เพื่อเธอ ... ผมจะทำ

Love Is...Never Die.

       โอ๊ย!!! ... 
       เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ 
       ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ คุณ .... 
       อ่อ ... ผม "ป๋อง" ครับ ... แล้วคุณล่ะ ... ชื่ออะไร
       ค่ะ ชื่อ "ฟ้า" ค่ะ ... ขอบคุณมากนะค่ะป๋อง
       ครับไม่เป็นไร ... วันหลังเดินระวังๆ หน่อยนะครับ ... ใส่รองเท้าส้นสูงอันตรายนะครับ
        ค่ะ .. ขอบคุณค่ะ ... ป๋องกลับบ้านนั่งรถสายอะไร ถ้าจำไม่ผิด 84 ใช่มั้ย ??
        อื้มม ...
...
....
.....
......
.......
         กลับบ้านดี ๆ ป๋องส่งเท่านี้นะครับฟ้า 
          ผมรู้จักเธอด้วยการที่เธอเดินสะดุดกับก้อนอิฐบล็อกครับ ... เธอใส่ส้นสูงอ่ะครับ ... ผมรับเธอทันพอดีอ่ะครับ ... เราเรียนที่สถาบันเดียวกัน เราเจอกันบ่อยๆ ก็ยิ้มให้กันเสมอ ๆ ... แต่ไม่เคยจะทักกันสักที จนวันนี้ที่เธอมาสะดุดหน้าผมนี่ไง ... แต่เธอมีแฟนแล้วมั้งครับ ... ผมเห็นผู้ชายคนนึง สนิทกับเธอมาก ... แต่ทำไมวันนี้ฟ้าถึงกลับบ้านมืดมาก ... แล้วผู้ชายคนนั้น อยู่ไหน ทำไมไม่เดินมาส่งที่ป้ายรถเมล์ เหมือนทุก ๆ ครั้งที่เคยทำ ...

         อ้าว ... ป๋อง !! สวัสดีจ้า ... 
          ครับ สวัสดีครับ ... เจอกันอีกแล้ว ...
          แปลกจังเลยเนอะ ... เราเจอกันบ่อย ๆ หรือทุกครั้งที่ขึ้นรถไป - กลับ มหาวิทยาลัย ... แต่ทำไม เราเพิ่งจะคุยกัน ...
         ไม่รู้สิ ... คงจะเป็นเพราะว่า ... ฟ้าสะดุดมั้ง ผมเลยได้เป็นพระเอก ให้ฟ้าได้มาคุยด้วย ...
         อื้มม .. ( ยิ้ม ๆ ) ... สงสัยจะใช่มั้งค๊า ...
...
....
.....
....... ถึง มหาวิทยาลัยแล้ว ...
...............................................
...................................................
        โชคดีนะจ๊ะ ... แล้วเจอกันตอนเย็นที่ป้ายรถเมล์ ...
        ครับ!!! ...
               
           แล้วเมื่อตอนเย็นของวันนี้ ... ผมเห็นผู้ชายคนที่ผมคิดว่าเป็นแฟนเธอ ... จูบกับเธอยอย่างมีความสุข ... แต่ดูฟ้าเธอไม่ค่อยอยากจะยอมเลยนะครับ ขัดขืนเต็มที่ แต่ก็สู้แรงของผู้ชายไม่ได้หรอกครับ เพราะผู้ชายคนนั้นก็จับศีรษะเธอให้หันมาจนได้ ... จากนั้นก็ถอนปากออกจากปากเธอ แล้วตบหน้าเธออย่างแรง!! ... ทำไมผมใจหายได้ขนาดนั้น ... แต่ผมคงไม่รีรอหรอกนะครับ ...

         " เฮ้ย !! มึงตบผู้หญิงได้ไง ... ลูกผู้ชายหรือเปล่า ... ?? ..."
         " เสือกดีนักนะมึง "... ( ปั๊ก!! ... โดนเข้าไป 1 หมัด ) ...
         " ป๋อง !!! ... เจ็บมั้ย ?? " แล้วเธอก็มาประคองผม แล้วเอามือแตะที่แผลผมเบา ๆ ... มือเธอเบาอะไรขนาดนี้นะ ... แต่ปากเธอก็เลือดออกไม่น้อย ...
         " เอก !! ถ้าเอกยังพูดไม่รู้เรื่อง ... ไม่เชื่อฟ้า ... เราเลิกกันเลยดีกว่า "  ฟ้าตอบกลับอย่างไม่รีรอ ...
         " อ๋อ ... ไอ้นี่ใช่มั้ย ... ที่มันจะมาแย่งฟ้าไป ... ไอ้สัด!!" ... เอกเค้าหันมาทางผม ตั้งท่าจะอัดผมเต็มที่ แต่ ...
         " อย่านะเอก ... ป๋องเป็นเพื่อนกับฟ้านะ " ... พร้อมกับกันเอกเอาไว้ ...
         " ทำไมต้องทำร้ายฟ้าด้วย ... ฟ้าไปทำอะไรให้คุณ ... เป็นรักคนกัน ทำไมทำร้ายเค้าแบบนั้น " ...                   
         " แล้วมึงมาเสือกเหี้ยไรนักหนา ... มึงไม่อยากให้กูทำร้ายฟ้าใช่มั้ย ... ได้ ... ถ้างั้นมึงมาชกกับกูที่ห้องพลศึกษา ห้าโมงเย็น  พรุ่งนี้ 5 ยก ... ถ้ามึงชนะ .. กูจะไม่ทำอะไรฟ้าอีก ... ถ้ามึงแพ้ มึงอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก "... 
         " ได้ ... แล้วแต่ " ... ผมตอบไปทั้งๆ ที่ผมก็ต่อยมวยไม่เป็นนะครับ
         " ฟ้ากลับก่อนนะเอก ... วันนี้ที่บ้านมีนัด เดี๋ยวกลับไปไม่ทันจะโดนป๊ากะม๊าดุเอา "...
         " ที่รัก จะไปแล้วหรอจ๊ะ " .. มันถามแล้วทำหน้าหื่นๆ ใส่ฟ้า ...พร้อมกับกระชากฟ้ามาจูบต่อหน้าผมอีก 1 ครั้ง ...
 
....
.....
......
.......
         " เจ็บมั้ยป๋อง ... ฟ้าขอโทษนะ ... ทีหลังป๋องไม่ต้องมาช่วยฟ้าก็ได้ ... เจ็บตัวเปล่า ๆ "... เธอถามผมที่ป้ายรถเมล์ พร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าของเธอเช็ดเลือดให้ผม ...
         " ไม่เจ็บหรอก ... แค่นี้เอง ... แล้วฟ้าล่ะ ... เจ็บมากมั้ยครับ ... ทำไมฟ้าถึงยอมให้เอกเอาเปรียบครับ ...  ผมถามพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าของผมเช็ดเลือดให้เธอเหมือนกัน ...
         " ฟ้ารักเอก " ... ฟ้าตอบ ...
              
           ผมอึ้งเลยครับ ... พูดอะไรต่อไม่ออกเลย ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย ... ทำไมฟ้าถึงยังยอมรักผู้ชายที่เห็นแก่ตัวอย่างนั้นได้ ... เธอก็ยังร้องไห้อยู่นะครับ ... ผมก็ไม่กล้าจะซับน้ำตา หรือโอบกอด หรือพูดให้เธอดีขึ้นแล้ว ... เพราะคำตอบที่เธอตอบมันก็บอกอยู่แล้วว่าผมเป็นได้แค่ไหน ...
.... 17.00 น... ของ วันรุ่งขึ้น ...

