พัชกรีดร้องอย่างปวดร้าวหัวใจ ที่ผู้ชายที่เธอรักกลายเป็นเหมือนคนละคนกับผู้ชายที่เธอรู้จัก เค้ากดตัวเธอไว้กับเตียง เค้าเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้สำนึกของเค้าแพ้ต่อความรู้สึกโกรธแค้น เค้ารักผู้หญิงคนนี้มาก เช่นเดียวกันกับที่เค้ารู้ว่า เธอเองก็มีใจให้เค้าเช่นกัน แต่ตอนนี้ความโกรธแค้นของเค้ามันได้ทำลายสำนึกของเค้าไปซะแล้ว เธอจะร้องทำไม ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก อ้อ แล้วเธอก็น่าจะดีใจนะที่ฉันช่วยสงเคราะห์ให้เธอ ฉันรู้นะว่าเธอน่ะรักฉัน บิ๊กใช้คำพูดห่างเหินกับเธอเข้าไปทุกขณะพัชหยุดกรีดร้องทันที แล้วก็หันมาเผชิญหน้ากับเค้า เธอจ้องหน้าเค้าด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าผิดหวังและปวดร้าวอย่างสุดหัวใจ ฉาดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พัชตบหน้าบิ๊กไปหนึ่งครั้ง แล้วเธอก็ทำได้แค่น้ำตานองหน้าอยู่อย่างนั้น ตัวเธอสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเสียบิ๊กไปแล้ว ต่อไปนี้เธอกับเค้าก็คงจะกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าของกันและกัน เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเธอมากไปกว่าการระดมจูบเธอ เธอดิ้นรนและขัดขืน แต่ยิ่งเธอดิ้น เค้าก็ยิ่งจับเธอไว้แน่นมากขึ้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่แขนมากแล้วตอนนี้ เธอดิ้น ๆ ๆ จนในที่สุดเธอก็หมดแรง และก็หมดสติไปในที่สุด เธอสลบไปแล้ว ทำให้บิ๊กได้สติกลับคืนมา เค้าตกใจอย่างที่สุด ในที่สุดเค้าก็รู้สึกตัวแล้วว่า เค้าทำอะไรลงไป เค้าเกือบจะทำร้ายผู้หญิงที่เค้ารักที่สุด ผู้หญิงที่ไมได้รู้เรื่องและมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในอดีตนั้นเลย พัช...พัช.. น้ำตาของลูกผู้ชายไหลมาอาบสองแก้ม เค้าไม่ยอมเช็ดมัน ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น นี่เราทำอะไรลงไป บ้าไปแล้วหรือไง เลวที่สุดเลย แล้วจะมองหน้าพัชได้ยังไง เราเกือบจะทำร้ายพัช เกือบจะทำในสิ่งที่มันจะเป็นตราบาปติดตัว เกือบจะทำร้ายคนที่ไว้ใจเรามากที่สุด เราทำได้ยังไง เค้าทุบกำปั้นเข้ากับกำแพง จนตอนนี้มือของเค้าแดงช้ำไปหมด บางแห่งก็มีเลือดไหลออกมาซิปๆ แต่เค้าไม่สนใจแผลของตัวเอง เค้าค่อยๆหันไปหาพัช เค้าประคองใบหน้าเธอขึ้นมาช้าๆ เสยผมที่ปรกหน้าให้พ้นทาง แล้วมองดูเธอด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลไม่ขาดสาย เค้าปวดร้าว และเค้าก็รู้ว่าคนที่ปวดร้าวมากที่สุด ก็คือ พัช พัช..บิ๊กขอโทษ บิ๊กไม่น่าปล่อยให้ความโกรธแค้นมาครอบงำจิตใจจนเกือบจะทำอะไรที่เลวร้ายกับพัชลงไป บิ๊กรู้ว่าพัชคงจะเสียใจและผิดหวังในตัวบิ๊กมาก บิ๊กเสียใจ เสียใจจริง ๆ บิ๊กจับมือพัชไว้ และก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของพัชดังขึ้น ป้านิ่มนั่นเองโทรมา บิ๊กค่อยๆเช็ดน้ำตา พยายามปรับเสียงให้ปรกติที่สุด สวัสดีครับป้านิ่ม เค้ากรอกเสียงลงไป อ้าว บิ๊กเหรอลูก หนูพัชล่ะ เป็นอะไรรึป่าว ป้าเห็นว่ามันดึกแล้วน่ะลูก