อดีตที่จดจำ ปัจจุบันที่พยายาม { 5 }

ฟ้าตะวัน

ตอน 5  ความทรงจำ
   " ว่าไงเจมส์ อืมกำลังจะออกไป "  โยโทรคุยกับเจมส์ขณะแต่งตัวอยู่
  " เฮ้ยโย ยัยเรย์ไม่สบายวะสงสัยคงมาไม่ไหวที่พักกแกอยู่ใกล้กันไม่ใช่เหรอช่วยไปเอาเอกสารที่เรย์มาทีสิ"  
    " อืมๆ  เดี๋ยวไปเอาให้ แค่นี้นะ "
 โยแต่งตัวเสร็จ ก็หยิบเอกสารงานที่วางอยู่บนเตียงจัดใส่แฟ้มเล็ก โยถือแฟ้มเดินออกไปนอกห้องแล้วล็อกประตูด้วยกุญแจ โยลองเปิดประตูดูเพื่อทดสอบว่าล็อกแล้วหรือยัง 
 เมื่อโยออกมาจากที่พักของตนเองแล้วเดินไปทางด้านซ้าย ไม่ถึงครึ่งกิโลโยก็เดินมาถึงที่พักของเรย์ 
    ( ที่พักของเรย์... อยู่ชั้น 2 ห้อง 4 สินะ)
  โยนึกห้องของเรย์ที่เคยมาหาเรย์อยู่ครั้งหนึ่ง  โยเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองแล้วกดออดหน้าประตูที่ห้องเรย์
   " อืมมม... โยเองหรอ... "
   " ขอโทษทีเพิ่งตื่นหรอ ขอเอกสารงานหน่อยสิวันนี้เธฮนอนพักอยู่ที่นี่ก็ได้เดี๋ยวพวกเราจะทำกันเอง "
   " เอางั้นหรอ...  เข้ามาข้างในก่อนสิ "
 โยเดินเข้าไปในห้อง ภายในไม่ค่อยจะมีข้าวของซักเท่าไหร่ มีเพียงแค่เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า กับโต๊ะทำงานเรย์เดินไปหยิบเอกสารจากลิ้นชักโต๊ะทำงานเอามาให้โย แล้วโยก็เอาเอกสารใส่แฟ้มของตนรวมกัน
   " หิวน้ำไหม.. ฉันเอาน้ำส้มมาให้กิน.. "
   " เออ... ไม่ต้องหรอกฉันจะไปแล้วละ "
   " โย.. พรุ่งนี้เธอว่างไหม.. "
   " ก็ว่างช่วงเย็นนะ "
   " งั้นพรุ่งนี้เราไปเจอกันที่ร้านอาหารเปิดใหม่กัน.. "
   " อืม.. กี่โมงละ "
   " ห้าโมงเย็น.. ร้านจะปิดตอนสองทุ่มครึ่ง.. "
   " OK OK เธอไปนอนพักก่อนเดี๋ยวจะเป็นหนักนะ "  
 โยเห็นเรย์เริ่มไอไม่หยุดจึงบอกให้เรย์นอนพัก พอโยออกจากห้องพักของเรย์ก็ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนทันที  เมื่อมาถึงโรงเรียนพวกเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ตรงชุดโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่หน้าตึกเรียน ก็เรียกโยกันใหญ่
   " เอาของเรย์มาด้วยหรือป่าว " เดียร์ถามโยเผื่อว่าโยอาจจะไม่ได้เอาเอกสารจากเรย์มาด้วย
   " เอามาสิ " โยหยิบเอกสารออกจากแฟ้มมาทั้งหมด
   " แล้วจะเรียงยังไงดีละ เรียงตามชื่อดีมะ " แคร์ถามความคิดเห็นจากทุกคน
   " ฉันว่าเรียงเป็นสายพันธุ์คงง่ายกว่านะ " เจมส์ออกความเห็นซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย จึงเริ่มเรียงเอกสารกัน จนกระทั่งถึงเที่ยงก็เรียงกันเสร็จ
   " เรียบร้อยแล้ว แค่เอาไปเย็บเล่มก็เสร็จ " เดียร์พูดพรางถอนหายใจออกมาเบาๆ
   " เย้ !! เสร็จสักทีโว้ย พรุ่งนี้จะได้เที่ยวให้สะใจเลย "
ซันยิ้มอย่างดีใจพร้อมกอดคอเจมส์ที่อยู่ข้างๆ
   " นี่ก็เที่ยงแล้ว พวกเราไปกินอะไรกันดีกว่า "
 หลังจากทำงานกันเสร็จพวกโยก็ไปกินอาหารกัน แล้วไปพูดคุยกัน อย่างสนุกสนาน  จนถึงเย็น ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปที่พักของตนเอง...