          " มาแล้วหรอมึง ... มาเลยมา " ... เอกถามผม .. เวทีข้างเค้า ก็มีฟ้านั่งอยู่ ...
              
           ผมจะต่อยแล้วนะครับ ... ยังไงผมก็คงจะแพ้ ... แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องยอม ... 
            โช๊ะ !! .... ปั๊ก !! ... 1 ....2 ........ 3....... 4 ..... 
            ไอ้ป๋อง ... ลุกขึ้น .... มึงบอกกับกูว่ามึงชอบฟ้าไง ... มึงต้องชนะไอ้เอกให้ได้ ... ป๋อง โว่ย!!! ลุกสิ ... นั่นคือเสียงเพื่อนของผมที่มาเป็นกำลังใจให้ ...
          5  ....... 6 ผมลุกขึ้น ... " ชก " ...
        
           "อั๊ก!! ... เสียงหมัดของเอก ...
           ป๋อง .... งงงงงงงงง... เสียงของฟ้าเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ... ก่อนที่จะหลับ ...
....
......
........
วันต่อมา ...
             ไอ้ไก่อ่อน ... ไม่เจียมกะลาหัวมึงเลย ... เอกถากถางผมในวันรุ่งขึ้นที่หน้ามหาวิทยาลัย
            อื้มม ... ครับ ... ยังไงล่ะ ... ถึงกับอึ้งทึ่งเลย .. ผมมันไม่เจียมเองนี่ครับ ... ผมจะตัดใจจากเธอให้ได้ ... ในเมื่อเธอไม่เห็นคุณค่าของผมเลย
.....
.......
.........
...........
                ทุกครั้งที่ผมเหงา ... หรือว่าเหนื่อย ... ผมมักจะไปยืนดูแม่น้ำ ดูดาว ที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ... ช่วงวัดอรุณราชวรราม ... สวยมากเลยนะครับ ตอนกลางคืนเนี่ย ... แต่ ...
  
            คุณ !!! คุณ .... คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ... คุณ ณณณณณณ ....  ... ผมตะโกนเรียกผู้หญิงคนนึง ที่คิดว่ากำลังจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ... พร้อมกับวิ่งเข้าไปคว้าตัวเธอมา .. เพื่อที่จะพูดคุย ...
            ฟ้า ... นี่ฟ้าหรอ ... ตะกี้ฟ้ากำลังจะทำอะไรครับ ... แล้วร้องไห้ทำไม ... บอกป๋องได้มั้ย ... ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วง ...
            ป๋อง ... (ร้องไห้) ... วันนี้ฟ้าเห็นเอกทำกับผู้หญิงคนอื่นเหมือนที่ทำกับฟ้า ... ป๋องว่าฟ้าควรจะทำยังไงดี ... เอกไม่รักฟ้าแล้วใช่มั้ย ... ใช่มั้ยป๋อง ... ป๋องตอบฟ้าสิ ... เธอทั้งตอบและถามผมด้วยน้ำตา ... ผมได้แต่อึ้งกับการกระทำของเอกที่ทำกับคนที่ผมรักแบบนี้ ... โดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ... ผมได้แต่โอบกอดเธอเบาๆ พร้อมด้วยกับคำปลอบว่า ...
            ฟ้าใจเย็นนะ ... เอกเค้าอาจจะหาคนอื่นมาเป็นของเล่น ... ส่วนฟ้าเป็นตัวจริงของเอกก็ได้นี่ครับ ... ฟ้าอย่าคิดมากสิครับ ... ด้วยไม่สวยนะ ... เอกเป็น playboy บางทีเค้าอาจจะยังต้องการความเป็นส่วนตัว หรือต้องการหาของเล่นใหม่ๆ บ้าง ... ฟ้าน่าจะทำตัวให้เข้าแข็ง ดูแล้วมีค่านะครับ ... เก็บน้ำตาเอาไว้ร้องไห้ให้กับคนที่เรารักและเราดีกว่านะครับคนดี ...
              ฟ้าเธอมองหน้าผม ด้วยประกายตาแวววาว ... ดูเต็มเปี่ยมไปด้วยคำขอบคุณและความหวัง พร้อมกับคำพูดที่ตอบกลับมาว่า ... ขอบคุณนะ ... จากนั้นเธอก็รีบผล่ะจากอ้อมกอดของผม แล้วเช็ดน้ำตา ... จากนั้นก็วิ่งไปที่ท่ารถเมล์เพื่อที่จะกลับบ้าน ...
               ผมดีใจนะครับที่ได้เป็นคนที่ช่วยเธอให้พ้นจากความเหงา .. จากการเข้าใจผิดในเรื่องความสุขของผู้ชาย ... ผมขอให้เอกรักเธอเป็นตัวจริงเหมือนที่ผมพูดกับฟ้า ... ไม่ใช่ว่าเพราะเอกเบื่อฟ้าแล้ว ...
....
......
.......
.........
.......
             เอกกำลังทำอะไรน่ะ ... ทำไมเอกทำแบบนี้ ... ฟ้าถาม .. ขณะที่เห็นว่าเอกกำลังกอดนัวเนียกับผู้หญิงคนหนึ่ง ...
             อะไรมึงว่ะอีนี่ ... กูเบื่อมึงแล้ว ... เอะอะก็ร้องไห้ ... บอบบางเหลือเกิน ... จะไปไหนก็ไปเลยไป ... เอกตวาดใส่ฟ้า ... พอดีกับที่ผมกำลังเดินผ่านมา
              อะไรนะเอก ... เอกเบื่อฟ้าแล้ว ... แล้วที่ผ่านมาล่ะ ... ที่ผ่านมาคืออะไร ... ทำไมเอกทำกับฟ้าแบบนี้ ... ฟ้าพูดแล้ว .. ก็ร้องไห้พร้อมกับวิ่งออกไปอย่างไม่คิดเลยว่าที่หน้ามหาวิทยาลัยน่ะ ... มีรถวิ่งผ่านตลอด
               ฟ้า ..... ... ผมตะโกนสุดเสียง เพราะกับวิ่งเข้าไปผลักเธอให้พ้นจากการที่จะโดนรถชน
...
.....
ที่โรงพยาบาล ...