แล้วหนูพัชก็ยังไม่ถึงบ้าน ป้าเป็นห่วง ป้านิ่มน้ำเสียงร้อนรน นั่นยิ่งทำให้บิ๊กรู้สึกผิดเข้าไปอีก คือพัชเค้าหลับไปแล้วล่ะครับป้านิ่ม ไม่ต้องห่วงนะครับป้า บิ๊กจะดูแลเค้าเองครับ สัญญาครับว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นอันตรายกับพัชเกิดขึ้น บิ๊กปวดร้าวเหลือเกิน เค้ากำลังโกหกป้านิ่มว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ป้านิ่มชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็พูดกับเค้าว่า หลับไปแล้วเหรอ โถ แม่คุณของป้า วันนี้ก็เจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้มาทั้งวัน เฮ้อ ป้าล่ะสงสารหนูพัชจริงๆ บิ๊ก ป้าฝากดูแลหนูพัชด้วยนะลูก คิดซะว่าเป็นน้องสาวนะ ป้าไว้ใจบิ๊กนะลูก ครับ ป้านิ่ม ไม่ต้องห่วงนะครับ บิ๊กจะดูแลพัชเป็นอย่างดี พรุ่งนี้บิ๊กจะรีบพาไปส่งบ้านครับ งั้นก็ฝากด้วยนะลูกนะ ครับ สวัสดีครับป้านิ่ม ป้าไว้ใจบิ๊กนะลูก... คำนี้ของป้านิ่มทำให้เค้าโกรธตัวเองมากเข้าไปอีก พัชก็คงรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน พัชไว้ใจเค้ามากที่สุด แต่เค้ากลับทำให้เธอต้องเสียใจ และเสียขวัญกับเรื่องเมื่อกี้นี้มาก พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไประหว่างเค้ากับพัช เค้ากลัวเหลือเกิน....เค้าจัดการห่มผ้าให้เธอ และดูแลความเรียบร้อยเสร็จแล้วจึงไปจัดการกับตัวเอง เมื่อเค้าอาบน้ำเสร็จแล้วก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เค้ารู้สึกง่วงนอน เค้าจึงหาที่นอนมาวางข้างๆเตียงของเค้าที่ตอนนี้พัชนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนนั้น แต่เค้าก็นอนไม่หลับเลย เค้าจึงลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆเตียง และจับมือพัชไว้พลางนั่งมองเธอหลับ เค้ายังเห็นคราบรอยน้ำตาของเธออยู่เลย ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไร ฝันถึงอะไรอยู่นะ เธอจะให้อภัยในสิ่งที่เค้าทำลงไปได้หรือเปล่านะ เค้านั่งมองเธอไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เค้าค่อยๆรู้สึกอ่อนเพลีย และเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...แสงสว่างของวันใหม่เริ่มส่องแสงเรื่อๆ พระจันทร์กำลังจะลับขอบฟ้าให้พระอาทิตย์ขึ้นมาแทนที่พัชค่อยรู้สึกตัว และค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่เธอมองเห็นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็คือภาพบิ๊ก นั่งหลับอยู่ข้างๆเตียง มือของเค้ายังคงกุมมือของเธอไว้ เธอคิดและทบทวนความจำ เมื่อคืนนี้ ใช่ เมื่อคืนนี้ เกิดเรื่องขึ้นระหว่างเธอกับเค้า แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่เธอหมดสติไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอรัก เค้าทำอะไรเธอหรือเปล่า เธอเริ่มสับสนอีกแล้ว เธอไม่ได้โกรธเค้าเลย เพียงแต่ว่าเธอเสียใจมากที่เค้าเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนที่เธอไม่รู้จัก เธอค่อยๆเอามือเธอออกจากการเกาะกุมของมือเค้าเธอลงมาจากเตียง