.. วังวน .. (ตอน2)

กิรณา

ฉันนั่งเงียบ ...หัวสมองว่างเปล่า...ไม่รู้จะคิดอะไร...
		
	...กลับดีกว่า ... 
	ฉันเดินมาถึงประตูห้อง ...ได้ยินเสียงเขาบอกวัฒน์ ..อย่างลูกผู้ชาย ..
	"ผมรักดาว .."	
	
	...ฉันหลับตา ...พยายามข่มความเจ็บที่วิ่งเป็นริ้วแล่นสู่หัวใจ ... 
	คำภาวนาของฉันไม่เป็นผล ....
 
	"แล้วแก้วล่ะ?"  ฉันได้ยินเสียงวัฒน์ถามเขา 
	...ฉันแทบไม่หายใจ ...กลัวคำตอบของเขา ...
	
	"............................................................
	...ผมรักแก้ว ...ไม่อยากเสียแก้วไป ..." เสียงต้น..เบา ..แทบกระซิบ 
	
	...เออหนอ ...หัวใจคน ...
	ฉันรู้ในนาทีนั้น ...ความรักของฉัน ...มันจากไปแล้ว ...				

.................................................................................



	เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ...ดึงความคิดฉันกลับมาสู่นาทีปัจจุบัน ...
	บนรถโดยสารปรับอากาศ .. 


	"ฮัลโหล..."  ฉันกรอกเสียงลงไป พยายามข่มเสียงสะอื้น ..

	"แก้ว .. เราถึงเมืองชลแล้วนะ .. "  เสียงดาวร่าเริงมาตามสาย 

	"อื้ม ..ดีแล้ว"  ฉันพยายามพูดให้น้อยที่สุด .. 

	"เป็นอะไร?? .. ร้องไห้หรอ .."  เพื่อนรัก ..จับน้ำเสียงฉันได้อยู่ดี 
	"แก้ว ..มีอะไร? .. ตอนนี้อยู่ไหน?"  ดาวคงห่วง .. เพื่อนอย่างฉัน ..


	"ดาว .. อยากทำอะไรทำเลย .. ไม่ต้องห่วงเรา?" 
	ฉันสะกดเสียงสะอื้นไว้ไม่ได้ ..ต้องปล่อยมัน..

	ดาวเงียบ ..เพื่อนรักอย่างเรา ..รู้กันเสมอ..
	ไม่ต้องมากคำให้มากความ ..


	"แก้ว ......."  ดาวเรียกฉันได้แค่นั้น 


	"เราพูดจริงนะดาว ..อยากทำอะไร..ทำ ..เราไม่เป็นอะไร.." 
	เสียงฉันคงพอจะ..ฟังดูเข้มแข็งอยู่บ้างนะ..

	"แก้ว ...เราไม่มีอะไรเลยนะ ... เราไม่คิดอะไร .." 
	เสียงดาว ..ฟังดูร้อนรน ..

	"อื้ม ..ถ้าดาวจะมี ..จำคำเราไว้ ..เพื่อนทำตามหัวใจได้เสมอ .." 
	ฉันบอก ..หมายความตามที่พูดจริงๆ 

	"แก้ว ..."  ดาวเรียกได้แค่นั้น ..


	ฉันวางสาย ... น้ำตาไหลพราก .. 


	... เออหนอ  ... หัวใจคน  ...				

................................................................................
	

	ฉันกลับถึงบ้าน ... น้ำตายังไม่หยุดไหล  ... เสียงโทรศัพท์บ้านดัง ...

	"ฮัลโหล.."  ฉันกรอกเสียงลงไป

	"แก้ว ....." เสียงต้นดังมาตามสาย

	
	"ต้นขอโทษ ..ต้นไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเอง...แก้วเข้าใจต้นหรือป่าว?" 
	เสียงเขาแย่มาก 
 
	
	ฉันเงียบ ...ไม่รู้จะพูดอะไรได้ ...


