"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ" ตอนที่ 20

Pat_Big

ผ่านมาสองปีแล้วสินะ...ที่บิ๊กจากเธอไป...และเธอก็ไม่เคยได้แม้แต่การได้รู้ว่า...เค้าสบายดี...หลังจากที่บิ๊กจากไปแล้วเพียงแค่สองอาทิตย์...เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับครอบครัวของพัช...ในตอนที่พัชคาดคั้นอย่างเอาเป็นเอาตายกับป้านิ่มและพีรวิชญ์ว่าทราบเรื่องที่เกิดขึ้นกับบิ๊กใช่ไหม...และในที่สุด พีรวิชญ์กับป้านิ่มก็ต้องสารภาพออกมาตามความจริงที่ได้ทำลงไป...
ภัทราโกรธพีรวิชญ์กับป้านิ่มมาก...เธอจึงได้ระเบิดอารมณ์ใส่เค้า...และก็บอกเรื่องจริงที่เค้าไม่เคยรับรู้ว่า...พัชเป็นลูกสาวของเค้าอย่างแท้จริง...ไม่ใช่ลูกสาวของชานนท์อย่างที่เค้ายัดเหยียดให้ตัวเองและคนอื่น ๆ เข้าใจแบบนั้น...ภัทราตบหน้าพีรวิชญ์ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ...ที่เค้าคิดว่าเธอไม่ซื่อสัตย์ต่อชานนท์และเค้า...หากพัชเป็นลูกสาวของชานนท์จริงๆ...มีหรือ...เธอจะไม่บอกพีรวิชญ์...แต่ในเมื่อเธอไม่ได้เอ่ยปากสักแอะว่าพัชเป็นลูกของชานนท์...นั่นมันยังไม่เพียงพออีกหรือที่จะทำให้พีรวิชญ์เข้าใจว่าพัชเป็นลูกสาวของเค้าจริง ๆ...
ป้านิ่มประสาทเสียกับเรื่องนี้มากที่สุด...ภัทราล้มป่วยลงอีกครั้ง...พัชซึ่งทั้งเสียใจ ตกใจ จนช็อกนั้น...ก็กลายเป็นคนเงียบขรึมและเก็บตัว...หลังจากที่รู้เรื่องจากพีรวิชญ์กับป้านิ่ม...พัชทำได้เพียงน้ำตาไหลเงียบ ๆ และก็ไม่ขอเจอหน้าพีรวิชญ์กับป้านิ่มหากไม่จำเป็น...พัชไปเฝ้าไข้ภัทราทุกวันกับน้องแพท...ป้านิ่มละอายใจและรู้สึกทุกข์อย่างหนัก เธอไม่สามารถมองหน้าภัทรากับพัชได้อย่างสนิทใจ...ความรู้สึกผิดกระตุกวูบอย่างรุนแรงขึ้นมาในจิตใจทุกครั้งที่เห็นหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสของพัช แต่บัดนี้กลายเป็นใบหน้าที่เรียบเฉย อยากจะหยั่งความรู้สึกใดๆ..แต่ป้านิ่มสัมผัสความรู้สึกเจ็บปวดและทุกข์อย่างแสนสาหัสในแววตาของพัช...
แล้วภัทรายังกลับมาป่วยอีกครั้ง...พีรวิชญ์เองก็ประสาทเสียพอๆกัน...เค้าเองก็จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าจะแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไรดี...ตอนนี้เค้ารู้แล้วว่า...พัชเข้มแข็งกว่าที่เค้าคิดว่ามากเหลือเกิน...พัชไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ไม่โวยวาย ไม่ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย...เค้าเห็นเพียงแววตาเจ็บปวดสุดหัวใจจากลูกสาวของเค้าเท่านั้น...ซึ่งนั่นทำให้เค้ารู้สึกว่า...ชาตินี้เค้าคงไม่สามารถชดใช้ความผิดครั้งนี้ได้หมด...
เมื่อภัทราหายจากอาการป่วย...เค้าก็พยายามติดต่อ ติดตามหาตัวบิ๊ก...พัชเองก็ไปที่ทุ่งหญ้ากับโมโม่ทุกวัน...นำดอกกุหลาบสีขาวไปด้วย...ไม่มีใครกล้าพอที่จะถาม หรือห้ามปราบใดๆ...ทุกคนรู้ว่าตอนนี้พัชเจ็บปวดมากเพียงใด...แต่เธอเองก็พยายามไม่แสดงออกเวลาอยู่ต่อหน้าใคร ๆ...
