ยัยตัวร้าย กับนายซุ่มซ่าม

SoftWriting

"นีโอ....นีโอใช่มั้ย"
เสียงเรียกของเด็กผู้หญิงคนนึง กำลังแทรกเข้าไปในความคิดของผู้ชายคนนึง ที่กำลังเบลอๆอยู่
"นี่เราเอง จำได้มั้ยจ้ะ"
"อืม เรียกผมเหรอครับ....เมื่อกี้คุณว่าอะไรน่ะ?"
สติเขายังมาไม่เต็มที่
"เอ้....แล้วชื่อนีโอมั้ยล่ะค่ะ"
"ใช่ครับ"
แล้วเธอก็ยิ้มให้อีกครั้ง พร้อมทำน่ารักน่าชัง อย่างภาพเก่าๆที่เขาเคยเจอ
"อ่า....เธอคือ ด.ญ.สาวดะห์ อามาซ่า ใช่มั้ย"
"แหม นีโอก้อ  จนเดียวนี้ยังเรียกชื่อเต็มอีกน่ะ"
"บอกแล้วงัยว่าเพื่อนกัน เรียกชื่อเล่นก็พอ"
"เอ่อ ....คือว่า"
"ไม่เป็นไรจ่ะ  เธอนี่ก็ยังเป็นนีโอคนเดิมน่ะ อิอิอิ"
ไม่ยักจะรู้ว่าเธอมีลักยิ้มด้วย
"นี่ ไม่เป็นไรจริงๆ อย่าไปคิดมากอีกล่ะ  เราไม่ถือหรอกน่ะ"
เธอเงียบสักพัก  ทำท่าว่าจะรอเขาพูดก่อน
"อืม เอางี้ ไปส่งเราที่ม.หน่อยซิ....ได้มั้ย..?"
"คือว่า เราไม่มีรถน่ะ.....ต้องขอโทษจริงๆน่ะ แบบว่า..."
"นี่ บอกแล้วงัยว่า อย่าคิดมาก"
นิสัยเขาไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ
"เอางี้น่ะ เราจะเดินเป็นเพื่อนเอามั้ย"
"โห ได้ซิ ..."
แล้วทั้งคู่ก็เดินบนฟุตบาท ห่างจากมหาลัยของเธอ 300 เมตร
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาจะได้เหยียบที่แห่งนี้
ครั้งแรกเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา นี้เอง
เพราะเป็นที่ๆเขาไม่คุ้นเคย  เลยหลงในนั้นตั้งนาน
แล้วตัดสินใจเดินออกมาตั้งตัวใหม่ข้างนอก
คิดเท่าไหร่ก็ไม่ออก ก็เลยกะว่าจะเดินกลับแล้ว
เดินได้สักพัก
จนมาเจอเธอคนนี้แหละ  ด.ญ.สาวดะห์ อามาซ่า
อ้าวเหรอ ผมไม่ได้บอกเหรอ ว่าเขาไม่ได้เรียนที่นี่
โอเค เล่าใหม่น่ะ
ไม่ต้องเหรอ.......  อืมต่อละกัน
"แล้ว...ตอนนี้นายเรียนที่ไหนล่ะ"
"สถาบันเทคโนฯ แถวๆนี้แหละ"
แล้วบรรยากาศก็เงียบอีกหน......
"อืม ฉันเรียนคณะวิทยาการจัดการน่ะ.....อ่ะแหะ......"
เขาไม่ได้แสดงความอยากรู้อยากเห็น หรือสนใจตัวเธอเลย
"อืม นายไม่สบายเหรอ...ท่าทางจะแย่น่ะ"
"อ่อ ไม่หรอก ที่จริง เรามีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อย"
"ว่ามาเลย เพื่อนกัน ช่วยได้อยู่แล้ว"
"พอดี เรามานี่ก็เพราะมีธุระ กับรุ่นพี่คนนึงน่ะ"
"รู้สึกว่า จะเรียนวิศวะเอกเคมี ชื่อ ....เอ่อ   ชื่อเล่นยาร์ดน่ะ"
"เหรอ งั้นเดี๋ยวเราเรียนเสร็จจะช่วยหาให้น่ะจ้ะ"
"อืม ขอบใจเธอมากน่ะ ด.ญ.สาวดะห์ อามาซ่า..."
"นี่ นาย...เดี๋ยวไม่ช่วยให้หรอก"
"พูดถึงเมื่อเราเรียนประถมด้วยกัน...นายก็เรียกยังงี้ตลอด"
"จริงๆแล้วเราก็ไม่เคยสนิทกันเลยน่ะ  นายจะชอบอยู่กับกลุ่มเด็กเรียนนี่น่า"
"ไอ้ฉันมันหัวไม่ดี อ่านอะไรก็ไม่ออก....คิก"
แต่เธอก็เขามหาลัย...กลับกันกับเขา
"ที่ผ่านมา ฉันเจอเพื่อนๆเยอะมากน่ะ"
"อ่าว เอา คุณ คุ้ณ"
ไม่ทันขาดคำแม่ค้าคนนั้นเตือน เขาก็ซุ่มซ่ามเดินชนเข่งมะนาวที่ว่างขายริมฟุตบาท
กระจัดกระจาย บนถนน บ้างก็โดนรถเหยียบทับ.....