              ฟ้า ... ผมละเมอเป็นชื่อเธอครับ ...	
              ป๋อง ๆ ๆ ... ป๋อง ... นี่ฟ้านะ ... เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ... ขณะที่ผมกำลังขยับตัวได้เล็กน้อย ...
              ครับ ... ฟ้า
               ฟ้า ... ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ... ผมถามด้วยเสียงตกใจ .. กลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ...
               ฟ้าไม่เป็นอะไรหรอก ... เพราะป๋องช่วยฟ้าไว้ ... ป๋องช่วยฟ้าอีกแล้ว ... ขอบคุณมากนะ ... ฟ้าตอบ ...
               ดีแล้วครับ ... ผมตอบกลับด้วยความโล่งใจ และใจหาย ... ที่ผมทำให้เธอขนาดนี้เธอยังไม่รู้สึกอะไรกับผมสักนิด ...
....
ผ่านไป10 นาที ... ที่เรานั่งจ้องหน้ากัน ...
              ป๋อง ... ฟ้าถามอะไรป๋องได้มั้ย ... ฟ้าขอคำตอบ ...
              อื้มม ... ได้ ... จะถามอะไรล่ะ ว่ามาสิ ... ผมตอบกลับอย่างทันที ...
              ทำไมป๋องต้องทำดีกับฟ้าขนาดนี้ ....เธอจับมือผม แล้วถาม  ...
              แล้วฟ้าคิดว่าทำไมผมถึงต้องทำให้ฟ้าขนาดนี้ล่ะ ... ผมย้อนถาม
               ไม่รู้สิ ... ฟ้าไม่อยากคิดไปเอง ... และยังไม่อยากผิดหวัง เพราะถ้าหากวันนึงป๋องทำตัวเหมือนเอก ฟ้าจะทำยังไง ... ฟ้าตอบ
               ผมน่ะ ... รักคุณนะ ... ผมถึงทำให้ขนาดนี้ ... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรักคุณ แต่ผมก็ทำให้คุณได้ทุกอย่าง ... ผมตอบตามความในใจที่อยากบอกมานาน ...
                 ป๋อง ... ฟ้าเรียกชื่อผม พร้อมกับบีบมือผมไว้แน่น ... น้ำตาไหลพราก ...
                 ฟ้า ... ร้องไห้ทำไมล่ะครับ ... ผมเอามือเช็ดน้ำตาของเธอ ...
                 เปล่าอ่ะ ... ฟ้าไม่ได้ร้อง ... เธอตอบพร้อมกับเอามือรีบเช็ดน้ำตา ...
                 แล้วป๋องรักฟ้าได้หรอ ... ฟ้าไม่ได้เป็นคนแรกของป๋องนะ ... ฟ้าไม่ได้สะอาดหมดจด ... ฟ้าถามอย่างถอดใจ
                 ป๋องรักฟ้า ... ที่ฟ้าเป็นฟ้า .. ไม่ใช่เพราะว่าฟ้าสวยน่ารักกว่าใคร ๆ ... ป๋องจะรักฟ้า ... แล้วฟ้าจะรักป๋องมั้ย ?? ....
                 ถ้าป๋องรับฟ้าได้ ... ฟ้าจะรักป๋อง เหมือนที่ป๋องรักฟ้า ... ฟ้ายิ้มแล้วตอบ ... สายตาของเธอดูแน่วแน่และมั่นคงเสียจริง ๆ ....
                  ทานอะไรสักหน่อยนะป๋อง ... ไม่ได้ทานอะไรมาตั้ง 2 วัน แล้ว ... ฟ้าพูดพร้อมกับป้อนข้าวต้มผม ... ทำไมวันนี้ ข้าวต้มถ้วยนี้ถึงหวานนักนะครับ ... ผมมีความสุขจริง ๆ ..
...
.....
.......
..........
...........
กลับสู่สภาวะปกติ ...
                 ป๋อง ... วันนี้ไปเที่ยวที่ตรอกข้าวสารกันมั้ย ... ฟ้าชวนผม ... ดูเธอน่ารักและมีชีวิตชีวามากกว่าที่อยู่กับเอกนะครับ ...
                  ได้สิ ... งั้นไปเดี๋ยวนี้เลยมั้ย ... ผมอยากไปมานานแล้วครับ ... ทุกทีไปคนเดียวบ่อย ๆ เหงามากเลย แต่คงไม่เหงาแล้วครับต่อไป 
                  ป๋อง ... นี่สวยนะ ... เอาอันนี้ 2 อันค่ะ ... ฟ้าบอกผมแล้วก็ตกลงซื้อพวงกุญแจรูปหัวใจ เป็นหัวใจ 2 ดวงที่สามารถแยกพวงกันได้ ...
                  หัวใจดวงนี้เป็นของเราสองคนนะ ... ฝั่งนี้ใหป๋องเก็บไว้ ... อีกส่วนนึงฟ้าจะเก็บไว้ ... เวลาที่เธอมีความสุข ... เธอน่ารักมาจริง ๆ เลยนะครับ ...
....
......
.........
................
                   ฟ้า!! หลบ ... ผมบอกฟ้าเพราะผมเห็นคนๆ นึงเดินมาพร้อมกับปืนที่ยิงขึ้น ... แต่มันช้าไปแล้วนะครับ ... ฟ้าโดนยิงแล้ว ... พวกคนนั้นยิงพลาดทำให้กระสุนโดนฟ้า ...
                   ฟ้า ... ทำไมเป็นแบบนี้ ... ฟ้า ... ฟ้าถูกยิงหรอ ... ฟ้า!! ... ผมร้องไห้พร้อมกับเรียกชื่อเธอไปด้วย...
โรงพยาบาล อีกครั้ง!!!

               ผู้ป่วยเสียเลือดมากนะครับ ... เลือดสำรองในคลังเลือดของเราก็ไม่มีเลือดเพียงพอสำหรับเธอ ... เราอาจจะต้องเสียเธอไปนะครับ ... หมอเสียใจด้วย หมอบอกผม
               อะไรนะครับ ผมเหมือนถูกตบตบอย่างแรง น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
               ครับ ... คุณฟังไม่ผิด หมอเสียใจด้วย และที่สำคัญคือผู้ป่วยถูกยิงที่จุดสำคัญ ... ถ้าเธอรอด เธออาจจะพิการก็ได้ ... คืนนี้ถ้าเราไม่ได้เลือดเราก็ผ่าตัดไม่ได้ ... คืนนี้เธออาจไม่รอดอีกเหมือนกัน หมอย้ำอีกครั้ง
                หมอครับ!! เธอเลือดหมู่อะไรครับ ... ผมคิดได้ และหวังว่าเธอกับผมต้องเป็นเลือดหมู่เดียวกัน
                เอบีเนกกาทีฟครับ หมอตอบ
                เอบีเนกกาทีฟ!!หรอครับ ... ผมมีครับ เอาของผมไปเลยครับ ผมมีหวังที่จะได้เธอคืนมา
                 หรอครับ ... งั้นเข้าห้องผ่าตัดเลยนะครับ หมอพูดพร้อมกับยิ้มแล้วรีบพาผมเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด
	ผมอยากร้องไห้จริงๆ เธออยู่กับผมแท้ๆ แต่ผมก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ ... ถ้าเธอเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองจริงๆ ถ้าเธอต้องพิการ ผมก็จะดูแลเธอด้วยมือของผมเอง เพราะผมผิดเอง  จะว่าบ้าก็คงได้ ... ก็ผมรักเธอนี่ครับ ... ผมจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด  ผมสัญญาต่อหน้าเธอก่อนจะไป

                เดี๋ยวหมอจะให้คุณให้เลือดเธอตลอดการผ่าตัดนะครับ ถ้าไม่ไหวก็บอกนะครับเพราะถ้าเธอไม่รอดแล้วคุณจะไม่รอดอีกคนหมอคงแย่นะครับ หมอพูด แววตาฝากความหวังไว้กับผม
                 ครับ ... รีบ ๆ เถอะครับหมอ ผมพูดพลางขอให้หมอช่วยผมได้จริงๆ
2 ชั่วโมง ผ่านไป

