คิดจะรัก...ต้องพักรบ ( ตอนที่ 9 )

สุชาดา โมรา

คืนนี้คุณสวยมากคุณรู้ไหม
เหรอคะ
สุขสันติ์วันเกิดนะครับ
คุณภูริคุกเข่าลง  มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบอะไรบางอย่างออกมา  สปอตไลต์ส่องมาที่ทั้งคู่  ผู้คนในงานต่างมุงดูทั้งคู่กันใหญ่
ขอแต่งงานขอแต่งงานขอแต่งงาน
แนนซี่ตะโกนดังขึ้น  เธอปรบมือดังลั่นอยู่คนเดียวแล้วก็ต้งเก็บมือเพราะไม่มีใครลุ้นแบบเธอเลย  ทุกคนจับจ้องไปที่ทั้งคู่  คุณภูวดลมองพี่ชายของตัวเองด้วยท่าทางที่แปลกใจเพราะไม่คิดว่าพี่ชายของตัวเองจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย
คุณภูริเปิดกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินออกเขาหยิบนาฬิกาข้อมือออกมาสวมให้กับกัญญาผู้คนที่จ้องมองถึงกับแตกฮือทีเดียวเพราะคิดว่าเขาจะขอแต่งงานกันแต่ก็เปล่า  นักข่าวแอบเก็บภาพไปโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด
สุขสันติ์วันเกิดครับ
คุณนิวเดินเข้ามาผิดจัวหวะพอดีเขาเอากล่องของขวัญให้กับกัญญาและเดินห่างออกไป
เดี๋ยวค่ะ!!!!
คุณนิวหันมายิ้มและแสดงสีหน้าเศร้า ๆ เขาคิดว่ากัญญาตอบตกลงที่จะแต่งงานกับคุณภูริไปแล้วเขาจึงเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่รอให้กัญญาพูดให้จบเสียก่อน
กิ๊กจับคู่กับชายหนุ่มชุดขาวคนนั้นเมื่อเขาถอดหน้ากากออกมากิ๊กถึงกับดีใจสุดขีดเลยทีเดียวเมื่อเห็นเป็นคุณธนูอดีตคนรักของเธอ  เธอโผเข้ากอดเขาเอาไว้พร้อมกับน้ำตาซึมทันที
เกิดอะไรขึ้นเหรอกิ๊ก
ปะเปล่าค่ะกิ๊กเพียงแต่ดีใจเท่านั้นเอง
ทั้งคู่คุยกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งเริ่มการโหวดว่าคู่ของใครเหมาะสมที่สุด  พิธีกรประกาศให้แนนซี่และคุณภูวดลออกไปที่เวทีเพื่อรับรางวัลขวัญใจมหาชนแนนซี่ออกไปรับรางวัลพร้อมกับคุณภูวดล  เธอแสดงความดีใจออกนอกหน้าหันไปจูบแก้มเขาทันที  ดูสีหน้าของคุณภูวดลจะพอใจเสียด้วยเพราะแนนซี่ทั้งสวยและหุ่นดีขนาดนี้จึงทำให้เขาปล่อยให้แนนซี่ทำอะไรตามใจโดยที่ไม่รู้ตัวว่าแนนซี่ไม่ใช่ผู้หญิงมาตั้งแต่กำเนิด
พิธีกรประกาศให้กิ๊กและคุณธนูออกไปรับรางวัลหวานใจทั้งคู่ไม่รู้ตัวมาก่อนเลยเมื่อออกไปรับรางวัลก็ได้แต่แสยะยิ้มด้วยความงง ๆ เท่านั้นกระต่ายและคุณโอสามีของเธอออกไปรับรางวัลหวานใจเช่นกันทั้งคู่หอมแก้มกันและเดินลงจากเวทีไป
คู่สุดท้ายนะคะคือ.แถ่นแถ่นแท้น.คุณกัญญาและคุณภูริค่ะ
หา
เสียงปรบมือดังลั่นไปหมดทั้งคู่ตกใจมากพวกเขาค่อย ๆ เดินขึ้นไปบนเวทีช้า ๆ เพราะชุดที่กัญญาใส่นั้นค่อนข้างยาวคุณภูริจึงต้องประคองเธอขึ้นไปบนเวที
รางวัลที่ได้รับคือรางวัลเทพบุตรสุดหล่อและเจ้าหญิงแสนสวยค่ะ
คุณแม่อิ่มขึ้นมามอบดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ให้กับทั้งคู่พร้อมกับมงกุฏดอกกุหลาบสีขาวให้กับทั้งคู่  คุณภูริจึงฉวยโอกาสอุ้มกัญญาขึ้นและเดินหมุนไปรอบ ๆ ตัวเองด้วยความดีใจทีเดียว