"ขอโทษค่ะป้า เพื่อนหนูเขาไม่สบายน่ะค่ะ"
"จะจีบกัน ก็ดูถนนหนทางด้วยซิหนู...แล้วดูซิ ของป้าเสียหายหมด"
"ค่ะๆ เท่าไหร่ค่ะป้า หนูจ่ายเอง"
"เอ่อ....ด.ญ.สาวดะห์ อามาซ่า....เธอไม่ต้อง"
"อ่ะ นี่ตังค์ทอน"
"หวัดดีค่ะป้า..."
เธอไหว้เสร็จก็รีบพาเขาออกจากที่เกิดเหตุในทันที
"ทำไมต้องซวยซ้ำซากด้วย ไม่เข้าใจ"
เขาบ่น
"อ่อ นายโดนงี้บ่อยซิน่ะ"
"รู้มั้ย นายต้องหาแฟนได้แล้วน่ะ จะได้เป็นคนเตื่อน ระวังนายน่ะ"
"แต่เมื่อกี้ เธอไม่ควรจ่ายแทนเราเลยน่ะ"	
"เราไม่เคยสนิทกันถึงกับ ทำเพื่อเราขนาดนั้นเลย"
"ไม่เป็นไรหรอก งัยซะเราก็เคยรู้จักกัน"
เวลาผ่านไปนานมาก  เธอพยายามเดินให้ช้ามากที่สุด
เพื่อจะได้คุยอะไรในสิ่งที่เธอไม่เคยมีโอกาสได้คุยกันมา ตั้งแต่รู้จักกัน
"ถามหน่อยซิ...."
เธอเงยหน้าถามเขา
"ถ้าฉันซุ่มซ่ามเหมือนนายบ้าง  นายจะช่วยฉัน แบบเดียวกันมั้ย"
"ไม่รู้ซิ  ถ้าเธอไปเดินส่งเราถึงหน้าเทคนิคด้วย ก็คงจะเหมือนกัน"
เธอได้เห็น เขายิ้มเป็นครั้งแรกในชีวิตเธอ
"แหม น่าดีใจจัง เอาไว้ว่างๆจะเดินแถวนั้นน่ะ คิก..."
เธอก็น่ารักอย่างนี้แหละ
เธอคนนี้ ดีกับเขามากๆ
จริงๆแล้วก็ดีกับทุกคนนั้นแหละ
แคร์ความรู้สึกเพื่อนๆ
เข้าใจความคิดเพื่อนๆ
ให้ความสุขแก่ทุกคนได้ทุกครั้งที่ได้คุยกัน
เธอก็คนปกติ ทั่วไปนี่แหละ
ไม่ใช่นางฟ้าสักหน่อย
แต่สิ่งที่เธอได้ทำ สิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งใหญ่นัก
กับเพื่อนคนนึง ที่ไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์
เธอได้ช่วยเป็นแรงบันดาลใจแก่เขา
ว่าให้ความสนิทสนมแก่คนอื่น เขาก็จะได้มันกลับมา
ความสุขใด จะเท่าความสุขของคนอื่นที่มาจากเรา
จากที่เธอเดินเคียงข้างเขามาตลอด 400 เมตร
เพราะเธอแกล้งเดินหลงสัก ร้อยเมตร
หลังๆ เขาคุยมากขึ้น จนบางทีเธอเองต้องเงียบเพื่อฟังเขา
เธอได้ทราบว่าทำไมเขาถึงไม่ได้เรียนมหาลัย
ซึ่งเป็นเรื่องที่เพื่อนๆเขาเป็นห่วงมากๆ
และแล้วก็.....
"โอเค ถึงแล้วน่ะครับ"
"ค่ะ...."
"งัยก็อย่าลืม ไปหากันมั้งน่ะ"
"อืม ได้ซิ นายต้องเลี้ยงฉันด้วย"
"โอเค ได้เลย..."
"แล้ว....."
"อ่ะ ....เอ่อ ต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ...ไปซิ"
"อิอิอิ..."
เธอหัวเราะ แล้วก็เดินจากเขาไป
หลังจากนั้นไม่กี่นาที
เสียงโพลีโฟนิค จากเครืองโทรศัพย์เขาดังขึ้น
"นีโอเหรอ เจอรุ่นพี่คนนั้นแล้วน่ะ เดี๋ยวจะบอกเขาให้"
".....ขอบใจเธอน่ะ ด.ญ.สาวดะห์ อามาซ่า...."
แล้วเธอก็วางสาย ทำท่างอนเขา
จะให้ทำงัย.....ก็เขาจำชื่อเล่นเธอไม่ได้
จึงโทรไปถามเพื่อนดู
"ออ  คนนั้นน่ะเหรอ...อะไรว่ะ คนดีๆยังงี้จำชื่อเธอไม่ได้"
เพื่อนกระแทกเสียงใส่หูเขา
" ชื่อเล่นเธอก็คือ....เพื่อนแท้ งัย"
อ้อ จำได้แล้ว เธอคือ"เพื่อนแท้"จริงๆด้วย.....
ขอมอบเรื่องนี้ แด่เพื่อนๆที่อยู่ม.วลัยลักษณ์ จ.นครศรีธรรมราช ณ โอกาสนี้ด้วย
สาว
ดะห์
อามา
ซ่า
และชู/อิง/ดุน/กอมา  วันหน้าจะมีบทให้นายเล่น    .....สัญญา