แล้วค่อย ๆ พยุงตัวเค้าให้นอนลงกับที่นอนให้เรียบร้อย เค้าหลับสนิทมาก ไม่รู้สึกตัวเลย เธอเหลือบไปเห็นมืออีกข้างของเค้าที่เค้าชกกำแพงเมื่อคืนนี้ มือของเค้าเขียวช้ำ และมีอาการบวม มีรอยเลือดซิบๆ พัชรู้สึกตกใจ แสดงว่าเมื่อคืนเค้าต้องทำร้ายตัวเองแน่ๆ บ้าจริงๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ไม่เห็นเข้าท่าเลย ถึงเค้าจะทำให้เธอกลัวและเสียใจมาก แต่เธอก็อดเป็นห่วงเค้าไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ เธอจึงลุกไปหายาเพื่อจะมาทำแผลให้กับเค้า โดยไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับการอาบน้ำ ล้างหน้าให้ตัวเองเลย เธอเดินไปที่ตู้ยา หยิบยาและผ้าพันแผลที่ต้องการได้แล้ว ก็รีบไปทำแผลให้เค้าทันที เจ็บมากรึป่าวเนี่ย บ้าจริงๆเลย ทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วยนะ พัชนึกต่อว่าเค้าและพูดกับเจ้าตัวที่ยังหลับสนิทเบา ๆ เธอทำความสะอาดแผล เช็ดแผล ทายา และพันผ้าพันแผลให้เค้าเรียบร้อยโดยที่เค้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเลย เธอคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าถ้าเค้าตื่นขึ้นมาตอนนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคุยกับเค้ายังไงดี เหมือนกับว่าตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกแล้ว เหมือนกับว่าเธอกับเค้าเจอกับอะไรบางอย่างที่มาขวางกั้นความรู้สึกเอาไว้ เจ็บมากมั้ยบิ๊ก หลับให้สนิทนะ ยังไม่ต้องตื่นมาหรอกนะ เธอกระซิบบอกเค้า และก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองทัน เธอก็หอมแก้มเค้าไปเบา ๆ ก่อนจะลุกออกไป บ้าจริงๆเลยเรา ทำอะไรลงไป จะบ้าหรือไง ลืมแล้วเหรอว่าเมื่อคืนเค้าเกือบจะทำอะไรกับเราลงไป นี่ถ้าเราไม่สลบไปซะก่อน ป่านนี้ก็คง.......... พัชนึกตำหนิตัวเองในใจ เธอลืมอาบน้ำ ล้างหน้า เพราะเป็นห่วงบิ๊กมากเกินไป เธอกลัวว่าเค้าตื่นมาแล้วจะหิว เธอจึงเข้าครัวไปทำอาหารไว้ให้เค้า เมื่อทำอาหารเสร็จ เธอก็นึกได้ เธอโทรหาป้านิ่ม หนูพัช เป็นยังไงบ้างลูก ป้าเป็นห่วงแทบแย่ นี่จะกลับบ้านหรือยัง เสียงป้านิ่มร้อนรนมากทีเดียว ใจเย็นๆสิคะป้า พัชไม่เป็นไรค่ะ สบายดี กำลังจะกลับบ้านน่ะค่ะ อีกสักพักน่ะค่ะ ไว้เจอกันที่บ้านนะคะ พัชบอกกับป้านิ่ม ค่ะ รีบกลับมานะคะ ทุกคนรออยู่ค่ะ ทุกคน หมายความว่ายังไงคะ ก็มีแค่ป้านิ่ม คุณพ่อ และก็โมโม่นี่คะ พัชสงสัย เอาเถอะค่ะ กลับมาก็รู้เอง รีบกลับมานะคะ ป้านิ่มกำชับ ค่า ค่า ทราบแล้วค่ะ สวัสดีนะคะ พัชวางสายพลางนึกสงสัยว่าที่ป้านิ่มพูดมีความหมายอะไรหรือเปล่านะ เธอจัดการดูแลความเรียบร้อยของบ้านบิ๊ก และก็ขึ้นไปดูเค้าก่อนที่เธอจะกลับบ้าน เค้ายังคงนอนหลับสนิท เธอมองเค้าอยู่สักครู่นึง ก็ตัดสินใจว่าจะกลับบ้าน เธอห่มผ้าให้เค้าและก็บอกลาเค้า ลาก่อนนะภัคนนท์ ต่อไปนี้ระหว่างเรา คงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ เธอพูดเสียงเศร้า ๆ น้ำตาของเธอไหลลงมาหยดใส่แก้มของเค้า เธอเช็ดน้ำตาของเธอที่หยดใส่เค้าออก แล้วก็หลับตาข่มความรู้สึกอยู่สักพัก เธอจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หันมามองเค้าอีก เมื่อพัชกลับมาถึงบ้าน ป้านิ่มกับโมโม่ก็รออยู่หน้าประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เจ้าโมโม่เห็นพัชมันก็กระโจนใส่เธอ และเลียหน้าตาของเธออย่างแสนรัก "ว่าไงจ๊ะ...