+*+นัทกับเจน+*+

mini_pk

นัทกับเจน
ฮะโหลเจน  ถึงไหนแล้วคับ  ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ   ผมอยากเห็นหน้าเจนเป็นคนแรกนะคับ  เร็วๆนะ  ผมจะรอ  เสียงชายหนุ่มที่สั่นระรัวด้วยความตื่นเต้นค่อยๆลอดผ่านสายโทรศัพท์ที่ขดเป็นเกรียวสื่อสารไปถึงอีกฝั่ง  คนรักของเขา  เรื่องราวของเขาและเธอไม่ได้ต่างจากละครทีวีที่หลายๆคนชอบดูซักเท่าไหร่นัก  หากไม่ติดอยู่ที่ว่า  ความรักของเขาทั้งสองเป็นเรื่องจริง  ไม่ใช่การแสดง  นัทกับเจน  วันนี้ถือเป็นอีกวันหนึ่งที่มีความสำคัญต่อชีวิตผมคับ  เพราะวันนี้จะเป็นวันแรกที่ผมจะได้เห็นหน้าคนที่ผมรักเป็นวันแรก  หลังจากที่เรารักกันมา3ปีเต็ม  คุณคงแปลกใจใช่ไหมละคับ  ตั้ง3ปีเต็ม  ทำไมผมถึงไม่เคยเห็นหน้าเธอ  ได้เลยคับ  ผมจะเล่าให้ฟัง  ผมรู้จักกับเธอครั้งแรกโดยกานแชทคุยกันทางอินเตอร์เน็ต  มันน่าขำนะคับ  ไม่น่าเชื่อว่าในโลกอีกใบหนึ่งที่มีแต่คนหลอกลวง  ไม่จริงใจ  ซึ่งผมก็ถือเป็นคนหนึ่งที่รวมอยู่ในนั้น  แท้จริงแล้วก็ยังมีคนดีๆอาศัยอยู่เหมือนกัน  เธอชื่อเจนคับ  ตอนแรกที่คุย  ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าเธอแตกต่างจากคนอื่นซักเท่าไหร่หรอกคับ  คุยไปก็น่าเบื่อ  เพราะเวลาผมพิมพ์ถามเธอไปที  นู่นคับ  รออีก3นาทีเธอถึงจาตอบกลับ  เธอบอกว่าเธอพิมพ์ไม่ค่อยถนัดคับ  เพราะเธอเพิ่งหัดเล่นเป็นครั้งแรก  และผมก็คือคนแรกที่เธอได้คุยด้วย  น่าปลื้มใจมากเลยใช่มั้ยหละคับ  ผมขอสารภาพตามตรงเลยนะ  ว่าตอนนั้นผมคิดในใจว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ซื่อบื้อมากๆ  ไม่ทันคน  พูดอะไรก็เชื่อไปซะทุกอย่าง  แถมไม่ทันยุคเอาซะเลย  ดังนั้นผมจึงอาสาเป็นครูสอนเธอเรื่องเน็ตเอง  เรารู้จักกันนานขึ้น  รู้จักกันมากขึ้น  และสนิทกันมากขึ้น  จนเวลาผ่านไป4เดือน  ผมกับเธอสนิทกันแล้วคับ  ระยะเวลา4เดือน  มันทำให้ผมรู้จักเธอได้จนหมดเปลือก  เธอเป็นลูกคนที่4  น้องสุดท้อง  บ้านเธออยู่ต่างจังหวัด  พ่อแม่เธอเสียชิวิตตั้งแต่เธอเด็กๆคับ  ตอนนี้พี่น้องของเธอก็ต่างต้องหาเลี้ยงตัวเอง  เธอมาใช้ชีวิตที่กรุงเทพคนเดียว  เรียนด้วย  ทำงานด้วย  ดีนะเนี่ยที่ผมยังเหลือแม่อยู่  เหอะๆ  มันจึงทำให้ผมรู้ว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆยังไง  เธออ่อนโยน  น่ารักแต่ก็มีความเข้มแข็งอยู่ข้างใน  และหลอกง่าย  แต่ในทางตรงกันข้าม  เธอหลอกคัยไม่เป็น  ผมรู้ได้ไงนะหรอ  ก็ผมหลอกจีบเธอไงคับ  ไม่ถึงอาทิตย์ก็ติดซะและ  ง่ายเหมือนที่ผมคิดไว้เด๊ะ  จนเวลาผ่านไป2เดือน  2เดือนที่เราเป็นแฟนกันทางเน็ต  ในความรู้สึกของผมมันเป็นระยะเวลาที่นานมากคับ  เพราะผมไม่เคยคบกะคัยนานขนาดนี้มาก่อน  นับถือๆ  ผมจึงตัดสินใจนัดเจอกับเธอเป็นครั้งแรก  ผมนัดเธอไว้ที่หน้ามหาลัยของเธอนั่นแหละคับ  ให้ผมเป็นฝ่ายไปหาเธอดีกว่า  ถ้าเกิดนัดที่อื่น  ถ้าเธอไม่หลงก็ต้องโดนคนอื่นหลอกไปขายแน่ๆ  เหอๆ  