าเหงา   อีกทั้งเธอรู้สึกว่าอากิระเป็นคนดีมากทีเดียวมีเพื่อนอย่างนี้สักคนก็ดี.
ตกลง  ยูเอะบอก  อากิระยิ้มกว้างให้เธอเหมือนเด็กๆ  เวลาได้ของถูกใจ				

;glkdfkhpo				

โฮ้ยยยยยยย  เดินมาตั้งไกลแล้วยังไม่เห็นคนสักคนเลย   ยูเอะบ่น

ตอนนี้ยูเอะและอากิระเดินทางด้วยกันมาเกือบ  1  เดือนแล้ว   และตอนนี้ทั้งคู่กำลังหลงทางมา   3   วันแล้ว.เสบียงที่เตรียมมาก็หมดลงแล้ว.ถ้าวันนี้ทั้งคู่ไม่สามารถหาอาหารได้คงอดตายอย่างแน่นอน

เฮ้   นกน้อยช่วยมาทางนี้หน่อย  อากิระแหงนหน้าตะโกนเต็มเสียง

ยูเอะมองตามสายตาของเขาไปก็พบนกเล็กๆ   ฝูงหนึ่งบนท้องฟ้า

หญิงสาวถอนใจพลางส่ายหน้า..เพื่อนเธอคงหิวและเหนื่อยจนบ้าไปแล้วแน่ๆ.

แต่น่าประหลาดที่นกฝูงนั้นพากันบินลงมาตามคำร้องขอของอากิระจริงๆ  O_0

อากิระยื่นมือออกไปให้นกตัวหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นจ่าฝูงเกาะ

ข้าอยากถามพวกเจ้าหน่อย   แถวนี้มีบ้านคนมั๊ยแล้วอีกไกลรึเปล่า   อากิระถามเบาๆ  อย่างอ่อนโยน

ตรงไปทางทิศเหนืออีกไม่ถึงครึ่งกิโลก็จะพบบ้านยายแก่ๆ  คนหนึ่ง   นกตัวนั้นบอกซึ่งเป็นภาษาที่มีแต่เขากับคนอีกคนหนึ่งที่ฟังออก

ขอบใจนะ   เอ่อเจ้ารู้จักเซนริวมั๊ย   อากิระถามอย่างแผ่วเบายิ่งกว่าตอนแรก  เจ้านกตัวนั้นทำท่าทางรังเกียจจนแทบจะบินหนี

เจ้าคนโฉดเซนริวน่ะเหรอ   ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักทั้งนั้น  แต่พวกข้าไม่เคยเห็นหน้าหรอก   และไม่คิดจะเข้าใกล้ที่นั่นด้วย     เจ้านกพูดจบแล้วบินหนีไปทันที  ทิ้งให้อากิระยืนเหม่อ  นัยตาสีดำเข้มของเขาดูหม่นหมองลง

อากิระ    เสียงหนึ่งดังออกมาจากดาบคู่ใจของเขา

ไม่ต้องห่วงหรอก..มุราซามะข้าเชื่อในตัวเซนริว    อากิระยืดตัวขึ้นแล้วแหงนหน้าพูดอย่างมั่นใจ

นี่นายทำอะไรน่ะ    แล้วนายคุยกับใคร   ยูเอะถามอย่างสงสัย

ฮะ  ฮะ  ฮะ   ผมก็คุยกับนกกาไปทั่วล่ะครับ   อากิระเปลี่ยนท่าทีเป็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงคนเดิมในแทบจะทันที

เฮ้อชั้นว่าให้นายจับนกพวกนั้นมาปิ้งกินซัก  10   ตัว   น่าเสียดายบินหนีไปหมด   นายเรียกมาใหม่ได้มั๊ย   ยูเอะบ่นอย่างไม่จริงจัง  เธอคิดว่าเมื่อครู่เป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า  ใครจะคุยกับนกรู้เรื่อง

ฮะ  ฮะ  ผมคงทำไม่ลงหรอกครับ.นกพวกนี้ก็รักชีวิตเหมือนคนเรานี่ล่ะ    แม้แต่มดตัวเล็กๆ  ก็เป็นหนึ่งชีวิต.เราใช้สิทธิ์อะไรมาทำลายชีวิตมัน.   อากิระพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความสะเทือนใจจนยูเอะอึ้ง

ผู้ชายคนนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน.ในโลกนี้จะมีใครหรืออะไรเกลียดเขาลงมั๊ยนะคนที่เกลียดเขาคงเป็นคนที่เลวมากคนหนึ่ง..ก็เค้าออกจะดีขนาดนี้.

อากิระยืนถอนใจในท่าที่หันหลังให้ยูเอะ   น้ำใสๆ  ในดวงตาเอ่อคลอแทบจะล้นทะลักออกมาเมื่อนึกถึงอดีตที่ผิดพลาด..รวมทั้งนึกเลยไปถึงบุคคลอันเป็นที่รักทั้ง  2   และสุดท้ายนึกเลยไปถึงผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งแค้นคนนั้น..

ยูเอะไม่รู้หรอกว่าเขาสามารถอ่านใจคนได้เธอคิดว่าคนอย่างเขาไม่มีใครเกลียดเหรอ..ทำไมจะไม่มีล่ะ.มีออกจะเยอะแยะไป..อาจจะรวมทั้งเธอด้วย.

