นิทาน เรื่อง นางฟ้ากับพญาราชสีห์

Go!!Go Toon

ณ ที่ที่กว้างใหญ่  เป็นที่ ๆ มีแสงสว่าง มีสิ่งชีวิตที่น่ารักน่าชัง ต้นไม้ใบไม้ที่เขียวขจี โบกสะบัดพัดเอาลมกระแทกกับทุกอณุของวัตถุ  แลซ้ายมีชายหนุ่มรูปงาม   แลขวามีหญิงสาวหน้าตาอิ่มเอิบด้วยความงาม  บนท้องฟ้ามีแสงดาวที่เห็นได้ทั้ง ๆ ที่ยังสว่าง  ใครก็ตามที่ได้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ย่อมอยากอยู่ไปชั่วกาล   หญิงสาวผู้เป็นนางฟ้ายังคงส่ายหน้าด้วยความลอกแลกประหลาดใจ เธอมาอยู่ที่แห่งนี้ได้อย่างไร  เธอระลึกถึงเรื่องราว  ใช่แล้ว  มีโคตรพายุพัดพาเรา แต่ทำไมเราจึงมาอยู่ที่นี่ได้  ก็ที่นี่มันคือจุดยอดของภูเขา ที่เคยสถิตย์เมื่อครั้งก่อนพลัดตก น้ำตาเธอแทบไหลเมื่อได้พบกับเหล่าเพื่อนเทวดานางฟ้า  สักพักมีเทวดาหนุ่มรูปงามเข้ามาช่วยผยุงเธอให้ลุกจากพื้นดิน
	ข้าไม่ได้พบท่านซะนาน  ไปอยู่ที่ไหนมา
	ข้าพลัด..ข้าพลัดตกไปพื้นล่าง
	ว่าไงนะ..เบื้องล่างหรือ  ที่แห่งนั้นมีแต่ความน่ากลัว  ท่านไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร
	ข้าก็ไม่ทราบได้  รวบทั้งเหตุที่ข้ากลับมาที่นี่ได้ .ข้า..อืม..ข้าปวดหัวและเพลียมาก ท่านช่วยพาข้า  ไปยังเรือนที  หญิงสาวอ้อนขอให้เทวดาพยุงเธอไปพักผ่อน  เธอรู้สึกเพลียเหลือเกิน.
	!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1 เสียงของสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่งดังมาแต่ไกล ค่อย ๆ ดังเข้ามาใกล้ ๆ ๆ ๆ ปรากฎรูปพญาราชสีห์อยู่เบื้องหน้าหญิงสาว เธอสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ  เหงื่อแตกพลั่ก เธอฝันถึงมัน จ้าวสิงโต ใช่แล้ว  จ้าวสิงโต  ป่านนี้เจ้าจะเป็นเช่นไร  นี่เราจะไม่สามารถพบพานกันได้แล้วหรือ  เจ้าจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีข้า  หรือนี่เป็นลิขิตสวรรค์ให้เราต้องขาดกัน  เธอนึกถึงข้อห้ามของกฏสวรรค์ที่ผู้อยู่เบื้องบนควรปฏิบัติ  ข้อที่ว่าจงระวังเบื้องล่าง อย่าได้กร้ำกรายผู้ที่อยู่เบื้องบนและเบื้องล่างไม่ควรมีความสัมพันธ์ต่อกัน  เธอหลับตาลงด้วยความเศร้าใจ  หรือเธอจะปลงใจ เธอจะยอมรับในโชคชะตาของผู้อยู่เบื้องบน  เธอจะลืมจ้าวสิงโตตัวนั้น?????