พัชไปบ้านบิ๊กทุกวัน...ซึ่งตอนนี้มีเพียงความเงียบเหงาและปวดร้าวให้เธอไปเจอ...เธอพบดอกกุหลาบขาวแห้งๆมากมาย...เพราะว่าบ้านของบิ๊กจะถูกตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีขาวไปทั่วทั้งบ้าน...บิ๊กรักดอกกุหลาบสีขาว...พัชร้องไห้อย่างหนักและดูเหมือนว่าเธอจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจากหัวใจจนแทบจะหมดแล้วแค่เพียงในวันแรกที่เธอกลับไปบ้านของบิ๊ก...ข้าวของทุกอย่างในบ้านของบิ๊กยังคงวางอยู่ที่เดิม....เหมือนกับว่าบิ๊กไม่ได้จากไปไหน...ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ทีเดิม...รูปที่บีกเคยวาด...รูปถ่ายของครอบครัวเค้า...รูปที่หายไปมีเพียงรูปของพัชเท่านั้น...เค้าเก็บรูปของพัชทุกรูปติดตัวไปด้วย...
เมื่อเธอได้สติ...เธอก็จัดการดูแลทุกอย่างในบ้าน...ทำความสะอาดบ้าน...ตัดดอกกุหลาบขาวในสวนมาประดับบ้านใหม่แทนของเก่า...รดน้ำต้นไม้...เธอเหนื่อยจนแทบหมดแรงเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ...เธอมองบ้านด้วยน้ำตานองหน้าอีกครั้ง...เธอคิดถึงบิ๊กเหลือเกิน...ตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้างนะ...เค้าอยู่ทีไหนนะ...แล้วเค้าจะคิดถึงเธอบ้างไหม
บิ๊ก...พัชสัญญาว่าจะเข้มแข็ง...และรอวันที่เราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แม้ว่าจะหวังพึ่งได้แค่เพียงปาฏิหาริย์เท่านั้น...แต่พัชก็จะรอ รอปาฏิหาริย์นั้น...พัชยังจำสิ่งที่บิ๊กบอกกับพัชได้ทุกอย่างนะ...จากนี้พัชไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วเช่นกัน...บิ๊ก...พัชรักคุณค่ะ
เธอยังคงมาที่บ้านบิ๊กและจัดการทำความสะอาด รดน้ำต้นไม้ ดูแลสวนให้ทุกวัน...และก็ยังคงไปที่ทุ่งหญ้าพร้อมดอกกุหลาบขาวทุกวัน...บางครั้งเธอก็จะนอนค้างที่บ้านของบิ๊ก...ทุกคนเจ็บปวดมากที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้...ภัทรานั้นสงสารพัชจับหัวใจ...และเธอยังคงไม่ให้อภัยพีรวิชญ์กับป้านิ่มในเรื่องนี้...เมื่อไหร่ที่พูดถึงเรื่องของพัชกับบิ๊ก...เป็นอันว่าภัทราจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่ายังไม่ยกโทษให้คนทั้งคู่...แต่กับเรื่องอื่น ๆ ภัทราก็ยังเป็นปกติกับทั้งสองคนดีเหมือนเดิม....
พีรวิชญ์ยังคงไม่ได้ข่าวคราวของบิ๊กว่าเค้าไปอยู่ที่ไหน...เค้าสืบเสาะหาบิ๊กทุกวิถีทาง...แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่...เค้าก็ยิ่งล้มเหลวมากเท่านั้น...เค้าไม่ได้แม้เพียงข่าวคราวจากใครสักคนว่า...บิ๊กยังมีชีวิตอยู่...เหมือนกับว่าบิ๊กหายสาบสูญไปแล้วแบบนั้น...