ผมบอกเธอถึงลักษณะ  จุดเด่น  เสื้อผ้า  ให้เธอพอรับรู้ว่านั่นคือผม  ผมเดินทางไปหาเธอพร้อมกับรถเก๋งคู่ใจ  วันนี้รถเยอะพอดู  วุ่นวายจริงๆเลย  น่าเบื่อ  ใช้รถไม่รู้จักกฎจราจร  แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาคับ  ผมชินแล้วแหละ  ผมเอาเวลามาคิดถึงเรื่องของเจนดีกว่า  น่าตื่นเต้นกว่าเยอะ  เธอจะหน้าตาเป็นไงนะ  จาน่ารักเหมือนที่เราคิดไว้รึเปล่า  แต่ถ้าไม่ใช่  เราจาบอกเลิกเค้าไงดี  นู่นคับ  ผมคิดไปนู่น  เห็นแก้ตัวมั้ยหละคับ  อีก200เมตรก็ถึงมหาลัยเธอแล้ว  ผมพยายามมองหาเธอ  เผื่อว่าเธอจาไม่น่ารักเหมือนอย่างที่ผมคิด  ผมจาได้หนีทัน  อิอิ  แต่ไม่ทันที่ผมจาเห็นเธอหรอกคับ  จู่ๆผมก็รู้สึกมึนเอาซะมากๆ  ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด  ทั้งเสียงกรี้ดและเสียงตะโกน  มันก้องอยู่ในหูผมตลอด  แล้วจู่ๆผมก็หลับไป  นัท นัทอย่าเป็นไรนะนัท  เสียงเล็กๆของหญิงสาวที่ผมไม่รู้จักดังก้องอยู่ในหูผมตลอดขณะที่นอนหลับ  ไอ้นัท  มึงฝันไรของมึงเนี่ย  ตื่นๆ  ผมคิดด่าตัวเองคับ  แล้วมันก็ได้ผล  เสียงๆนั้นค่อยๆหายไป  จนกระทั่ง  นัท  นัทฟื้นแล้ว  คุณหมอคะ  คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ  นัท  นัทเป็นไงบ้าง  เสียงหญิงสาวที่ฟังดูไม่คุ้นหูดังอยู่ข้างๆหูผม  นั่นคัยอะ  แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ย  ไมมันมืดจัง  สงสัยผมคงจะนอนซะเพลินเลยมาตื่นเอาตอนกลางคืนแบบนี้  แต่ปวดหัวจังเลยแฮะ  กี่โมงแล้วคร้าบบบบ  ผมย้ำถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง  เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา  ผมพยายามควานหามือถือเพื่อที่จะดูเวลา  แต่แล้วผมก็ต้องหยุดนิ่ง  เมื่อผมรู้สึกเจ็บและปวดไปทั้งตัว  คุณคับ  ช่วยหยิบมือถือให้ผมหน่อยได้มั้ยคับ  ผมกล่าวขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนตะกี๊  ตอนนี้ตี2แล้วค่ะ  เสียงเธอคนเดิมดังมาจากข้างหูผมอีกครั้ง  มิน่าหละ  มันถึงมืดได้ขนาดนี้  แล้วนั่นคัยอะคับ  ผมเลิกงงเรื่องเวลา  แล้วเปลี่ยนมางงว่าเธอเป็นคัยแทน  เสียงใสๆเสียงนั้นเริ่มเปลี่ยนไป  มันกลายเป็นเสียงสะอื้น  เหมือนกับว่าเธอกำลังร้องไห้ยังไงอย่างงั้น  นัท  นี่เจนเองนะ  ผมแปลกใจ  แล้วก็ต้องกลับมางงอีกครั้งว่าเจนคือคัยกัน  แล้วผมก็นึกได้ว่า  เจนคือผู้หญิง1ใน5คนที่ผมกำลังคบอยู่และนัดเจอเธอในวันนี้  อ่อ  เจนเองหรอ  เฮ่ย! แล้วเจนมาอยู่กะนัทได้ไงอะดึกดื่น  ผมเริ่มคิดฟุ้งซ่าน  ไม่นะ  ผมทำอะไรลงไป  แล้วที่เจนร้องไห้ก็คงเพราะ  ไม่นะ  ไม่ๆๆๆๆๆ  เอ่อ  เจนมาอยู่กะนัททุกคืนแหละค่ะ  นี่ก็5คืนแล้ว  แม่นัทเค้าต้องอยู่บ้าน  เจนเลยอาสามาอยู่กะนัทเอง  อะไรนะ!  