	ที่พื้นล่างอันเป็นฐานของภูเขาที่สูงชัน  มีหนูทะเลทรายสองตัวมองขึ้นไปด้านบนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
	นี่นาย  ว่ากันว่าจุดยอดของเขาที่เป็นที่สถิตย์ของเหล่าเทวดานางฟ้าเป็นที่ ๆ มีความสุขสุดยอดเลยว่ะ
	แล้วมันยังไงล่ะ
	เปล่าข้าก็แค่อิจฉาเท่านั้น  เทียบดูสิกับพวกเบื้องบนที่มีแต่ความสุขสบาย  กับพวกเบื้องล่างอย่างเราที่นับวันมีแต่ความสิ้นหวัง เต็มไปด้วยความขยาดของพวกศัตรู เผลอแวบ ๆ มันจะมาเล่นงานเราเมื่อไรไม่รู้  ต้องคอยระวังตัวเองทุกวัน  ข้าล่ะอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดเลยว่ะ
	มันก็จริง  แต่บางที่เราอาจไปบนนั้นก็ได้นะ
	ยังไงวะ
	ด้วยลมประหลาดไงวะ  เมื่อไม่กี่วันจากหลุมของข้า  ข้ามองเห็นลมประหลาดหอบพัดพาเอาอะไรไม่รู้ไปยังเบื้องบนนู่นนนนแหนะ
	อ้อ  นายเลยคิดว่าจะให้ลมนั่นมันพัดเราไปข้างบนบ้างใช่มะ
	ใช่ว่ะ
	มันคงสมหวังสักวันละวะ  อยู่ที่นี่มากี่ร้อยปีไม่เคยเห็นลมอย่างว่าเลยว่ะ  แล้วจะให้รออีกสักเท่าไรมันจะมาละ  แล้วเราจะไปตรัสรู้ได้ไงวะว่าลมมันจะเกิดที่ไหนน่ะ  หือ ไอ้งั่ง
	เออว่ะ หนูงั่งตัวหนึ่งแสยะเขี้ยวด้วยความเคือง เอ็งว่าข้างั่งเหรอวะ  อยากตายนี่หว่า!!
	อะไรนะ  หนูงั่งอย่างแกจะทำอะไรข้าได้ หนูอีกตัวแสยะเขี้ยวหวังจะจู่โจม  แต่ทั้งคู่หยุดชะงักเมื่อ เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ห่างจากทั้งคู่  บรรยากาศอันกดดัน  แสดงได้ถึงความดุดันของสิ่งที่อยู่ตรงนั้น
	ทะท่านท่านพญาราชสีห์  ขออภัยพวกข้าไม่ทันเห็นท่าน หนูทั้งสองรีบกลบเขี้ยวเข้าปาก
	ถ้าข้าเป็นพวกปีศาจ เจ้าทั้งสองคงตายไปแล้ว  เป็นหนูทั้งสองตัว เหตุใดไม่สามัคคีกันไว้  เจอภัยแล้วจะเอาตัวรอดได้อย่างไร
	ข้าขออภัย  ข้าข้าเอ่อข้าขอตัว หนูทั้งสองรีบฉากหนีราชสีห์ด้วยความทนกับความเกรงขามไม่ไหว
	เดี๋ยว  เมื่อกี้เจ้าว่ามีลมประหลาดพัดเอาอะไรสักอย่างไปข้างบนใช่มั้ย
	ชะ..ใช่แล้วท่าน
	สิ่งนั้นเป็นอะไร
	ข้าก็ไม่ทราบแต่เหมือนพวกมนุษย์มากกว่า 
	งั้นหรือ  พูดเสร็จเจ้าหนูทั้งสองก็รีบจ้ำออกห่างทันที
	พญาราชสีห์ยืนนิ่งแหงนหน้าจับจ้องไปยังเบื้องบนสุดพร้อมรำพึงรำพันในใจ หรือจะเป็นท่าน..ท่านนางฟ้าผู้เป็นที่รักของขา
	ห่างจากจุดที่จ้าวราชสีห์สักร้อยหลา เจ้าหนูตัวหนึ่งหันกลับมามองเจ้าป่าของมันขณะที่มันวิ่งอยู่
	เฮ้ย..เอ็งดูท่านสิวะ
	ทำไมวะ
	เปล่าหรอก..แต่ข้าว่าเหมือนท่านราชสีห์จะอยากขึ้นไปเบื้องบนนะ
	!!!! เป็นไปไม่ได้หรอก  ต่อให้เป็นท่านราชสีห์ก็ทำไม่ได้  ข้าว่านะ  มันสูงเกินไป  แม้แต่พญาอินทรีย์ผู้เป็นมิตรกับท่านพญาราชสีห์ผู้เป็นเจ้าแห่งฟากฟ้ายังไม่สามารถบินไปถึงเลย..