แต่คงโทษเธอไม่ได้ที่คิดอย่างนั้น   ทุกสิ่งบนโลกล้วนไม่แน่นอน.คนที่เอ่ยคำพร่ำสอนให้เขาเห็นความสำคัญของทุกชีวิตบนโลกนั้นขณะนี้เขาเป็นผู้ทำลายชีวิตผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วน..แทบไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้เซนริว..

ในชีวิตของเขาตอนนี้ที่ขาดคือคนที่รักเขาและเข้าใจเขา.จะมีก็เพียงมุราซามะที่เป็นดาบเท่านั้นที่รักเขาอย่างแท้จริงเขาอยากจะคิดว่ายูเอะก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง.แต่ถ้าเธอรู้ความจริงบางอย่างเธอคงจะเกลียดเขามากกว่า

แม้แต่คนที่เขารักที่สุดยังเกลียดเขา..ส่วนที่รักเขาในอดีตเขากลับทำให้คนผู้นั้นเสียใจ..เขาเป็นคนที่เลวที่สุดในแผ่นดินก็ว่าได้.

แม้ว่าอากิระจะได้ข่าวคราวที่แสดงถึงความโหดเหี้ยมไร้เมตตาของเซนริว   1   ในบุคคลที่เขารักที่สุดมาอย่างมากมายใน  5   ปีที่ผ่านมานี้    แต่เขาก็ยังไม่อาจทำใจเชื่อได้โดยสนิทใจ..ยิ่งมุราซามะดาบของเขายิ่งไม่เชื่อ

อากิระ.นายเป็นอะไร..    เสียงยูเอะถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทีของเขา

ในอดีต.ผมมีคนที่ผมรักอยู่  3  คน  กับ  2   สิ่งคนหนึ่งเป็นน้องชาย..คนหนึ่งเป็นดังพี่   ดังเพื่อน   ดังพ่อ   ดังอาจารย์คนสุดท้ายเป็นผู้หญิงที่ผมเคยรัก.ไม่สิ..อาจจะยังรักอยู่ส่วนของ  2 สิ่งเป็นดาบ  2  เล่มคือมุราซามะเล่มนี้..กับมุรามาสะของน้องชาย.แต่สุดท้ายผมทรยศคนทั้ง  3   และดาบทั้ง  2   ผมมันเลวมากใช่มั๊ย.   อากิระพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยคล้ายไม่ได้ตั้งใจ

ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าทรยศข้าหรือใคร     เสียงดาบมุราซามะกล่าวขึ้น

ไม่ต้องพูดแล้ว   อากิระตั้งใจจะกล่าวมุราซามะแต่ยูเอะคิดว่าเขาพูดกับเธอ

ถึงนายจะไม่อยากให้ชั้นพูดนะ   แต่ชั้นก็อยากบอกนายว่า   ชั้นเชื่อใจนายเสมอ    ชั้นคิดว่าที่นายทำไปนั้น  นายมีเหตุผลของนาย    ยูเอะพูดรวดเดียวแล้วเงียบไป

ทั่วทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบ.จะมีก็เพียงเสียงสายลมที่พัดผ่านและใบไม้ที่พลิ้วไหวเท่านั้น.

มีคนบอกว่าวันใดที่เราเศร้าให้เรายืนอยู่ในที่โล่งๆ..สายลมจะพัดเอาความเศร้าความเหงาไปจากเราเองวันใดที่คิดว่าไม่เหลือใคร..สายลมจะพัดเอาความอบอุ่นความคิดถึงจากคนที่เรารักมาสู่เราเอง..เขาคนนั้นยังสัญญาจะเป็นสายลมให้ผมจะคอยปลอบโยนผม..เวลาผมเหงาและอ้างว้าง..สัญญาจะเป็นกำลังให้ผมลุกขึ้นสู้สัญญาจะช่วยไขปัญหาให้ผมยามอับจน.สัญญาจะชี้ทางให้ผมยามสับสน..แต่จนตอนนี้ผมยังรู้สึกว่างเปล่าเขาจะยังจำคำสัญญาได้รึเปล่าก็ไม่รู้    อากิระพูดราวกับเพ้อออกมา


อากิระต่อไปชั้นจะเป็นสายลมของนายเอง    ยูเอะพูดอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงใจ
หึ   หึ   ขอบใจนะ.แต่ยังไงผมก็ยังอยากเจอเขา  ยังอยากถามเรื่องต่างๆ   จากเขาให้กระจ่างมีคำถามอีกมากมายที่ผมยังไม่ได้คำตอบ   อากิระกล่าว  จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด

โอ๊ยยยยยยยยย  หิวชะมัดเลย   เรารีบเดินทางกันดีกว่า    ผมว่าเราคงใกล้จะถึงบ้านคนแล้วนะ    อากิระเปลี่ยนมากล่าวอย่างร่าเริงแล้วลุกขึ้นวิ่งอย่างกับเด็กเล็กๆ  เหมือนเดิม

ยูเอะอึ้งไปนิดนึงอย่างปรับอารมณ์ไม่ทัน  แต่ไม่ช้าก็วิ่งตามเขาไป

ที่แท้ตัวตนไหนคือตัวตนที่แท้จริงของเขานะ