	"แก้ว..."  เขาเรียก .. น้ำเสียงร้อนรน 


	"แก้วเข้าใจ ..."  ฉันตอบ..พยายามกลืนก้อนขมๆ ลงคอ 

	"แล้วต้น ... เข้าใจหัวใจแก้วบ้างหรือป่าว?" ฉันย้อนถาม

	"แก้ว ..."  เขาทำได้แค่นั้น ...แค่เรียกชื่อฉัน

	"แก้วไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว...แค่นี้ก่อนนะต้น.." 
	ฉันต้องรีบวางสายก่อนเสียงสะอื้นจะล้นทะลัก


	...เออหนอ ...หัวใจคน ...



	...เหนื่อยจัง ..รู้สึกล้าไปหมดทั้งตัว ...
	...นอนพักดีกว่า ...				

....................................................


	"แก้ว ..เป็นยังไงบ้างคะหมอ.." เสียงแม่ฉันนี่นา ... 

	"เกล็ดเลือดต่ำมากน่ะครับ .. คนปกติมีเกล็ดเลือดในร่างกาย 
	250,000-400,000 เกล็ดต่อ 1 ลูกบาศ์กมิลลิเมตร 
	แต่ร่างกายคุณแก้วเธอมีแค่ 4,500 เกล็ดต่อ 1 ลูกบาศ์กมิลลิเมตรเท่านั้น
	ผมให้เลือด ..และน้ำเกลือ นอนพักมากๆ เดี๋ยวก็หายครับ.." 

	
	ฉันลืมตา....

	"แก้ว ... เป็นไงบ้างลูก .." แม่ถามฉัน

	"ไม่เป็นไรค่ะแม่ ..แค่เพลียๆ ..หนูอยู่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไรคะ"

	"แก้วเป็นไข้มาสองวันแล้ว..ไข้สูงมาก ..แม่เรียกก็ไม่รู้สึกตัว ..
	เลยต้องพามานี่แหละ .. แค่เพลียอย่างเดียวจริงนะ" แม่ถาม 
	
	ฉันพยักหน้า .. รู้สึกว่าเรี่ยวแรงหายไปหมด ..

	"อ้อ ..แม่โทรบอกดาวแล้วนะ ..ว่าแก้วไปซ้อมใหญ่รับปริญญาไม่ได้  ..
	ให้ดาวช่วยทำเรื่องให้ด้วย"  


	ฉันนิ่ง ...

	"นั่นไง ..พูดถึงก็มา..หวัดดีจ้ะ ..ดาวมาก็ดี ..
	แม่กลับบ้านก่อน ฝากดูแก้วด้วยนะ 	เดี๋ยวแม่กลับมา"  แม่บอก ..

	ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ..เพื่อนรัก..ที่สุดของฉัน 

	ไม่ต้องมีคำใดๆ เอื้อนเอ่ย .. เพียงมองตา ..เรารู้กัน ..

	"เราไม่เป็นไรหรอกดาว ..เรื่องเล็ก" ฉันบอก 

	ดาวพยักหน้า ..

	"..เราไม่มีอะไร..จริงๆ นะแก้ว.."  ดาวพยายามอธิบาย

	ฉันยิ้ม ..ความจริงพยายามแค่นยิ้มต่างหาก..

	"ความเป็นเพื่อน ..มีค่าสำหรับเราเสมอ"  ฉันบอก 


	พลัน สายตาเหลือบไปเห็น ..ใครบางคน..คุ้นเคย ..ยืนอยู่หน้าประตู

	เขาเดินมา .. หยุดยืนข้างคน ..ที่เขาบอกว่า .. รัก ..
	ในขณะที่อีกคน ..ที่เขาบอกว่า .. รัก .. เช่นกัน .. นอนอยู่บนเตียง ..

	เงียบ ...ระหว่างสามคน ...จะมีคำสนทนาใดดี..
	ฉันไม่รู้เหมือนกัน...


	...เออหนอ ...หัวใจคน ...


	...To  be  continued...