5คืน  แม่อยู่บ้าน  นี่มานอารายกานเนี่ย  แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันอะเจน  ตอนนี้เราอยู่โรงบาลกันนัท  ฮะ! โรงบาลหรอ  แล้วนัทมาทำอะไรที่นี่เนี่ย  มันเกิดอะไรขึ้น  เจนบอกนัทที  เอ่อเจนว่าอย่าเพิ่งเลยนะนัท  ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีกว่า  นัทนอนพักผ่อนเถอะนะ  พรุ่งนี้จะได้มีแรงคุยกันไง  เสียงสะอื้นของเธอค่อยๆเงียบลง เหลือเพียงแต่เสียงอ่อนหวานที่พูดกล่อมให้ผมหลับเพียงเท่านั้น  ท่ามกลางความเจ็บปวดและความสงสัย  ผมกลับรู้สึกดีและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  ฮะโหล  คุณป้าหรอคะ  ค่ะ  นัทฟื้นแล้วค่ะ  ตอนนี้ยังหลับอยู่เลยค่ะ  ค่ะๆคุณป้า  สวัสดีค่ะ  เธอไม่รู้ว่าผมตื่นแล้วคับ  แต่เอยังไม่เช้าอีกหรอเนี่ย  ยังมืดอยู่เลย  แต่ทำไมเสียงข้างนอกมันดังจังเลยนะ  สงสัยโรงบาลอยู่ติดกับโรงงานละมั้ง  สวัสดีค่ะหมอ  ลูกชายดิฉันเป็นไงบ้างคะ  ในฝันของผม  ผมได้ยินเสียงของคนคุ้นเคย  แม่ของผมเอง  เอ่อ  หมอว่าเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่ามั้ยคับ  เอ่อ  ไม่ดีกว่าค่ะ  เพราะเดี๋ยวดิฉันก็ต้องออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว  ตอนนี้ดิฉันอยากอยู่กับเค้า  คุยกันตรงนี้ก็คงไม่เป็นไรมั้งคะ  เพราะเค้ากำลังหลับอยู่  ผมว่าความฝันของผมมันชักจะเหมือนจริงไปซะทุกที  จนเมื่อผมขยับตัว  ผมจึงได้รู้ว่าผมไม่ได้ฝัน  แต่กำลังตื่นอยู่ต่างหาก  แต่สงสัยจะตื่นมาตอนกลางคืนอีกแล้ว  เหอๆ  อืม  ก็ได้คับ  คือว่าตอนนี้อาการของลูกคุณน้าก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะนะคับ  อีกไม่นานบาดแผลก็คงจะหายเป็นปกติ  แต่ถ้าหายดีแล้วก็คงต้องมีการกายภาพกันหน่อย  เพราะเค้าหลับไปนาน  แต่เรื่องที่ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยก็คือ  ลูกคุณน้าจะไม่สามารถมองเห็นได้อีกแล้วคับ  ด้วยแรงกระแทกอย่างแรงที่หัวของเค้า  มันส่งผลให้เส้นประสาทตาทั้ง2ข้างเสีย  ไม่สามารถมองอะไรเห็นอีก  ว่าไงนะ!  ผมตาบอดหรอคับ  ไม่จริง!  นี่มันอะไรกัน  ไม่จริงงงงงงงงง  ผมเผลอพูดออกมาด้วยความตกใจ  มันเป็นไปไม่ได้  คนอย่างผมจะตาบอดไม่ได้  ไม่จริง  นัท  นัทใจเย็นๆนะลูก  โถ่นัท  แม่ปลอบผมทั้งๆที่แม่กำลังร้องไห้  ไม่เป็นไรนะลูกนะ  แม่จะหาทางรักษาให้ลูกกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้  อย่าร้องไห้นะลูก  อะไรนะ  นี่ผมกำลังร้องไห้งั้นหรอ  หนุ่มเพลย์บอยหัวแข็งกำลังร้องไห้  ช่างน่าสมเพชจริงๆ  ออกไป!  ออกไปจากห้องให้หมด  ผมอยากอยู่คนเดียว  ไป!  โถ่  นัทลูก  ออกไป!  ผมไม่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่  กำลังรู้สึกยังไงกันแน่  ตอนนี้หัวผมมันปวดไปหมด  เหมือนจะระเบิดออกมาซะให้ได้  ผมต้องการพักผ่อน  ใช่  ผมต้องการพักผ่อน  ในฝันผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  รู้สึกดีจนแทบไม่อยากตื่น  เหมือนกับว่ามีมืออุ่นๆคอยกุมมือผมไว้  คอยอยู่เคียงข้างผม  คอยให้กำลังใจผม  มันทำให้อารมณ์ของผมเย็นลงได้  แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงสะอื้นแทรกเข้ามาในหู  มันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆๆ  จนผมสะดุ้งตื่น  แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้หายไปเมื่อผมตื่น  มันกำลังเกิดขึ้น  นั่นคัยอะ  แม่หรอคับ  นัท  นี่เจนเอง  เจน  ผมรีบสลัดมือเธอออกเมื่อรู้ว่าเป็นเธอ  อาจคงเป็นเพราะความโกรธมั้ง   นัท  ทำไม  ทำไมเจนไม่บอกนัท  ทำไมเจนต้องโกหกนัทด้วย  ทำไม!  ผมตะคอกเธอด้วยความโมโห  นัท  นัทฟังเจนก่อนนะ  นัท  ไม่  นัทไม่ฟัง  เจนออกไปได้แล้ว  นัทง่วง  นัทจะนอน  นัทเจนขอโทษ  นัทบอกให้ออกไปไง!  เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ข้างๆหูผม  มันค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ  เหมือนว่ากำลังห่างออกไปๆ  จนแทบไม่ได้ยิน  แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอยังอยู่กะผม  เธอไม่ได้ไปไหน  ผมแกล้งทำเป็นหลับ  ทั้งที่ผมอยากจะหลับแทบแย่แต่ทำไม่ได้  มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานจริงๆ  เจนเจน  นัท  นัทต้องการอะไรหรอ  หิวน้ำมั้ย  หรืออยากได้อะไร  เสียงนุ่มๆของเธอมาพร้อมกับมืออุ่นๆที่มากุมมือผมไว้อีกครั้ง  เจนยังไม่ไปไหนอีกหรอ  1คำถามโง่ๆหลุดออกจากปากของผมไปโดยตั้งใจ  เอ่อเจนเจน  เจนช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น  เอ่อ  นะเจน  ก็ได้ค่ะ  ถ้านัทอยากรู้  วันนั้นที่เรานัดเจอกัน  เจนกำลังเดินออกมารอนัทที่หน้าม.  แต่ไม่นานก็มีอุบัติเหตุรถชนกัน  เจนมองไปเห็นรถเก๋งสีขาวที่พังยับเยิน  เจนรู้สึกไม่ดีเลยวิ่งไปดู  เห็นผู้ชายเลือดท่วมตัวอยู่ในรถ  ลักษณะเสื้อผ้าตรงกับที่นัทบอกเจนทุกอย่าง  เจนเลยรู้ว่าเป็นนัท  พอรถพยาบาลมาเจนก็บอกเค้าว่าเจนเป็นญาตินัท  ขอไปโรงบาลด้วย  นัทสลบไป5วันเต็มๆเลยรู้มั้ย  แม่นัทก็ไม่สามารถมาเฝ้านัทได้ตอนกลางคืน  เจนเลยอาสามาเฝ้าแทน  เจนลางานมาเฝ้านัทตั้งแต่วันนั้นเลย  ตอนนัทฟื้นนัทรู้มั้ยเจนดีใจมากมากแค่ไหน  เจนดีใจจนห้ามน้ำตาไม่อยู่เลยแหละ  แต่พอเจนรู้ว่านัทไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป  ความดีใจของเจนมันก็เปลี่ยนเป็นความเศร้าโดยทันที  นัท  เจนขอโทษนะ  ขอโทษที่โกหกนัท  นัทอย่าโกรธเจนเลยนะ  เอ่อ  ผมพูดไม่ออกคับ  ไม่คิดว่าเธอจะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้  ผมมีความสำคัญสำหรับเธอขนาดนี้เชียวหรือ  มันช่างน่าขำจริงๆเลย  เหอๆ  ทำไมเจนต้องมาดูแลนัทด้วย  แล้วทำไมเจนถึงต้องเป็นห่วงนัทขนาดนี้  เธอตอบผมด้วยเสียงแผ่วๆว่า  เจนรักนัท  เหอะๆ  ผมได้แต่ขำในใจ  เธอรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าเธอพูดไรออกมา  ไม่น่าเชื่อว่าแค่ผมคุยกับเธอในเน็ตมันจะทำให้เธอรักผมได้  แต่คำพูดของเธอ  ถึงแม้มันจะน่าขำ  แต่มันกลับทำให้ผมลืมความรู้สึกที่เลวร้ายไปได้ในไม่กี่วินาที  