	ลมอันหวมหวลแห่งเบื้องบนเกิดเป็นรอบที่กี่พันแล้วนะในวันนี้  นางฟ้าผู้สวยงามรำพันกับผมที่สยายปลิวไปตามแรงลม  พร้อมตาที่มองไปยังเบื้องล่างมันช่างลึกสุดลูกหูลูกตาจริง ๆ เธอหยุดชะงักเมื่อมีมือถึงหยิบลูกแอปเปิ้ลสวรรค์มาแตะที่ใบหน้าเธอ  
	ข้าเก็บมาให้ท่านทาน  ท่านชอบไม่ใช่หรือ เทวดาผู้ใจดียื่นผลไม้ให้เธอด้วยความหวังดี
	ขอบคุณท่านมาก ท่านเทวดา  ข้าประหลาดใจเหตุใดวันนี้ท่านจึงดูดีนัก
	ข้าดูดี???ท่านหมายความถึงอะไร ในตัวข้า
	ก็อย่างเช่น หน้าตา รูปร่าง และอะไร ๆ ทุกอย่างที่เป็นท่าน  จริงสินะท่านก็เป็นถึงโอรสของท่านเจ้าพายุ (ผู้ให้กำเนิดลม พายุ ฝน และสภาพอากาศของสวรรค์ เป็นคนในสภาของสวรรค์) แถบท่านยังเป็นผู้คุมสถานะของเหล่าอารยะบุคคลอีก (เป็นผู้มีอำนาจในการตัดสินสภาพของเหล่าเทวดานางฟ้า ว่าจะให้อยู่ในสถานะไหน อย่างเช่นเทวดาคนนั้นเป็นเทวดาชั้นต่ำ นางฟ้าคนนี้เป็นนางฟ้าชั้นสูง) 
	ข้าขอบใจที่ท่านชื่นชมในตัวข้า แต่อย่าบอกนะว่าท่านยอข้าเพราะอยากให้ข้าเปลี่ยนให้ท่านเป็นนางฟ้าชั้นสูงน่ะ
	เปล่าข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น  ถ้าท่านคิดเช่นนั้นไม่ต้องมาคุยกับข้า ข้าแค่ชมท่านด้วยใจจริง
	ข้าขอโทษแต่ถ้าท่านต้องการอย่างนั้นข้าสามารถทำให้ท่านได้แน่นี่ ๆ เดี๋ยวสิท่านจะไปไหน นางฟ้าเดินหนีไป  เธอมองไปยังพื้นล่างแลเห็นเมฆของโลกพื้นล่างเป็นสีดำทะมึน เป็นเมฆแบบเดียวกับบรรยากาศตอนที่เธอพลัดไปยังเบื้องล่างวันแรก  และได้เจ้าราชสีห์ช่วยไว้
	ข้าเห็นท่านมองไปยังเบื้องล่างหลายครั้งแล้ว สนใจอะไรกับเบื้องล่างกันเล่า เทวดาพูดพลางชะเง้อหน้ามองไปยังข้างล่าง
	โอ้เมฆอะไรนั่นช่างหน้าเกลียดจริง ๆ เทวดาพูดพลาง เปลี่ยนไปมองเมฆของสวรรค์ที่อยูเบื้องบน เทียบกับเมฆของสวรรค์แล้วต่างกันนัก เขามองไปยังเมฆ ที่เป็นเมฆสีทองอร่ามสว่างสดใส น่าสงสารพวกข้างล่างจริงจริ้ง
	ใช่..น่าสงสารเหลือเกินนางฟ้ารำพันตาม..