             หมอครับ ... ผมไม่ไหวแล้ว ขอน้ำให้ผมได้มั้ยครับ ผมกำลังจะหมดแรง ... เหนื่อยมากเลยครับ
             เกือบเสร็จแล้วนะครับ ... พยาบาลเอาน้ำให้คนไข้ด้วย ... แล้วถอดสายเลือดให้เลือดออกด้วยนะครับ หมอมีน้ำเสียงอ่อนนุ่ม น่าปลอดภัย
            ค่ะ .. หมอ .. พยาบาลตอบกลับพลางรีบเดินไปหยิบน้ำให้ผม
            ขอบคุณครับ ผมตอบกลับพร้อมกับดื่มน้ำ จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัว ... ผมเพลียหลับไป
2 วันผ่านไปแล้ว ...
            นี่ก็ 2 วันแล้วนะครับฟ้า ... ฟ้าไม่คิดจะลุกขึ้นมาคุยกับผมแล้วหรอครับ ... หัวใจของเรา 2 คนต้องอยู่ด้วยกันนะครับ ... พวงกุญแจของผมยังรอพวงกุญแจอีกส่วนมาคู่กันนะครับ ... ผมรอคุณอยู่นะครับฟ้า ผมพูดกับเธอจนน้ำตาไหลลงมา .. ทำไมไม่เป็นผมครับที่โดนกระสุนนัดนั้น ทำไมต้องเป็นฟ้า ทำไมครับ ทำไม เพราะอะไร ผมไม่เข้าใจจริงๆ
             ป๋อง ... ป๋อง ... ป๋องอยู่ไหน .. ฟ้าละเมอ
             ป๋องอยู่นี่ไงฟ้า .. ป๋องอยู่นี่ ผมจับมือที่กำลังคว้าอยู่ในอากาศ ลงมือไว้ที่อก พร้อมกับร้ำตาที่เอ่อล้นออกมาด้วยความหวังที่ว่าฟ้าจะไม่เป็นไร
            ป๋อง ... ฟ้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองผม  แล้วยิ้ม
            ครับฟ้า ... ป๋องอยู่นี่ ... เจ็บมากมั้ยครับ ผมพูดกับเธอพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาโดยไม่ต้องสั่ง
            ฟ้าไม่เป็นไรอ่ะ ... แต่ป๋องอ่ะ ร้องไห้เป็นเด็กเลย ... ฮ่าๆ ๆ ฟ้าเธอยิ้ม และ หัวเราะใส่ผมอย่างน่าหมั่นไส้เสียจริงๆ .. ผมหายเศร้าในทันที
            แหม!! ฟ้าอ่ะ ไม่ร้องก็ได้ ... ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่ครับ ผมตอบไป ยิ้มไป เช็ดน้ำตาไป
            เดี๋ยวผมไปตามหมอมานะครับ ... ฟ้ารอผมแป๊บนึงนะ ผมบอกเธอ
             ป๋องเดี๋ยว ... อ้าว .. ป๋อง !! ฟ้าขยับตัวไม่ได้อ่ะ ป๋อง .. ฟ้าเป็นอะไร ทำไมฟ้าขยับตัวไม่ได้ เธอสีหน้าเสียไปในทันที หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด  พร้อมกับสายตาที่จ้องมองผมเหมือนว่าน้ำตาจะล้นออกมาให้ได้ ... ผมรีบวิ่งไปดูเธอ
             ฟ้า!! .. ขยับตัวไม่ได้จริงๆ หรอครับ ผมพูดพร้อมจับมือเธอแล้วประคองเธอมาอิงหลัง ...
             นี่ไง ... ฟ้าขยับขึ้นมานั่งได้นี่ครับ .. ผมปลอบเธอ ... ในใจก็เต็มไปด้วยความกังวล กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ที่อาจจะเดินไม่ได้
             มันไม่ใช่นะป๋อง ... เพราะป๋องช่วยฟ้า ... ฟ้าขยับตัวเองไม่ได้ ... ฟ้าพิการใช่มั้ย!! ฟ้าพูดแล้วร้องไห้
            ไม่เอาหน่า ... หมอยังไม่พูดอะไรเลย .. ฟ้าใจเย็นก่อนนะ ... อาจจะเป็นเพราะว่าฟ้าไม่ได้ขยับตัวมาหลายวันก็ได้นะ ... เดี๋ยวป๋องไปคุยกับหมอ แล้วให้หมอมาดูฟ้าดีมั้ย ผมบอกเธอพร้อมกับรีบเดินออกไป
             หมอครับ ... คนรักของผมฟื้นแล้ว ... แต่เธอขยับตัวไม่ได้ครับ ผมบอกหมอด้วยอาการตกใจ กลัวว่าคนรักจะเดินไม่ได้จริงๆ
             อ่อ ... ครับ เดี๋ยวไปดูอาการกันเดี๋ยวนี้เลยแล้วกันนะครับ ... ไป!! พยาบาล หมอบอกพร้อมกับเดินไป
            ไหนครับ ... หมอขอดูอาการหน่อยครับ หมอพูดกับฟ้า
             ค่ะหมอ .. หนูขยับตัวไม่ได้ค่ะ ฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
หมอดูอาการสักพัก ...
              ไม่เป็นไรนะครับ ... ทำกายภาพบำบัดก็เดินได้แล้วครับ ... อาจจะนานหน่อยนะครับ ... คุณต้องให้กำลังใจผู้ป่วยนะครับ แล้วช่วยให้เธอทำกายภาพบำบัดบ่อยๆ ไม่เกิน 6 เดือนเธอก็เดินได้ตามปกติแล้วครับ หมอพูดเป็นการส่วนตัวกับผม พร้อมกับให้ความหวัง .. ซึ่งผมก็หวังให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ
               หมอว่าป๋อง เธอถาม
              หมอบอกว่า ... ว่า ... ว่า ฟ้าไม่เป็นไรจ้า ... ทำกายภาพบำบัดก็เดินได้เหมือนเดิมแล้ว ... ฟ้าไม่ได้พิการนะ .. ผมตอบ
             ฟ้าเธอทำหน้าเศร้า ... เธอมองไปที่หน้าต่าง แล้วก็ก้มหน้าลง .. พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมา ... 
             ฟ้าเป็นอะไรครับ .. ผมถาม
            ฟ้าเป็นคนพิการยังไงล่ะป๋อง ... ป๋องได้ยินมั้ยว่าฟ้าเป็นคนพิการ .. เธอพูดแล้วร้องไห้ พร้อมกับตีขาตัวเองแรงๆ
             ฟ้า ... ฟ้าทำอะไร ฟ้าหยุดนะ ป๋องบอกให้หยุด ผมตะโกนสั่งเธอพร้อมกับจับมือเธอเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
             ฟ้าไม่ได้พิการนี่ครับ .. ทำกายภาพบำบัด แค่ 6 เดือนเอง ... เดี๋ยวฟ้าก็เดินได้เหมือนเดิมแล้ว ... ป๋องจะดูแลฟ้าเอง ... ป๋องจะอยู่ข้างๆ ฟ้า ไม่ไปไหน ...ผมบอกเธอ พร้อมกับกอดเธอไว้ในอก
              เลิกร้องได้แล้วนะครับ ... ผมไม่ทิ้งฟ้าไปไหนแน่นอน .. ฟ้าเชื่อผมนะ ผมบอกเธอ และกำลังจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอก่อนที่จะผ่าตัดในวันนั้น
                ไม่จริงหรอก ... ใครจะมาทนอยู่กับคนพิการ ... ฟ้าพูด แล้วผลักออกจากอกผม
                ก็ป๋องนี่ไง ... จะทนอยู่กับฟ้า .. ผมสัญญาว่าจะรักฟ้า .. ผมจะดูแลฟ้าไง .. ผมบอกเธอ
                แล้วแต่ป๋องเถอะ ... ฟ้าไม่อยากบังคับใคร .. เธอตอบกลับผม
               ฟ้าหิวอ่ะป๋อง เธอหันมาบอกผม
               ก็แน่ล่ะ ... นอนไปตั้งหลายวัน .. ปล่อยคนแถวนี้นั่งรอร้องไห้ น้ำตาหมดไปเป็นปี๊บและ ผมแหย่เธอให้หายกังวล
                เอ้า ... ฟ้าว่าป๋องหรอ .. นี่แน .. ก็ใครให้ร้องไห้ล่ะ .. ช่วยไม่ได้นี่นา .. มาร้องไห้ให้เค้าเอง ฟ้าตอบผมพร้อมกับเอามือมาตีผม
                 อ่ะ .. นี่ ... ของโปรดของฟ้า ... ฟ้ารีบหายป่วยไวๆนะครับ ... เดี๋ยวจะได้ทำกายภาพบำบัดกัน แล้วถ้าฟ้าหายดีแล้วเดี๋ยวเราจะไปเที่ยวกัน 2 คน ... ดีมั้ย ผมป้อนเธอพร้อมกับปลอบเธอไปในเวลาเดียวกัน
1 อาทิตย์ต่อมา ...
                  แผลหายดีแล้วนะครับ ... ตอนนี้ก็เหลือแต่มาทำกายภาพบำบัดนะครับ ... หมอขอตัวก่อนแล้วกัน หมอพูด แล้วออกไปจากห้อง
                  เดี๋ยวตั้งแต่พรุ่งนี้ป๋องจะพาฟ้ามาทำกายภาพบำบัดนะ ... ผมบอกฟ้าพร้อมกับเก็บของ
...
.....
.......
              ป๋อง ... เหนื่อยมั้ย ฟ้าผม ท่ามกลางความเงียบในห้อง
              เหนื่อยอะไรล่ะครับ ... ที่ผมทำอยู่ผมทำเพื่อคนที่ผมรัก.. ไม่มีคำว่าเหนื่อยหรอกครับ ผมตอบเธอพร้อมกับเดินมาจับมือเธอเอาไว้
               อื้มม ... ขอบคุณมากนะป๋อง ... ที่ทำให้ฟ้าขนาดนี้ ... ฟ้าก็รักป๋องนะ .. ฟ้าตอบ
                ครับ ... ไปกันเถอะ ผมเก็บของเสร็จแล้ว .. ผมบอก
6 เดือน ผ่านไป ... เราก็เรียนจบกัน พร้อมกับการกายภาพที่สำเร็จ ... ฟ้าเดินได้แล้ว 
                ฟ้าเดินได้แล้วนี่ครับ ... ผมดีใจจังเลย ผมบอกเธอ
                ใช่ฟ้าเดินได้แล้ว ... และเราทั้งคู่ก็เรียนจบแล้ว เธอยิ้มตอบผม .. รอยยิ้มแบบนั้นผมไม่เคยได้เห็นมานานแล้ว ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ ผมดีใจมากครับ เธอหลับมาร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
                เพื่อเป็นการฉลอง .... ฟ้า อยากไปเที่ยวไหน .. เดี๋ยวป๋องพาไป ผมชวนเธอ
                ไปไหนดีล่ะ ... แล้วป๋องอยากไปไหนล่ะ .. ฟ้าถาม
                ไปวัดกันมั้ย ... ไม่ได้ทำบุญนานแล้ว .. ผมนิ่งคิดไปนานโดยได้คำตอบที่น่าตลกเสียจริงๆ
ล็อตเตอรี่ลุ้นล้านครับ ... ... 
                คุณช่วยผมซื้อหน่อยได้มั้ยครับ .. เหลือคู่สุดท้ายแล้วผมจะได้กลับไปหาลูก  เมีย ของผมซะที .. ถือว่าช่วยผมนะครับ คนขายล็อตเตอรี่พูดกับป๋อง
               ไม่อ่ะครับ ... ขอบคุณมาก ผมบอกเค้า
               เดี๋ยวค่ะลุง .. หนูซื้อเองก็ได้ ฟ้าเรียกลุงคนนั้น
               ป๋องอ่ะใจร้าย ... จะไม่ยอมให้แกกลับไปหาลูก  เมียเลยหรอ ฟ้าถามผม .. คิ้วขมวดกันเชียว น่ารักดีนะ
               อ้าว .. กลายเป็นว่าป๋องใจร้ายอีก .. เฮ้ออออ ผมตอบเธอทำหน้าทะเล้นใส่
                อ่ะ ... ฟ้าให้ป๋องนะ .... เผื่อถูกรางวัลมา .. ป๋องจะได้เอาไปขอฟ้าไง .. ดีมั้ย ฟ้าให้
               ไม่เอาอ่ะ .. ฟ้าซื้อก็ต้องเป็นของฟ้า ผมบอกเธอ
               ก็เพราะมันเป็นของฟ้าไง .. ฟ้าเลยให้ป๋อง .. ฟ้ายื่นให้พร้อมกับยัดใส่มือของผม
              อื้มม .. ก็ได้ .. ป๋องจะรับไว้นะ ... ถ้ามันถูกรางวัลจริงๆป๋องจะพาฟ้าไปเลี้ยงให้หมดเลย .. ผมให้สัญญาเธอ
              ไม่ต้องอ่ะ ... ถูกก็เก็บเอาไว้ .. ฟ้าบอก
              ขอบคุณมากนะ ผมบอก
              เย็นมากแล้ว .. กลับบ้านเถอะ ... เดี๋ยวที่บ้านฟ้าจะเป็นห่วง ผมชวนเธอหลับเมื่อเห็นท้องฟ้ามืดครื้ม กลัวว่าเธอจะเป็นไข้อีก .. เธอไข้ขึ้นบ่อยมากช่วงนี้ ... ผมไม่อยากให้เธอไปนอนโรงพยาบาลอีก หรือไปนอนโรงพยาบาลบ่อย ๆ ผมก็ไม่อยาก
                อืมม .. กลับก็กลับ .. ป๋องดูแลตัวเองด้วยนะ ฟ้าบอกผม .. แล้วเดินจนลับตาไป
1 อาทิตย์ต่อมา ..
	
