วันสบายๆ กับอาม่าที่ฉันรัก

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

กำลังนั่งขัดหม้อกับอาม่า.....เพราะเหตุผลที่อาม่าบอกว่าให้เตรียมขัดไว้ พอย้ายไปอยู่บ้านใหม่จะได้ไม่ต้องขัดอีก.....อันที่จริงเราไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องมานั่งขัดหม้อหรอก.....เพราะนิยามคำว่า"ขัด"ของอาม่ามันเป้นคำกิริยาที่หนักมาก ผลลัพธ์ของมันหมายถึงหม้อต้องเงา ประหนึ่งกระจกเงาส่องหน้าก็ไม่ปาน....
แต่ไม่อยากขัดใจเพราะรู้ว่าพูดไปก็ทะเลาะกันเปล่าๆ ถ้าช่วยๆกัน งานก็จะเสร็จและมีความสุขมากกว่า บางทีไม่ได้กลับบ้านนานๆ ก็อยากมีเวลาที่จะได้ทำอะไรร่วมกับอาม่าเสียบ้าง เพราะมันจะให้ความรู้สึกที่ดีอย่างบอกไม่ถูก
มีหม้อเก่าๆใบหนึ่ง ลักษณะ โบราณก้นหม้อผ่านการบุบมาหลายสมัย เป็นร่องรอยประวัติศาสตร์(จากฝีมือเราเป็นส่วนใหญ่) .......เราพยายามขัดจนเงาสุดชีวิต เนื่องเพราะเดาใจอาม่าออกว่า จะต้องเตรียมโละมันทิ้งแน่ ด้วยว่าสังขารมันไม่เอาไหนซะแล้ว  แล้วก็จริงดังคาด อาม่าถามว่า "หม้อใบนี้เก่ามากแล้ว ทิ่งมันไปนะ "  เหมือนอาม่าจะหยั่งเชิง เราส่ายหน้าทันที " เอามันไปด้วยเหอะนะอาม่า..สงสารมัน" พร้อมแววตาอ้อนวอน ด้วยว่านึกถึงสารพัดประโยชน์ที่มันเคยบำเพ็ญ  อาม่าหยิบหม้อมาพินิจ "นี่ถ้าเค้าไม่สงสารแก แกโดนทิ้งไปแล้วนะเนี่ย"-----ชอบอาม่าก็ตรงเนี้ยะ.....ตรงที่บางทีก็ตามใจเราในสิ่งที่ไร้สาระบ้างเหมือนกัน และในหลายๆที ถ้าเป็นในแง่ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนของเรา ที่ไม่มีใครอื่นยอมเข้าใจ...ดูเหมือนว่าอาม่าจะ " เข้าใจ"..............