ผมไม่รู้ว่าผมย้ายมาอาศัยอยู่ที่โรงบาลกี่วันแล้ว  และผมไม่รู้ว่าผมต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่  ผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้วเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้  แต่มันก็ส่งผลเสียเหมือนกัน  มันทำให้ผมกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนไปโดยปริยาย  มันน่าเบื่อมากคับ  แต่ผมก็รู้สึกดี  อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องมากที่สุดก็แค่ฝึกเดินกันใหม่ก็เท่านั้น  ตอนนี้เจนก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมและครอบครัวของผมแล้ว  เค้าคงอยู่ในฐานะพยาบาลส่วนตัวมั้ง   นัท  อีกไม่กี่วันนัทก็จากลับบ้านได้แล้วนะ  ถึงวันนั้นเจนก็หมดหน้าที่แล้วสิ  เฮ่อ  ผมรู้สึกดีใจนะคับที่จะได้กลับบ้าน  แต่ผมก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่รู้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ดูแลผมอีกแล้ว  อารายกานเนี่ย  ผมเป็นอะไร  อย่าบอกนะ  ว่าผมจะรักเธอเข้าแล้ว  อืมเจน  เจนไม่ได้ไปทำงานมากี่วันแล้วเนี่ย  อืม  ถ้ารวมวันนี้ด้วย..ก็เกือบเดือนแล้วอะ  สงสัยถ้ากลับไปอีกที  เจนต้องโดนเค้าไล่ออกแน่ๆเลย  เหอ ๆ    จิ๊บๆอะเจน  เอางี้ดิ  ไงถ้านัท กลับบ้าน  แม่ก็ต้องจ้างคนมาดูแลนัท อยู่แล้ว  แล้วมันเกี่ยวไรกะเจนอะคะ  เอ้า  นัทก็จาให้แม่จ้างเจนแทนไง  แม่จะได้ไม่ต้องไปลำบากหาคนด้วย  เอ่อ  เถอะน่า  งานไม่หนัก  แถมได้อยู่ใกล้นัทอีกนะ  สนใจป่าว  อิอิ  โถ่  นัทอะ  เล่นงี้เลยหรอ  ^^  และเมื่อผมออกจากโรงบาล  เจนก็ไปทำงานที่บ้านผมในฐานะคนดูแลผมตามที่ผมยื่นข้อเสนอให้  เจนลาออกจากงานที่ทำแต่ก่อน  หน้าที่ของเธอคือดูแลผมอย่างเดียวเท่านั้น  จันทร์-ศุกร์เวลางานคือหลังเธอเลิกเรียนจนถึงส่งผมเข้านอน  ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็ตั้งแต่เช้าจนถึงส่งผมเข้านอนเช่นกัน  เธอเป็นคนตรงเวลาคับ  แต่ก็อาจมีบางครั้งที่เธอมาสายเพราะเหตุผลบางอย่าง  ผมก็อาละวาดจนบ้านแทบพัง  รู้อะไรมั้ยคับ  หลังจากที่ทุกคนรู้ว่าผมตาบอด  ผู้หญิงที่ผมกำลังคบอยู่ทั้ง5คน  ตอนนี้เหลือเพียงเจนคนเดียวเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างผม  ผมไม่แน่ใจว่าผมรักเธอหรือเปล่า  หรือแค่หลอกเธอเล่นสนุกๆ  แต่ผมรู้สึกดีนะคับเวลามีเธออยู่ใกล้ๆ  ผมยอมรับเลยว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกดี  และทำทุกสิ่งเพื่อผมได้ขนาดนี้  ไม่รวมแม่นะคับ  จนบางครั้งผมก็มีความรู้สึกว่า  เธอทำเกินหน้าที่และเงินเดือนซะแล้ว  หลายครั้งที่ผมถามเธอว่า ทำไม  1คำตอบจากเธอที่ผมมักจะได้รับอยู่เสมอก็คือ  เจนรักนัท  ตอนนี้ผมไม่รู้สึกนึกเสียใจเลยที่ผมต้องเป็นแบบนี้  ผมกลับมีความสุขซะอีก  มีความสุขกับสิ่งที่เป็น  ตอนนี้กี่โมงแล้วอะเจน  2ทุ่มครึ่งอะนัท  หรอ  นัทง่วงแล้วอะ  จะนอน  อะไรนะ  นัทง่วงนอนแล้วหรอ  ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง  ปกตินอนดึกนี่นา  บอกว่าง่วงก็ง่วงสิ!  