                 สวัสดีครับ .. ผม ดิน นะครับ .. น้องของพี่ฟ้า
                 พี่ฟ้าวันนี้วันเกิดดินน๊า ... พี่ฟ้าจำได้มั้ยอ่ะ ผมถามพี่สาวของผม
                 อ่อ ... ใช่ .. พี่ลืมไปเลย ... แล้วดินอยากไปไหนล่ะ .. เรากับพี่ไม่เคยไปเที่ยวไหนกันก็นานแล้วนี่นา ... พี่สาวคนเก่งถามผม
                  ผมหรอ .. อยากไปเที่ยว ... ไม่อ่ะ ... ผมอยากให้พี่ไปตรวจเช็คร่างกายประจำปีบ้าง ... เป็นไข้บ่อยๆ พี่ป๋องก็บอกนี่นา .. แต่พี่ไม่เคยไปเลย ... วันนี้พี่ต้องไปนะครับ ... ปีนี้ผมขอแค่นี้ ... ได้มั้ย?? ผมรบเร้าให้พี่ฟ้าไป
                   อืมม ... ก็ได้ก็ได้ ... เฮ้อออออ เสร็จน้องเลยฉัน .. พี่ฟ้าบอกกลับอย่างไม่สงสัยว่าตัวเองจะเป็นอะไรเลยสักนิด ... แค่อาการไข้ขึ้นบ่อย ๆ และเจ็บหลังบ่อยๆ เท่านั้น
                  งั้นพรุ่งนี้ สิบโมงเช้า ... ไปตรวงร่างกายที่โรงพยาบาลกันนะ .. ผมบอกพี่สาวพร้อมกับยิ้มให้อย่างมีความสุข
โรงพยาบาล แห่งหนึ่ง ...
                     เอ่อ .. หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ .. หมอพูดขึ้นให้น่าสงสัยเสียจริง ๆ ..
                    ทำไมหรอครับคุณหมอ ... พี่ผมเป็นอะไร .. ผมตกใจมาก
                    พี่คุณเป็นมะเร็งที่กระดูกสันหลังระยะที่ 2 ครับ ... หมอพูด
                    ห๋า ... อะไรนะครับ .. คุณหมอ ..หมอตรวจผิดหรือเปล่าครับ .. ผมถามเพื่อความแน่ใจ
                   ไม่ผิดครับ ... หมอตรวจซ้ำแล้ว .. หมอตอบนัยน์ตาเศร้าแทนผู้ป่วย
                    คุณอาจจะอยู่ได้ไม่เกิน 3 ปีนะครับ ... คุณมาช้าเกินไป .. หมอพูดกับพี่ฟ้า ..
                    ค่ะ .. .. พี่ฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงหมดหวัง
ที่บ้าน ...
                    ไม่เป็นไรนะพี่ฟ้า ... อีกตั้ง 3 ปี .. พี่ต้องอยู่ถึงแน่ ๆ ผมเชื่อ .. ผมบอกพี่ผม
                   อืม .. พี่ฟ้าบอกผมเหมือนกับว่าผมช่วยอะไรไม่ได้แล้วยังจะพูดอีก
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ...
                  ดิน !! ดินมีเพื่อนสนิทมั้ย?? พี่ฟ้าถาม อย่างมีแผน
                  มีอ่ะ .. ทำไมหรอ .. ผมชักสงสัย
                   แล้วพี่ขอให้เพื่อนดินช่วยอะไรพี่ได้มั้ย ... ขอหน้าแก่เท่าๆพี่หน่อยแล้วกัน พี่ฟ้าขอพลางยิ้มตลกไปเรื่อยเปื่อย ..
                   พี่จะทำอะไร .. ผมสงสัยจริงๆ นะ ..
                   เออ หน่า ... แล้วได้มั้ยล่ะ .. พี่ฟ้าชักหงุดหงิด
                    ได้สิได้ ... หน้าแก่เยอะไป ... ผมบอกพี่ฟ้า
                   อื้มม ... พี่ขอความช่วยเหลือเพื่อนดินไม่มากหรอกนะ... แค่จะเอามาควงให้ป๋องเข้าใจผิด ป๋องจะได้เลิกรักพี่ซะที .. พี่อยากให้เค้าเจอคนดี ๆ ที่ใช้ชีวิตกันได้ตลอดไป หรือไม่ก็อยู่ดูแลป๋องได้นานกว่าพี่ .. พี่ฟ้าตอบผม ... ผมตกใจเหมือนกันนะครับ ... แต่ผมก็คิดว่าดีเหมือนกัน .. พี่ป๋องจะได้มีอนาคตที่ดี .. ส่วนพี่ฟ้าถ้าจะไปจริง ๆ จะได้ไม่มีห่วงอะไรมากนัก
                     อื้มม .... แล้วผมจะช่วยนะ .. ผมรับปาก .. และคิดว่าเรื่องมันคงจะจบง่าย ๆ ที่พี่ป๋องจะเดินจากไป 
                   เริ่มด้วยวันนี้แล้วกันนะครับ ... เพื่อนผมชื่อ เอิง ครับ .... เริ่มด้วยการที่พี่ฟ้าวางแผนให้ผมนัดพี่เค้าไปทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะบอกผลการตรวจร่างกายของพี่ผม  แล้วอ้างว่าพี่ฟ้าไปด้วยไม่ได้เพราะมีนัดกับที่บ้าน
ที่ร้านอาหารแห่งนั้น ... 
                  ฟ้า .. ฟ้ามากับไอ้หน้าจืดนี่ได้ไง ... ไหนฟ้าบอกว่าติดนัดกับที่บ้านไง ... ฟ้าโกหกป๋องทำไม .. เห็นป๋องเป็นไอ้โง่หรอ .. จะควงสักกี่คนก็ได้ ... ป๋องผิดหวังในตัวฟ้ามากนะ ..พี่ป๋องใส่พี่ฟ้าเป็นชุด .. 
                   ใจเย็นนะพี่ป๋อง ... พี่ฟ้าอาจจะมีเหตุผลที่ทำก็ได้ .. ผมพยายามทำให้พี่เค้าเย็นลง
                  ใจเย็นอะไร .. ก็เห็นอยู่เต็มตาเนี่ยดิน ... จะให้พี่เข้าใจว่ายังไง ... พี่ป๋องเดือดแล้ว ...
                   ว่าไงล่ะฟ้า ... ไหนล่ะเหตุผล ... ขอป๋องฟังหน่อย .. พี่ป๋องหันหน้ามาถามพี่ฟ้า
                   เหตุผลหรอ ... เหตุผลอะไร ... ฟ้าไม่มีหรอก .. ก็แค่อยากไปเที่ยวกับคนอื่นที่ไม่ใช่ป๋องไง .. ไม่เห็นจะยาก ... ป๋องน่าเบื่อ ... ได้ยินมั้ยว่าฟ้าเบื่อป๋องแล้ว ... จะไปไหนก็ไป ... ฟ้าจะทานข้าว ... อ่อ ... แล้วลืมฟ้าได้แล้วนะ ... ฟ้าไม่อยากรูจักป๋อง ฟ้าจะลืมป๋องเหมือนกัน .... เราจบกันเท่านี้นะ  พี่ฟ้าไล่พี่ป๋องได้อย่างเย็นชาเหลือเกิน
                     ทานข้าวกันเถอะค่ะเอิง ... พี่ฟ้าเมินหน้าหนีพี่ป๋องได้อย่างคนที่ไม่ได้รู้จักเลย
                    ครับ .. ฟ้า ... เอิงเพื่อนผมนี่สมบทบาทจริง ๆ ... ตอบกลับพี่ฟ้าพร้อมกับจับมือพี่ฟ้าทำให้พี่ป๋องหึงได้หน้าเขียวเชียว ... พี่ป๋องถึงกับอึ้ง ทำอะไรต่อไม่ได้นอกจากเดินออกนอกร้านไปเฉย  ข้างในตาแดงก่ำ
                   ดิน !! พี่ไม่มีค่าถึงขนาดที่ฟ้าจะต้องโกหกมาคบกับคนใหม่เลยหรอ .. พี่ป๋องถามผมในตาใส เหมือนอยากจะร้องไห้
                    ไม่หรอกพี่ ... พี่ฟ้าเค้าคงกลัวพี่เสียใจมากกว่าเลยต้องโกหก ... คิดดูนะ ถ้าพี่ไม่เจอเนี่ย ... เรื่องมันก็ไม่มีอะไรไม่ใช่หรอ ... แต่นี่พี่มาเห็นมันเลยเกิดเรื่องไง .. ผมตอบพี่เค้าพร้อมกับจับบ่าพี่เค้า
                    หรอ ... แล้วดินว่าพี่ควรทำยังไงดี .. พี่ป๋องถามคำถามได้เข้าทางจริง ๆ ...
                  พี่ก็เลิกกับพี่ฟ้าไง ... เพราะพี่เค้าเบื่อพี่ป๋องแล้วไง .. ผมตอบแทนพี่สาวผม .. เพื่อที่เค้าจะได้ตัดใจกันได้ไว ๆ 
                  เลิกหรอ ... ถ้าดินคิดว่ามันดีที่สุด .. พี่จะเลิกติดต่อกับพี่ของดิน  เลิกทุกอย่างแล้วลืมพี่ฟ้า  เหมือนที่พี่ฟ้ากำลังจะลืมพี่เหมือนกัน .. พี่ป๋องตอบอย่างมั่นใจ และจะทำให้ได้
ผ่านไป 2 ปีกว่าแล้ว ... เวลาของพี่ฟ้ากำลังจะหมดลง ...
	