กัญญาเริ่มตัดเค้กแจกจ่ายให้กับทุกคน  งานเลี้ยงแบบบุฟเฟ่เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่ผ่านเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว  คุณภูริตามกัญญาติดไม่ยอมให้ห่างหรือพลาดสายตาไปเลยทีเดียวจนกระทั่งเลิกงาน  ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านยกเว้นแนนซี่ที่มานอนบ้านของกัญญาเพราะว่าบ้านของเธออยู่ไกลมาก
คืนนี้หนูนาเขาจะออกทีวีฉันจะรีบกลับไปดูที่ห้อง
ว้าย...ใช่...ใช่เลย...แล้วนี่ฉันลืมได้ยังไงเนี่ย...ว้า...เสียดาย
ที่นี่ก็มีทีวีนะ
ไม่ใช่จ้ะ เจ๊จ๋า  แม่แนนซี่ทอดเสียงอ่อนหวานเป็นอันมาก  แค่เสียดายว่าไม่ได้ตามไปคุมยายหนูนาเธอสักหน่อย  เฮ้อ...บอกตามตรงนะว่าไม่รู้ว่าหนูนาเธอจะพาตัวเองไปออกทีวีในภาพแบบไหน
ทำไมต้องคุมด้วยล่ะ
ก็ยายหนูนาเป็นคนสวยนี่นาเดี๋ยวถ้าไม่ตามไปคุมละก็ตาต้นกล้าเอาพวกเราตายเลยน่ะสิ
บ้าคิดแผลง ๆ คิดได้ไงเนี่ย
นั่นคือความห่วงใยที่มีให้คนเป็นเพื่อน  แนนซี่ทำท่าเป็นห่วงอย่างแท้จริงและกัญญาก็ทำความเข้าใจได้ว่าทำไมแนนซี่จึงมีอารมณ์เช่นว่านั้น 
เค้าปิดเงียบนะยายกัญญา   
คำว่ายายนี่ดูจะติดปากสาวแนนซี่กับพวกหล่อนทุกคน...กัญญาเองก็ไม่มีปัญหาสำหรับการถูกเรียกเช่นนี้  แต่มีคนหนึ่งซึ่งจะมีแน่นอน และเตือนแนนซี่อยู่เหมือนกันนั่นก็คือยายหนูนา  เพราะยายคนนี้ชอบให้เพื่อนเรียกเธอว่าหนูนาเฉย ๆ มากกว่า
กัญญาและแนนซี่นั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น  แนนซี่เห็นกัญญาเหนื่อยล้ากับงานนี้มามากเธอจึงอุ้มกัญญาไปนอนในห้องเมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลับสบสยอยู่หน้าทีวี  ส่วนตัวเธอเองนั้นก็กลับมานั่งดูทีวีต่อด้วยท่าทางใจจดใจจ่อ  เพียงเพราะจะดูเพื่อนผิวสีแทนคนสวยออกทีวีสัมภาษณ์สด
แนนซี่ดูทีวีจนรายการจบ  เธอรู้สึกชื่นชมในตัวของหนูนาเป็นอย่างมากแนนซี่ปิดทีวีและปิดไฟทั้งหมดในบ้านจากนั้นก็เข้าห้องนอนที่กัญญาให้เด็กในบ้านจัดเตรียมไว้
..
ตอนเช้าวันอันสดใส  กัญญาตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำต้นไม้  โดยเฉพาะต้นกุหลาบสีขาวที่อยู่ตรงหน้าบ้าน  ดอกไม้มากมายที่เหลือจากการจัดงานเมื่อคืนนี้  กัญญาให้เด็กในบ้านไปเก็บมาให้เรียบร้อย  เธอให้เก็บใส่กล่องเพื่อให้มันแห้งสนิท  จะได้เก็บเอาไว้ทำบุหงา
อรุณสวัสดิ์ครับคุณกัญญา
อ๋อค่ะคุณภูวดลลมอะไรหอบมาแต่เช้าคะ
ผมมาหาคุณแนนซี่ครับ
ค่ะเชิญรอที่ห้องรับแขกก่อนนะคะ
กัญญาพาคุณภูวดลมานั่งในห้องรับแขก  เธอไปเตรียมของว่างมาด้วยตัวเองจากนั้นก็ขึ้นไปตามแนนซี่ให้ลงมาข้างล่างกัญญานั่งคุยกับคุณภูวดลอยู่ครู่หนึ่งก็รู้ว่าคุณภูวดลอยากจะพาแนนซี่ไปทานอาหารข้างนอก  กัญญาจึงเดินขึ้นไปบอกให้แนนซี่แต่งตัวทันที
แนนซี่เอาเสื้อผ้าออกมาวางพาดบนเตียงนอนเพื่อจะดูว่าชุดไหนเหมาะสมที่สุด
ฉันจะนุ่งกระโปรงหรือกางเกงออกไปดี...แนนซี่นึก