  เช้ารุ่งขึ้นของวันหยุดสุดสัปดาห์แต่ท้องฟ้าวันนี้กลับไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ โยตื่นเช้าขึ้นมาล้างหน้าล้างตาไล่ความอ่อนเพลียออกจากตัว แล้วแต่งตัวใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย โยหยิบหนังสือกับเอกสารจัดใส่กระเป๋าเพื่อนำไปเรียนพิเศษ กว่าจะเลิกเรียนก็ถึงเที่ยงครึ่ง โยเดินออกมาจากที่เรียนพิเศษแล้วไปที่ร้านอาหารทาน ขณะที่กำลังกินอาหารอยู่ฝนก็ตกลงมา พอโยจ่ายเงินก็วิ่งไปขึ้นรถเมล์กลับที่พัก จนถึงบ่ายโมง บ่ายสองโมง
ถึงสี่โมง ฝนก็ยังทำท่าไม่หยุดตก
   ( เรย์คงจะไม่ไปแล้วละมั่ง )
โยคิดในใจพรางไปที่นาฬิกาซึ่งตอนนี้ก็ห้าโมงแล้ว 
   ( เอาไงดีหว่า มือถือเรย์ก็ไม่มี )
โยนึกไปอยู่สักพัก ก็หยิบร่มออกไปหาที่พักของเรย์
   ออดดด.. ออดดด..
เสียงออดหน้าประตูของเรย์ดังขึ้น แต่ก็ไม่มีใครที่จะเปิดประตูเลย 
   " อ้าว โยนี่เอง " รุ่นพี่ที่โรงเรียนซึ่งอาศัยอยู่ที่พักเดียวกันกับเรย์เดินผ่านมาพอดี
   " สวัสดีครับพี่แอน เรย์ไม่อยู่หรือครับ "
   " เรย์นะหรอ เห็นเดินออกไปตั้งแต่สี่โมงครึ่งแล้วละ "
 โยดูนาฬิกาที่ข้อมือที่ตอนนี้มันบอกว่าห้าโมงครึ่งแล้ว โยไม่คิดเลยว่าเรย์จะไปเพราะดูแล้วเรย์ก็เพิ่งจะฟื้นไข้แถมวันนี้ฝนก็ตกหนักอีก โยรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ไปที่เรย์นัดไว้คงปล่อยให้รุ่นพี่ยืนงงอยู่ 
  โยลงจากรถเมล์กางร่มแล้วรีบวิ่งไปที่นัด ที่หน้าร้านอาหารมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนถือร่ม ทำก้มหน้าเหม่อลอยเหมือนกำลังคอยใครบางคนอยู่
   " เรย์... " โยเปล่งเสียงออกมาให้ผู้หญิงคนนั้นได้ยิน    แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ เธอที่ก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงที่ได้ยิน เธอจ้องมองหน้าที่คุ้นเคยอยู่วินาทีหนึ่งแล้วเธอก็ไอเพราะละอองฝน ไอออกมา    ไอไม่ยอมหยุด โยรีบวิ่งไปหาเรย์ใกล้ๆ
   " ทำไม! รู้อยู่ว่าเธอก็เป็นหวัดทำไมยังจะมาอีก "
โยพูดเสียงถึงความไม่เข้าใจของเรย์
   " ถ้าพรุ่งนี้เธอไปโรงเรียนไม่ได้จะทำยังไง! "
   " คะ..แค่นี้เอง.. ไม่เป็นอะไรหรอก "
เรย์ยิ้มน้อยให้โยบ่งบอกดีใจและไร้ความกังวล ดวงตาของเธอดูเปี่ยมไปด้วยความสุขแม้ต่างจากใบหน้าที่ดูขาวซีดด้วยพิษไข้
   " แค่นี้เอง แค่นี้เอง แค่นี้เอง " มีเสียงคำพูดหนึ่งดังกึกก้องอยู่ในหัวของโย
   " ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นหรอก " 
   " แมรี่เป็นอะไรหรือป่าว " เสียงเด็กคนหนึ่งฟังดูสั่นๆ แล้วได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กออกมา
    " ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ง่ายๆ นะค่ะ " เสียงที่คุ้นเคยรับรู้ เคยได้ยิน ตอนนี้หวนกลับมาอีกครั้ง ในความทรงจำของชายผู้หนึ่ง
    " โย.. โย " เสียงของเรย์เรียกสติของโยคืนมา
    " ไม่เป็นอะไรใช่ไหม.. เธฮ..น้ำตาไหลนะ "
โยลองแตะบริเวณตาดู แล้วรีบเช็ดน้ำตาออก
    " เป็นผู้ชาย.. เขาไม่ร้องไห้กันนะ "
    " อะ อืม... เข้าไปข้างในกันเถอะ "
 จากที่ยืนกันอยู่นาน ทั้งสองคนได้เข้าไปในร้านอาหารที่เปิดใหม่...