โมโม่...คิดถึงพัชเหรอ พัชกลับมาแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ" เธอลูบเจ้าโมโม่ไปทั่วทั้งตัว พลางกอดและหอมมันอย่างคิดถึงเช่นกัน...แล้วเธอก็วางเจ้าโมโม่ลงและเดินเข้าไปกอดป้านิ่ม ."คิดถึงจังเลยค่ะป้า...แล้วที่บอกว่า"ทุกคนรออยู่" หมายถึงใครอีกเหรอคะ"... พัชถามพลางเอียงหน้าไปซบไหล่ป้านิ่ม...ป้านิ่มลูบศีรษะของเธอพลางบอกว่า.. "คืออย่างนี้นะลูกนะ...เมื่อคืนนี้คุณพีรวิชญ์คุณพ่อของหนูน่ะ โทรไปหาคุณภัทรา แล้วคุณภัทราเธออยากจะพบหนูโดยเร็วที่สุด คุณพีรวิชญ์ก็เลยไปรับเธอมาเมื่อคืนนี้จ้ะ...ตอนนี้เธอรอหนูอยู่"... ป้านิ่มบอกจบแล้วก็หันมามองหน้าพัชซึ่งตอนนี้กำลังตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้... "ป้านิ่มหมายความว่า...คุณภัทรา..คุณแม่ของพัชอยู่ที่นี่แล้วเหรอคะ" พัชรู้สึกระคนปนเป ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้นที่จะได้พบบุพการีที่เธออยากพบมาตลอด... "ใช่ค่ะ...เธอรอหนูอยู่ ว่าแต่หนูพร้อมจะพบคุณแม่รึยัง..หนูพัช...ฟังป้านะลูก..คุณแม่ของหนูน่ะ รักหนูมากนะ จำคำป้าไว้นะลูก" ป้านิ่มมองพัชอย่างหยั่งความรู้สึกว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร... "ป้านิ่มคะ...พัชไม่ได้คิดมากแล้วล่ะคะ...พัชดีใจและยินดีที่จะพบคุณแม่ค่ะ" พัชยิ้มกว้างเพื่อบอกกับป้านิ่มว่าความรู้สึกของเธอนั้นปรกติดี... ขณะที่กำลังเดินเข้าบ้านกันอยู่นั้น...ก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาจากในบ้านของพัช...พัชคลับคล้ายคลับคลาเด็กคนนี้มาก...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน..ใช่แล้ว...เธอจำได้แล้ว...เด็กผู้หญิงคนนี้คือเด็กที่..บิ๊กช่วยเอาไว้ตอนเธอหลงทางที่สวนสาธารณะเมื่อสองปีที่แล้วที่เธอได้เจอบิ๊กครั้งแรกนั่นเอง..เด็กคนนี้มาอยู่ที่นี่...ก็แสดงว่า...เธอมองเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ไว้ผมเปียยาว แก้มของเธอแดงเรื่อๆเพราะการวิ่ง เธอวิ่งเข้ามาหาป้านิ่มกับพัช..เมื่อเธอเห็นพัช เธอก็มีแววตายินดีสุดขีด และก็ยกมือไหว้พัชอย่างอ่อนน้อม.. "อ๋อ...หนูแพทน่ะค่ะ..น้องสาวของพัชนะ ลูกของคุณพ่อคุณแม่อีกคน"ป้านิ่มเป็นคนแนะนำให้พี่น้องได้รู้จักกัน น้องสาวเหรอ...พัชรู้สึกดีใจมากที่สุดที่รู้ว่าเธอยังมีน้องสาวอีกหนึ่งคนซึ่งน่ารักน่าเอ็นดูมากเสียด้วย...เธอนั่งลงและก็ยิ้มให้น้องแพท "พี่พัชใช่ไหมคะ...คุณแม่เล่าให้น้องแพทฟังว่า พี่พัชเป็นพี่สาวของน้องแพท จริง ๆ นะคะ...พี่พัชไปอยู่กับพวกเรานะคะ..." น้องแพทเจื้อยแจ้วเสียงใส พัชจับแก้มของน้องด้วยความเอ็นดูและก็ดึงเข้ามากอด.."พี่เป็นพี่สาวของน้องแพทค่ะ...