พันธกรณี

pigstation

พันธกรณี
	เราหนีอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แม้แต่ในการงานอันเป็นที่รักก็มักจะถูกสอดแทรกด้วยเรื่องน่าเบื่อเข้าแทรกเป็นยาดำได้เสมอ
	ฉันหยิบกุญแจรถคันกระปุ๊กลุ๊ก นู๋ด้า 121 สีแดงจ๋า ออกตัวไปยังพิษณุโลก ด้วยว่าเกิดไปรู้จักมักจี่กับบรรดานักเคลื่อนไหวทางศิลปะ
	เพื่อจัดนิทรรศการศิลปะขึ้นมา ก่อนก้าวเข้าสู่โครงการสร้างหอศิลป์เทศบาลนคร พิษโลก
	โดยหน้าที่ของฉันคือ 
1.	ผู้เขียนโครงการก่อตั้งหอศิลป์
2.	ฝ่ายวิชาการ 
3.	ศิลปิน
และเมื่อถึงวันแสดงงาน ฉันใช้งานศิลปะจัดวางสื่อถึงสังคมบริโภคนิยมที่มูมมาม จนเกิดโรคไม่ติดต่อเนื่องมาจากภาวะโภชนาการบกพร่อง เช่น โรคหัวใจ โรคเบาหวาน
จนได้มาพูดคุยกับนายกเทศมนตรีหญิง แห่งเมืองสองแคว ก่อนจะดำเนินการขั้นต่อไป
เพื่อสร้างหอศิลป์ พิษโลก และงาน ART STREET FESTIVAL ตอนงานฤดูหนาวที่จะมาถึงนี้
สิ่งที่มุ่งหวังไม่ใช่เรื่องชื่อเสียง ผลตอบแทนอะไรหรอก
ฉันหวังใจด้านการส่งเสริม/สร้างสานบรรยากาศแห่งศิลปวัฒนธรรมได้มีพื้นที่แพร่เข้าไปแย่งชิงหัวใจมอมแมมแต้มจับคราบกิเลส จากสงครามธุรกิจเบ็ดเสร็จ
	และไม่ใช่เรื่องศิลปะบนหอคอยงาช้างที่บรรดานักวาดรูปทำเผยอหยิ่งว่าเป็นของเข้าถึงได้ยาก และไร้ราคาทางโลกย์มาประเมินได้
	และไม่ใช่วัฒนธรรมสวมชฎาที่ต้องปีนกระไดเข้าชม
	
เนื่องจากฉันเห็นศิลปะตามท้องไร่ท้องนา ตามข้างถนน
เนื่องจากฉันเห็นวัฒนธรรมที่เวทีแด๊นเซ่อร์ ที่เวทีลิเก ที่เวทีหมอลำซิ่งนกน้อย อุไรพร
แต่ฉันก็พบพฤติกรรมน่าแขยงบางประเภทของกลุ่มคนที่ทำงานด้วย
ก็ได้แต่แผ่เมตตาไปให้ลับๆ
แล้วภาวนาให้โครงการหอศิลป์ นี้ก้าวต่อไปตามขั้นตอนที่วาดหวังไว้
ริมน้ำน่านบางวันที่วัดใหญ่
ฉันเข้าไปกราบนมัสกรานพระพุทธชินราชโดยไม่บนบานศาลกล่าวอะไร
เพราะกรรมคือเครื่องหมายของการประพฤติ ปฏิบัติ
หากวันหน้า วันตัดริบบิ้นเปิดหอศิลป์เมืองสองแควมาถึง
หวังว่า สมาชิกไทยโพเอมคงยินดีด้วยผ่านใยไฟเบอร์ ออฟติค
ตอนนี้ฉันนั่งมองกระแสน้ำที่เคยซ้ำเดิม แล้วสั่งก๋วยเตี๋ยวห้อยขามานั่งกิน ด้วยความเผ็ดจนลิ้นห้อยน้ำตาไหลย้อย....