ชุทสูทเสื้อกะกางแกง...สีดำอันเป็นสีคลาสสิกและเป็นสีโปรดของฉัน...แต่จะเหมาะสมแค่ไหนใส่กางเกงจะดูเป็นกันเองมากไปหรือเปล่า... หล่อนก็พยายามใส่ใจเรื่องภาพที่จะออกมา...การนุ่งกางเกงอาจจะทำให้หล่อนปล่อยท่าทีตามสบายไม่สำรวม ถ้าอย่างนั้นเป็นชุดกระโปรง...หล่อนหยิบกระโปรงออกมา...กระโปรงสั้นนั้นไม่เคยนุ่งมานานมากนานเป็นสิบๆ ปี ตั้งแต่เลิกเป็นนักศึกษา
กัญญาเห็นแนนซี่ยืนบ่นกับตัวเองคนเดียวที่หน้ากระจก  พร้อมทั้งหยิบชุดนั้นจับชุดนี้ให้วุ่นไปหมดกัญญาก็เก็บกระโปรงความยาวแค่เข่าไว้ในตู้  นอกจากกระโปรงยาวเริ่มจากครึ่งน่องจนตอนหลังที่หล่อนตัดกระโปรงความยาวกรอมเท้า...กับเสื้อแขนยาว...พร้อมทั้งชุดที่มีอยู่เข้าตู้จนหมดนี่หล่อนจะปกปิดตัวเองมิดชิดในเสื้อผ้าที่มองไม่เห็นสรีระของตัวเองอย่างนั้นเหรอ
จะให้ทำอย่างไรล่ะฉันไม่เคยเที่ยวกับผู้ชายหล่อ  เท่ห์  สมาร์ทแบบนี้มาก่อนเลยนี่
อย่าเครียดนะแนนซี่ฉันมีทางออกให้
กัญญาหยิบเสื้อยืดกระโปรงยีนส์ที่มีจีบรอบตัวออกมายื่นให้แนนซี่ทันที
เธอว่ามันจะเหมาะเหรอ
เหมาะสิเพราะคุณภูวดลเขาแต่งตัวพื้น ๆ เอง  เขาใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เสื้อสีชมพูนี่คงเหมาะนะเพราะเขาใส่เสื้อสีเทาตัวอักษรสีชมพู  ส่วนเธอก็ตัวอักษรสีเทา  โอเคเลยเพื่อนสวยแน่นอน
แน่นะ
กัญญาพยักหน้ารับ  แนนซี่สวมชุดออกมาโชว์ตัวให้กัญญาดู  ท่าทางเธอไม่ค่อยจะมั่นใจเอาเสียเลย
ฉันไม่เคยแต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้มาก่อนเลยนะจ๊ะเธอจ๋า
เอาเถอะเป็นกุลสตรีซะบ้างอย่าให้เขาจับได้ละกันว่าเธอเป็นสาวแตกน่ะ
แต่มันเรียบร้อยเกินไปหรือเปล่าย๊ะเจ๊รับไม่ได้ปกติก็แต่งตัวแบบสาวมั่นวันนี้จะให้แต่งตัวแบบเด็ก ๆ มันจะดูใสซื่อบริสุทธิ์เกินไปหรือเปล่าจ๊ะ
กัญญาเห็นแนนซี่ทำท่าทางแหย ๆ ก็นึกขำ  เธอยิ้มละมุนแล้วก็พาแนนซี่เดินลงมาข้างล่างคุณภูวดลมองแนนซี่ด้วยท่าทางที่พอใจ  เขายิ้มและลุกขึ้นยืนรอเธออยู่ที่โซฟา
แนนซี่เดินควงแขนคุณภูวดลเดินขึ้นรถจากั่วสีดำคันหรูออกไป  เธอหันกลับมายิ้มให้กัญญารถที่สวนเข้ามานั้นมีดอกกุหลาบสีขาวเต็มไปหมด  กัญญารู้สึกแปลกใจมาก  เมื่อมองเข้าไปในรถก็เห็นผู้ชายที่ขับมานั้นคือคุณนิวกลับยิ่งทำให้เธอแปลกใจหนักเข้าไปใหญ่  เพราะเมื่อคืนนี้เขามีท่าทีว่าเหมือนไม่อยากจะคุยกับเธอ  เพราะเขาคิดว่าคุณภูริกำลังขอเธอแต่งงานอยู่
9.
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ...				

ขอโทษทีนะคะที่ห่างหายไปเสียนาน  แต่รับรองว่ากลับมาคราวนี้เรื่องราวที่เพื่อน ๆ และสมาชิกแฟนคลับกำลังรอคอยอยู่จะต้องได้อ่านอย่างแน่นอนค่ะ  และรับประกันคุณภาพด้วย
       อ้อ...!!!!  เพื่อน ๆ แฟน ๆ คะขณะนี้หนังสือเรื่องสาวน้อยเลือดยูโดวางจำหน่ายแล้วนะคะ  ณ  ร้าน ซี-เอ็ด  ทั่วประเทศค่ะ  อย่าลืมติดตามผลงานของสุชาดา  โมรา  นะคะ  และต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ และแฟน ๆ ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ				

อย่าลืมกันนะคะ...รับรองว่าไม่มีทางผิดหวังอย่างแน่นอน  ถ้าหากว่าต้องการให้ตอนต่อไปเป็นเช่นไรก็สามารถที่จะร่วมเสนอความคิดเห็นได้นะคะ...