ว่าแต่ออกมาแบบนี้คุณแม่อยู่กับใครล่ะคะ"... น้องแพทมองหน้าพัชด้วยดวงตาที่ใสซื่อ ตาแป๋ว ๆ ของน้อง ทำให้กำแพงแห่งความรู้สึกของพัชทลายลงอย่างหมดสิ้น เธอไม่คิดน้อยใจกับยี่สิบปีที่ผ่านมาแล้ว เธอพร้อมจะอภัยและฟังทุกๆอย่างที่พ่อกับแม่ของเธอจะบอกให้เธอได้รับรู้ "อยู่กับคุณพ่อค่ะ คุณแม่รอพี่พัชอยู่นะคะ บ่นถึงพี่พัชทุกวันเลย น้องแพทสงสารคุณแม่ค่ะ" น้องแพทพูดพลางมีสีหน้าที่สลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด... พัชลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ..."ไม่เป็นไรนะคะ พี่ก็อยู่นี่แล้วไง ไปค่ะ เราไปหาคุณแม่ด้วยกันนะ" พัชพูดพลางยื่นมือให้น้องแพทจับไว้...ป้านิ่มมองภาพสองพี่น้องด้วยความตื้นตันใจ แต่ทันใดนั้นความกังวลใจก็แทรกซึมเข้ามา ใช่ อีกเรื่องที่พัชยังไม่รู้ เรื่องของเธอกับบิ๊ก...ป้านิ่มได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้ทุกอย่างราบรื่น และผ่านไปได้ด้วยดีด้วยเถิด ป้านิ่มกลัวเหลือเกินว่าบิ๊กกับพัชจะรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นไว้ไม่ไหว... ป้านิ่ม พัช และน้องแพท กับเจ้าโมโม่อีกหนึ่งตัว เดินเข้าไปในบ้าน... และเมื่อเดินเข้าไปถึงในห้องที่ภัทรานอนพักอยู่ พัชก็เกือบจะสะกดกลั้นความตื่นเต้นดีใจไว้ไม่ไหว แม่...แม่ของเธอ...ที่เธอโหยหามาตลอดชีวิตมาอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว...แต่สภาพของภัทราตอนนี้กำลังหลับสนิทไปเพราะความเหนื่อยอ่อน เนื่องจากเมื่อคืนนี้เธอรอพัชอยู่ทั้งคืน แม้ป้านิ่มจะบอกว่าพัชไม่กลับมาในคืนนี้ แต่เธอก็ยังขอให้ป้านิ่มนำรูปถ่ายของพัชตั้งแต่เด็กๆมาให้เธอดู และดูจนกระทั่งหลับไป สมุดภาพของพัชยังแนบอยู่กับอกของเธอ...น้ำตาของพัชรื้นขอบตาขึ้นมาทันใด... พีรวิชญ์ทำลายความเงียบโดยการพูดขึ้นมาว่า... "พัชกลับมาก็ดีแล้วล่ะลูก ว่าแต่ภัคนนท์เป็นยังไงบ้าง" น้ำตาของพัชที่รื้นขอบตานั้น บัดนี้ไหลลงมาอาบแก้ม เธอเช็ดน้ำตาออกอย่างเร็วๆ เพราะกลัวทุกคนจะผิดสังเกต แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงผิดปรกติว่า.. "ก็คงสบายดีน่ะค่ะ คุณพ่อมีอะไรกับเค้าเหรอคะ" "เปล่าหรอกลูก" พีรวิชญ์ส่งสายตาบางอย่างให้กับป้านิ่มซึ่งป้านิ่มก็ดูจะเข้าใจได้ในทันที ป้านิ่มพาเจ้าโมโม่ออกไปข้างนอกด้วย เพื่อไปจัดการอะไรบางอย่าง...ที่ป้านิ่มกับพีรวิชญ์รู้แค่สองคน...ซึ่งเมื่อป้านิ่มออกไปแล้ว พัชก็นั่งลงข้างๆเตียงของภัทรา มีน้องแพทนั่งขนาบข้าง พีรวิชญ์นั่งลงที่โซฟา...ตอนนี้พวกเค้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน...พ่อแม่ลูก...อย่างแท้จริง...มีเพียงพีรวิชญ์เท่านั้น...ที่เข้าใจผิดว่าพัชเป็นลูกของชานนท์!!!... เมื่อ"บิ๊ก" รู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา...เค้าก็รู้สึกปวดที่แผล...และเค้าก็เหลือบมองไปยังมือของตัวเองที่เค้าชกกำแพงเมื่อคืนนี้...เค้าพบว่า...มือของเค้าได้ถูกทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว...และก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก... "พัช..." เค้าพึมพำเรียกชื่อเธอออกมา...