เจ้าชาย..ผู้น่าสงสาร

นายหมึกซึม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว 
เจ้าชายหนุ่มหล่อของเราก็โดนแม่มดใจร้ายสาปให้พูดไม่ได้ ในแต่ละปีเขามีสิทธิ์พูดได้แค่คำเดียว 
แต่ถ้าเขาไม่พูดสิทธินี้ก็จะสะสมไว้ใช้ได้ในปีถัดไป 
วันหนึ่งเจ้าชายก็พบกับเจ้าหญิงแสนสวยผมทอง ปากเต็มอิ่ม สะโพกผายกลึง และนมโต 
แน่นอน... เจ้าชายตกหลุมรักเจ้าหญิงแบบหัวปักหัวปำอยากได้เธอมาร่วมเรียงเคียงหมอน 
เจ้าชาย ตั้งใจว่าจะเอ่ยคำแรกกับเธอผู้เลอโฉมว่า "ที่รัก" ดังนั้นเขาจึงต้องอดกลั้นไม่พูดจา 2 ปีเต็มเพื่อจะได้สิทธิพูด 2 พยางค์อันทรงคุณค่านี้ 
อดทนมาจนครบ 2 ปี เจ้าชายก็เปลี่ยนความคิดใหม่ว่าเรื่องอะไรจะพูดเพียงแค่คำว่า "ที่รัก" 
เขาน่า จะพูดว่า "ที่รัก ผมรักคุณ" มากกว่า ดังนั้นเจ้าชายจึงต้องอดทนไม่พูดจาต่อไปอีก 3 ปี จึงจะมีสิทธิพูด 5 พยางค์นี้ได้ 
ครบ 5 ปี เจ้าชายผู้มุ่งมั่นก็เปลี่ยนใจใหม่ เขาควรจะขอเจ้าหญิงแต่งงานเสียเลยจะดีกว่า 
ดังนั้นเขา จึงต้องสะสมสิทธิการพูดต่ออีก 10 ปี เจ้าชายไม่รู้จักภาษาใบ้ เขียนหนังสือไม่ได้ 
อ่านหนังสือไม่ออก การคบหากับเจ้าหญิงจึงได้แค่เพียง มองหน้ากันไปมองหน้ากันมาจนครบ 10 ปี 
ในที่สุดก็ถึงเวลาอันสำคัญ เจ้าชายจูงมือเจ้าหญิงเข้าไปในราชอุทยานของพระองค์ ต้นไม้ที่ร่มรื่น 
ดอกไม้ที่แสนสวย นกร้อง เบาๆ คลอเคล้าด้วยสายลมอ่อน เจ้าชายเก็บกุหลาบแดงช่อโตมามอบให้เจ้าหญิง คุกเข่าต่อหน้าและจับมือ เธอขึ้นจุมพิต... 
"ที่รัก... ผมรักคุณ แต่งงานกับผมนะ" เจ้าชายเอ่ยปากขอแต่งงานกับเจ้าหญิงที่หลับตาสะเทิ้นอาย 
เจ้าหญิงแสนสวยลืมตาจ้องเจ้าชาย สายตาอันหยาดเยิ้มทำให้หัวใจเจ้าชายพองโตแทบบ้า ริมฝีปาก อวบอิ่มขยับพูด 
"อะไรนะคะ.. หญิงไม่ได้ยิน"