ค่ะๆ งั้นขึ้นนอนนะ  เจนไปส่ง  เหอๆ  เธอนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆคับ  เมื่อก่อนเคยซื่อ(บื้อ)ไง  ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น  โถ  แค่2ทุ่มครึ่ง  คัยมันจะไปหลับลง  แต่ที่ผมต้องหลอกเธอแบบนี้  ก็เพราะผมเป็นห่วงเธอไงคับ  ผมไม่อยากให้เธอกลับดึก  หอเธอก็ใช่จะใกล้ๆ  ถ้าอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ว่าไปอย่าง  เหอๆ  อืมเจน  วันนี้วันไรอะ  วันนี้หรอ  วันศุกร์ค่ะ  วันศุกร์  งั้นพรุ่งนี้ก็วันเสาร์  มาเร็วๆนะ  ค่าๆ  นอนซะนะ  ฝันดีค่ะ  กลับหอดีๆนะเจน  ^^  เจนไปและน้า  บาย  ตลอด1ปีที่ผ่านมา  ที่เธอมาทำหน้าที่ดูแลผม  เธอยังคงปฏิบัติต่อผมดีเหมือนเดิม  ไม่มีบิดเบือนไปจากวันแรกเลยซักนิด  เชื่อมั้ยคับ  ว่าเธอไม่เคยขาดงานเลยแม้ซักครั้ง  ถึงแม้เธอจะมีธุระหรือจะไม่สบายหนักแค่ไหนก็ตาม  ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วคับว่าผมรักเธอ  เธอนี่เก่งนะคับ  ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงซื่อบื้ออย่างเธอจะทำให้คนอย่างผมรักได้  นับถือจริงๆ  ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว  และอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันรับปริญญาของเธอ  ผมไม่แน่ใจว่าผมจะไปได้รึเปล่า  แต่ถึงไม่แน่ใจ  ผมก็ต้องไปให้ได้  อันที่จริงเธอไม่ให้ผมไปหรอกคับ  เธอบอกผมว่า  คนเยอะ  มันวุ่นวายนะ  นัทลำบากแย่เลย  ไม่คับ  ลำบากยังไงผมก็จะไป  แค่วันเดียวผมทนได้คับ  ถ้าจะให้เทียบกับที่เธอลำบากเพื่อผมแล้ว  มันเทียบกันไม่ได้เลยคับ  แล้วอีกอย่าง  ถ้าผมไม่ไป  แล้วเธอจะมีคัยหละคับ  ก็เธอตัวคนเดียวนี่นา  นัท!  มาทำไมเนี่ย  เจนบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา  เจน!  สวัสดีค่ะคุณป้า  อ้อ  สวัสดีจ๊ะ  โถ่เจนเอ้ย  ป้าบอกเค้าแล้วว่าเดี๋ยวหนูก็มา  เค้าก็ไม่ยอม  จะมาซะให้ได้  ป้าก็เลยพาเค้ามา  ก่อนมาก็ต้องแวะซื้อดอกไม้ก่อน  เค้าไม่ยอมจิงๆนะลูก  อิอิ  ไงป้าก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะลูก  ขอบคุณค่ะคุณป้า  ^^   แม่คับ  ถ่ายรูปให้ผมหน่อย  เจนมาถ่ายรูปกัน  ผมเอ่ยปากชวนเธอถ่ายรูปทั้งๆที่ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นมันรึเปล่า  แม่ถ่ายเยอะๆเลยนะคับ  ตอนนี้เธอเรียนจบและทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งคับ  เธอบ่นให้ผมฟังบ่อยๆคับว่างานเธอหนักมาก  วันๆนึงแทบจะไม่ได้พัก  แต่ไม่เป็นไร  เธอบอกว่าเธอทนได้  เพื่ออนาคต  ผมเห็นใจเธอนะคับ  ถึงแม้เธอจะเหนื่อยขนาดไหน  แต่เธอก็ยังคงมาดูแลผมตามปกติ  แต่มีสิ่งหนึ่งคับที่เปลี่ยนไป  คือเธอไม่ได้มาดูแลผมในฐานะลูกจ้างอีกต่อไปแล้ว  เธอบอกแม่ผมว่า  