	เสียงพิโรธของเมฆครื้มดังมาจากกลุ่มเมฆใหญ่  ฟ้าแลบเป็นเส้นสายความมืดปกคลุมท้องฟ้าเหล่าฝูงนกกา แมลง สัตว์ต่าง ๆ พากันอพยพเข้ารังของพวกมัน  มีพวกสัตว์ตัวหนึ่งที่ยืนจังกาอยู่จ้องมองไปยังยอดของเขาเท้าข้างหน้าของมันก่ายขึ้นไปยังหินก้อนแรก มันตัดสินใจแล้วที่จะปีนขึ้น  มันไม่กลัวหรือว่าจะพลัดตกมาตาย  มันจะไปถึงได้อย่างไรกันมันสูงเกินไปไม่ใช่หรือ  หรือมันเตรียมตัวเตรียมใจที่จะตายแต่ทีแรกแล้ว  มันก็ยังคงปีนขึ้นไปเรื่อย ๆ อย่างไม่กลัวเสียงฟ้าเสียงดิน
	หากจะเทียบกับเส้นทางทางหนึ่งที่ยาวสักร้อยหลา ตอนนี้มันก็คงถึงได้เพียงแค่ห้าหลาเท่านั้น หากจะเทียบกับระยะห่างระหว่างโลกถึงพระอาทิตย์ 1,000,000 ปีแสง( 1 ปีแสง = 1,000,000 ก.ม.) มันก็คงเดินได้เพียง 1 กิโลเมตรเท่านั้นในตอนนี้ ต้องปีนขึ้นไปสักเท่าไรนะมันจึงจะถึงยอดนั้น เรี่ยวแรงเราจะมีมากแค่ไหนนะ  เลิกดีมั้ย  ปีนกลับลงไป  ไปใช้ชีวิตอย่างสัตว์เดรัจฉาน อย่างที่มันควรเป็น มันส่ายหน้าด้วยความเร็วเพื่อสลัดความคิดนั้นไป มันจะไม่ถอย  ต่อให้เรี่ยวแรงหมดแล้วตกลงมาตาย อาสูงขนาดนี้ตกลงไปคงไม่เหลือแม้แต่กระดูก  เสียงฟ้ากระแทกกันดังกระหึ่มส่งผลให้จังหวะที่มันเหยียบหินพลาด ดีที่มันยังเหลือขาหน้าที่จับหินไว้ได้  อาเลือดออก แผลทะลอก  ความเจ็บปวดทรมานความยากลำบาก  จ้าวพญาราชสีห์กำลังต่อสู้กับสิ่งเหล่านั้น  ท่ามกลางบรรยากาศอันอืมครืม  ราวกับต่อต้านการมาของมันที่จะไปยังจุดสูงสุด  มันหยุดพักยังโขดหินที่พอจะเป็นที่ที่กว้างพอจะนอนราบเพื่อหยุดเอาแรงได้สักพัก  จนมันเผลองีบหลับไปโดยนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่มันจะมาหยุดพัก  มันยังคงปีนต่อไป  มันคิดในใจ ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรเธอจะคิดถึงมันบ้างมั้ย  หรือเธอกำลังมีความสุขกับเหล่าเทวดานางฟ้าที่อยู่เบื้องบน  การคิดอย่างนี้ทำให้มันรีบเหยียบหินเพื่อนปีนไต่ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว  แต่การทำเช่นนี้ยิ่งทำให้แรงมันหมดอย่างรวดเร็ว  สักพักเกิดเหตุการไม่คาดฝันขึ้น  ฟ้าคงไม่ต้องการให้จ้าวราชสีห์สมหวัง  ลำแสงพุ่งตกมายังเบื้องบนหัวของมัน  ผ่าเอาก้อนหินที่อยู่บนหัวของราชสีห์ตกลงมาอัดกระแทกร่างของมันกลุ่มแรก  มันยังเกี่ยวแท่งหินที่ยื่นออกมาเพื่อยึดไม่ให้ตกลงไปได้  แต่ดาบสองมันเป็นก้อนใหญ่กว่าอัดเอาร่างมันอย่างแรง  มันกระอักเลือดออกเลือดพุ่งสาด ขามันเหนี่ยวเอาไว้ไม่ไหวแล้ว เพราะโดนกระแทกจนหัก  ร่างมันล่วงตกลงมา  มันคำรามร้องเสียงอันดัง  หวังจะให้เสียงของมันดังไปถึงเบื้องบนให้เธอได้ยิน  ว่ามันรัก  มันรักเธอ  ยิ่งกว่าชีวิตของมัน ถึงร่างของมันจะถูกกระแทกกับพื้นโลกจนร่างแตกสลายแต่จิตวิญญาณของมันจะคงติดกับคำว่ารัก  ร่างมันค่อย ๆ ร่วงลงมาผ่านจุดที่มันนอนพัก  อา.ถ้าผ่านจุดนี้แล้วก็คงถึงจุดพื้นดินแล้ว มันคงใกล้ตายแล้วสินะ  มันทำได้แค่นี้เองหรือทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงครึ่งทางเลย  พลั่ก!!!!!!!!!! ร่างมันกระแทกกับพื้นอย่างแรง  เฮือก!!!!!!!!!!!   พญาราชสีห์สะดุ้งตื่นขึ้นมาโดยทันทีทันใด  มันรีบหันซ้าย ขวา หน้าหลัง  นี่  นี่ มัน  เป็นเพียงแค่ความฝัน  นี่มันยังอยู่ที่จุดที่มันนอนพักอยู่เองหรือ  ความฝันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน  มันดูที่ขาหน้าทั้งสองของมันเต็มไปด้วยแผลถลอก  มันเลียแผลของมัน  แล้วเดินหน้าต่อไป  เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ..เรื่อย ๆ ...และเรื่อย ๆ จนกระทั่ง.
