เล่าสู่กันฟัง

ผู้ชายบนดวงจันทร์

เมื่อประมาณปี 2538 น่าจะได้ ตอนนั้นอยู่ประมาณ ม.5 โรงเรียนแห่งหนึ่งใน จังหวัดสุพรรณบุรี  ตอนนั้นตัวกระผมก้อยู่ห้อง 5/7 แต่เพื่อนสนิทของกระผมส่วนใหญ่อยู่ห้อง 5/5 เป็นเพื่อนตั้งแต่เรียนสมัยม.ต้น  แต่กระผมเป้นคนหัวไม่ดีก้เลยเลือกเรียนสายศิลป ส่วนเพื่อนๆผมเรียนสายวิทย์ สาเหตุที่สนิทกับเพื่อนกลุ่มนั้นก้คือเราเล่นบาสด้วยกัน ตั้งแต่เรียนม.ต้น ช่วงปีนั้นก็มีน้องใหม่ ม.4 เข้ามา แต่มี่น่าสนใจพิเศษก็น่าจะเป้นม.4/3 เป็นห้องที่มีเด็กน่ารักเยอะมากๆ กระผมก้ไปถูกใจเด้กห้องนั้นคนหนึ่งชื่อ กี๋ เด้กตัวเล้กๆใส่แว่นหนาๆ โดนใจผมเลยตอนนั้น เพราะน้องเค้าน่ารักมากๆ แต่ที่โชคดีอย่างคือห้องประจำห้องน้องเค้าอยู่ติดกับห้องประจำเพื่อนผมเลย พอตอนเช้าผมก้ไปที่ห้องเพื่อนผมเลยถ้าไม่มีเวรทำความสะอาดห้องตัวเอง ประมารว่าไปดักเจอน้องกี้ น้องกี้จะมาถึงห้องเค้าประมาณ 7.45 ทุกวัน  ผมก็จะดักรอตรงทางขึ้นบรรได้ แล้วจะทักทายว่า "สวัสดีครับ วันนี้น่ารักจังเลย" ผมก้ทำยังงั้นประจำมาตลอด หลังจากนั้นก้จะเริ่มมีดอกไม้ให้แล้ว เป็นดอกคาร์เนชั่น  ที่ผมให้ดอกนี้เพราะใครๆก้ให้แต่ดอกกุหลาบ ผมเลยไม่อยากตามใคร โดนการฝากเพื่อนซื้อ ตอนแรกก้ทุกวัน จากนั้นเพื่อนมันว่า ก้เลยเปลี่ยนเป็นวันเว้นวัน มีอยู่วันหนึ่งมันหาซื้อดอกคาร์เนชั่นไม่ได้ มันก้ซื้อดอกกุหลาบสีขาวดอกใหญ่ๆก้านยาวๆ ตอนเช้ามันก้ดูสวยนะ แต่วันนั้นน้องกี๋เค้ามาสาย ดอกมันก้เริ่มบานเป็นดอกบัว มี่แต่คนแซว "เฮ้ยซื้อดอกบัวมาทำไมว่ะ"  ผมนี่อายเลยแต่ในเมื่อตั้งใจให้ก้ต้องให้  เออเกือบลืมไป ตอนนั้นใครๆ ก้คิดว่าผมอยู่ห้อง 5/5 เพราะผมจะไปอยู่กับเพื่อนห้องนั้นมากกว่าห้องผม ผมอ่ะอยู่ 5/7  คิดแล้วก้ขาม ติดสาวจนลืมห้องตัวเอง  และมาถึงสุดยอดในชีวิตที่ไม่มีวันลืม และคิดว่าน้องเค้าก็คงไม่ลืมเหมือนกัน วันนั้นผมก้ต้องให้ดอกไม้เหมือนเดิม แต่น้องเค้ามาสาย ผมก้หาไม่เจอและเป้นเวลาเข้าแถวตอนเช้าเคารพธงชาติ ผมก้ยังถือดอกไม้ช่อนั้นอยู่ ผมก่ะว่าเดี๋ยวค่อยให้ก้ได้ พอเลิกแถว สายตาผมกวาดไปว่าน้องเค้าอยู่ไหน จนถึงจุดเกิดเหตุ ตรงหน้าตึกเรียน4ชั้น ผมเห้นน้องเค้าพอดี ด้วยความตั้งใจให้แบบมากๆ ก้รีบเดินไปให้จนลืมนึกว่าตอนนี้มีคนอยู่เยอะ ผมก้เดินเอาดอกไม่ไปให้น้องเค้า หลังจากที่ให้ ไม่ถึง 1 วินาทที สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เสียงกรีดร้อง เฮๆๆๆๆ ดังสนั่นหวั่นไหวนับร้อย สายตานับพันของคนที่เดินอยู่ข้างล่าง และคนที่อยู่บนตึกทั้ง 4 ชั้น จ้องมาที่ผมกับน้องผม อยากรู้ช่ายม่ะว่าผมทำยังไงต่อไป ผมก้ต้องเดินไปเรื่อยๆทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก้สงสารน้องเค้านะ เค้าคงอายไม่น้อยไปกว่าผม  แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือ น้องเค้าได้รับการโหวตให้เป้นดาวอันดับ1ของโรงเรียน  และเมื่อผมจบม.5 ผมก็สอบเทียบได้ และลองไปสอบเข้าราชภัฎสวนสุนันทาได้ ก้เลยไม่ได้เรียนม.6 ก้เลยไม่ได้สานต่อ ทุกวันนี้ก้ไม่ได้ข่าวคราวน้องเค้าอีกเลย แต่ก็ยังโชคดีที่มีรูปถ่ายครูกัน และผมก้ไม่ได้บอกว่าผมชอบน้องเค้า เรื่องผมก้มีแค่นี้ล่ะครับ