บ่อยครั้งที่ทุกคนเห็นพัชเหม่อลอยอยู่กับโมโม่เพียงลำพัง...เมื่อเห็นว่าเธอเป็นแบบนั้น...จะไม่มีใครกล้ารบกวนเธอ เพราะภัทราขอร้องเอาไว้...พัชจึงสามารถล่องลอยและจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกของเธอในขณะนั้นได้จนพอใจ...ระยะหลัง ๆ โมโม่เริ่มแก่ลงตามกาลเวลา...มันจึงดูไม่สดใสร่าเริง กระฉับกระเฉงเหมือนแต่ก่อน...แต่ในความคิดของพัช...พัชคิดว่ามันคงเสียใจเรื่องบิ๊กเช่นเดียวกับเธอ...เพราะโมโม่เป็นเพื่อนคนเดียวของเธอมาตลอด...
โมโม่เริ่มไม่สบายบ่อย ๆ พัชกระวนกระวายและทุกข์หนักมากเข้าไปอีก...ภัทราพาโมโม่ไปหาหมอ หมอบอกว่ามันป่วยและไม่แข็งแรงตามวัยที่มากขึ้น...พัชกลัวจับใจว่ามันจะอยู่กับเธอได้อีกไม่นาน...ตอนนี้เธอจึงอยู่กับมันตลอดเวลา ไม่ให้มันคลาดสายตาเลย...ไม่ว่าเธอจะไปไหน เธอก็จะพามันไปด้วยตลอด...แม้แต่ตอนนอน เธอก็จะพามันไปนอนกับเธอด้วย...สถานการณ์เริ่มตึงเครียดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง...เมื่อพัชเริ่มรู้สึกว่าเธอคงกำลังจะสูญเสียสิ่งที่เธอรักที่สุดไปอีกครั้งแล้ว...
และก็เป็นจริงอย่างที่เธอกลัว...หลังจากนั้นหกเดือน...โมโม่ก็จากเธอและทุกคนๆไปเพราะอายุขัยที่หมดลงแล้ว...พัชร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ...เธอรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก...ต่อไปนี้ เธอต้องไปบ้านบิ๊ก ไปทุ่งหญ้า และไปที่ไหน ๆ โดยปราศจากเพื่อนที่ซื่อสัตย์และแสนดีอย่างโมโม่ เธอต้องไปไหนมาไหนคนเดียว...เธอรู้สึกเป็นครั้งแรกว่า คนบนฟ้าไม่ยุติธรรมกับเธอเลย พรากบิ๊กไปจากเธอยังไม่พอ ยังพรากเพื่อนคนเดียวที่อยู่กับเธอมาตลอดไปอีก...
พัชเก็บตัวเงียบเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์หลังจากโมโม่เสียไป เธอไม่ยอมกลับบ้าน ขลุกตัวอยู่ที่บ้านบิ๊กแทน...ภัทราถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับด้วยความเป็นห่วงลูกสาว...พัชไม่ยอมออกมาพบหน้าใคร ๆ แม้แต่แม่ของเธอเอง...น้องแพทเองก็เริ่มเข้าหน้าพี่สาวไม่ติด...พีรวิชญ์กับป้านิ่มประสาทเสียกันอีกครั้ง...พวกเค้ารู้ดีว่า...ต้นเหตุของเรื่องเกิดจากพวกเค้าเอง...
พีรวิชญ์กดดันกับสถานการณ์นี้อย่างหนัก...เค้าพยายามหาทางคลี่คลายปัญหานี้อยู่...ถึงแม้ว่าตอนนี้เค้าจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า...การสืบหาตัวบิ๊กอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนที่ผ่านมา...ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว...ยังไม่มีอะไรคืบหน้า...เค้าสงสัยเหลือเกินว่าครอบครัวเค้าจะกลับมามีความสุขได้เหมือนเดิมหรือไม่...แล้วความรู้สึกผิดก็จู่โจมหัวใจเค้าอย่างรุนแรงเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...มันทำให้เค้าแทบคลั่ง...แต่เค้าสัญญากับตัวเองไว้ว่า...เค้าเป็นคนสร้างปัญหาขึ้นมา...เค้าจะแก้ปัญหาที่เค้าก่อให้คลี่คลายให้จงได้...ไม่เช่นนั้นเค้าคงนอนตายตาไม่หลับแน่...