	นางฟ้าผู้เป็นเป้าหมายของจ้าวราชสีห์ยังคงนั่งมองลงไปข้างล่าง  ก็ถูกเสียงหนึ่งขัดจังหวะ
	ข้าเห็นท่านมองข้างล่างตั้ง 45 ยามแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือ  ข้าก็เห็นมีแต่เมฆดำ ๆ อยู่แค่นั้น  ได้เวลาจะถึงเวลาตรวจการแล้วนะเทวดาเป็นผู้เข้ามาขัดจังหวะ
	อีกเดี๋ยวข้ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างหลังเมฆก้อนนั้น ข้าจะอยู่สักหน่อย
	ตามใจท่าน  แต่ข้าจะรอท่านแล้วกัน นางฟ้าไม่สนใจเธอมองลงไปข้างล่างเธอจ้องไปยังหลังเมฆนั่น  จับไปที่จุด ๆ เดียวตรงจุดที่บนสุดของเมฆดำกับแนวเขาที่สูงชัน  เธอเห็น เธอเห็นร่าง ๆ หนึ่งที่เธอคุ้นดี  พญาสิงโตค่อย ๆ ปีนป่ายขึ้นมาหาเธอ ผู้เป็นที่รัก  แต่ทำไมทำไมเจ้าถึงยอมทำได้ขนาดนี้  ความรักของเจ้ามันมหาศาลถึงขนาดไหนนะ เธอนึก  ดูสิร่างเจ้าเต็มไปด้วยบาดแผล  หางเจ้าขาด  เล็บเจ้าหลุด  เขี้ยวก็ด้วย คงกัดฟันอดทนมาตลอดทางสินะ  รอยขีดข่วนเต็มไปหมด 
	เจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นางฟ้าตะโกนเรียกจ้าวราชสีห์ที่อยู่เบื้องล่าง  แต่ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินหรือป่าวเพราะระยะห่างยังอักไกลเหลือเกิน
	นางฟ้า นางฟ้าที่รักของข้า  ข้ามาหาท่านแล้วข้ามาถึงท่านแล้ว  ได้โปรดเถอะร่างกายของข้า  อีกไม่กี่ชั่วคืนข้าก็จะถึงยอดแล้ว มันกัดฟันอย่างหนัก  ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง มันค่อย ๆ เริ่มเห็นหน้าเธอชัดขึ้นแล้ว  ระยะห่างของทั้งสองเริ่มลดลง  อีกเพียงไม่กี่หน่วยหลาเท่านั้น นางฟ้ารีบยื่นมือมาเจ้าสิงโตก็ชูขาหน้าหวังจะให้ได้สัมผัสกัน  แต่โชคชะตาช่างกลั่นแกล้ง  กลุ่มพืชพันธ์หนามเลื้อยผุดมาจากแนวหน้าผา  กั้นทางไม่ให้ทั้งสองได้สัมผัสมือกัน   พุ่งเข้ามาทิ่ม ขาทั้งสี่ของราชสีห์  ณ  บัดนี้เจ้าสิงโตตัวหนึ่งเตรียมใจจะตายมาเรียบร้อยแล้ว  ไม่ว่าจะเกิดอะไรมันก็ต้องไปถึงเธอให้ได้  บางสิ่งบางอย่างที่มันหวัง  ถึงแม้หลังจากที่มันสมหวังแล้วมันจะต้องตายก็ตาม มันตรอมใจเหมือนมันจะรู้ว่าร่างกายมันไม่ไหวแล้ว  แต่ใจมันยังสู้  ขอเพียงให้ได้สัมผัสเธอ  ได้อยู่ตรงหน้าเธอ  เกียรติและศักดิ์ศรีแห่งเจ้าพสุธา  พลังเฮือกสุดท้าย  ขาของมันยึดเกี่ยวกับมือของเธอได้  เธอรีบดึง  มันขึ้นไป  ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ตัดพืชประหลาดออก  บัดนี้จ้าวราชสีห์ได้มาหมอบอยู่ตรงตักของเธอแล้ว  มันหอบแฮ่ก ๆ แววตาเริ่มเลือนเรือนรางเต็มที  
	ข้าจะรักษาแผลให้เจ้า  เจ้าทนอีกนิด
	ไม่มีประโยชน์หรอก ท่าน แผลของข้ามากเกิน  กว่าจะรักษาหายข้าคงขาดใจตายก่อน
	ไม่ข้าจะรักษาให้ ยังไง ๆ ก็จะรักษา แต่ทำไมเจ้าทำได้ขนาดนี้  ทำไม ๆ ๆ ทั้ง ที่ข้าไม่ใช่ฝ่ายลงไปหาท่าน
	ข้าข้า..รักท่าน  ท่านท่าน  นางฟ้า ท่าน.. 