และก็นึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนนี้... ความปวดร้าว และความรู้สึกผิดจู่โจมหัวใจเค้าอย่างรุนแรง...อา...เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ...เค้าเป็นห่วงความรู้สึกของเธอเหลือเกิน...เค้ารักเธอ...และเค้าก็รู้ว่า...เธอรักเค้ามากเช่นกัน...แล้วทำไมเค้าถึงทำร้ายหัวใจของตัวเอง...และที่สำคัญหัวใจที่แสนงดงามของเธอด้วย...เค้ารีบอาบน้ำ...และลงมาข้างล่าง และเค้าก็พบว่า พัชได้ทำอาหารไว้ให้เค้าเรียบร้อย และมีโน้ตแผ่นหนึ่งวางเอาไว้...เป็นลายมือของพัช...เค้ามองอาหารและโน๊ตของเธอด้วยความเจ็บปวดทวีคูณ...น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ...และเค้าก็ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น...เค้าหยิบโน๊ตขึ้นมาอ่าน...ซึ่งมีข้อความว่า... "บิ๊ก" ทานข้าวและอย่าลืมทานยาแก้อักเสบนะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้แผลโดนน้ำ และก็ตอนนี้อย่าเพิ่งวาดรูปเลยนะ มือเจ็บแบบนี้ ถ้าจะออกไปทุ่งหญ้าน่ะเอาเสื้อกันหนาวไปด้วยนะ บิ๊กชอบลืมเรื่อยเลย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ลาก่อนนะ...พัชจะไม่มีวันลืมบิ๊กเลย... "ลาก่อน" เค้าอ่านคำนี้กลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น...และเค้าก็อ่านโน๊ตของเธอซ้ำไปซ้ำมารอบแล้วรอบเล่า... "ไม่นะพัช...เราต้องไม่จบแบบนี้" เค้าพูดกับโน๊ตของเธอ...เค้ามองอาหารให้เธอทำให้...เป็นสิ่งที่เค้าโปรดปรานทั้งสิ้น...พัชเอาใจใส่เค้าเสมอ จดจำทุกรายละเอียด แม้กระทั่งเรื่องที่เค้าคาดไม่ถึง เธอจำได้ขึ้นใจว่าเค้าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร...เค้าทานอาหารให้เธอทำไว้ให้ทั้งน้ำตา...น้ำตาของเค้าไม่ยอมหลุดไหลเลย...และก็ดูเหมือนว่าเค้าเต็มใจให้มันไหลอยู่แบบนี้...เค้าทำตามที่พัชบอกไว้ทุกอย่าง ทานข้าว และทานยาที่พัชเตรียมไว้ให้เค้า...และตอนนี้เค้าไม่ต้องคิดแล้วว่าต่อจากนี้เค้าจะทำอะไร...เค้าจะต้องไปปรับความเข้าใจกับเธอ...มันคงถึงเวลาแล้ว...ที่เค้าจะบอกสิ่งที่เค้าเก็บไว้แค่ในใจ...ให้เธอได้รับรู้...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป...เค้าได้แต่ภาวนาสุดหัวใจว่า...ตอนนี้คงยังไม่สายเกินไป...เค้าหวังเหลือเกิน... ที่บ้านของพัช... เมื่อภัทราได้พบกับพัช ลูกสาวที่เธอรอคอยอยากพบมาตลอดชีวิตแล้ว สองแม่ลูกก็กอดกันร้องไห้อยู่เนิ่นนาน...และดูเหมือนว่าอาการป่วยของภัทราจะดีขึ้นมากอย่างน่าแปลกใจ...ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับทุกๆคน...ภัทรา พีรวิชญ์ และป้านิ่ม ได้เล่าเรื่องราวในอดีตให้เธอได้ฟัง ทำให้เธอไม่รู้สึกแคลงใจในความรักของพ่อแม่อีกต่อไป...ดูเหมือนว่าบ้านหลังนี้จะมีแต่ความสุขมาเยือน ณ ขณะนี้ ไม่มีใครเลยที่สังเกตความผิดปรกติของพัช... สามวันผ่านไปแล้ว...ที่เธอกับบิ๊กไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย...เธอคิดถึงและเป็นห่วงเค้ามาก เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้างแล้ว...