                ตลอดเวลาที่พี่ฟ้ากับพี่ป๋องเลิกติดต่อกัน ... ผมไม่เคยเห็นคนไหนที่จะมีความสุขสักคน .... ในแววตาของทั้งคู่ไม่มีความสดใสเลย ... ความร่าเริงของพี่ฟ้า  การยิ้มเก่งของป๋อง .. ได้หายไปหมด ไม่เหลือแม้แต่น้อย .. พี่ป๋องก็ทำแต่งาน ... จนดูโทรมอย่างเห็นได้ชัด .. พี่ฟ้าก็นั่งเศร้าซึมและก็ต้องออกจากงานมาอยู่บ้านด้วยสภาพที่ไม่น่าดูสักนิด ... 
             พี่ฟ้าทำแบบนี้มีความสุขบ้างมั้ย ... แล้วพี่คิดว่าที่กำลังทำอยู่พี่ป๋องเค้ามาความสุขจริง ๆ มั้ย .. ผมถามเพื่อที่ต้องการจะทำอะไรสักอย่าง
              แล้วดินจะให้พี่ทำยังไง .. ในเมื่อพี่อยู่กับป๋องได้ไม่นานอยู่แล้ว ... จะให้พี่รั้งพี่ป๋องไว้ทำไม .. พี่ฟ้าหันหน้าจากหน้าต่างมาตอบผมด้วยอาหรน้ำตาคลอเบ้า ...
               อืมม ... นั่นสิเนอะ ... งั้นพี่ก็ทนต่อไปนะ .. 
               พี่ฟ้าเริ่มจะเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น ... จนตอนนี้ก็นอนที่โรงพยาบาลตลอด 24 ชั่วโมง ... จะทำยังไงได้ล่ะครับ .. วาระสุดท้ายของพี่เค้าแล้ว ... ส่วนพี่ป๋องก็หันมาดื่มเหล้า .. งานการเริ่มไม่ทำ  ดื่มแต่เหล้าทุกวัน  พี่ป๋องเปลี่ยนไปมาก  เปลี่ยนไปจริง ๆ ... และวันนี้  วันที่ผมจะทำอะไรสักอย่าง 
                พี่ป๋อง .. ดินมีอะไรจะบอก .. ผมเดินเข้าไปท่ามกลางขวดเหล้าที่วางเกลื่อนไปหมด
                 อา รายยย ของเมิงว่ะ อ้ายดิน น้องอีฟ้า .. เหอ ๆ ๆ ..พี่ป๋องตอบผมด้วยอาการเมาได้ที่เลยนะครับนี่ ... 
                  ไม่มีอะไรหรอกพี่ ... แค่ผมมีเรื่องสำคัญจะมาบอก .. ผมยังยืนยันที่จะบอก
                  มีไรว่ะ อีฟ้าจะตายรึไง ... จะให้กูไปดูใจมันรึไง ... หรือจะให้กูไปดูว่าใครมาดูแลมัน .. พี่ป๋องตอบเหมือนเก็นเลยนะเนี่ย ..
                  อื้มม ... พี่ฟ้าจะตายแล้ว ... อีกไม่เกิน 2 อาทิตย์หรอก .. ผมบอกพี่เค้าด้วยความน่าสมเพชในสภาพพี่เค้า ..
                   อะไรนะ ... ฟ้าจะตายแล้ว ... ฟ้าเป็นอะไร ... ดิน !! ฟ้าเป็นอะไร ... พี่ป๋องสร่างเมาในทันที
                   พี่ฟ้าเป็นมะเร็งที่กระดูกสันหลังน่ะ ... เป็นตั้งแต่ก่อนหน้าพี่เค้าจะแกล้งให้พี่เลิกกับเค้าอีก ... ผมให้พี่ฟ้าไปตรวจร่างกายเมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว .. พี่พอจะจำได้มั้ย .. ผมชี้แจงให้พี่เค้าสว่างซะที
                   อะไรนะ ... แกล้งให้พี่เลิก หรอ ... ยังไงล่ะ พี่งงไปหมดแล้ว .. พี่ป๋องเริ่มมึน ๆ .
                  ก็ไอ่เอิงอะไรนั่น ... มันเพื่อนผม ... พี่ฟ้าเค้าให้ผมหามาเป็นคนที่ทำให้พี่เลิกกับเค้า ... เค้าอยากให้พี่ไปจีบคนใหม่ ให้ไปรักกับคนใหม่ ... ไม่ต้องเอาชีวิตที่เหลือมาจมอยู่กับเค้า ... พี่ป๋องก็แสนดีจริง ๆ ... ไม่ยอมมีใครแถมยังประชดชีวิตได้เยี่ยมจริง ๆ ... ผมขอโทษนะพี่ .. ที่เพิ่งจะมาบอก ... ผมบอกพี่เค้า  ในใจก็กลัวจะโดนต่อยจริง ๆ ..
                   แล้วทำไมดินเพิ่งจะคิดได้มาบอก ... ฟ้ายังอยู่ได้อีกกี่เดือน .. พี่ป๋องถามอย่างดุดัน .. จะฆ่าผมให้ได้
                    อยู่ได้ไม่เกิน 2 อาทิตย์!! .. ผมบอกพี่เค้า
                    อะไรนะดิน ... ดินกำลังจะทำอะไร ... ดินจะแกล้งพี่อีกใช่มั้ย ... พี่ฟ้ายังอยู่ได้นานกว่านั้นใช่มั้ย ... ดิน ... ใช่มั้ย .. พี่ป๋องจับแขนผมแล้วเขย่าตัวผมอย่างแรง น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมา
                     ผมไม่ได้โกหกนะพี่ ... ตอนนี้พี่ฟ้าอยู่ในระยะสุดท้ายแล้ว ... ตลอดเวลาที่พี่ฟ้าไม่ได้อยู่กับพี่ ... ไม่ได้คุยกับพี่  พี่ฟ้าไม่มีความสุขเลย ... ผมไม่เคยเห็นพี่ฟ้ายิ้มได้เลย พี่ฟ้าคนนั้นหายไปแล้ว ... ผมบอกพี่เค้าเพื่อให้เค้าคิดทำอะไรบ้าง .. ก่อนที่พี่ฟ้าจะไป
	