	ข้ารู้เจ้าจะพูดอะไร..ความตั้งใจพยายามของเจ้าไม่สูญเปล่า ข้าคิดมาตลอด  นี่คือสิ่งเดียวที่เจ้าอยากได้จากข้าใช่มั้ย  สิ่งเดียวที่เจ้าอยากรู้คือสิ่งนี้ใช่มั้ยข้าก็รักเจ้า ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน
	ข้าดีใจ..ท่านนางฟ้า..ข้าไม่เสียดายหากข้าตาย
	ไม่ ๆ ๆ ข้า..ข้าขอโทษที่ข้าไม่อาจให้รักแก่ท่านได้ตั้งแต่ทีแรก ไม่งั้นเจ้าคงไม่เป็นเช่นนี้
	ไม่ท่าน..มันเป็นความประสงค์ของข้า.ต่อให้ภูเขามันจะสูงแค่ไหนข้าก็จะไปหาท่าน  ต่อให้ข้าแลกด้วยชีวิต    
	เจ้าก็ได้แล้วไงความรักจากข้า  เพราะฉะนั้นเจ้าอย่าตาย ข้าจะช่วย. นางรีบแผ่แสงจากลำมือ  รักษา น้ำตาเธอไหล  เหงื่อเธอแตก 
	หมดแล้วแผลเจ้าหายแล้ว ลุกขึ้นได้แล้วเจ้าสิงโต..เจ้าสิงโต!!!!! นางร่ำไห้ด้วยความเสียใจเมื่อไม่ได้เสียงตอบรับจากราชสีห์ มันหลับตาสนิท  ลมหายใจออกครั้งสุดท้ายอันแผ่วเบาถูกปล่อยออกมาพร้อมกับคำรำพันของมัน  ข้า..รัก..ท่าน ทันใดนั้นเสียงฟ้างผ่าอย่างดังจากกลุ่มเมฆข้างล่าง  ส่งเสียงสนั่นฟ้าแลบ  เฮือก!!!!!!!!!!!!!! เจ้าพญาราชสีห์สะดุ้งตื่นทันทีทันใด มันหันซ้ายหันขวา นี่ไม่ใช่ที่ ๆ มันอยู่เมื่อกี้ ไม่ใช่จุดยอดของเขา นี่มัน  อาเราฝันซ้อนฝันหรือนี่  มันดีใจที่มันไม่ตายแต่มันเสียใจที่เบื้องหน้าไม่มีนาง และมันยังอยู่ที่พื้นโลกอยู่เท่านั้น มันยังไม่ได้ปีนขึ้นได้เลยสักหลา  มันเผลอหลับไปแต่เมื่อไร  มันคิด หากมันปีนมันอาจจะถูกฟ้าผ่าตกมาตายอย่างในฝันได้  หรือได้พบกับเธอก็ได้  มันอาจจะตาย  ผิดหวัง สมหวัง  อาจเจอภัยต่าง ๆ นา ๆ  แต่มันไม่กลัวมันจะเดินหน้าฝ่าไปเรื่อย ๆ ต่อไปนี้มันจะเจออะไรบ้างก็ไม่อาจล่วงรู้ได้  มันได้แต่คิดในใจว่าไม่ว่าจะไกลแค่ไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ถ้ามันยังไม่ตาย มันต้องขึ้นไป  ต้องขึ้นไปหา คนที่รัก