เธอขอดูแลผมโดยไม่ขอรับเงินเดือน  เพราะตอนนี้เธอก็มีงานทำเป็นแล้ว  เธอเต็มใจที่จะดูแลผมโดยที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน  ตอนแรกแม่ผมก็ไม่ยอมหรอกคับ  เพราะแม่ผมก็อยากช่วยเธอ  แต่ลูกอ้อนของเธอนี่สิคับทำให้แม่ผมยอมแพ้เอาซะจนได้  ตอนนี้ผมกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยคับว่า  ผมรักเธอ  ซึ่งแม่ผมก็รับรู้  และไม่รังเกียจเธอเลยซักนิด  ตอนนี้เธอเปรียบเสมือนพี่เลี้ยงของผมคับ  ถึงแม้ที่จริงแล้วผมจะเป็นรุ่นพี่ของเธอก็ตาม  บ่อยครั้งที่เธอไม่สบาย  แต่เธอก็ยังอุตส่าห์ถ่อสังขารเพื่อมาดูแลผมที่บ้านเหมือนเดิม  แต่ไม่คับ  เมื่อเธอมาถึง  เธอก็จะมานอนซมที่โซฟา  และก็เป็นผมเองที่เป็นฝ่ายดูแลเธอทั้งๆที่มองไม่เห็น อิอิ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาของผมอีกต่อไปคับ  เพราะแค่มองไม่เห็น  มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเวลาเราหลับตา  แต่ผมก็เสียใจทุกทีที่คิดเรื่องนี้  ผมจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเธอจริงๆงั้นหรอ  ผมจะไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยหรอว่าคนที่ผมรักมีหน้าตายังไง  ณ เวลานี้  หากแม้ผมได้เห็นหน้าเธอสักครั้ง  ถึงเธอจะไม่สวย  ไม่น่ารัก  หรือจะถึงขั้นอัปลักษณ์ก็ตาม  ผมยอม  เพราะผมมั่นใจว่าความรักของผมที่มีต่อเธอ  มันเป็นความรักที่แท้จริง  ผมมั่นใจ  ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  ผมยิ่งรู้สึกว่าผมรักเธอมากขึ้นเท่านั้น  รักมาก  รักมาก  และรักมาก  แต่ผมกลับไม่เคยบอกรักเธอสักครั้ง  ผมคิดว่าเพียงแค่คำพูดมันคงไม่สำคัญเท่าการกระทำ  แต่ไม่รู้สิคับ  คงอาจเป็นเพราะผมเป็นคนปากแข็งด้วยละมั้ง  ก็ผมไม่เคยบอกรักคัยมาก่อนนี่คับ  เพราะที่คบมาก็คบเล่นๆไม่ได้จริงจังอะไร  มันจึงทำให้ผมรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกเวลาผมคิดที่จะบอกว่าผมรักเธอ  และนี่ก็จะ3ปีแล้วสินะ  3ปีที่เราคบกัน  3ปีที่เธอดูแลผม  และ3ปีที่เธอรักผม  ผมจินตนาการถึงภาพหน้าเธอทุกวันจนผมแทบคลั่ง  ผมอยากเห็นหน้าเธอ  มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทรมานจริงๆคับ  และแล้ววันนี้ผมก็ได้รับข่าวดี  ตลอด3ปีที่ผ่านมาที่ผมมองอะไรไม่เห็น  อีกไม่นานผมก็จะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง  ผมบอกเจนว่า  เมื่อผมผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย  ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง  ผมจะแต่งงานกับเธอ  และหลังจากที่ผมผ่าตัดเรียบร้อย  ผมตื่นเต้นคับ  ตื่นเต้นมากๆ  ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก  และแล้วการผ่าตัดก็ผ่านไปได้ด้วยดี  ผมต้องพักอยู่โรงบาล1อาทิตย์เต็มๆ  ต้องทนเบื่ออีกแล้วสินะ  แต่ไม่หรอกคับ  เพราะผมมีเจนอยู่เป็นเพื่อน  เจนยอมลางานเพื่อมาอยู่กับผมทั้งอาทิตย์  