 
               สวัสดีครับ ... จำผมได้มั้ย ... ผม ป๋อง นะครับ ... ช่วงสุดท้ายของคนรักของผม ... ผมจะใช้เวลาที่มีอยู่ฝห้คุ้มค่ามากที่สุด .. ก่อนที่ผมจะไม่ได้ทำอะไรให้เธออีก 
                 ฟ้า ... ผมเปิดห้องเข้าไป .. พร้อมกับเรียกเธอ 
                 ป๋อง .. เธอเรียกผมพร้อมกับยิ้มด้วยความดีใจ ... แต่ก็หยุดยิ้มไปเสียงั้น  พร้อมกับตอบกลับมาอีก
                 ป๋อง ... มาทำไม .. ที่นี่ไม่ต้องรับคุณ .. ฟ้าถามผมสายตามองออกไปที่นอกหน้าต่าง
                 ผมรู้เรื่องหมดแล้ว ... ไม่ต้องปิดผมแล้ว ... ดินบอกผมหมดแล้วนะครับ .. ผมจับมือเธอพร้อมกับเอ่ยปากคุยกับเธอ
                  ผมไม่ได้รังเกียจฟ้า  ที่ฟ้าเป็นโรคนี้ ... และไม่เคยที่จะคิดไปจากฟ้าเมื่อฟ้าเป็นแบบนี้ ... ที่จริงมันต้องเป็นผมดูแลคุณจนวินาทีสุดท้ายด้วยซ้ำ ... ถ้าผมรู้ .. ผมจะไม่ให้คุณต้องเผชิญกับโรคร้ายแบบนี้โดยลำพังหรอกนะครับ ... ผมนี่แย่จังเลย ... มันน่าจะตายพร้อม ๆ กับคุณจริง ๆ ... ไม่ก็น่าที่จะตายแทนคุณมากกว่า .. ผมสำนึกผิดจริง ๆ ..
                  ไม่เอาอ่ะป๋อง .. อย่าพูดเรื่องตายให้ฟ้าได้ยินอีกนะ ... ป๋องต้องอยู่อีกนาน  อยู่เพื่อฟ้านะ .. ฟ้าขอร้อง
                  ก็ได้ครับ ... แต่ฟ้าต้องอยู่ให้นานกว่านี้นะครับ ... ฟ้าต้องอยู่เพื่อป๋องเหมือนกัน .. ผมจับมือเธอมาไว้ที่อก 
                  โอ๊ย!! .. ฟ้าปวดอ่ะป๋อง ... ป๋องตามหมอให้ฟ้าทีได้มั้ย .. ฟ้าดูท่าทางเจ็บมากนะครับ .. ผมอยากเจ็บแทนเธอจริง ๆ ... ทำไมไม่เป็นผม 
หลังจากให้ยาเธอ ...
                   หมอขอคุญอะไรกับญาติผู้ป่วยหน่อยนะครับ .. หมอพูดกับทุกคนที่มาเฝ้าดูอาการของฟ้า ... รวมทั้งผม
                    หมอคิดว่า ผู้ป่วยคงอยู่ได้ไม่เกิน 2 วันนี้แน่ ๆ นะครับ .. รายนี้รวดเร็วจริง ๆ หมอขอโทษนะครับ ที่คาดว่าผู้ป่วยจะอยู่ได้นานกว่านี้มาก ..หมอพูดโดยที่ไม่มีอาการอ้ำอึ้งสักนิด
...
.....
.......
                   แม่ครับ พ่อครับ มีอะไรหรอตาป๋อง
                    ผมไม่อ้อมค้อมนะครับ  ผมขอแต่งงานกับฟ้านะครับ .. ผมพูดได้ไม่อายเลยจริง ๆ ... จะขอลูกเค้ายังไม่มีฟอร์มอีก
                    อะไรนะลูก  จะเอาชีวิตมาทิ้งกับฟ้าทำไม  ยังไงฟ้าก็อยู่มีครอบครัวกับป๋องไม่ได้หรอกนะลูก พ่อแม่ถามผมเพื่อให้คิดใหม่อีกครั้ง
                    ผมคิดดีแล้วครับ .. ผมรักฟ้า  ผมจะใช้ชีวิตกับเธอ  ผมจะทำให้เธอไม่ต้องเดียวดายต่อไป  ผมจะเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ เธอจนวินาทีสุดท้าย  เท่าที่คนบนฟ้าจะให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน  ผมพูดไปโดยรู้ตัว
                   ก็ได้  ตามใจนะลูก พ่อแม่ไม่ขัด  เพราะท่านก็รู้ว่าเรารักกันมากแค่ไหน
                   เย็นวันนี้ผมก็ไปบอกพ่อกับแม่ผมว่าให้มาขอฟ้าที่โรงพยาบาล ในวันพรุ่งนี้  พร้อมกับนัดนายอำเภอให้ท่านมาจดทะเบียนสมรสนอกสถานที่
            
