ในเดือนเดียววันเดียวกันนี้ เมื่อแปดปีที่แล้ว ผมจำได้เป็นอย่างดี ช่วงปิดเทอมก่อนที่ผมจะขึ้น ม.ปลาย ผมไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษกับอาจารย์โบว์ เรียนกันไม่กี่คนหรอกครับ แกชอบสอนกลุ่มเล็กๆ พวกผมและเพื่อนๆ เรียนกันแค่ 4 คนเอง ผมปั่นจักรยานไปเรียนกับแกทุกเช้า 8 โมงเช้าถึง 10 โมงนั่นล่ะครับ ทุกวันช่วงปิดเทอม และเหมือนเดิมในทุกวัน ผมจอดจักรยานที่หน้าบ้านของอาจารย์โบว์ ผมกำลังจะเดินเข้าบ้าน ได้ยินเสียงเด็กๆ ละแวกนั้นร้องร่ากันสนุกสนาน ผมหันไปมองเด็กกลุ่มนั้น มีเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับผมกำลังเดินออกไปปากซอย พูดคุยและยิ้มทักทายเด็กแถวนั้น เพียงแค่แรกเห็นรอยยิ้มของเธอ ผมก็หวั่นไหวไปกับความน่ารักนั้นเสียเต็มหัวใจ เธอคงเด็กกว่าผม อายุคงประมาณ 11-12 ปี ตัวเล็กผิวขาวน่ารัก หน้าตาสดใส ผมมองเธอเดินผ่านจนลับตาไป น้องคนนี้น่ารักจัง ผมพูดออกมาในที่สุด ใครจ๊ะ ที่ว่าน่ารักน่ะ เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ -_- ผมตอบอาจารย์โบว์อย่างตกใจ ไม่นึกว่าแกจะได้ยิน หลังจากเรียนเสร็จ ผมกำลังจะปั่นจักรยานกลับบ้าน ใจผมนึกขอให้ได้เจออีกครั้ง ผมกะว่าจะรวบรวมความกล้าเข้าไปถามชื่อเลย ให้ตายเถอะ! ให้ตายเลยสิเอ้า ผมหันไปไหว้อาจารย์โบว์ที่ออกมาส่งผมก่อนกลับบ้าน เสียงอาจารย์แกดังขึ้นมาในทันใด อ้าว! น้องฟ้า ไปไหนมาจ๊ะ ? สวัสดีค่ะอาจารย์ ไปทานข้าวเช้ามาน่ะค่ะ เลยแวะซื้อของด้วย ผมหันไปตามเสียงนั้น O_0 ใช่แล้วครับท่านผู้อ่าน สงสัยสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยากให้ผมตาย เพราะผมไม่กล้าเข้าไปทักเธอแน่นอน แต่โชคดีครับ เธอชื่อฟ้าอย่างไม่ต้องสงสัยเลยครับ เธอยกมือไหว้อาจารย์และทักทายกันอย่างสนิทสนม ผมไม่ได้ยินเสียงทั้งคู่คุยกันเลยสักนิด ได้ยินแต่เสียงหัวใจของผมลั่นอยู่ในอก ถึงแม้ว่าผมจะอายุแค่ 15 ปี แต่ก็พอจะเข้าใจว่าเนื้อคู่คงมีจริง ไอ้ที่จริงผมก็เวอร์ไป ผมอายุแค่ 15 ปี ยังไม่รู้หรอกครับว่าจะทำความรู้จักน้องคนนี้ได้ยังงัย แทบไม่มีทางเลยแฮะ T_T เรียนชั้นเดียวกับเธอนั่นแหละ อายุ 14 น่ะ อายุน้อยกว่าเธอมั้ง อาจารย์ขัดจังหวะผมจากภวังค์ฝัน เธอลาอาจารย์และเดินกลับบ้านไปแล้ว ผมเผลอมองตามเพราะอยากรู้ว่าบ้านเธออยู่หลังไหน เผื่อวันหน้าจะให้แม่มาขอ ฮ่าฮ่า ครับ น้อยกว่าครับ อย่าเผลอไปหลงรักเข้าล่ะ นายเหว อาจารย์โบว์แซว เดี๋ยวเธอจะ Hurt เอาซะเปล่า ๆ ฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้น่ะ อย่าเผลอเชียวนะ 55555 T_T ผมปั่นจักรยานออกมาจากบ้านอาจารย์พร้อมเสียงหัวเราะของผม ผมนึกอิ่มเอิบในใจอยู่คนเดียว ช้าไปแล้วครับ อาจารย์เตือนนายเหวคนนี้ช้าไป อาจารย์แกล้งเปลี่ยนชื่อผมซะไม่เข้ากันเอาเสียเลย ผมเร่งปั่นจักรยานให้เร็วขึ้นอีก เร็วขึ้นจนผมปล่อยมือกางออก ราวกับนกบินถลาร่อนลม ฟ้ากะเมฆ ผมพูดกับตัวเองให้ผมได้ยินคนเดียว ผมส่ายหน้ากับตัวเองด้วยรอยยิ้ม เราช่างเหมาะกันเสียจริงๆ ผมลืมตาตื่นโพล่งด้วยความแปลกใจ ผมกลับไปฝันถึงเรื่องราวเก่าๆได้อย่างไร ผ่านมาตั้งแปดปีแล้วนี่นา ยังเก็บเอามาฝันอีกเหรอนี่ ผมส่ายหัวไปมาเพราะไม่เห็นด้วยกับความทรงจำแบบนั้น แต่ในใจผมกลับยอมรับว่า หัวใจผมมีปีกจริงๆ ผมบินไปบินมาราวกับนกบนท้องฟ้า ไม่สินะ ต้องเหมือนกับทูตแห่งสรวงสวรรค์ ความคิดปะติดปะต่ออย่างสมบูรณ์แบบและลงตัวในทันใด ภาพนาตาลีแจ่มชัดกระจ่างใสในความคิดถึง เธอเกาะขาแม่ของเธอ แม้ปากเธอจะกระซิบเพียงแผ่วเบา หากแต่เสียงของนางฟ้าตัวน้อยกลับกังวานก้องในหัวใจผม Byebye Angel : The man who has wings
ปากกาเวทมนตร์ 22 มี.ค. 2548 23:26 น. - ID 4769 
1170
1
0
23 มีนาคม 2548 07:34 น. - comment id 83725
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ ออกแนวป๊อปปี้เลิฟเลยอ่ะ
23 มีนาคม 2548 16:09 น. - comment id 83739
น่า รัก จัง ค่ะ อ่าน ไป อม ยิ้ม ไป เป็น กำ ลัง ใจ ให้ เอา เรื่อง มา ลง ให้ ได้ อ่าน กัน อีก นะ คะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