สถานการณ์หนึ่งปีหลังจากที่บิ๊กจากไป...นับได้ว่าเลวร้ายมากที่สุด...ครอบครัวที่ได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในที่สุดกลับดูไม่มีความสุขเอาซะเลย...พัชพยายามทำตัวให้ทุกคนรู้สึกว่าเธอมีความสุขดี...แต่ก็ไม่มีใครเลือดเย็นพอจะไม่สังเกตเห็นความปวดร้าวที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู่นั้นของพัช...แม้แต่น้องแพทเองก็รับรู้ว่าพี่สาวของเธอเสียใจมากเพียงใดเรื่องพี่ชายคนนั้น...แม้จะไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรเพราะยังเด็กมากนัก...แต่น้องแพทเองก็รู้สึกว่าอยากให้พี่สาวของเธอกับพี่ชายคนนั้นอยู่กับเธอ...อยากให้พวกเค้าได้อยู่ด้วยกัน...
เมื่อย่างเข้าปีที่สองของการจากไปของบิ๊ก...ทุกคนสังเกตเห็นว่าพัชเริ่มทำตัวร่าเริงสดใสให้กับคนในครอบครัวเห็นมากขึ้น เธอทำเหมือนกับว่า เธอจะกลับมาเป็นพัชคนเดิมได้แล้ว...เธอจะหาเวลานั่งเหม่อลอยเฉพาะตอนอยู่คนเดียวเท่านั้น...แต่เมื่อเธออยู่ต่อหน้าทุกคน...เธอแสดงให้เห็นว่าเธอปกติดี...กลับมาเป็นพี่สาวที่ใจดีของน้องแพทเหมือนเดิม...เป็นพัชที่อบอุ่น อ่อนโยน อ่อนหวาน กับทุกคน...แต่ทุกคนก็ไม่ลืมเลยว่า แผลจากความเจ็บปวดของเธอยังไม่หายดีแน่นอน...และแน่นอนว่าไม่มีใครพูดถึงเรื่องบิ๊กต่อหน้าเธออีกนับจากวันนั้น...วันที่ภัทราบอกความจริงกับพีรวิชญ์ให้ทุกคนได้เข้าใจ...
เพราะทุกคนรู้ดีว่า...พูดเรื่องนี้ต่อหน้าพัชก็เท่ากับตอกย้ำความเจ็บปวด ความอยุติธรรมที่คนอื่นยัดเหยียดให้กับเธอ...เธอกับบีกไม่มีความผิดอะไรเลย...ทั้งสองคนบริสุทธิ์...แต่ทำไมเรื่องแบบนี้จึงเกิดขึ้นกับทั้งคู่...พัชบอกทุกคนเพียงครั้งเดียวว่า...มันเป็นลิขิตของสวรรค์ค่ะ พัชกับบิ๊กสัญญากันไว้แล้ว ว่าพัชจะเข้มแข็ง และก็รอวันที่ปาฏิหาริย์จะพาบิ๊กกลับมาหาพัชอีกครั้ง เธอพูดด้วยน้ำตานองหน้า...และหลังจากนั้นพัชก็ไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ หรือร้องไห้ให้ใครเห็นอีก...เว้นซะแต่ตอนที่โมโม่เสียไปเท่านั้น...ภัทราคิดว่าพัชเสียน้ำตาในช่วงหนึ่งปีนี้มากมายเหลือเกิน มากจนเธอคิดว่า น้ำในตัวลูกสาวของเธอจะมีหลงเหลืออยู่ไหมนะ...
แม่คะ...แม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหมคะ พัชถามภัทราเบา ๆ หลังจากเงยหน้าขึ้นจากเข็มที่เธอถักไหมพรมอยู่
ภัทรายิ้มน้อย ๆ พลางเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ลูกสาว และกอดพัชเอาไว้หลวม ๆ และลูบศีรษะเธอเบา ๆ 
เชื่อสิจ๊ะลูก แม่เชื่อจ้ะ และแม่ก็เชื่อว่าลูกเองก็เชื่อ ใช่ไหมจ๊ะ ภัทรารู้ดีว่าพัชหมายถึงอะไร
แม่คะ แล้วแม่ทำยังไงคะ ถึงได้หายเจ็บปวดจากเรื่องคุณอาชานนท์ พัชถามต่อด้วยอาการเหม่อลอย
ภัทรานิ่งไปสักหลายวินาที เธอนึกหาคำพูดที่จะทำให้ลูกสาวของเธอรู้สึกดีขึ้นกว่านี้...