เค้าเองก็เงียบหายไปเช่นกัน...เธอแอบคิดน้อยใจว่า...เค้าตั้งใจจะให้เรื่องระหว่างเธอกับเค้าจบแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม...เธอไม่ได้รู้ว่า พีรวิชญ์ และ ป้านิ่ม ได้พูดคุยอะไรกับบิ๊ก...เมื่อสามวันที่แล้ว...ไม่ใช่ว่าป้านิ่มไม่รับรู้ถึงความเศร้าซึมของพัชที่เธอพยามไม่แสดงออก...แต่ป้านิ่มไม่อยากพูดถึงต่างหาก อยากให้กาลเวลาทำให้อะไรหลายๆอย่างคลี่คลายและดีขึ้น ซึ่งก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า จากนี้เรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร... เด็กหนุ่มสาวสองคน...ที่รักกันเหลือเกิน...กับความผิดพลาดในอดีต...อดีตที่ยังไม่กระจ่างว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร...จะเป็นอย่างไรต่อไปหนอ...คนที่เจ็บปวดและทรมานที่สุด...ก็คงจะเป็นเด็กสองคนนี้ "บิ๊ก" กับ "พัช"...ป้านิ่มเสียใจเหลือเกินที่ช่วยอะไรพัชกับบิ๊กไม่ได้เลย...ทั้งๆที่ป้านิ่มอยากจะให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันใจจะขาด...แต่ก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้...นี่ป้าจะทำยังไงดี...พีรวิชญ์เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน...เค้ารับรู้ดีว่า...สิ่งที่เค้าทำลงไป...ทำร้ายบิ๊กกับพัชเหลือเกิน...แต่เค้าก็คิดว่า...หนทางนี้เป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว...ดีสำหรับใครล่ะ... ย่างเข้าสู่วันที่ 4...ซึ่งพัชทนรออย่างทรมานแบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...เธอตัดสินใจว่าเธอจะต้องไปพบกับบิ๊กอีกครั้ง...อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าทนรออย่างเจ็บปวดแบบนี้... "หนูพัช...จะไปไหนน่ะลูก" ป้านิ่มถามเมื่อเห็นพัชกำลังจะออกจากบ้านโดยอุ้มเจ้าโมโม่ไว้กับอก... "ไปหาบิ๊กค่ะ พัชต้องไปคุยกับเค้าค่ะป้า" "แต่ป้าว่า รออยู่ที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอคะ เดี๋ยวบิ๊กก็ต้องมาหาหนู" ป้านิ่มกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น "ไม่รู้สิคะป้า พัชอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมระหว่างเราถึงได้เป็นแบบนี้" พัชบอกด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด "เอาล่ะค่ะ ป้ายอมแพ้ ไปเถอะค่ะ ป้าจะดูแลทุกคนเองนะ ไม่ต้องห่วงคุณแม่หรอก" ป้านิ่มยิ้มเป็นเชิงให้กำลังใจ พัชเดินมากอดป้านิ่ม ป้านิ่มลูบศีรษะพัชเบาๆ "โชคดีนะลูก" ป้านิ่มอวยพร "ขอบคุณค่ะป้า" ป้านิ่มมองพัชอุ้มเจ้าโมโม่ออกไปด้วยหัวใจที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร จากนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ
Pat_Big 17 มี.ค. 2548 15:07 น. - ID 4706 
376
0
0
18 มีนาคม 2548 12:45 น. - comment id 83605
อ่านจบแล้ว ดูชื่อคนเขียนแล้วจะใช่พี่สาวเราอะเป่าน่าา พี่พัชอะเป่าเอ่ยยย นี้ต่ายเอง จำกันได้กา แม่มดฝนฝร่ำ แต่ว่าใช่พี่อะเป่า งง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