จนวันนี้วันสุดท้าย  วันนี้เจนมีงานด่วน  ต้องไปประชุม  วันนี้เธอจึงอยู่กับผมไม่ได้  แต่เดี๋ยวพอประชุมเสร็จเธอก็คงจะมา  ใกล้ถึงเวลาเปิดตาของผมแล้ว  ผมตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรก  ผมกำลังรอเธอ  ผมจะไม่ยอมเปิดตาจนกว่าเจนจะมา  ตอนนี้เธอกำลังเดินทางมาหาผม  รู้มั้ยคับ  ก่อนที่ผมจะวางสาย  เธอบอกกับผมว่ายังไง  1ประโยคคุ้นหูที่ได้ยินทีไรผมก็ยิ้มได้ทุกที  เจนรักนัทนะ  ผมก็รักเธอคับ  ผมจะรอเธอ  เข็มนาฬิกายังคงเดินวนไปเรื่อยๆ  ทำไมเจนยังไม่มาอีกนะ  แม่คับช่วยโทรตามเจนอีกครั้งนะคับ  เจนไม่รับสายลูก  ลองอีกครั้งนะแม่  จ๊ะๆ  .เจนไม่รับสายลูก  คับแม่  ไม่เป็นไร  เดี๋ยวผมรอเธอต่อก็ได้คับ  แม่ว่าหนูเจนเค้าคงติดธุระมั้งลูก  เปิดผ้าเถอะนะ  เดี๋ยวหนูเจนคงมาทีหลัง  ไม่คับแม่  ผมจะรอเจน  1ชั่วโมง  2ชั่วโมง  และ3ชั่วโมงผ่านไป  แต่เธอก็ยังไม่มา  นี่เธอเห็นผมไม่สำคัญหรือไง  วันนี้มันเป็นวันสำคัญของผมนะ  หรือเธอยังมีคัยที่สำคัญกว่าผมอีก  ทำไมเธอทำแบบนี้  หมอคับ  เปิดเลยคับ  ผมไม่อยากรอเธอแล้ว  ผมมองเห็นได้อีกครั้ง  แต่หลายอย่างยังคงไม่เข้าที่  ผมคงต้องปรับตัวอีกซักหน่อย  กรี๊งๆ ๆ  สวัสดีค่ะ  ค่ะ  ใช่ค่ะ  ฮะ  อะไรนะคะ  ไม่จริง  เมื่อผมกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง  ภาพแรกที่ผมเห็นกลับเป็นภาพที่แม่ทรุดลงกับพื้นขณะคุยโทรศัพท์  แม่คับ! เป็นอะไรคับแม่  มีอะไรคับ!  นัทนัทหนูเจนหนูเจน  เจนทำไมคับแม่!  ตำรวจโทรมา  บอกว่าหนูเจนรถคว่ำลูก  ฮะ!  อะไรนะคับ  ไม่!  ตอนนี้เจนอยู่ไหนคับแม่  เจนอยู่ไหน  ผมจะไปหาเจน  เจน!  และแล้วผมก็ได้เห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรกคับ  ครั้งแรก  เธอสวยมากในสายตาของผม  มือเล็กๆของเธอยังอุ่นเหมือนทุกครั้งที่เธอจับมือผม  ไม่น่าเชื่อเลยนะคับว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงจะคอยดูแลผู้ชายตัวใหญ่อย่างผมได้ตั้ง3ปี  เจน  นัทขอโทษ  มันเป็นความผิดของนัทเอง  นัทไม่น่าเร่งให้เจนมาเร็วๆเลย  ถึงเจนจะมาช้าแค่ไหนนัทก็รอเจนได้  เจนตื่นสิ  ตื่น!  ตื่นมาคุยกับนัท  เจน  ถ้าเจนไม่อยู่แล้วคัยจะดูแลนัท  เจน!!!!!!  ผมพูดพร่ำทั้งน้ำตากับร่างที่ไร้วิญญาณของเจน  นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้เพราะผู้หญิง  ผมห้ามน้ำตาให้หยุดไหลไม่ได้จริงๆจริงๆ  ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย  ครั้งแรกที่ผมจะได้เห็นหน้าเธอ  กลับกลายเป็นว่าเห็นเธอนอนจมกองเลือดอยู่บนเตียงผู้ป่วย  แต่ยังไงเธอก็ยังดูสวย  ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังสวยสำหรับผม  เจน  นัทขอโทษจริงๆ  นัทขอโทษ  เจนช่วยตื่นขึ้นมาฟังนัทหน่อยได้มั้ย  นะเจนนะ  นัทมีเรื่องสำคัญจะบอกเจน  เจน  นัทโกรธเจนจริงๆนะ  เจนจะไม่แต่งงานกับนัทหรอ  เจน  เจน!  นัทรักเจน  เจนได้ยินนัทมั้ย  นัทรักเจน!!!!!!