                  วันนี้ก็คงจะเป็นวันที่ผมและฟ้ามีความสุขที่สุด งานของเราจัดขึ้นท่ามกลางสักขีพยานน้อยนิด  ฟ้านอนอยู่นอนเตียง  ผมสู่ขอฟ้าเป็นที่เรียบร้อย  พร้อมด้วยสินสอดที่เป็นเงินที่ได้มาจากล็อตเตอรี่ที่ฟ้าซื้อให้ผมในวันนั้น  ใครจะไปเชื่อล่ะครับ  ผมถูกทั้งรางวัลที่เป็นเลขชุดด้วย .. ได้หลายบาทแหละครับ  เหลือกินเหลือใช้แน่นอน  ผมให้เธอเซ็นชื่อลงในทะเบียนสมรสคู่กับผม ให้เธอลงชื่อเป็นคนบริจาคเงินเข้าการกุศลหลาย ๆ โดยเงินที่ได้จากการถูกรางวัล ผมสวนแหวนให้เธอ
                  ผมรักฟ้านะครับ ... ผมจะอยู่กับฟ้าตลอดไป ... ฟ้าจะอยู่ไหน  ผมจะอยู่ที่นั่น ผมจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวอีกต่อไป  คุณจะเป็นคนแรกและคนเดียวของผมตลอดไป ...
   	 
                  ฟ้าเธอยิ้มให้ผม ... ใบหน้าที่มีความสุขกลับมาอีกครั้ง  พร้อมกับอาการพยักหน้า  ผมรู้ว่าเธอจะต้องไปจากผมในวันนี้และตอนนี้แน่นอน  ใจผมมันหวิวทุกที  ผมกำลังจะเสียเธอไปใช่มั้ย ... และเธอก็เธอหลับไปแล้ว
                 ฟ้า ... , พี่ฟ้า .. , ฟ้าลูก ฟ้า ... เสียงเรียกที่ดังขึ้นพร้อม ๆกัน  ตามมาด้วยเสียงที่ร้องไห้ระงม  ดังไปทั่วห้อง  ... ผมรักเธอ เธอจะเป็นคนที่ผมร้องไห้ให้  เพราะเธอเป็นคนที่ผมรัก  และเธอก็รักผมเช่นกัน  ผมเชื่อ ... จากนั้นผมหยิบปืนที่พกมา  พร้อมกับบอกว่า ฟ้ารอผมก่อนนะ  ผมจะตามคุณไปเดี๋ยวนี้แหละ ... ขอโทษนะครับพ่อ  แม่ ... ผมอยู่ดูแลพ่อกับแม่ไม่ได้  ผมขอโทษ  ผมจ่อปืนไปที่ขมับพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน  ....  พี่ป๋อง ,  ป๋อง ... อย่านะลูก ... แต่มันคงสายไปแล้ว  ผมไม่อยู่ฟังท่านห้ามต่อไป ...
               
                 ศพของเรา 2 คนถูกฝังไว้ใกล้ ๆ กัน  เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป  ผมจะไม่ทิ้งเธอไปไหน  แค่ระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านไป  โดยที่ผมไม่ได้ดูแลเธอ  ผมก็ไม่รู้จะทดแทนให้เธอยังไง  หวังว่าเรื่องของผมคงจะเป็นอุทาหรณ์ ให้คนที่มีความรักอยู่  ได้ดูแลและให้ความรัก  การดูแลเอาใจใส่กัน  ก่อนที่จะไม่ได้ทำให้กันอีกต่อไป  หรือใครที่เป็นพวกแอบ  หรือ  พวกที่ไม่กล้า  ได้ลองเข้าไปดูแลเค้า  ในตอนที่มีโอกาส  อย่าให้เหมือนผมที่ไม่ทำ ... ขอบคุณมากครับ  ที่อ่านมาจนจบ ...